Vísir - 24.11.1948, Blaðsíða 7

V I S I R
Miðvikudaginn 24. nóvember 1948
T
RIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIEIKIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
| Læknir \hctoria féliUi ; •
| eða j§
| eiginkona 1. s
mwmmmmmmmmfimmmmmmm
Hann var Iangur og grannur og freknóttur, og tottaði í
ákafa gömlu pípuna sina, þótt aðrir, er í stofumii voru,
Icynnu illa svælunni og væru ófrýnilegir á svip. Hann
tók eftir þvi, að þeir, sem næstir honum sátu, reyndu
að færa sig fjær og var honum þá skemmt. Að sjálfsögðu
var þeim óglatt þessum tíu, tólf nýbökuðu læknakandi-
dötum, sem biðu þarna eins og hann, biðu örlagaríks við-
tals, sem framtíð þeirra var undir komin, en aðeins einn
þeirra gat borið sigur úr býtum, og fengið stöðu sem
yngsti aðstoðarlæknir eins fi'ægasta kvensjúkdómalæknis
heims.
Og vissulega var hér um mikið tækifæri að ræða fyi-ir
ungan, duglegan lækni, og þessir kandidatar, sem saman
voru komnir i biðstofunni, voru úrval nokkurra hundr-
aða umsækjenda um stöðuna. Það lá i augum uppi, að
allir voru þeir hinir efnilegustu læknar, hver um sig
blómi sins árgangs, og enginn vafi á, að hver þeirra um
sig beið úrslitanna með óþreyjublöndnum kvíða. Andrew
brosti eins og hann hefði mikla yfirburði yfir þá alla og
sökkti sér svo niður i dagblaðið sitt. Hann var ekki i nein-
um vafa um hæfileika sína og skilyrði til sigurs, er hann
hugsaði til hinna ágætu próf-einkunna, er hann hafði
-fengið seinustu finnn árin í hinum viðkunna háskóla í
Glasgow, þar sem hann hafði lokið læknisfræðiprófi. Föð-
urbróðir hans hafði oft sagt við hann; Brautin liggur frá
hinum ágætasta háskóla til hinnar beztu læknisfræðilegr-
ar þelvkingar og reynslu. Og Andrew vissi, áð hann var
i flokki hinna allra frægustu, sem stundað höfðu nám
samtimis honum. Hann óttaðist þvi ekki hversu fara
inundi, er hann yrði kvaddur inn til viðtals við hinn fræga
kvensjúkdömalækni.
Röbert McGann föðurbróðir hans hafði greitt náms-
kostnaðinn möglunarlitið, því að undir niðri vár hann all-
stoltur af hinum efnilega frænda sínum, og auk þess hafði
Andrew fengið svo marga og riflega námsstyrki, hæfi-
leika sinna og ástundunar vegna, að það varð honum til
mikils fjárliagslegs léttis. En Robert McGann liafði jafn-
an tekið fram skýrt. og skilmerkilega, að þegar hann
hefði lokið fullnaðai-prófi, yrði hann að bjarga sér upp á
eigin spýtur. Hann hafði ekki i hyggju, að tryggja honum
framtíðarstarfsemi, með því að kaupa handa honum
,.praxis“, eða greiða einhverjum lækni fyrir að láta af
hendi við liann læknisstörf sín, eins og tiðkast í Bret-
landi, og hann hafði ennfremur sagt, að hann ætlaði ekki
að leggja honum til fé til þess að stunda framhaldsnám
í einhverri sérgrein ,en slíkt kallaði gamli læknirinn háðu-
legan „hégóma“ Nei, nú átti Andre\v að bjargast upp á
eigin spýtur. Robert McGann hafði skotið þvf að frænda
sinum, að það væri fyrirtaks hugmvnd að starfa í 2—3
ár sem skipslæknir i kaupskipaflotanum, til þess að öðl-
ast dýrmæta reynslu og skoða sig um i heiminum um
leið. Að því loknu gæti vel komið til mála, að hann yrði
aðstoðarlæknir hans i smábænum Ardenbrae í nánd við
Wick, en Ardenbrae var fiskimannabær. Og þegar Robert
McGann drægi sig algerlcga i hlé gæti ennfremur komið
til mála, að Andrew tæki við af honum að futlu og öllu,
að. minnsta kosti ef augljóst væri, að hann myndi í öllu
verða sómi McGann-ættarinnar, og lialda hefðbundar
venjur hénnar í heiðri.
Andiæw, scm ól sína fögru æskumannsdrauma, brosti
lítið eitt, einkennilegu, aðlaðandi brosi, en svaraði engu.
Hann var fyrir löngu búinn að taka ákvörðun um það
með sjálfum sér, að verða sérfræðingur í kvennasjúk-
dómum, og hann vissi vel, að þessi séi’grein var eitt af þvi,
sem föðurbróðir hans kallaði hégóma. En það var ástæðu-
laust að reita ganda manninn til reiði með því að fara
að deila við hann. En ef hann nú fengi hið þráða starf
sem aðstoðarlæknir hins fræga Cumberlange, var fi-am-
tíð lians örugg. Þá væru engin takmörk fyrir því hversu
langt jiann gæti komizt á framabrautinni.
Hann sat með blaðið fyrir framan sig, en gaf keppi-
nautunum þó nánar gætur, svo htið bar á, og komst að
þeirri niðurstöðu, að hann þyrfti engan þeirra að óttast.
Tveir þeirra ráku upp lilátur annað veifið og voru að
striða hvor öðrum, til þess að láta ekki á því bera, hve
óstyrkar taugar þeirra voru. Slikum manni sem Cumber-
f lange mundi ekki geðjast að háværri framkomu þeirra.
Hann mundi heldur vilja rólegan, taugastyrkan, liæfan,
ungan aðstoðarmann, sem —
Það lá við, að Andrew skipti litum, er hann dró upp i
liuganum þessa mynd af sjálfum sér. En því mátti liann
ekki viðurkenna sannleikann ? Hann hafði lokið svo góðu
prófi, að jiessir piltar stóðu lionum ekki snúning, þótt
þeir hefði próf frá fínum liáskólum i Lundúnum og ágæta
vitnisburði frá sjúkrahúsum þar. Og auk þess vissi An-
drew, að hann var einkar laginn við kvensjúldinga, þvi
að hann var jafnan ákveðinn og rólegur og liressilega
hvetjandi, og liinir frægu skozku skurðlæknar, sem hann
hafði fengið tækifæri til að aðstoða, voru á einu máli um
það, að Andrew McGann mundi verða afbragðs skurð-
læknir.
Hann gat ekki friðleiksmáður talizt, en haim var þó
í flokki þeirra, sem menn hlutu að veita atliygli. Hann
var mjög hár vexi og grannur, of grannur, en liann átti
vafalaust fyrir sér að þreknast, og hann var vel að manni
og hafði þjálfazt vel í miklum íþróttaiðkunum. Hann not-
notaði óspart stríða liárbursta, er hann vætti vel, til þess
að halda í skefjum liinu úfna, rauða hári sínu, sem á
bernskuárunum var lionum til mikillar gremju. Hann
var grannliolda i andliti og enn freknóttur, en eklti mundu
freknurnar hindra, að liann fengi stöðuna, og tilllit stál-
gráu augnanna lians var einarðlegt og karlmannlegt. Hann
gat horft djarft á livern sem var án þess að fyrirverða
sig. í stuttu máli, útlitið gat verra verið, þótt sparifötin
hans væru dálitið farin að láta á sjá, og liann liafði þá
um morguninn orðið að klippa framan af manchetskyrtu-
ermunum, þar sem þær voru farnar að trosna upp. En
Andrew var sannfærður um, að þótt þctta bæri því vitni,
að hann væri fátækur, gæti ]>að ekki orðið lionum lil
Jinekkis, og' jafnvel gæti það sannfært menn um, að hann
hefði náð háu marki þrátt fyrir fátæktina, og nmndi jafn-
án leggja sig allan fram til að inna af liendi skyldustörfin
i stöðu þeirri, sem svo mildð var undir komið, að liann
fengi.
Þegar hann var hingað kominn á hugsanabrautinni
opnuðust dyrnar og cinn umsækjandinn enn kom inn.
Iíann leit upp og komst að raun um, sér lil skclfingar,
að það var kona, sem komin var. Ilvernig sem á þessu
stóð vakti þetta furðu lians og það kom ónotalega við
hann. Að sjálfsögðu var honuni ljóst, að konur kepptu nú
við karla í fleslum greinum ,og af miklum dugnaði, og
— Grænland. j
Framh. af 1. síðu.
ina veldust, hefði ekki látii?
álit sitt uppi um Grænlands-
málið opinberlega.
Háskólinn ‘ j I
tilnefndir menn.
Háskólinn hefir tilnefnt
plaf próf. Jóhannesson i'
nefndina, en liann er sérfræð-
ingur í ríkisrétti. Hinsvegar ■
hefir Hæstiréttur ekki svar-
að bréfinu og hefir ráðherr-
ann hugboð um, að rétturirmi
telji þetta svo umfangsmik-
ið starf, að hann kynoki sérf
við að taka það að sér. Kæmi i
til greina, að sá dómari, sem :
sæti tæki i nefndinni, fengi.
lausn frá störfum meðara;
liún starfaði. Kvaðst ráð-
lierrann ekki liafa tekið af-t’
stöðu til málsins, en vildi fá
fram scm tryggastan fræði-
legan grundvöll. Hann von-
aðist til þess, að málstaður-
inn styrktist við rannsóknina,
en eins og nú stæðu sakir,
teldi hann ekki fært að leggjai
í mál á alþjóðavettvangi. ,
Vill undirbúa sókn.
Pétur Ottesen tók aftur til
máls og benti á rök þau, sem
Jón Þorláksson bar fram:
1931 í þessu máli. Dr. Ragnar
t Lundborg ætti og annað skil-
l ið af hendi íslendinga, en arf
1 rök lians væru talin einskis-
j verð og Dr. Jón Dúason hefðí
með hinu mikla starfi sínu *
lagt fram merkileg gögn il
! málinu fyrir íslendinga.:
Mætti ekki varpa hnútum aöl
honum fyrir þetta.
P. 0. kvað ekki sérstakai
1 ástæðu liafa verið til að skipa
nefnd, heldur hefðu þeirf
menn, sem falið hefði veritS
að reka málið af íslands
hálfu fyrir alþjóðadómstóli,
átt að fá nægan tíma til a8
undirbúa sókn sína. j
Bjarni Benediktsson, ut->
anríkisráðherra og' P. Otte-
sen skiptust enn á nokkuruní
orðum, en síðan var till. P. 0»
vísað til utanrikismálan. |
Kristján Guðlaugsson
hæstaréttarlögmaður
Jón N. Sigurðsson
héraðsdómslögmaður
Austurstræti 1.
Sími 3400.
r./?._ TARZAIVI - 275
Tikar liálfrotaðist við liöggið, en - Jane sá, að Tikar var í hinni niestu Tikar skildi, hVað Jane vildi og iagð- Við þetta hentist gamla ljónið yfin
rcyndi samt að rísa á fætur aftur. hættu og kallaði til ljónsungans. ist strax niður aftur. Tikar. án þess að snerta hann. _ i