Vísir - 08.12.1948, Blaðsíða 7

VISIR
Miðvikudagimi 8. desember 1948
iiiiiiiiiiifliiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiininiiiii
|| ■ . . S
SE ■ ■ . \Jictona Ultji; 55
1 Læknir |
| eða |
| eiginkona _ |
ÍllHimimHHmiillllillHmHllílllimiHIIIHllHHilllHIHilÍ
Eg var ljóta stelpan og eg vildi lielzt geta gleymt þessu.“
„Já, mig fer að ráma eitthvað i þetla........Það var í
Ardenbrae,“ sagði Andrew ákafur. „Hvernig læl eg, eg
held eg muni þetta og þér hafið alveg á réttu að standa.
Þér höguðuð vður eiiis og kjáni og áttuð sök á þvi, að
eg fékk ráðningu, sem eg hafið ekki til unnið.“
„Já, mér var sagt frá því, en það var vegna þess, að þér
vilduð ekki fara og biðjast afsökunar á framkomu yðar,
en þér slóguð á konfektöskjuna og molarnir fóru úl um
allt gólf'. Svo að til dáMtillar ráðningar höfðuð þér unnið,‘‘
sagði lu’m og augu liénnar tindruðu. „En eg verð að játa,
MeGann, að yður hefir farið fram í að dansa síðan er þetta
gerðist. Mvernig steiulur á þvi, að þér ski])tuð um skoðun,
og iiættuð að lita á það sem spillingu, að dansa?“
;,0 -— maður getur ekki komizt !)já þvi að fá sér snún-
ing endrum og eins, þegar i sjóliðið er komið,“ sagði
Andrew eins og clálítið viðutan, og þáð var sem liann
yrði að liafa sig allan við að halda taktinum. „Svo veitli
stúlká nokkur laglegasta stúlka meðal annara orða
mér dálitla tilsögn. Það var í Alexandríu. Hún var slyng,
en dýrt var það. Nú finnst mér, að eg þurfi ekki að sjá
eftir þeim aurum, sem i jjetta fóru.“
„Það þykir mér vænt um að heyra,“ svaraði hún blátl
áfram.
„Mér finnst það að minnsta kosti, þegar cg dansa við
yður,“ sagði hann, en var i nokkurum vafa um livorl
þetta væri rétta lciðin til að slá henni gullhamra. Hafði
verið einhver þeli í sál Iians bráðnaði hann, er liann liélt
henni í örmum sér. Hún var svo hlý og mjúk og angaði
svo vel. Iiann tók jjéttara utan um hana og næstu augna-
blik döhsuðu þau án þess að nnela orð af vörum. En
skvndilega megnuðu hljóðfæraleikararnir ekki lengur að
láta htjóðfærasláttinn yf.irgnæfa hvininn í loftvarnaflaul-
imum, og hann leit með nokkurum áhyg'gjusvip á hið
fagra andlit, sein hvildi við öxl hans. Alll i einu var sem
liann gerði sér Ijóst i hverri hættu j)au voru stödd, og
hann var sem skelfingu lostinn af tilliugsuninni um, að
eitthvð illt gæti komið fvrir hana, eins og lífið væri alll
í einu orðið of dýrmætt til þess að vera kærulaus um
allt.
„Þessir hundar hl.jóta að vera beint vfir okkur núna,“
sagði liann, jægar þau námu slaðar til j>ess að klappa.
„Kannske væri réttasl að fara niður i öryggislivelfing-
una?“
„Kigum við ekki |>ess i sLað að fara upp og sjá hvað
gerist?“ sagði hún. . Það er dásamlegt að liorfa á leitar-
Ijósin um himin allan.“
Hann var ekki á sama máli og hún um jxúta, en hún
beið ekki eftir j)\ i, að hann svaraði, og var komin upp í
miðjar tröppur áður en h.ann fengi lækifa'ri lil að ávíta
liana fynr ábyrgðarleysi og kærulevsi, eins og hann æll-
aði sér. En liann hl.jóp á eflir henni og er úl á götuna kom
varð hann sjálfur svo hrifiun af ljósadýrðinni, að hann
gleymdi að bera fram' nokkurar viðbárur.
En hrifning hans var skelfingu blandin. Gnýrinn var
ógurlegur úr loftvarnabyssunum og j>au höfðu aðeins
skamma stund á gangstéttinni, er l>au sáu stóra sprengju-
flugvél verða fyrir skoli og hrapa til jarðar í björtu báli.
„Einni færra,“ sagði hann og beit á jaxlinn og tók um
handlegg hennar. „Ivomið, við skulum fara úl á torgið,
þar skyggja ekki nein hús á, svo að við getum betur virt
]>etta fyrir okkur.“
í nálægð þeirra var varðmaður með stálhjálm á liöíði.
Heimavarnarliðsmaður þessi kallaði reiðilega á eftir þeim,
en j>au voru j meiri lmgaræsingu en svo, að þau slceytlu
því neinu. Þau komust út á torgið slvsalaust og horfðu
þaðan á hið stórfenglega eldhaf yfir borginni, og brátt bar
að eyrum þeirra ógurlegur dýnur, er gildaskálinn, sem
|>au höfðu verið i nokkurum minútum fyrr, varð fyrir
s]>rengju. Hvorugt renndi J>á grun *í liið ógurlega mann-
tjón, sem sprengjan olli, en þau fölnuðu bæði og kenndu
geigs nokkurs og kvíða. Andrew vaknaði nú skvndilega
til meðvitundar um }>á ábyrgð, sem á honum hvíldi. Hann
greip sterldega. utan um hana og blátt áfram þevtlist með
hana að næstu húsdyrum í von um, að þar væri eitthvert
skjól að fá.
„Þessi kom nær en mér likaði,“ sagði hann. „'VicS verð-
um að komast i húsask.jól án tafar. Komið mcð mér, það
>'ar heimskulegra en tali tekur að fara út.“
Þegar liann greip j handlegg hennar heyrðist aftur ægi-
legur hvinur sprengikúlu, sem kom með eldingarhraða
úr loftsölum ofan, og Andreas henlist með stúlkuna yfir
götuna og að næslu iitidyrum, í von um skjól.
Þau voru komin dálitið upp i tröppurnar, j>egar sprengi.
kúlan sprakk, og loflþrýstingurinn var svo mikill, að þau
skullu kvlliflöt, en til allrar hamingju meiddist hvorugl,
fengu aðeins á sig nokkurar smáskrámur, og j>ótt þau
svimaði lítið eitt, gálu þau brált sezt uþp og litið í kring-
um sig, en þau.voru enn eins og Iiálfringluð. Andrew var
skefluv..,- a svip og var liinn vandræðalegasti.
Undir eins og Rósalinda hafið gerl sér grein fyrir hvar
liún var fór luin að lilæja, sem væri henni skemmt.
„Á cg að trúa ýður fvrir dálillu,“ sagði hún. „Eg liefi
oft luigleitt hvort í svona liúsi væri alll með svipaðri lil-
liögun og heima hjá okkur.“
„Yitlevsa, hugsum lieldur um hæltuna, sem við erum
í:“ sagði Andrew eldrauðúr í framan. „Við verðum að
komast á hrott héðan. Ef eftirlilsm tðurinn kemur.....“
Hanii lauk ekki v'ið setninguna, ]>ví að enn héyrðust
ógurlegar drunur og skruðningur, }>að var sem heil luisa-
röð hefði hrunið til grunna, húsið lirundi saman yfir
liöfðum j>eirra, en j>að var sem kraftverk hefði gerzt,
])ví að baki þeirra var hurð, sem nú hallaðist að vcggnum
yfir j>eim, og skýldi þeim fyrir luynjandi múrsteinum
og braki. Þeim var fljóll ljóst, að þau voru innilukt
þarna, eins og í smákima, og ógerlegt að komast á brott.
Eina ráðið var, að taka öllu með heimspekílegri ró og
hiða í von um, að björgunarsveilir kæmu þeim til hjálpar.
Öll ljós höfðu slokknað, en Andrew liafði vasaljós á sér,
og gátu þau notað j>að til þess að koma sér fvrir eins
þægilega og unnt var við }>ær aðstæður, sem þarna voru.
Ilinn stjörnum skreytti samkvæmiskjóll Rósalindu var
allur í tætlum, en Andrew fór úr jakkanum og krafðist
j>ess með myndugleik, að iiún færi i lian.n.
„Eg er viss um, að eg er í hlýrri nærfötum en j>ér,“
sagði liann ákveðinn, er hún revndi að malda i möinn.
„Það má vel verá, að vður sé ekki kalt þessa stundina,
af því að j>ér eruð i hugaræsingu eflir j>að, sem gerzl
hefir, en j>að getur vel verið, að við verðum að hima hér
klukkuslundum saman, cf til vill dögum saman, hver
veit, við verðum að vera við öllu búin. Kg vildi geta
—Smælki
Eg heyri sagt aö konan þín
sé hreinasti engill.
Það má kannske segja þaö.
Hún er öll upp í skýjunum og
þrefar þá um hitt og þetta
stööugt.
Un'gur leikari kom nokkuö
kenndur inn í anddyri gistihús's,
sem var langt frá Hollywood.
ViB honum blasti spegill og
hann gekk aö honum, ánægöur
og upp með sér.
Sko til, sagiii hann. Hérná
hafa þeir líka mvnd af mér!
,,Svei, svei, þetta er ljótt aít
siá, aö ]>ú svona lítill dr.engur
skulir tína vindlingastubba upp
af götunni.“
„Jæja, j)aö er }>ó ekki sem
verst. Eg er bara að byrja a8
Iæra aö reykja og stubbarnir
eru nógu gótiir fvrir þaun sem
er aft læra".
Þekking. — Frúin: „Eg æila
aft kau]>a vinclla handa mann-
inuni mimtm.1'
Kau]>maÖurinn: ..Eiga ]>aS
aft vera sterkir vindlar?"
Frúin: , Já, helzt, Askan
vildi svo íljótt detta af þeint
scm liann fékk síftast.“
Maftur kemur út úr drykkiu-
krá um nótt: „Drottinn niinn,
hvafta lykt er hér í anddyrinu.“
Dvravörðurinn: „Herra
minu, þessi lykt er ferskt lott.“
,,Eg þakka þér fyrir, en því
miöur get eg ekki þegift þoft
þitt i kvöld. Eg er boftinn út
, aö sjá Rómero og Júliu.“
j „Hvaft gerir ]>aft? Þú tekur
þau bara meft þér.“
! „Þetta er nú meiri reikning-
! urinn. Hér er kjóll á 300 kr. 1.
1 marz, 2. marz ditto og 3. marz
! ditto.“
j „Já, eg veit svo sem ekki
j hvaft þetta þýftir, en eg hefi
• aldrei keypt neitt ditto.“
j „Sumir balda því fram, aft ef
j menn vilji losna viö vörtur eigt
]>eir aft taka kött og grafa liatin.
Trúir þú þessu?“
„T'aft er víst gott ráft eí kött-
1 urinn lieíir vörturnar.“
Sproitl þekkti at'tun blisluV .lane, er
hún noiafti vift Tikur.
Ilann beið þess, aft Jane læsti
imii i búri sínu og nát'gaðist.
r. g. Sui-i-oufhá, — TARZAIM —
l’arzan var eklvi
’iláíie skildi nú, aft
i'angi og liún opnaði ljónabúrift.
Svo greip liann i handlegg hennar og
spurfti iivar apanuifturinn væri.