Vísir - 12.06.1950, Page 7

V I S I R
Mánudaginn 12. júní 1950
fjærst dyrunum, en gripir bónda fyrir framan þá. De
Fleurac liafði ekkert Ijós. Ef liann gengi ekki of langt
inn — — — '
Hann var koininn að dyrunum niðri. De "Wartliy fýghli
Iioiium eftir og sagði kæruleysislega: „Þetta virðist vera
heiðarlegasta fólk. Það scgir líklega satt. Hafi þau íiðið
af stað í morgun, eru þau komin lil Savoý hú og við þurf-
um þá ekki að leila lengur.“
De Fleurac skrikaði fótur á taðkögli og var næstum
dottinn. Ilann bölvaði, gekk nokkur skref inn í húsið og
var næstum dottinn í annað sinn. Þegar augu lians vöndust
mvrkrinu, kom hann auga á nokkra uxa þarna inni, fá-
einar kindur, kú og horaða lend áburðarklárs. Honum
skrilcaði fótur í þriðja sinn og þá var honum nóg boðið.
„Hér er ekkert,“ sagði Iiann, „sem bægt er að leggja sig
í Iiættu fyrir. Ilvað skal gcra?“
Anne hallaði sér upp að öxl Blaises. Svo lélli lienni við
þessi orð.
„Nú, við riðum bara aftur iil veilingabússins í siðasta
þorpinu, sem við komum við í,“ svaraði deWarthy. „Vist-
in var þar sæmiJeg.“
„En við gætum haldið áfram lil Saint-Bonnet.“
„Til Iivers? Þú hlýtur að bafa gaman af að sitja á best-
baki. Við höfum ekki leiðarbréf um Savov og getum
heldur ekki stöðvað þau, þótt við næðum þeim þar.“
„Þú vilt þá hætta eftkförinni?‘‘
„Vitanlega,“ De Warthy teygði úr sér og leil til tungls-
ins.
„Þú ert svei mér rólegur,“ sagði förunautur hans.
„Það er heldui* ekki að ástæðulausu,“ svaraði de Warlliy
og geispaði. „Eg veit til dæmis alls ekki, hvort konungur
rnundi þakka okkur fvrir að koma aftur með stúlkuna,
þegar hann fréttir, að hún bafi blaupizt á brott með de
Lallicre. Hún er notuð, vinur minn — hver getur efað
það? — tvimælalausl notuð eftir reisuna.“
De Warthy hló stultaralega og hinn tók undir með hon-
um. Blaise fann, að Anne stirðnaði við blið lians. Sjálfur
varð bann ijeitur af reiði.
„Ileldur þú,“ hélt de Wartby áfram, „að konung langi
til að taka upp þráðinn, þar sem einn hermanna lians lét
hann niður falla og hælti á, að menn segi um hann, að
bann taki það með valdi, sem de Lalliére fékk fyrir ekk-
ert? Nei, engin hætta á því.“
„Það er ósennilegt,“ svaraði de Fleufac. „Heppinn hann
de Lalliére. Hún er Iaglegasla stelpa. En hann ætti að forð-
ast konung á næslunni.1*
„Hann um það,“ mælti de Warthy. „En hvað okkur
snertir, mun enginn geta sagt, að við höfum ekki gert
skyldu okkar við konung. Við böfum riðið eins og óðir
mcnn, siðan við hittum kerlinguna de Péronne i Sens. Það
cr ckki okkar sök, þótt skötuhjúin liafi verið komin of
Iangt á undan okkur.“
„Satt er það.“
„Annað atriði kemur einnig til greina í þessu máli.
Ilertogafrúin talaði ekþi við þig, áður en við lögðum af
stað. Hún lalaði við mig. Þú veizt, að hún. htur útundan
sér á merin, þegar einhver brögð efu í tafli.“
„Eg veit það,“ sagði de FJeurac.
„Jæja, bún leit þannig á niig og sagði: „Eg vona, að
yður takist að gera eins og konungur skipar yður. En eg
mundi harma það. ‘Gleymið þvi ekki, de Wartliy,“ mælti
liún.“
„Ilali!“ mælti de Flcurac. „Hvers vegna sagðir þú mér
eklti frá þvi?“
„Til þcss að þér yrði ekki órólt. En nú getum við snúið
aflur til hirðarinnai’ með góða samvizlcu. Ertu mér ekki
sammála ?“
„Vissulega“. Það mátti heyra á rödd de Fleuracs, að
liann var hinn ánægðasti.
Þeir stukku á bak við svo búið og andartald siðár þeyslu
þeir á brott. Eftir svo sem mínútu var jódynurinn nærri
liljóðnaður. ,
Anne og Blaise mæltu ekki orð af vörum langa Iiríð.
Það var cngin þörf á að gefa skýringu á þögn þeirra. Það
var áln*ifameira að heyra dónx heimsins en hugsa sér
bann. Það var ckki fyrr en húsfreyja og böndi hennar
læddust lit á hlaðið, að Amie sagði eins og utan við sig:
„Við verðum að þakka þeim fyrir lijálpina.“
Þegar Blaise var lagzlur í heyið aftur, gat hann ekki
sofnað með neinu móti. Og liami þóttist lieyra, að Anne
gæli heldur ekki fest blundinn.
23. KAFLI.
Frá Saint-Bonnet til Bourg-en-Bresse, þaðan til Nantua
og loks lil Chatillon-de-Michaille. En hestar þeii'ra voru
nú orðnir þreyttir og land auk þess liálent, svo að þau fóru
ekki hraðar yfir en minnkandi fjárráð Blaises kröfðust.
Það var komið undir kveld fhnmta dags frá brottför þeirra
frá bæ Audin-lijónanna þegar þau voru biún að fara yfir
Jurafjöll og snæviþakin króna Mont Blancs blasti við
þeim á vinstri hönd, þau sáu glampa á Genfarvatn og
eygðu turnspiriírnar í Genf.
Þegar þau áðu i siðasta sinn í Chatillon, fór Anne í gulT
inn og dumbrauðán kjól, sem var sannarlega illa farinn af
ferðavolkinu, en þegar hún var búin að strjúka mestu
brukkurnai* úr honúm, var bann sæmilegur til bráða-
birgða. Hún sat enn liestinn á karlmanns vísu, en pilsin
náðu niður á ökla. Annars var hún ekki búin sem ferða-
langur. Blaise hafði einnig reynt að liressa upp á útlit
sitt, farið í föt þau, sem hann liafði keypt af hirðmannin-
um í Fontainebleau og tekið sáraumbúðirnar af enninu.
Þessar breytiifgar höfðn talsverð áhrif á framkomu
þeirra hvors í annars garð, sem bafði breytzt mjög eftir
að þau hlýddu á tal scndimanna konungs. Þau voru gætn-
ari í tali, en annars var framkoma þcirra raunverulega
samúðarfvllri en áður.
„Nú skiíjast senn leiðir,“ sagði Blaise hugsi og horfði
fram á veginn.
Hún kinnkaði kolli og sagði lágt: „Já, nú er stuttur spöl-
ur eftir. Á morgun verð eg konún að hirðinni og þá byrjar
sama uppgerðin og áður. Þetta liéfir verið skennntilegt
millispil.“
„Sem þér munuð aldrei verða jafngóð af,“ mælti Blaise
_____________________»
Plydseríngarvél
Zig-zag saumavél
Sokkaviðgerðarvél
óskasf keyptai*.
Uppl. i sima 1247, efth*
kl. 7 i dag.
Vatnslásar
ásaiht botnventli í hand-
laugar.
VÉLA- OG
RAFTÆKJAVERZLUNIN
Tryggvag. 23. Sími 81279.
MAGNUS THORLACIUS
hæstaréttarlögmaður
málaflutningsslírifstofa
Aðalstræti 9. — Sími 1875
Til Akureyrar og
Húsavíkur
á þriðjudag. Sæti laus í
scx manna bíl. — Uppl.
í sima 7461.
BEZT AÐ AUGLtSA IVÍSI
Slcmabúíh
GARÐIJR
Garðastrætí 2 — Síml 7299.
Lopi og
ísaumsgam
Margir litir.
„Hér eru þrælabúningar og voj)ii“,
sagði Pcrry. „Dulbúið ykur og vopn-
!Zt“.
„ÞeSsi göng liggja niður á við“, sagði
Perry, „en ég lield. liér sé undan-
koinulei'ð“.
„Göngin eru koldimm'1, sagði Perry.
„Við bindmn okkur sanian, þá fýnunist
við ekki‘‘.
Gridley liélt áfrani sögunni: „Þeir1
þreifuðu sig lengi frain eftir göngun-t
um-------i