Vísir - 29.08.1950, Side 4

v I S 1 R
Príðjudaginn 29. ágiist 1950
DiGBLAÐ
Dtgefandi: BLAÐÁDTGÁFAN VlSIR H/R
Ritstjórar: Kristján Guðlaugsson, Hersteinn Pálsaon.
Skrifstofa; Austurstræti 7.
Afgreiðsla: Hverfisgötu 12. Símar 1660 (fimm linuxj.
Lausasala 60 aurar.
Félagsprentsmiðjan Ei.
Æ thugasewnd
iMwn w'áðdeiid sparsewnL
hafði stofnað lieimili, en
vantaði þak yfir höfuðið.
Hann gat sjálfságt snúið sér
til bæjarfélagsins eða rílcis-
stjórnarinnar og krafizt þess,
T ..,Y •,■ ■ , r. .. v. , ,, ,... A. , r , i, að byggt yrði vfir sig með
Þjoðvnjmn hefir um morg eyðslu. Lg atti að hafa keypt , „ J ' t, .
, n . , ,,. -, , , ,, , ,, , , , , srs t ítt aimannate. , issu
undanfarm ar latið ser annt luxusbu og auk þess synt < - .
um nng og storl nun. Allott^ vitaverða lettuð með þvx að ^ * ,;i (
liefir minni bróðir verkalýðs-(lagfæra íhúðarhús mitt hér
samtakanna, Alþýðuflokk- í bænum.
Nobkur hættnmerhl
Hermann ráðherra Jónasson flutti nýlega útvarpserindi
varðandi horfur i alþjóðamálum. Taldi ráðheiTanna, að
rnenn óttuðust mjög, að Kóreustyrjöldin kynni að breið-
ast lit, þannig, að til heimsstyrjaldar kæmi, hvrt, sem
það yrði fyrr eða síðar. Margt bendir til, að heimsófrið-
ur sé yfirvofandi, þótt hann kunni enn að hafa nokkurn
aðdraganda, en viSsulega óttast ýmsir, að hans verði
skemmra að bíða en skyldi.
Svo sem kunnugt er, af fréttum, liafa kínverskir kom-
múnistar sent allmikið lið til landamæra Manshuríu og
Kóreu. Virðist svo, sem liði þessu sé ætlað að bíða átekta
og skerast i leikinn, ef færi gefst. Venjan er sú, að ein-
bver tylliástæða er fundin til slíkrar íhlutunar, en sain-
kvæmt síðustu fréttum hefir kommúnistastjórnin í
Peking sent stjórn Bandaríkjanna allhörð mótmæli, sem
byggð eru á því, að bandarískar flugvélar hafi gert árásir
á járnbrautarstöð á landamærum Norður-Kóreu og
Mansjúríu, en þó innan landamæra hins síðarnefnda ríkis.
Mun slikt þykja ærin ófriðarsök austur þar, þótt herstjóm
Sameinuðu þjóðanna í Suður-Kóreu mótmæli að nokkur
berflugvél þeirra hafi verið yfir þessum slóðum.
Winston Churchill hefir haldið, útvarpsræðu fyrir
helgina, þar sem hann átaldi brezku stjórnina harðlega
fýrir sinnuleysi hennar, en þá ekki sízt, að forsætisráðherr-
ann neitaði að kalla saman þingið fyrr, en ráð hafði verið
fyrír gert. Telur Churchill, að slík afstaða forsætisráðherr-
ans sé óverjandi með öllu, en í slíkum ásökunum felst ótti
við ófrið, sem getur skollið á hverja stund og fyrirvara-
laust. 1 ræðu sinni ræddi Churchill ennfremur varnarkerfi
Vestur-Evrópu og taldi það allsendis ófullnægjandi. Má í
því sambandi minna á tilmæli Adenauers, kanslara Vestur-
Þýzkalands, er hann fór þess á leit, að heimild yrði gefin
1il þess, að stofnað yrði i Vestur-Þýzkalandi fjölmennt lög-
leglulið, á borð við það, sem þegar hefir verið komið á
fót i Austur-Þýzkalandi, en sem af ýmsum er talið dul-
búinn lier. Vafalaust stafa þessi tilmæli Adenauers fyrst
og fremst af ótta við innrás frá Austur-Þýzkalandi, á borð
við innrás herliðs Norður-Kóreu í Suður-Kóréu, en ummæli
Churchills má einnig skilja á sömu lund.
Ymsir ætla, að fyrstu hernaðaraðgerðir Ráðstjórnar-
rikjanna sjálfra muni beinast gegn Iran, Irak* og jafnvel
Tyrklandi, en í þeirn löndum öllum hafa Vestui'veldin mik-
Bla hagsmuna að gæta. Auðugar olíunámur eru í þessum
löndum, sem starfræktar eru að vcrulegu leyti með ensku
oða amerísku fjármagni. Er talið, að Ráðstjórnarríkin muni
hafa augastað á þessum olíunámum, bæði til þess að efla
eigin rekstur, en einnig til hins, að lama getu andstæðing-
anna, og myndi enginn blettur vera viðkvæmari né .skeinu-
hættari. Innrás í Vestur-Þýzkaland kynni að verða gerð
samtímis, til þess að dreifa kröftum Vesturveldanna, sem
tæpast geta talizt viðbúin ófriði, svo sem ummæli
Churchills benda eindregið til, en Ráðstjórnamkin ciga
sve til ótakmörkuðum mannafla á að skipa.
Þótt forðast beri alla óþarfa bölsýni, er það eitt víst, að
ó bak við allt friðai'hjal kommúnistanna er engin alvara,
on friðai’starf þeirra miðar að fríðslitum. Þi’iðja heims-
styrjöldin virðist óumflýjanleg. Hún kann að skella á' í
haust; eða dragast til næsta árs, -— slíkur dráttur heíir
óverulega þýðingu. En hvar eru þær þjóðir á vegi staddar,
sem hafast ekki að, frekar en alheimsfriður væri framund-
an um langan aldur. Mun ekki skortur, öryggisleysi og
neyð verða þeirra liluskifti, nema því aðeins, að þær taki
það ráð i tíma að beita öllu afli sínu til öflunar nauðsynja,
jafnframt því, sem viðeigandi öryggisráðstafanir eru gerð-
ar heima'fyrir, til þess að afstýra óhöppum og truflunum
í atvinnurekstri. Ættum við íslendingar ekki hvað sízt að
hafa þetta i huga, enda er aðstaða okkar ei’fiðari en flesti'a
x nnarra þjóða.
urinn, látið sitt blað taka
undir með blaði kommúnista
Aðalinnihald þessara greina
hefir vei-ið, að eg væi’i liöf-
uðfjandi frelsis og frainfara
í landinui og ætti að teljast
nr. 1 meðal skaðsemdar-
manna þjóðfélagsins. Eg liefi
ekki sldpt mér af þessum á-
róðri af ástæðum, senx flest-
ir skilja. Andúð þessara aðila
þykir liapp hvei'jum sem
hlýtur.
I síðastliðnum maímánuði
liélt eg ræðu í útvarpinu og
gat eldci komizt lijá að lýsa
liinu erfiða og ískvggilega
fjá rmálaás tandi þ j óða rinn -
ar. Eg leitaði ekki höggstað-
ar á neinum, en skýi’ði al-
menningi frá staðreyndum,
senx allt fólk í frjálsu landi
verður að vita. Ræða mín
birtist orðrétt í tVeimhr við-
lesnum blöðum landsins, og
var auk þess getið á hlut-
lausan hátt í fleiri blöðum,
en vitaskuld ékki í blöðuin
lcomiuúnista. Eg vai'ð var
við, að fjöldi manna víðs-
vegar um land taldi þessi orð
mín i tíma töluð.
Kommúnistum og sumum
Alþýðuf lóldcsmönnum f annst
ræða min ýfa opin sár í
sambandi við dýrtiðina og
erfiðleika almennings. Þeir
töldu sér þó elcki fært að
hnekkja niðurstöðum min-
um með í’öksemdum. I stað
þess að" ræða rnálið, gi'ipu
þeir til þess ráðs, að reyna
að sanna að eg liefði í tveim
persónulegum framkvæmd;
um leyft mér ábyrgðaríausa
Eg hefi borið fram réttar
útgjöld. En til að sýna fyllstu
sparnaðarviðleitni afréðum
við feðgar að biðja ekki um
opinhera aðstoð, heldur lag-
skiptavinir í verkalýðsflokk-
untxm virðast liafa fallizt á,
ef dæma má eftir þögninni.
— í bílamálinu virðist cg
fara að vilja þessara spar-
sömu rnanna. Eg átti einu
sinni stóran og nokkuð dýr-
an og eyðslufrekan bíl, svip-
aða tegund eins og ráðlierrar
og aðrir mektarmenn verka-
lýðsflokkanna eiga og nota.
En mér þótti þetta of mikil
cyð.sla, svo eg fékk mér lít-
inn bíl, sem er alþekkt teg-
und fyrir hve litlu þeir bilar
eyða. Bjóst eg reyndar við að
mér yrði frekar talið það til
lofs en lasts, ekki sizt af for-
ystumönnum alþýðunnar.
Sama verður uppi á ten-
ingnum um eyðslu við liúsa-
bætur mínar. Sonur rninn
röksemdir í fjárhagsmál-i;færa kjallara j minu gamia
inu, sem mínir gömlu við- húsi og geríi þar viðimaiuii
íbúð.
Með þessu hefi eg jafnað
viðsldpUn við Þjóðviljann og
Alþýðublaðið. — Líldéga
liefði eg sparað mér ómakið
við að skrifa þessar linur, ef
eg hefði eldd alveg nýlega
séð vilcið að þessuin ei.nka-
málum mínum í borgafalegu
blaði, sem eg hélt að ætti
mér ekkert grátt að gjalda.
— Með þögmnni játa þessi
hlöð rökum minum varðandi
fjármálaástandið. En þau
réyna að dfaga fir áhrifum
orða minna með uppdiktuð-
um frásögnum um óhófs-
eyðslu mína í bilanotkun og
húsalxyggingum, en þar held
eg að þeir liafi skotið yfir
markið.
Jáii Árnason.
iftirtekíarverð ný
kvikmynd í
Um þessar mundir er ver-
ið að sýna í Nýja Bíó þýzka
kvikmynd, sém tekin er eftír
stríðið, og er myndin fyrir
margra hluta sakir mjög at-
hyglisverð.
Myndin fjallar að efni til
um lífið í Bei’lin eftir stríðið
og lýsir rnn leið á táknrænan
hátt áhi'ifum styrjaldai’innar
á fólkið og sálarástand þess.
Höfuðpersóna myndarinnar
er þýzkur hermaður, sem
snýr aftur til Berlínar eftir
að stríðinu lýkur. Þessi þýzld
hermaður er nokkui's konar
persónugerfingur þýzka al-
þýðumannsins eftir stríðið.
Það fer fyrir þessum her-
manni eins og svo mörgum
öðrum að allt er breytt, þeg-
ar lieim er ícomið. Heimilið
í í'úst og framundan ekkert
Framh. á 7. síða.
Þá hafa árengirnir okkar
gengið unáir þessa prófraun
og þeir hafa ekki verið létt-
vægir funánír. Þeir hafa
staðið sig hetur en flestir
þorðu að gera sér vonir um
og líklega er óhætt að segja,
að við eigum beztu íþrótta-
menn' álfunnar miðað við
fólksfjölda-
i|í
Um ekkert heíir verið meira
talaS upp á síökastið en Ev-
rópumeistaramótiS sem háS
var í Briissel í vikunni sem leið.
Annars var heldur ekki aö
vænta, því aö hvernig- var úr-
vali'S af umræSucfnum þeim,
sem menn höfðu úr aS velja,
þegar ínótiS var frá taliS?
StriS'" á Kóreu. deilur í Ör-
yggisráðinu, aflaleysi á síldar-
miöunum, ótíö á Austurlandi
óg þar fram eftir götunum.
Ekkert skemmt ilegt eöa hress-
ancli utnræþucfni — nema Evr-
ópinnéistáramótið og um þatS
föluðit menn 'seint og snemma
ög bókstaflega lifðtt meS ís-
lenzkn piltunum í þrautum
þeim, sem þeir urðu að leysa
sttðitr í Briisseh
*
Eg ^er ekki sjálfur nd’tn
íþróttafræðingur, svo að og
skal ekki leggja dóm á það,
hvort „við“ hefðum átt að
geta betur, eins og sumir
halda fram, en það má vel
vera og víst er, að það hefði
verið harla skemmtilegt, ef
sigrarnir heföu orðið .fleiri-
'.Menn segja til dæmis, að
,.við“ heföum átt aö geta betur
í 4x100 m. boöhlaupinh, en þar
uröutn viö meðal hinna síöari,
þótt við yrðunt ekki síöastir.
Orsökina telja laínnáttumenn i
þessutn efnuin þá, að íslenzku
piltarnir hafi ekki æft sig nóg
í skiptingum i þessu hlaupi, þar
sem ein slæm skipting getur
kostaö siguriim. .Eg er elcki
viss um — og cnginn- bjóst
rautiar viö því í alvöru, held
Cg, aö sveit’okkar hef öi; sigrað
í þessari grein, þótt skipting-
arnar hefðú verið óaðfinnanleg-
ar, en snmir segja, að við hefö-
um að minnsta kosti átt að geta
skotið Svíum aftur fyrir okkur,
því að við eigum fleiri góða
spretthlaupara en þe.ir.
Eg skal ekki fullyrða neitt
um það, en skiptingarnar
verða drengirnir að leggja
meiri rækt við að æfa fram-
vegis en hingað til, ef þeir
•ætla að gera sér vonir um að
hafa meistaratign í þessu
hlaupi.
*
Það er vitaö, að íslendingar
eiga óvenju góða menn í sprett-
hlaupum og þar af leiðandi t
4x100 metra boðhlaupi. En nú
vill svo til, að við höfum eign-
azt alveg sérstaklega góða sveit
í 4x400 metar boðhlaupi, þar
sem „við“ ættum'að geta gert
grín að öðrum Norðurlanda-
þjóöum. Menn eins ^ og Guð-
mundur Lárusson, Ásmundur
Bjarnason, Örn Clausen og
Magnús Jónsson myndu sjá
fyrir því, að „við‘ yrðum með
kurt og pi Norðurlantíameist-
arar í þeiiTÍ grein.