Vísir - 01.09.1950, Blaðsíða 7

Föstudaginn 1. september 1950
V ! S 1 R
a
124:
Irúnaðarmadur
konnng§
éSftir Samuol ^liallalargar.
„Ekki rósinni!“ sagði Blaise. „Pierre, vinur minn, ef
]>ú vilt gera mér þann gi*eiða að skila peningunum fyrir
hana aftur og láta mig fá rósina, skal eg endurgjalda þér
það tvöfalt, ef eg lifi. Og, ef öðru vísi fer, óska eg þess
sanit af vinátlu þinni. Hvað! Ætla sér að láta af hendi
slikan verndargrip, einmitt sönnun fyrir velþóknun guðs?
Mér dytti það elcki til hugar! Eg mun bera liann á mér
liéðan í frá og liann mun færa mér hamingju. Segðu að
þú ætlir að verða við bón minni.“
Pierre gat vel skilið hvers virði slíkur verndargripur
væri, beinlínis svar við bæn, ef liann var ekki gjöf frá
liinni lieilögu jómfrú sjálfri. Það gæli ekki lcallast þjófn-
aður að lialda lionupi undir þessum kringumstæðum, og,
ef nokkur þurfti á Iiamingju að halda, þá var það Blaise.
„Auðvitað mun eg gera það,“ svaraði hann þvi hjartan-
lega. „Og megi hann verða þér til farsældar! Það sem hélzt
fyrir mér vakir er að leysa út armband mitt, þegar við
erura lausir úr þessari prísund. Það er mér mikils virði
vegna minninganna.“ Hann þagnaði og ýgldi sig. „En
hvernig í skollanum get eg sýnt mig í Medicibankanum
eftir þetta ? Eg er kominn i jafn hættulega aðstöðu og þú.
Það myndi kosta mig. höfuðið, ef eg fyndist í Lyon.“
Francois skaut þá inn i: „Yðar ágæti hefir kvittun fyrir
þessum skartgripum ?“
Pierre klappaði á brjóst sér. „Næst líkama mínum.“
„H^rs vegna þá að vera að örvænta? Yðar ágæti, eg
gæti komið þessu í kring, ef þér skrifið undir skjalið og
viljið treysta mér með fjárhæðina.“
Þctta var mMl áhætta, en Pierre samþykkti það þegar
í stað. „Við erum.þegar búnir að leggja líf okkar í liendpr
þínar. Þú gætir hpft dálaglegan skilding upp úr því, að
íramselja okkur.“
de Lalliére a
eftir sér góðvild til einnar manneskju. Hann hafði séð
hána vaxa upp og hafði sýnt lienni alla beztu eiginleika
sina. Hann mat mikils trúnað liennar. Það var heiður fyrir
hann að vera nokkurs konar verndarvættur liennar og
þcssa örláta aðalsmanns. Hann gerði auðvitað ráð fyrir
að, að lokum, mvndi hann hagnast á heiðarleik sínum,
en liann myndi hafa verið seinasli maður, er myndi svikja
þau í tryggðum.
Nú glotti hann svo slcein í gular tennurnar. ,.Vel mælt,
Iierra minn. Eg er töframaður, en ckkf neinn Júdas. Yrðar
hágöfgi sýnið góða dómgrcind. Eg slml annast um þelta
á morgun, skila peningunum og Iiringunum til ungfrú
Renée, o4g koma með gullmenið Iiingað. Yðar tign getið
vcrið fullviss um, að þið munuð ekki biða neitt tjón,
og,“ bætti liann við með áherzlu, „það mun eg heldur
ekki, ef eg þekki örlæti ykkar.“
Pierre sór þess dýran eið, að liann skyldi elvki tapa á
þessu. „Og nú,“ fyrirskipaði hann, „berðu fram vínið og
matinn, sem við höfðum safnað saman. Yrið skuluni/ánæða
og ráða ráðum oldvar.“
Meðan þeir snæddu útskýrði Pierre með nokkurri sjálfs-
ánægju — hann taldist leiðtoginn — livað gera bæri. Þeir
myndu ekki láta neitt á sér bæra til morguns, þangað til
leitinni yrði hætt, síðan leggja land undir fót til þess stað-
ar, þar sem næst væri hægt að fá leigða hesta og ríða sið-
an allt hvað af tæki inn í Mið-Frakkland. Það myndi ekki
örggt að leggja"’ leið sína til heimkynna de la Barre í
Poitou, þar sem hermenn konungs myndu áreiðanlega
beina leit sinni i þá átt. En Pierre átti ættingja hjá Tur-
enne i Limousin, sem myndu skjóta skjólshúsi yfir þá í
bili. Siðan vaj' að vænta þess að óveðrið myndi liða lijá.
Markgreifinn treysti á velvild ekkjudrottningarinnar.
„Hennar lrátign er þá í Lyons?“ skaut Blaise inn í.
„Já, Tierra de Vaulx fær áheyrn lijá henni á morgun.
Þegar liann fréttir að þú ert sloppinn úr kastalanum, mun
lionum létta mikið. Á morgun var vikufrestur þinn á
enda runninn, og hann óttaðist að álieyrn hans hjá her-
togafrúilni kæmi of seint.“
„Um hvaða leyti ætlar hann á fund hennar, veistu það?“
„Rétt fyrir kvöldverð. Hvers vegna?“ Blaise svaraði
engu. Eftir augnablik bætti Pierre við: „Jæja, herra,
þannig eru ráðagerðir okkar og þær eru góðar. Eg vona
að þú samþykkir þær.“
Hann varð undrandi þegar Blaise hristi liöfuðið. „Þær
eru i sjálfu sér ágætar, en duga mér ekki. Eg hefi í liyggju
að fara á fund hennar hátignar á morgun —- ásanit herra
mínum, de Vaulx, ef það er mögulegt.“
Pierre hristi höfuðið. „Veslings vinur minn! Það er
engin furða, þótt þú sért liálf-ruglaður. En eftir nokkra
livild . ... “
„Vitleysa!“ svaraði Blaise brosandi. „Eg er ekkert geð-
bilaður. Þú ættir að geta séð, að þetta er einmitt það eina
sem eg get gert.“
„Þú átt við að fara til aðalbækistöðva konungs í Saint-
Just, ganga á fund hennar liátignar einmitt á þeirri stundu,
þegar fé er lagt til höfuð þér? Og þú heldur því fram, að
þú sért ekki genginn af göflunum! Hvers vegna ferðu
ekki beint aftur til kastalans? Það myndi spara þér ómak.“
„Eg verð að liætta á það, að hennar Iiátign ljósti ekki
upp um mig. Hlustaðu nú tj mig, PierreBlaise liallaði sér
áfram til þess að klappa á lcné vini sinum. „Það eru tvær
ástæður, sem mæla með því að eg fari á fund' hennar: í
Ef til vill undraðist Francois sjálfur sina eigin (Jyggð.
Það kann að hafa virst einkennilegt, en hann elskaðipRenée
'1" T ",1 " hinn viðkvæmt hátt skelmisins, seni lætur_ ^lyHita lagi, að markgreifinri verður ákærður fyrir að liafa
u mnnm. mnnnoci,i„ aðstoðað við flótta minn, þó hann hafi engann þátt ált í
honum. Hann hefir nógar.áhyggjur án þcss. I öðru lagi,
eg get sagt hennar hátign nokkuð varðaridi Jean de Nor-
ville, sem hún veil ekki. Það varðar konunginn og ör-
yggi Frakklands. Já, það cr ennfremur þrið.ja ástæðan.
Eg á óuppgerðar sakir við de Norville sjálfan, álygar hans
á mig, skuldina vegna þessarar seinustu viku í Pierre-
Scize. Eg hefi ekki í hyggju að læðast á burt og láta hann
njótarsigursins, ef eg get kippt undan honum fótunum.
Skilur þu 'mig nú?“
Augu töframannsins Francois lýstu ákafa. Hann sagði:
„Eg held að eg geti mér til íivað herrann ætlar að benda
hennar hátign á. Þessi herra de Norville virðist vafasamur,
jafnvel fátækum hversdagsmanni eins og mér.“
NÝrn> 8ETM/

Síld & Fwluir
Innkaupatöskur
VERZl.
StmakúiiH
GARÐUH
Garðaatrætl 2 — Slml 7299.
f. /£ Su§tmiyhAi

- TARZAN -
679
„Þarna kémur Töinar“, sagði Ovan.
„Hann var mcð flokki Carbs. EL til
vill licfir liann frcttir að f:cra.“
„Hér kcmur Carb,“ sagði einn stríðs-
niaðurinn. „Hann cr. með fcgurstu
stúlkuna í Zoram.“
Nú kom flokkur Carbs í ljós, og mcð
honum var undurfögur stúlka og voru
hcndur hcnnar Jnindnar,