Vísir - 26.07.1951, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 26. júli 1951
V I S I H
•U.<4yt
OojK t#N. toar bv'tSUJfcl. «,( -Tn.. ft*f O.B.Þ
Dtetr. Oy UuUcct Prature 8ynd»c«t*..
Svo Var presturinn bundihn oy
licflaður, en Chiram glotfi hœSnislega
til hans.
Bjart var af tunglsíjösi, en Tarzr.n
ságði, áð þbir áký\lu hahla 'sör í
skugganum, J
Æðsti þresturinn rak upp undrunar-
óp og gekk nær til þess að skoða
gulldilcinminn.
„Terfu rólegur, maður minn,“ mælti
Tarzan. „f>á verður þér ekkert mein
gért.“
Leslei Tumer Wlute:
MAGNUS MARGRAÐUGI.
KSOOOOOOtSOOÍÍOOQOÖÍÍÍStSCOOQCOOCiOQaCÖCÍiOíiOCOOÍSOOSKXsI
tættan, ef í það fer. Sjálfs mín vegna — en ekki síður
yðar vegna — vona eg, að við þurfum ekki að grípa til
slikra örþrifaráða. Segið mér því: Hvar eru þessi bréf?“
Magnús var enn svo aumur og dasaður, að honum
veittist erfitt að hugsa slcýrt, en hann minntist óljóst
hlutskiptis Moleys. Honum varð ljóst, að hann gæti eins
vel framið sjálfsmorð og segja til bréfanna. En ef hann
þverneitaði, vofðu yfir hræðilegar pyntingar. Hann sá
enga lausn á vandanum.
„Farið eklci heimskulega að ráði yðar, maður. Hér er
um annað ög méira að ræða en einkamál — látið yður
skiljast það. Svona, — við bíðum eftir svari yðar.“
Magnúsi tókst með herkjum að hrista höfuðið.
„Barahona skipherra“, sagði Beckles, „látið menn yðar-
gera nýja tílraun til þess að skerpa minni hans.“
Áður en hirin hrokalegi Spánverji gæti gefið nýja
fyrirskiþun í þessu efni, gekk Jesúítinn fram með virðu-
legum valdsmannssvip, en til þessa liafði hann staðið
hljóður, þar sem skugga bar á.
„Hættið“, skipaði ’hariri. „Eruð þið svo skyni skroppn-
ir að sjá ekki, að riieð þessu hrottalega framferði drepið
þið manninn?“
„Harin um það, ef hann vill týna lífi sínu,“ mælti
Beckles haðslega. „Ég verð að komast yfir þessi bréf.“
„Og það vill líka Háns Koriúriglega Hátign“, sagði
kTerkúrínri liörkulega. „Ef þér þráist við að beita lrinum
klaufalegu aðferðum yðar og maðurinn bíður bana, riá-
um við aldrei þessum bréfum. Eg aðvara yður, Sir Peter,
eg mun ekki þola það, að á skipi þessu verði farið eins
að og gagnvart Moley.‘‘
Beckles titraði af reiði, en hann sá fram á, að hyggileg-
ast væri að slaka til, og svaraði með slóttugu brosi:
„Hvi ekki að beita því ráði, er bezt dugir, síra Alonso?
Þér hafið sagt mér, að enginn vafi sé á, að þetta sé maður-
inn, sem stal bréfunum?“
„Að vísu, en þrátt fyrir það verður að gæta varúðar.“
Það var eitthvað dulið í svip og framkomu klerksins,
sem Magnús óttaðist meira en nýjar pyntingar manna
Barralionas. Það var sem helkuldi nísti um alla limi hans
og hann hélt niðri i sér ándanum.
„Þér hafið eitthvað sérstakt í huga?“ sagði Beckles rneð
spurnarhreim í röddinni.
„Ef til vill“, ságði klérkur stuttlega. „En eins og sakir
standa krefst eg þess, að maðurinn fái tækifæri til að
sættast við guð sinn.“
Beckles aridvarpaði. Hann sá fram á, að frekari mót-
spym af sinni hálfu var gagnslaus.
„Verði það þá svo, skipherra. Gerið svo vel að fjar-
lægja þetta lifandi hræ.“
Barrahona skipaði mörinum síniun þrumandi röddu að
fara með Magnús. Hann var dreginn út og eftir þilfarinu
og varpað niðrir í dimma lest. Hann mundi vafalaust
hafa beinbrotnað, ef maður nokkur hefði ekki orðið fyrir
honum, er niður kom, og hið fyrsta, sem Magnús heyrði
þar, var að bölvað var hraustlega á ómengaðri sjómanna-
ensku.
„Tim“, hróþaði Magnús áf veiklim inætti og ralc upp
vitfifringslegán hlátur.
„Þáð ert þa þú, Magnús“, var sagt nöldurslega og þó
góðlátlega, „því geturðu ekki haldið réttri stefnu, í þessu
fljótandi helvíti? Jæja, svo að þeir náðu þér líka?“
Hann beið eftir svari, skreið til hans og þuklaði á
honum.
„Talaðu, drengur. Góður guð, þú ert alblóðugur. Nei,
hreyfðu þig ekki, eg ætla að skera sundur böndin. Svona,
þetta er betra.“
Magnús stundi þungan, reyndi að rétta úr sér og koma
sér fyrir i þægilegri stöðu.
„Æ, þeir náðu fnér, með aðstoð þessarar portúgölsku
rottu — Pequeno, sem þú mútaðir til þess að sækja mig.“
sem eg mútaði? Hvað segirðu, drengur?“
Blóðið vætlaði enn úr nnuini Magnúsar og honum veitt-
ist erfitt um mál, én tókst loks að segja Tim alla sögUna
í stuttu máli. Tim varð æfur áf reiði og lét skammirnir
dynja á honum.
„Að þú skyldir ekki hafa meira vit í kollinum, drengur.
Hví skyldi eg senda eftir þér, þar sem eg taldi þig dauð-
an? Víst er það, að þeir fundu Grosiwick hi’yggbrotinn og
dauðan undir bjÖrgummi, en þeir töldu víst, að þín hefði
beðíð sömu örlög. Og þú segir mér, að þú hafir komist
iindan, til þess eins að láta lokka þig í nýja gildru?“
Magnús yarð að játa það og sagði honum nú aílt, sem
gei;zt hafði’ þar til hann komst aftur til veitingahússins.
„En, guð minn góður, hví fórstu ekki til Johns
Hawkins?“
Magnús fyrirvarð sig, en varð að játa, að hann hafði
ekki hugsað út í það í tæka tíð?
„Mér datt ekki í hug, að Sir John mundi hafa neinn
áhuga fyrir einkamálum mínum.“
„Einkamálum“, þrumaði Tim. „Aldrei hefi eg heyrt
annan eins þvætting! Kallarðu það einkamál, þegar þú
kemst í tæri við föðurlandssvikara, sem hafa á prjónun-
um samsærisáform gegn drottningu þinni?“
„Sannast að segja, hafði eg aðeins áhyggjur af . . ..“]
„Þú hugsaðir bara um sjálfan þig“, greip Tim fram í
fyrir honum — „hugsaðir bara um Magnús Carter.“
„Það er ekki satt“, sagði Magnús, „eg var að hugsa um
þ'ifj
„Ef þú hefðir hugsað um mig, mundirðu hafa farið
beint til John HaWkins, eins og eg sagði þér í upphafi“,
sagði Tim byrstur. „Mér er fjandann sama um sjálfan
mig. Eg hefi átt mitt himnaríld á jörðu en lika mitt
helvíti og það verður eklíi verra, þar sem eg lendi eftir
dauðann. Aldrei hefi eg kymist cins eigingjörnum piltungi
ogþér, allt af hárviss .. •.“
Tim þagnaði skyndilega, en Magriús var þakklátur í
liuga fyrir myrkrið,.svo að Tim gæti ekki horft í andlitið
á honum. Fram að þessu hafði hkami lians verið svo
lamaður og magnlaus, að hann fann ekki til sárra verkja,
en nú verkjaði harín í hvern vöðva og hverja taug. Hann
reyndi að snúa sér, en það var til engra bóta.
„Mér þyliir íeitt, að þú tekur þessu svona“, sagði hann
loks andvarpandi, „eg hélt að þú værir bezti vinur
minn.“
„Og það veit guð, að enn géturðu talið nrig það“, sagði
Tim. „Og mrindu, áð sá er vinur, sem til vamms segir.“
,Eg sé ekkert rangt í því, að vera métorðagjarn“, taut-
aði Magnús, en aftur greip Tim fram í fyrir honum.“
„Metorðagjam, svei. Ota sínum tota væri réttara.“
„Mundirðu segja það rim Drake?“
„Sir Francis? Góður guð, þú ætlar þó ekki að fara áð
bera þig saman við hann?“
Ocefan fylgir hrtngunum fré
SIGURÞÖR, HafnarstræH 4,
Margar gerOir fyrirliggjanát.
RAFORKA
CAsli Jóh. SigurOsson)
Vesturgötu 2.
Sítni 00946
Rajtækjaverzlun — Raflagritr
ViðgerOir — Raflagnateíkn-
tngar.
EGGERT CLAESSEN
'GUSTAF A. SVEINSSON
bæstaréttailögmenn
ftamarshúslnu, TryggvagÖtu.
Mlskonar lögfræðistörf
Fasteignasaía.
SKIPAUTGtRÐ
RIKISINS
HEKL A
Farmiðar í fcrð skipsins frá
Reykjavík til Glasgow 12. ágúst
verða séldir þriðjudginn 31.
júlí n.k. og þurfa farþegar á3
sýna fullgild vegabréf, þegar
farmiðar eru sóttir. Þeir, Sém
ekki vitja fármiða sinria þann
dag mega búast við, að þelr
verði seldir öðruin.
Frá Steindóri
til Hveragerðis
—- Selfoss
— Eyrarbakka og
Stokkseyrar
2 ferðir alla daga. Auka-
ferðir um helgar, laugardaga
og sunnudaga kl. 7,30.
Sími 1585.
£ & SumufkAí
IARZAM