Vísir - 21.11.1951, Síða 5

Miðvikudaginn 21. nóvember 1951
V I S I R
Nýja lýsingin á Strand jötu í Hafnarfiirði.
Hafnfirðingar gera tilraun-
ir með götulýsingu.
„Glitlampar" settlr upp vii götur þar.
í Hafnarfirði er nú unnið 1 jósmagn. Aftur á móti verða
að því að gera ýmsar tilraun-
ir með götulýsingu og er nú
á helztu götum bæjarins orð-
ið margfalt bjartara að
kvöld- og næturlagi en áður
var.
Það er rafveitustjóri Hafn-
arfjarðar, Valgarð Thorödd-
sen, sem hefir þessar tilraun-
ir með höndum. Hefir Vísir
átt tal við rafveitustjórann
og skýrði hann blaðinu frá
því, að tilraunir þessar væru
í heild miðaðar við það, að
fá meira ljósmagn cn yfir-
leitt fæst af glóðarvírslömp-
um, en spara þó um leið raf-
magnið. Aftur á móti er
stofnkostnaður við þessa
lampa allmiklu meiri en við
glóðarvírslampana, sem víð-
asthvar eru notaðir.
Tilraunir þessar hófust í
fyrra og voru þá settir upp
tveir glitlampar (floure-
scentljós) í Hafnarfirði, sem
gáfust vel. Hafði rafveitu-
stjóri aflað upplýsinga um
eiginleika glitlampanna hjá
slcozkri rafveitu, sem hefir
mikla reynslu í þessum efn-
lun. Fékk hann þær upplýs-
ingar, að þeir þyldu illa
spennubrey tingar, en aftur
á móti vel frost. Fyrir bragð-
litbrigði nokkuð aimarleg í
þessu ljósi og lamparnir
þykja því ekki henta nerrta
á veguirt úti.
Þá er loks í þann veginn
verið að setja upp kvilca-
silfurslamþa til reynslu og
á hartrt sammerkt hinuin
lampagerðunum í því, að
hartn eyðir litlu rafmagni,
gefur mikla birtú, en stofn-
kostnaðurinn við hann er
mikill.
Báíur kemur
úr útilegu.
Æfíðsði iétiS
í fsgwstm.
V.b. Jón Valgeir kom af
veiðum til Reykjavíkur í
nótt.
Hefir Jón Valgeir verið að
undanförnu í útilegu með
línu og reyndi beggja megin
við Jökul, en aflaði lítið.
í gær lagði báturinn svo
lítíúna á svönefndan Karga
norðvestur af Garðsskaga
og aflaði vel. Fékfc hann 5
smálestir pg kom með afl-
ann í nótt til Reykjavikur.
Köfunarkúta úr
ijdsmyndunar
Hefir verið reynd
Vikuþlaðið „Víðir“ skýrir
frá því þann 15., að Þjóð-
verjar séu að búa út tæki
til að hafa á miklu dýpi nið-
ur á hafsbotni.
Hefir íannsóknarskipið
„Meerkatze“, sem hingað hef-
ir komið nokkurum sinnum,
reynt þessi tæki með góðum
árangi-i. 1 Víði segir:
1 Hamborg er stofnun, sem
fæst við rannsókn veiðar-
færa. Hún liefir samvinnu við
ýnisar vei'ksmiðjur, sem
framleiða vaði og gam. Stofn-
ið liefir rafveitustjóri sett un þessi gerir jafnframt til-
sjálfvirka spennustilla i sam-. raunir með ýmsmn tækjum
band við lampana, sem halda; til þess að finna, hvar fisk-
spenmmni stöðugri á þeim, | urinn hefst við í hinum ýmsu
enda þótt hún breytist að vötnum í Þýzkalandi. Nú er
öðru leyti á kerfínu.
Nú er búið að koma upp
18 glitlömpum við aðalgötu
bæjarins, Strandgötu og
jVesfurgötu og í hverjuin
lampa eru tvær 80 watta per-
ur. Ljósmagnið er samt orð-
ið þrefalt á við það, sem áð-
ur var.
Gerðar hafa yerið tilraun-
. ir með fleiri tegixndir lampa,
m. a. svokallaðan Sodium-
lampa, sein kómið hefir verið
upp við innkeyrsluna frá
Reýjk-javjfc. Ljosker þettá
: ;»Qtár aðeins . 140 wötfc? ; én
• gefiir þrátf fiyrir það irtikið
í ráði að liefja nýjar rann-
sóknir með sjálfvirkri vörpu
úti á sjálfum miðunum.
Vísindameimirnir við stofn-
unina munu ekki láta sér
nægja vatnsmælingar með
dýptarmælum, sem settir eru
á línur og op botnvörpunnar
og flotvörpunnar til að á-
kveða kraftana, sem hafa á-
hrif á linumar og vaðinn og
til að mæla opnmiarhæðína.
Þeir vilja sjálfir sjá og full-
vissa sig um, hvernig um-
horfs er niðri í vatninu i
kringum hina sjálfvirku
vöi-pu og reyna að Ijósmynda
tundurdufii fil
á hafsbotai.
á 130 m. dýpi.
allt, sem sjáanlegt er. Stofn-
unin hefir þvi nieð aðstoð
bæjarstjórnarinnar í Ham-
borg og sérfróðra kafara, lát-
ið gera köfunarkúlu úr
gömlu tundurdufli. Hún er
150 cm. í þvermál og hefir
8 mm þykka veggi, sem út-
búnir eru sterkum ljósköst-
urum og mörgum smáglugg-
um, til þess að taka ljós-
myndir í gegnum niðri í
vatninu. Rannsóknarskipið
„Meerkatze“ (sem var hér)
hefir reynt kúluna við Fær-
eyjar á 130 metra dýpi,
mannlausa. Hún þoldi þrýst-
inginn, svo að að ári má bú-
ast við, að í fyrsta sinn fari
lifandi maður í heimsókn nið
ur tíl fiskitorfanna á leið
jieirra eftir hafsbotninum til
þess að ganga úr skugga um
stærð þeirra og hreyfingar ut
an við og framan við hina
opnu vörpu.
Eigum við ekki að flytja
það er liægt?
larkaði á að vinna, þegar þess er kosíur.
Þegar það fréttist, að til
stæði að senda dilkakjöt á
Bandaríkjamarkað, brá svo
undarlega við, að sumir, sem
áður höfðu talið þessa vöru
lítt hæfa til manneldis, heimt-
uðu hana nú refjalaust á
Iivers rnanns disk.
Nú kom það að vísu eng-
um á óvart, þó að Þjóðviljinn
gengi þarna frani fyrir
Gkjöldu, og ætti engin orð
tíógu óþvegin, er blaðið lýsti
kjöt, markað sem ætla má, að
geti orðið Islendingum ör-
uggur er fram liða stundir,
er bandarískar húsmæður
læra almennt að meta islenzlct
dilkalcjöt. Það er sagt, að nú
sé framboðið á kjöti svo litið
hér heima, að ekki nái nokk-
urri átt að flytja neitt út,
meðan við eigum ekki ofan í
okkur sjálfa. Það er nú svo.
Vonir standa til, að á næstu
árum megi þrefalda kinda-
þessum voðalegu tiltektumkiötsframleiðslu íslendinga,
Léleg safia íngóSfs
Arnarsonar.
B.v. Ingólfur Arnarson
selðí ísfiskafla í gær í Grims-
by, 2922 kit, fyrir 7307 stpd.
Ér það léleg sala. Hai;ð-
bakur og Svalbakur selja i
stjórnarvaldanna, að leyfa
sölu á íslenzku kindakjöti á
Bandaríkjamarkaði, enda
gætu Islendingar „étið skít“,
eins og þetta var orðað á liinn
alkunna og smekklega hátt,
sem þessu blaði er svo tamt
að beita til áherzlu áróðrin-
um fyrir málstað sínum.
Skipti það engu máli, þó að
Kiljan væri gerður ómerkur
orða sinna, en liann hafði áð-
ur rætt allítarlegá um íslenzkt
kindakjöt og ekki talið
mannamat, en ekki annað
vitað, en að kommúnistar al-
mennt og Þjóðviljinn sér í
lagi, hefðu talið ummæli
hans góð og gild eins allt, sem
ritliöfundurinn hefir látjð á
þrykk út ganga.
Enginn tekur því alvarlega
tnnbrol konnnúnistablaðsins
í þessu máíi, og menn vita, að
hað er ekki, og hefir ekki
verið, áhugi þessa blaðs fyr-
ir kjotneyzlu íslendinga, sem
valdið hefir æsingaskrifun-
um, heldur stafa þau af þvi,
að verið gæti, að unnt væri
nð magna óánægju í garð rík-
isstjórnarinnr. Virðist þvi
ekki ástæða til að ræða frek-
ar skrif kommúnista um
þetta mál.
En fleiri hafa látið Ijós sitt
skína í kjötskortinum en
kommúnistar, m. a- Hannes
á horninu og fleiri Alþýðu-
blaðsmenn. Telja þessir menn
þá hugmynd að selja kjöt
Vestur um liaf einhvers kon-
ar tilræði við grandalausan al
menning á íslandi, og er þetta
væntanlega einn þátturinn i
andstöðu blaðsins við núver-
andi ríkisstjórn.
I bili þykir vist vænlegt til
lýðhylli að æpa upp um vá-
legan kjötskort, með þvi, að
horfur em á, að kindakjöt
verði ekki á borðum almenn-
ings nema einu sinni i viku
eða svo.
Mörgum þykir bagalegt að
fá ekki kjöt nema svo sjald-
án, og langæskilegast væri,
að menn gæti fetígið hvað-
eina í matinn, hvenær sem þ j
lystir. En þetta: mál ;heTir
fleiri hliðar.
Mér hefir skilizt, að nú sé
dag.

•fe.'rfcK:
; ínarkað • méð ísleözkt fcmda!
i’Jsjé .iiSm , þ.éú>T|
þegar tekizt hefir að rétta
sauðfjárstofn landsmanna
við eftir slcakkaföllin af völd-
um allskonar pesta. Þegar
það verður, liggur í augum
Uppi, að verulegur hluti
kjötsins verður fluttur út. En
ú meðan verður að vinna að
þvi að koma kjötinu á mark-
aðinn, tryggja ser liann, eink-
um í Bandaríkjunum, áður
en önnur kjötframleiðslu-
íönd eru búin að koma sér
í?vo rammlega fyrir, að við
verðum útilokaðir. Þess
vegna er, að minum dómi,
réttara að liefjast nú þegar
handa um markaðsöflun,
einmitt vegna þess, sem síðar
verður, enda þótt það kosti
okkur í bili óþægindi þau og
leiðindi, sem kj ötskortinum
eru samfara.
Aðrar þjóðir leggja mjög
hart að sér, miklu meira en
við, þegar um er að ræða út-
flutning og öflun markaða,
gjaldeyrishgnað og þess hátt-
ar. Bretar hafa lengi selt úr
landi margar vörutegundir
sem ófáanlegar liafa mátt
heita á heimamarkaði. Sömu
sögu hafa Norðmenn að segja
og fleiri öndvegisþjóðir t, d.
Danir (smjör, flesk o. fl).
Almenningur í þessum lönd-
um hefir skilið nauðsyn
þessa, og þvi sætt sig við ó-
þægindin.
Mér þykir sennilegt, að svo
muni einnig fara hér heima,
að við öll, sem gjarna viljum
hafa kjöt á borðum oftar en
einu sinni í viku, tökus skort-
inum með skilningi og jafn-
aðargeði, þvi að mikið er i
húfi.
Ef Alþýðublaðsmeim téljá
vænlegt að heyja enn eitt
kapphlaupið við kommún-
istablaðið um ímyndaða og
skjótfengna lýðhylli, þá þeir
um það. En það er trú mín,
að það verði skammgóður
vermir.
Takist okkur hins vegar að
tiyggja okkur framtíðar-
niarkað fyrir íslenzkt dilka-
kjöt i Randarikjunum, býst
eg við, að mentí hárini ekki,
þóti það sjáist sjaldnar á
borðum hér heima nú urn
stundarsakir.
Þ. 14. nóv.’51.

TfeS.