Vísir - 05.02.1952, Blaðsíða 7

„Lækkaðu seglin,“ sagði Sam háðuglega. „Þú ættir að'láta
:renna af þér áður en þú reynir nokkuð slíkt.“
■ron< »M*.'Eda»f'Rtc«'áuVrougn».ínc —TiVí'aa*.U.S.Pat.ÖS.
Distr. by United Feature Syndicate, toc;
Svo sk’ipaði hun M’Lunga áð binda
hann við staur og berja hann.
„Þú lýgur því“, hrópaði Merala.
„Jæja, göfugi og dyggðugi lávarður, járl og fraandi, —
hverra erinda kemur þú? Og hvar í helvítinu er þessi kona
mín?“ ..
„Aha, orðinn drukkinn svona snemma dags,“ sagði Sam með
fyrirlitningu.
„Það stendur ekki á móðgununum þínum.! Svaraðu spurn--
ingu minni, hvar er Cecily, eg ætti að h.afa rétt til vitneskju
um það, þar sem hún er ko.na mína.’S.. : . , ( . . .
„Satt er það,“ sagði Sam og kinkaði kolli, „hún er. það, vesa-
lingurinn, og það er það, sem veldur mér áhyggjum.“
„Hví skyldi það valda þér áhyggjum?“ spurði Ralph nap-
urri röddu. .......
„Vegna þess, að eg átti hlut að máli, að þið urðuð hjón —
sem ald-rei’s.kyldi verið hafa.“ . . . . .
„Farðu fjandans tli — og láttu í ljós áþ^ggjþr þínar annars-
staðar en hér. Ríddu heim þegar í stað og sæktu hana, heyr-
irðu hvað eg segi?“
„Vissulega.“
„Jæja, ætlarðu að ríða eftir henni?“
„Kemur ekki til mála.“ .
„Þá skal eg. syo sannai'lega fara sjálfur og sækja hana.“
„Þú ferð hvergi þeirra erinda.“
„Hvern þremilinn áttu við?“
„Eg vil ekki, að þú stígir fætj þínum inn fyrir húsdyr á
Wryboume Feveril, því að mér eru, sannast að segja, samvistir
við þig lítt að skapi.“
„Og eg vil ekkert hafa saman við þig að sælda. Hvers vegna
ertu þá hingað kominn?“
„Til þess að gera þér tilboð.“
„Ef’þú hyggst kaupa Wrexford-mylluna k.emurðu of seint,
því að eg er búinn að selja hana — og það gleður mig að geta
tilkynnt þér það.“
„Eg hafði frétt um söluna.“
„Já, vitanlega, Cecily hefir hlaupið til þín með fréttirnar.“
„Hún sagði .mér fpá’því/4
„Og vitanlega sagt þér alla raunasöguna — frá misklíð
okkar —“ ... ■
„Nei, hún minntist ekki einu orði á neina misklíð, hún er
stórlyndari en svo, að hún gerði slíkt.“
„Veit eg það, þrællinn þinn —“
„En —,“ sagði Sam, án þess að láta sér.bregða, — „þótthún
sú göfugri en svo, að minnast á þetta einu orði og reyndi af
fremsta megni að láta það líta syo út Sem hún væri hamingju-
söm, ung. eiginkona, þá. mistókst henni það, sem vonlegt var,
því að hún gat ekki leynt bólgnum úlnliðum og marblettum á
þeim. Hyer skyldi ha.fa verið þar að yerki? ., Vei þeim., sem
þannig smánar nafn ættar sinnar. Það er vegna þess, ao eg s(á
hana þannig útleikna, að eg er hingað kominn. Renndi þig
ekki grun í það?“
„Eg.fór ekki í neinar grafgötur um það,“ hvæsti Ralph og
kreppti hnefana.
„Eg efast samt um, að þú getir þér rétt til um erindi mitt,“
sagði Sam og hristi höfuðið. „Eg kom til þess að bjóða þér
nægt fé, svo.að þú gætir drukkið þig í hel, svo að Cecily þyrfti
sem styzt að lifa við þá skömm, að vera eiginkona þín.“
Reiðin sauð í Ralph og það korraði í honum, en í svip gat
hann engu orði upp komið, og það var sem krampatitringur
færi um allan líkama hans. Loks stamaði hann hásum rómi,
slitrótt:
„Eg .... eg .... eg .... fyrir þetta skal eg lemja úr þér
líftóruna.“
£ R. Buwmfkái
Merala skipaði nú, að þeir Tarzan
Kailuk yrðu færðir nær sér til yfir-
heyrslu.
Kailuk var alls óhræddur og svár-
aði: „Mér er alls ókunnugt um nein
uppreisnaráform.11
Vérðir bundu Kailuk við staur, en
Kailúk benti Tarzan á að stiliá sig.
Tarzan réð sér varla.
„Nú, án tafar, hú skal það gerast,“ æpti Ralph og smeygði
sér úr jakkanum og henti honum frá sér.
„Vertu ekki að reyna að egna mig upp,“ svaraði Sam stutt-
ilega, „þyí. að það .ættirðu að gefa séð, þó.tt þú sért ekki fylli-
■le.ga með sjálfum þPf, að eg iða .í skinninu eftir að tukta þig
t;l, eins.og .eg .muncli fúslega gera við hvern þann, sem mis-
þyi-mdi konu — og þár sem Cecily er mér mjög kær og verður
úlitaf —
Hann vék ,§ér ,til hliðar hlæjandi, er Ralph æddi að honum
með roiddan Imefann og Ju'cppíi hnefana, en er þeir gengu
mú.fram íhYor,ivmó.ti .öðrurrygekk gamli Tom milli þeirra, alís
iósmeykim, ,eþda, .gámall þarþagamaður:
„Herrgr mínir, nei, herrar mínir — það kemur ekki t-il mála.
að.þið berjfs.t hér. Jsar s.em þe|s^r. óhræsis steinnibhui; eru við
h.yert fótniál. Ef þið' getið ekki stillt ykkur um að fara sarnan,
,þa koraið ipn á grgsyöílinn umgirta, og berjist eins og enskum .
sportmönnum sæmir.“
„Ágset hugmynd, Tom frændi. Farðu á undan,“ sagði Sam
:og kinkaði kolli.
Og nú, er þeir frændurnir gengu hlið við híið, á eftir gamla
í :uanninum, og Sam vh'ti fyrir sér hinn fríða og vel vaxna unga
manp, sagði hann:
i „Þjað ,er höxmulegt, hyernig þú fe.rð með nafn ættar þinnar.“
„I3öiyun. ættar minnar hyílir kannske yfir báðum jafnt —
• skjöldur Scrope.-ættarinnar er ekki svo hreinn, að þú asttir að
hafa mörg orð um.“ . ,
. „Ályeg satt,“ sagði Sam þunglega, „en sá er munurinn, að
eg g.eri .allt, sem í( m.ínu valdi stendur til þess að bæta um.
i fyrir allt sem.mér hefir á,orðið og misgerþir.feðra okkar, en þú
ingu, að þú ert að glata öllu áliti, —■ liggur títt ósjáif.bjarga
fyrir hunda og.niannu fótum.“
Áður ,en Ralph fengi tíma til andsyara mælti. Tom:
„Jæja, herrar mínir, þá er hingað komið, pg munuð þið kpm-
: ast gð, raun um,.að yöllurinn. er mjúkur. Má eg hjálpa yður úr
jakkanum, lávarður minn?“
„Nei, þökk, eg hafði ekkigetlað m.®k að l'ara ú.r jakkanum.“
„Jæja, þeiðursmenn.“ ,saSði. Tom gamli. og tók .gamalt silfur-
úr upp. úr vesti sínu, „það er bezt að eg verði tímavörður.“
„Nei,“ hrópaði R,alph, „burt mpð, þig, Tom. Við berjumst
meðan annar má uppi standa — og höldum áfram liggjandi,
meðan lífsmark er með okkur. Hér skulu ekki verða grið
, gefin.“
„Eins og þér þóknast,“ svaraði Sam og hneppti að sér jakk-
anum.
„En, iávarður minn, ætlið þér ekki úr jakkanum" spurði
Tom gamli, alveg steinhissa.
„Nei, eg ætla Ralph að færa mig úr honum, ef hann getur,"
Og þar.mpð þrýsti Sam hattinum niður undir eyru og þeir
. frændur tóku.sór. stöðu með kreppta hnefa. Sam brosti napur-
lega, en var. ygldur á brún, .en .ekki vottaði fyrir brosi á yör-
um hans. Hvpr um sjg yar. s.taðráðinn í að ráða niðurlögum
hins. Þeir gengu nú báðir fr^m með hnefana. á lofti ..... en
þá heyrðist allt.í einu kvenlegt örvæntingáróp óg pilsaþytur
mikill, og Cecily æddi fram með opinn faðminn —. til raanns
síns, honum til verndar, en reiðpilsið var sítt og hún hrasaði,
en Sam. greip hana í fallinu, og kipþti henni. áftur á bak, svo
að hún yrði ekki fyrir hinum hátt reidda hnefa manns hennár,
en .varð sjálfur fyrir högglnu.
„Hugíeysingi,“ heyrðist nu kalláð, annarri röddu, einnig
kvenlegri, og var slík nepja í. röddinni og fjú'iiTitning, áð
Ralph glúpnaði, er Ándrpmeda nám staðar fýrir framan íiann.
„Enginn nema löðurmenni mundi slíkt hogg gfeiða, en það var
ekki við öðru að búast eftir hina lítilmanniegu og —“
„Æ, nei, nei,“ kveinaði Cecíiy og hljóp í faðm manns síns,
til þess að vernda hann og verða honum .til hugsvölunar.
„Ándromeda, elskan mm,“ sagði hún, „vertu ekki að ásáka
hann, það var ekki tilgangúr hans áð fneTðá mig. Verið ekki
að erfa þettp við hann. Og þú Ralph, segðu — núna, að þig
iðri þess' sem gerðist., óg svo gíeymum við þessu.“
Þriðjudaginn 5. febrúar 1952
FramBftinn segir
örlög ffyrir,
Framh.
in í því að hrinðá þessu frá mef.
En dag nokkúrn áttí hánn að
'fara til herþjóhústu og kom tíl
að kveðja mig. Þá stóösí ég
ekki freistingúna, er hahn jái.'Tði
mér ást síná. Ég vissi, líváð cg'
■átti í vændum, en þaö aftráöí
•mér. ekki að j átást hóhum. Þið
vitið,. hvernig' sambú'ð okkai'
varð. Við skildum en eftir
nokkurn tíma grátbáð hann mig
um að taka sig í sátt. Ég fre'staði
því þó þangað til ég hélt, áð
ég væri orðin 47 árá gömul og
spádómuririn riæði ekki lérigúr
til mín. En í því efni hafði ég
gabbað sjálfá'mig. Ég var ári
yngri en ég Kélt.“
Þegár hún hafði skýrt frá
■ þessu'gékk hún til hvílu sinn-
ar og eftir síúttá sturid vár'
hún látin.
Tyrone og Beres'fórd-fjöl-
. skyldurnar eru vel þekktar á
írlandi.
„Leyndas'dómur Rauftu
hlÖftunnar.4*
Árið. 1927 var my.rt ensk
stúlka að nafni María Martéw.
Var vingott milli hennár óg
ungs bónda að nafni Corder og
varð hún barnshafandi af hans
völdum.
í stáð þess að koma heiðar-
lega fram við stullcuna og
kvongast henni, er svona var
komið, fór hann að hugleiða
hvernig hann gæti leynt þessu,
[ án þess grunsemd vekti, því að
enn vár þetta á' engra vitorði
nemá hans og stúlkunnar, og
varð sá endir á, að haiin myrti
hana 18. dag maímánaðar fýrr-
nefnt ár. Um íarigt skéið var
mikið rætt og ritað um mál
. þetta serii „leyndardóm rauðu
hlöðunnar“.
C jrder fór þannig að, að
h'rin hafði orð á því við ýmsá,
að hann væri í þann veginn að
vænást Máríu, en skömmu síð-
ar skáut hann haria.og gróf lík-
ið. Hvarf hann síðan á braut,
en lét það berast út, að þaú
hefðu verið gefin saman í kyrr-
þei, og flútt burt, en lét ekkert