Vísir - 23.08.1952, Blaðsíða 6

VÍSIR
6
Laugardaginn 23. ágúst 1952
iiv nokkuð áleiðis, i ■ loftinu;
þö#ar hún hey-rgi kyþidfréttirnr
ar'í útvarpstæhi"flúgvéíarinn-
ar, en þær voru mestmegnis um
flugslysið. Virtist það vera að-
alumtalsefni dagsins. Áhöfn
hinnar eyðilögðu flugvélar
hafði getað sent eitthvað af
.upplýsingum, sem voru þó
harla óljósar. Og nú stefndu
flugvélar að úr öllum áttum,
sem sveimuðu yfir slysstaðn-
um.
Júdý varð nú ljóst, að hér
myndu vera í uppsiglingu tíð-
indi, sem almenningur um
heim allan myndi fylgjast með,
svo.að segja með öndina í háls-
inum. Það myndi því hafa fá-
dæma þýðingu fyrir hana, að
missa ekki af neinu. En jafn-
framt var henni það einnig
Ijóst, að flugvélin, sem hún var
í, myndi ekki ná blaðamanna-
leiðangrinum í tæka tíð.
Ósjálfrátt fór hún að ýta á
bakið á flugmanninum, eins og
til þess að herða á hraðanum.
„Þetta virðist vera meira en
smáræðis blaðamatur,“ kallaði
hann til hennar, um öxl sér.
„Þetta er eitt af þessum sjald-
gæfu flugslysum, þar sem fólk-
ið bjargast — eitt af þúsund-
um.... og þar að auki í Alpa-
fjöllunum, hver skyldi trúa
þvj,“ bætti hann við. Nú stóð
hún við hliðina á honum, með
tárvot augu.
„Eg -bara má ekki missa af
þessu,“ sagði hún hálf-kjokr-
andi. „En eg býst við, að við
náum ekký til Frankfurt fyrr en
um seinan?“
Síðan sagöi hún flugmannin-
u,m sitt af hyerja um ástæður
sínar og bsetti við, að þessi at-
burður væri of mikilvægur
fyrir blöð hennar, til þess að
hún léti strákapör óvandaðs
blaðasnáps :slá sig út úr leik.
„Ó-hö,“ sagði flugmaðurr
inn. „Það, sem yið þurfum þá,
er ekkert annað en engill.“ —
Hann náði sambandi við Rínar-
Mtinz-flugvöllinn og spurði um
blaðamannaflugvélina. Júdý
heyrði syarið — Cqbb kapteinn
yar um það bil að leggja á stað.
,,Er þgð Corny Cobb?“ spurði
flugnaaðurinn.
Því var játað.
„Hvar er hann — kominn
upp í vélina?
„Nei, hann er að slóra hérna
hjá okkur ennþá.“
„Gefðu mér samband við
Corny.“ Þetta var skipun en
ekki beiðni.
Þögn. Síðan: „Cobb vill tala
við flugvél 5220.“
„Halló, Corny,“ svaraði flug-
maðurinn. „Þetta er Dan Mais-
tre.“
„Halló, karlinn,“ sagði glað-
leg rödd. „Hefi ekki séð þig
síðan við vorum í loftflutning-
unum.“
„Tölum um það seinna. Taktu
nú eftir: Hérna við hliðina á
rnér er dásamleg dama, sem
verður óð, ef hún nær ekki
flugvélinni þinni. Hún verður
að ná henni, segir hún. Við eig-
um enn tuttugu-og-fimm mín-
útur eftir. En þig myndi. iðra
þessum æfilangt, ef þú yrðir af
þeirri ánægju, að fá hana sem
farþega. Hvað um það, a-ð þú
hinkraðir við svo sem hálfa
klukkustund?“
„Eg er til 1 það. Við köll-
um það smávegis leiðslubilun
í dagbókinni.“
Júdý létti stórum. En þá
datt henni annað í hug og lét
þá iiugsun þegar í ljós við flug-
manninn.
Hann kallaði: „Corny, hún
spyr, hvort meðal farþega
þinna sé mannkerti, John
Buckingaham að nafni?“
„Því er nú miður, já, það
held eg, — útblásinn óskapn-
aður, sem eg efast um, að korp-
ist fyrir í flugvélinni einn.“
Dálítil þögn. Síðan: „Jæja Dan,
— það er ekki hægt að lá
manni, þó að maður vilji gera
sitt bezta. Segðu stúlkuhnát-
unni, að eg ætli að dansa í
brúðkaupinu hénnar.“
Júdý lagði flugmanninum
svarið í munn: „Hún segir, að
það geti komið til mála, en
að þar verði jötuninn ekki.“
„Hraðaðu þér þá með stúlk-
una, — sláðu í truntuna.“
„Og ekki eitt orð um komu
hennar við mannkertið. Hún
segir, að honum þyki ekkert
jafn skemmtilegt og það, að
honum sé komið á óvart.“
Júdý fannst ekki skipta nein-
um togum, frá þessu augnabliki
og þangað til flugvélin hennar
lenti í Frankfurt. Og um leið og
hún kjlöngraðist upp í blaða-
mannaflugyélina þar, yar liún
komin á flug. Þess má .geta, að
Jonni varð harla kindarlegur
á syipinn, er hann leit upp, frá.
Sviss-landabréfi og framan í
Júdý litlu, Ijós-lifandí, er hún
strunsaði fram hjá honum og
tók sér sæti við hliðina á Sea-
ton Savage.
Þegar flugvélin var loks
komin yfir slysstaðinn, yar
járnhurðinni, fyrir dyrum
hennar, skptið frá, m,eð nrjktum
erfiðismunum, til hagræðis fyr-
ir Ijósmyndarana. Samtímis
var flugið lækkuð, smám sam-
an. Ætlunin var, að komast svo
nálægt flakinu, sem , verða
mætti. En það var á jökulbungu
einni, þar sem ófærar sprungur
voru á alla vegu. Áhöfn og far-
þegar voru þarna í gildru, sem
þeim varð tæpast bjargað úr,
nema úr lofti.
Júdý var mikið niðri fyrir.
Hér var til mikils að yinna, —
hún fann það á sér. Hún var
að íhuga djarfa fyrirætlun.
Hún virti fyrir sér Ijósmynd-
arana, sem voru að búa um sig
í dyrunum, í frostnepjunni.
Síðan tók hún upp samanbrotna
fallhlíf, sem hékk á krók, við
sætið hennar, og ge.kk til Jonna.
„Eg yerð alltaf logandi
hrædd, í hvert sinn, sem eg fer
í svona leiðangur, — það er.
barnalegt,“ sagði hún sakleys-
islega. „Stórar flugvélar eru
ekki .til þess gerðar, að „hlaupa
fyrir horn“ í slíku fjalllendi,
sem þessu. Hjálpaðu mér, að
festa á mig þennan hégóma.‘‘
„Með ánægju, Júdý,“ svaraði
hann. „En annars máttu reiða
þig á það, að strákarnir, sem
fljúga þessum vélum kunna
sitt handverk.“
Hún þóttist sjá, á meðan hún
var að festa á sig fallhlífina, að
á svip Jonna vottaði fyrir ván-
trú á það, að nokkuð það væri
til, sem skyti henni skelk í
bringu. Og hún reyndi að eyða
þeirri vantrú, hallaði höfðinu
upp að öxl hans og lézt v.era.
ákaflega vanmáttug og skelkuð.
En hann klappaði á kollinn á
henni og bað hana í öllum bæn-
um, að herða upp hugann.
„Auðvitað reyni eg það. En
méi'.er hálf óglatt..Eg,þyrfti að’
gleypa svo sem munnfylli af
f.ersku lofti.“
„Við skulum athuga það.“ En
þegar þau voru búin að ganga
työ eða þrjú skref, áleiðis til
dyranna, snarstanzaði hann og
sagði: „Þér dettur þó ekki í
hug, að reyna að pretta' hann
Jonna litla.“ En svo varpaði
hann þessari firru frá sér, sam-
stundis, því að hann sá að hún
nötraði frá hvirfli til ilja. —
Síðan tók hann þéttings fast.
utan um hægri handlegginn á
henni.
Ljósmyndararnir höfðu
skorðað sig í og við dyrnar, sem
bezt þeir gátu, en blaðamenn-
irnir þustu að gluggupum og
sáu ekki annað, en jökulbung-
una og eitthvað, sem helzt líkt-
ist s.tórum vindli, hálfgrafinn
í fönn, á henni miðri. Þessi
sýn hvarf samstundis og flug-
maðurinn lækkaði nú óðum
flugið.
„Loft!“ hrópaði Júdý, — „eg
þarf eð fá loft.“
„Það er nú talsvert af • lofti,
allt í kringum þig,“ varð Jonna
að orði.
„Góði, gefðu mér sígarettu,“
sagði Júdý.
Þegar þau komu að dyrun-
um, kallaði Jonni til þeirra,
sem þar voru fyrir: „Henni hef-
,ur orðið ilt — þar að fá- meira
loft.“
U.msjónarmaðurinn kinkaði
kolli með hlutteskningu ,og færði
.s.ig ofurlitið til hliðar. En Júdý
ölnbogaði sig, köld og ákveðin,
alveg að dyrunum. Enn hélt
Jonni um handlegginn á henni,
í va.rúðar skyni.
„Hvar erum yið nú?“. spurði
Júdý liðþjálfann.
„V.ið erum rétt að komast
yfir staðinn aftur,“ sagði lið-
þjálfinn og þenti henni á stað-
inn.
Nú gerðist atburður, sem fá-
títt er, að gerist á hernaðar-
flugyél í slíkum leiðöngrum.
Jonni tók viðbragö og kippti að
sér hendinni. Júdý gaf frá sér
óp, sem bergmálaði um alla
vélina, og hvarf sjónum. Jonni
varð fölur sem nár og var að
því kominn að fall.a út úr yél-
inni, ,er hann ætlaði að ná
taki á Júdý aftur, en einn flug-
mannanna, kqm í veg fyrir það.
Farþegarnir urðu skelfingu,
lostnir, en áttuðu sig brátt og
þustu að gluggunum á ný; Þeir
komu brátt auga á fallhlífina,
sem byltist á ýmsar hliðar, á
leiðinni niður og hvarf síðan í
fönnina, nokkru hundruð
rnetra frá flakinu.
Síðar, þennan dag, sátu Jonni
og félagar hans í kofa einum,
alllangt fyrir neðan slysstað-.
inn og húktu þeir yfir stutt-
bylgju-tæki. Frá þessum stað
átti að gera út björgunar-leið-
angurinn og voru svissneskir,
þaulkunnugir fjallgöngugarpar
í óða önn að undirbúa leið-
angurinn.
Þá voru þeir búnir að frétta,
að Júdý hefði sloppið svo til
ómeidd. Og loftskeytamaður
hinnar eyðilögðu flugvélar
hafði tekist á hendur að sqtja
saman taltæki fyrir hana sér-
staklega. Og nú tók hún til
máls, eins og að ekkert hefði
í skorist.
„Þetta er Júdý Lockridge,
sem talar. Persónuleg tilkynn-
ing til björgunarsveitar amer-
íska hersins í Interlaken. Eg,
treysti því, að þér skrifið upp
qg sendið tíðindin, ,,sem hér
fara á eftir til Macmillan-
blaðahringsins í New York. —•'
Skeytið fer hér á eftir.... nú
byrja eg.“
- Síðan sagði hún í stuttu máli
hvernig þarna væri umhorfs,
flestir væri farþegarnir að fram
komnir, meira og minna skadd-
aðir, en jafnframt af kulda og
hungri. Þarna hefði verið
framdar hetjudáðir, sumar að
henni ásjáandi, og sjálfsfórnir,
og nú mætti búast við, á hverri
stundu, að á skylli ofsa-
veður.......
Seaton var gagntekinn af
sögu stúlkunnar og vék sér að
Jonna. „Þetta er allt stórfurðu-
legt, fyrst og fremst, að hún
skyldi sleppa frá þessu lifandi,
gins og landslagið er þarna —
og frásögn hennar, — hún er
einhyer hugðnæmasta blaða-
fregnin, sem heyrst hefur, síð-
an styrjöldinni lauk. Og þó
eyðileggur hún þetta allt fyiir
sér, því að hún segir ekki satt
um sínar ferðir.“
Jonni stóð upp, reiðilegur ú'
svip, og stey.tti fcrlega hncfa-ja:
framan í Seaton. „Eg gef þér
einnar mínútu frest til þess að
útskýra þetta kjaftæði á full-
nægjandi hátt, — eða eta þessi
ummæli ofan í þig!“
Seaton brá. „Mér fellur þetta
ekkert betur en þér. En þú
heyrðir sjálfur, hyað hún sagði.
Hún gaf ekkert í skyn um það,
að hún ætlaði að stökkva út úr
vélinni. Nú slær hún sér upp
á því, að hafa gert það méð
ráðnum hug, sem enginn myndi
hafa haft kjark í sér til að gera,
eða reyna.“
J.onni var aftur kominn í
jafnvægi. „Þú ættir að skamm-
ast þjn, ga.mall mannþekkjari
og velm.etinn blaðamaður, fyrir
að láta slíkan þ.vætting .út úr
þér.“ Hann einblindi á Seaton
nokkur augnablik, síðan sagði
hann hóglátlega: „Júdý datt
ekki út úr flugvélinni.“
„Þú hélst sjálfur utan um
handlegginn á henni,“ — Sea-
ton sat við siim keip. „Ef þér
hefði ekki fatast, fyrir klaufa-
skap, þá væri Júdý hérna hjá
okkur enn, heil á húfi.“
„Ó-já,“ svaraði Jonni, „eg
hélt um handlegginn á henni,
en hún hélt sjálf á sígarettu.“
Þqð var ósvikin aðdáun í
augnaráði Jonna, þegar hann
sýndi Seatqn handarbak vinstri'
handar á sér. Á handarbakinu
var kringlótt brunasár, þar sern
Júdý hafði drepið í sígarettunni
sinni.
Pappírspokagerðin h.f.
Vitastíg 3. Allsk. pappirspokar
HERBERGI óskast. Mættu
vera 2 samliggjandi. Sími
4784. (371
GÓÐ stofa til leigu á
Laugavegi 46, uppi. Uppl. í
síma 81893. (367
HERRERGI með aðgangi
að baði, óskast til leigu. —
Æskilegt að afnot af hús-
gögnum fylgi. Tilboð leggist
inn á afgr. blaðsins, merkt:
„X — 243“.(366
HERBERGI til leigu á
Melunum fyrir reglusama
stúlku. Uppl. í síma 80894.
SJÓMAÐUR, sem hefur
ráð á íbúð, óskar eftir að
kynnast stúlku á aldrinum
30—38 ára. Frekari kynning'
getur komið til greina. Þær,
sem vildu sinna þessu, leggi
nöfn, heimilisfang sitt, á-
samt mynd á afgr. Vísis fyr-
ir þriðjudagskvöld, merkt:
„800—244“. (372
RÚÐUÍSETNING. — Við-
gerðir utan- og innanhúss.
Uppl. í síma 7910. (547
RAFLAGNIR OG
VIÐGERÐIR á raflögnum.
Gerum við straujárn og
önnur heimilistæki.
Raftækjaverzlunin
Ljós og Hiti h.f.
Laugavegi 79. — Sími 5184.
LAXVEIÐIMENN! Bezta
maðkinn fáið þér í Garða-
stræti 19. — Pantið í síma
80494. (374
ÁNAMAÐKAR til sölu.
Ægisgötu 21. Sími 2137. —-
TIL SÖL.U: Silkipeysuföt,
rústrauður velour og æðar-
dúnn. Sanngjarnt verð. —•
Freyjugötu 4,(368
LAXVEIÐIMENN. Stórir,
nýtíndir ánamaðkar til sölu.
Sörlaskjóli 56, uppi. (369
BARNAVAGN til sölu, ó-
dýrt. Uppl. í síma 4535. (370
: FATAEFNI, ensk, fyrsta
flokks, nýkomin. Svar.t al-
ullarkambgarn í samkvæmis
föt. Einnig selt í kápur og
dragtir. Sömuleiðis mislit
efni, grátt og brúnt (pipar
og salt) og fleiri tegundir.
Seljum stakar buxur og
saumaðar eftir máli. Klæða-
verzlun H. Andersen & Sön,
Aðalstræti 16.______(327,
DÍVANAIl, allar stærðir,
fyrírliggjandi Ilúsgagna-
yerksmiðjan, Bergþórugötu
11. Sími 81830. (394
ELITE-snyrtivörur hafa
á fáum árum unnið sér lýð-
hylli um land allt. (385
LAXVEIÐIMENN. Stórir,
ný tíndir ánamaðkar til sölu.
Bræðraborgarstíg 36. (3Ö2
HROSSAFEITI. Nýbrædd
hrossafeiti tii bökunar og
fleira. Komið með ílát. Von.
(316
KAUFUM flöskur; sækj-
um heim. Sími 5395. (838
KAUPUM vel með farin
karlmannaföt, saumavélar
o. fl.. Verzlunin, Grettisgötu
31. Sími 3562._______(465
PLÖTUR á grafreiti.: Út-
vegum áletrqðar plötur á
grafreiti með stuttum fyrir-
vara. Uppl. á Rauðarárstíg
26 (kjallara) —Sími 6126,