Vísir - 13.05.1953, Side 7

Miðvikudagiim 13. maí 1953

r ~s4mȇ t
■ ■■■liltBBBBBBB
m
■ ■■ «■■■■■■■■■■■■■■■■ ■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■B«WBIi«»»»»
hennar. Iris — konan hans, sem þóttist elska hann — en var þó
í einhverjum tengslum við Mark! Að því hafði hún komist, er
hún hlustaði á tal þeirra.
„Þú veizt þá um Iris og Mark?“ sagði hún undrandi.
„Meir en nóg. Og líka, að þú gerðir það, sem þú gast til þess
að losna við hana sem keppinaut um hylli Marks — lofaðir
jafnvel að flýja með honum. Þú ert slungin, Sara litla.“
Hún hefði átt að neita því. Þetta var hin rétta s.tund til þess
að segja honum allan sannleikann. Henni fannst, að ekkert væri
auðveldara fyrir hana en að gera það, og hún átti eftir að iðrast
þess beisklega, að hafa ekki gert það. En til þess lágu þær or-
sakir, að hún var næstum magnþrota líkamlega, og á hana hafði
verið mikið reynt andlega. Hún hafði í rauni'nni andstyggð á
öllu. Hún bar ekki lengur traust til hans og fyrst svo var hverju
skipti þá hverju hann trúði um hana? Henni fannst sem' hún
væri köld og tilfinningalaus orðin, en samt var' henni nokkur
forvitni í hug.
„Hvar varstu í gærkvöldi, Ben? Eg leit inn í herbergi þitt.“
„Hvers vegna?“ spurði hann snöggt og var allt í einu orðinn
einkennilega hvass. „Þú hefur. kannske ætlað að trúa mér fyrir
því, að þú ætlaðir burt með Mark?“
„Nei .... en það var sitthvað annað, sem mér fannst þá, að
eg yrði að segja þér. Eg leit inn. Sængurfötin í rúmi þínu voru
bæld. En þú varst þar ekki.“
„Eg heyrði að dyrnar opnuðust,“.sagði hann eftir dálitla þögn.
• „Sannast að segja. var eg undir rúminu.“
„Undir rúminu?“
„Já,“ sagði hann og hló kaldranalega. „Lebrun og Mark
bundu mig á höndum og fótum og kefldu mig að auki, svo að
eg gat ekki kallað. Eg reyndi árangurslaust að slíta af mér
böndin, en datt þá niður á gólf og valt einhvern veginn undir
rúmið. Ekki gat eg vitað, að það varst þú, sem komin var.“
„Qg það var Lebrun, sem þatt þig?“ sagði hún undrandi. Það
var eins og heilastarfsemin væri smám saman að komastú rétt
horf. Ef Lebrun hafði bundið Ben á höndum og fótum gat Ben
ekki verið í sama flokki og þeir. Dálítill vonargeisli kviknaði
enn í sál hennar.
„Þú — þú varst þá ekki í flokki með þeim, sem — sem skipu-
lögðu þessi hræðilegu fjöldamorð?“
„Finnst þér þau svo hræðileg — ef svo er, hvers vegna leyfð-
irðu þá manninum, sem skipulagði allt saman að vefja þig örm-
um, hvers vegna lofaðirðu að flýja með honum? Vissirðu ekki,
að það var hann sem skipulagði allt og sá um yfirstjórnina —
eða blindaði ástin þig svo, að þér stóð á sama? Eg veit, að svona
konur eru til. Ást þeirra og þrár blinda þær svo, að þeim stend-
ur á sama hvað maðurinn, sem þær elska hefir fyrir stafni, eða
hefur aðhafst. Konur geta jafnvel elskað morðingja. En eg hélt
ekki, að þú værir ein í flokki þeirra. Og eg hefði aldrei trúað
neinu slíku um þig, ef eg hefði ekki séð það með mínum eigin
augum.“
Enn reis hún ekki upp til mótmæla. Það var svo margt annað,
sem hún þurfti að fá að vita. Ef hann var ekki í flokki þeirra,
vissi hami þá hvað var að gerast? Ef svo vaf ekki varð hún að
segja honum allt. Hann yrði að hjálpa henni til þess að aðvara
Sir Harry og landstjóra Frakka á Karputi.
„Ben, það skiptir engu hvað þú hugsar um mig,“ sagði hún
og sneri sér að honum, áköf, næstum biðjandi. „En það skiptir
máli um það, sem ákveðið var í neðanjarðarhellinum í gær, og
það er skelfilegt, að myrða alla embættismenn ekki aðeins á
Kristófersey, heldur einnig á Karputi,“
Það lá við að hún bugaðist og yrði að hætta, af tilhugsuninni
um þau ósköp, sem yfir mundu dynja. j
„Eg skil þig ekki, Sara,“ sagði hann hranalega. „Þú þykist
vilja aðvara þá, sem áformað er að myrða, en samt gétm'ðu flúið
með manni eins og Mark Haskin, mann, sem að minni hyggju
er hálfbrjálaður, og lætur sig engu varða mannlegt líf. Eg vissi,
að þú varst ástfangin í honum, þegar þú varst í Berlin .... “
„Vissirðu ’ það líka?“
„Iris sagði mér það. Eg geri ráð fyrir, að ástin hafi endur-
vaknað, er þið hittust aftur. Hún hafi verið nógu öflug til þess
að sópa burt öllum hugsunum um velsæmi, ættjarðarást og
slikt. Þú ætlar kannske að neita því, að þú hafir verið ástfangin
af honum í Berlin?“
„Nei,“ sagði hún með grátstafinn í kverkuhum, „en —“
Hún gat ekki haldið áfrani. m það sem hún vildi sagt hafa
var þetta:
,,En það er eins og eg sé allt önnur manneskja en eg var þá.
Kannske breytumst við og vitkumst — eða eitthvað okkur
hulið grípur inn í — það er —“
,ý— en,“ sagði hann, éins og-hæhrr byggist Við; a'ð hún héldi
áfram.
„Ekkert,“ sagði hún og það lá við, að hún gæti notið þess. að
hann hélt, að hún hefði ætlað áð flýja með Marlt.
' En andartaki síðar hafði hún hrakið burt allar hugsanir um
misrétti og móðganir og allt það angur, sem þetta hafði bakað
henni. Aðeins eitt skipti máli: Að komið yrði í veg fyrir fjölda-
morðin.
„Við verðum að koma orðsendingu til landstjórans og Sir
Harrys.“
„Það er þö alltaf virðingarvert, að þú skulir vera búin að fá
Frá SuiKÍhöllinfH
Vegna mikillar aðsóknar verður sértími kvenna lengdur
og hefst hánn nú kl. 8,30 s.d. •— Karlar, sem sækja Sund-.
höllina að kvöldinu eru minntir á að koma fyrir kl. 8.
Vesturhöfnin
Sparið ySur tíma mg
ómak — biðjið
Sjóbúðina
nV) Grttndaffarð
fyrir smáauglýsingar
yðar í Vísi.
Þær borga sig aOtaf
Þröstur
1 Faxagötu 1. — Opin frá kl.
»7,30—7,30. — Sími 81148.
ÍSIY SEMDIWiG K.OMIM
Eftirfarasidi stærfli.r fyrirliggjaaidi
CAE ÍS kf. Kr. f 0.890.00
SE 9i/2 kt. — 8.400.00
SE 8 kf. — 7.035.00
DE 7 kf. — 6.8 S 0.00
Q-JU nion (IS'' ^.J^saaher h.i.
Það er óskép SitiiE vasidi
að fá fjölbreytt og gott blað fyrir lágt mánaðar gjald. Galdurinn er ckki annar en að kaupa
Visis. — Tilkynnið afgreiðslunni — sítni 166® — eða útburðarbörnunum nafii og heimilisfang.