Vísir - 20.08.1953, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 20.ágúst 1953
TlSiB

wwvwwwywsftwywuvwwvwwhiwvhwtfwwww
117 j;
Une^kréli í
| Marseilles \
&£t£r EMILE ZOEA
^WVWW.VWVSnUWWWVVVWWWnWVWVUVVIMMni
venzlamanna á víxla án þess að þeir hafi hugmynd um að það
sé gert. Þegar greiðsludagurinn kemur og falsarinn getur ekki
borgað, bjarga hinir svikaranum frá tukthúsinu með því að
borga. Annar verður ríkur á að kveikja í verksmiðjunni sinni
eða sökkva skipunum sínum, sem eru vátryggð langt yfir sann-
virði. Eða verzla í kauphöllinni með þeim fasta ásetningi að
borga ekki ef hann tapar. Yfirleitt ætlar hann sér aldrei að
borga, undir neinum kringumstæðum, en hinsvegar vílar hann
ekki fyrir sér að verða ríkur á einni viku, á kostnað flónanna
sem hafa treyst honum.
De Girouse tók andann á lofti. Nú varð löng þögn meðan
hann var að láta skapið sefast. Svo brosti hann aftur, og nú
var brosið ekki eins beiskjulegt og áður.
— Eg er hálfgerður mannhatari, sagði hann góðlátlega við
Maríus, sem hafði hlustað á hann sár og íorviða. — Eg sé allt
með svo dökkum litum. Ástæðan er líklega sú, að eg geng álltaf
iðjulaus, eins og greifatitillinn dæmir mig til, og þéss vegna hefi
eg dundað við að athuga spillinguna hér umhverfis mig talsvert
itarlega. En þér skuluð vita að heiðarlegir menn eru líka til
hér meðal yor, og ef þeir fengist til að rísa upp og gera upp-
xeist, ættu þeir hægt með að brjóta fantana á bak aftur. Eg
bið Guð á hverju kvöldi að þetta borgarastríð dyggða óg mann-
gæzku gegn illmennskunni megi hefjast sem fyrst. Og þér,
vinur minn, — þér getið aðeins gert yður von um réttlætiskennd
embættismannanna. Þar munuð þér finna ágæta stoð, óháða
og hollviljaða. Þar skríða þeir ekki eins og þrælar fyrir hinum
ríku og voldugu. Eg hefi alltaf borið feikna virðingu fyrir
embættismannastéttinni, því að hún er fulltrúi sannleiks og
réttar hér á jörðunni. ....
Maríus kvaddi og fór á burt, gagntekinn af öllu því sem hann
hafði heyrt; Hann þóttist sjá fyrir að bróðir hans mundi fá
óvægan dóm. Málið átti að hefjast daginn eftir.
X. RÉTTVÍSIN GEGN PHILIPPE.
usar íundu til vanmættis síns og vonleysis. Eina vopnið sem'
þeir höfðu var háreystin og orðavonzkan, og þeim var svölun
að henni því að þeir vissu að aðalsmönnunum, sem þeir gátu
ekki hamlað á móti, var hrelling að þessu.
Herra de Cazalis hafði, án þess að blygðast sín, farið með
frærtku sína til Aix. Fyrstu dagana hafði hann mikla ánægju
að því að neyða hana með sér út á götu, svo að sem flestir gæti'
séð hana. Þetta áttu að vera mótmæli gegn þeirri óvirðingu, I
sem almenningur taldi að hún hefið haft af flóttanum. Það var ’
líkast og hann vildi segja við alla; „Þið sjáíð að skríllinn getur'
ekki gert de Cazalis mein. Frænka mín getur ennþá litið niður
á ykkur ofan. af þeim hefðartindi sem metorð hennar og auður
hafa skapað henni!“
En hann gat ekki haldið þessum götugöngmn áfram lengi.
Múgurinn varð hamslaus af reiði. Hann óvirti Blanche og var ■
farinn að kasta grjóti á de Cazalis og frænku hans. Sérstaklega
var kvenfólkið ákaft í grimmdinni. Það gat ekki skilið, að vesl-
ings stúlkukindin var ekki ámælisverð. Hún var ekki annað en
auðsveipt verkfæri í járnkrumlum. j
Blanche skalf þegar hún fann andúð fólksins og æsing. Hún
gekk niðurlút svo að hún þyrfti ekki að sjá konurnar sem
störðu á hana hatursaugum. Hún fann fyririitninguna, hún
heyrði hræðileg orð sem hún skildi ekki, og fæturnir kiknuðu
undir henni. Hún hékk á handlegg frænda síns til að detta ekki.
Einn daginn þegar hún kom heim, föl og skjálfandi, sagðíst hún
ekki stíga fæti sínum á götuna framar.
Veslings barnið var barnshafandi.
Loks hófst réttarhaldið. Dyrnar að þinghúsinu höfðu verið
umsetnar frá því snemma um morguninn. Á Place des Pré-
cheurs stóð fólk í hópum, baðaði öllum öngum og talaði hátt.
Það var að tala um hvernig málið mundi fara, reifst um hvort
Philiippe ætti refsing skilið, og um framkomu de Cazalis og
Blanche.
Salurinn fylltist hægt og hægt. Margar stólaraðir höfðu verið
settar á gólfið handa fólki sem hafði verið svo heppið að ’fá
aðgang, en þarna voru svo margir áheyrendur að flestir urðu
að standa. í þessum hóp var úrval aðalsins, málaflutningsmenn,
embættismenn — í stuttu máli hver einasti málsmetandi maður
í Aix. Aldrei hafði önnur eins aðsókn verið að nokkru réttar-
hadli. Þegar dyrnar voru opnaðar til að hleypa aimeimingi inn,
var ekki nema lítið rúm óskipað. Flestir urðu að standa fyrir
utan, í göngunum, dyrunum, forstofunni og jafnvel úti á dyra-
þrepum dómshússins. Og frá þessum fjölda héyrðist urrandi
kliður, sem stundum var yfirgnæfður af hrópum og öskri.
Hljóðin heyrðust alla leið inn í réttarsalinn og trufluöu hefðar-
ró réttarins.
Kvenfólkið hafði gert innrás á pallana. Þar var þétt röð af
kvíðandi og brosandi andlitum. Þær sem höfðu verið svo heppn-
ar að komast í fremstu röðina böðuðu blævængjunum sínum,
Öll Aix var í æsingi og uppnámi. Kjaftasögurnar gengu eins
og farsótt um þennan kyrrláta, litla bæ. Forvitni slæpinganna
fekk nýtt lostæti á hverjum degi. Fólk talaði yfirleitt alls ekki
um annað en Philippe og Blanche. Ævintýr þessaxa ungu elsk-
enda var endursagt á öllum götum. Því var haldið fram hisp-
urslaust og óhikað, að ákærði hefði fengið sinn dóm, og að de
Cazalis — ýmist sjálfur eða fyxir milligöngu vina sinna —
hefði krafizt þess af hverjum einasta kviðdómanda að hann
dæmdi Philippe sekan.
Klerkarnir í Aix studdu de Cazalis. Flestir að vísu með hang-
andi hendi, satt er það. Því að þá voru innan klerkastéttarinnar
ágætir og heiðarlegir menn, sem höfðu viðbjóð á rangsleitn-
inni. En sumir prestarnir aðhyllast opinberlega skoðanir þær
sem trúmálafélagið í Marseilles játast undir, en Ponadéi
ábóti réð þar svo að segja einn öllu. Þessir prestar reyndu eftir
megni að fjötra dómarana á höndum og fótum. Það var sem
sé alkunna að dómararnir væri sjádfstæðir menn og skarpvitrir.
Það eina sem prestunum tókst, var að troða því inn í hausinn
á kviðdómendunum að mál de Cazalis væri heilagt mál,
Og í þessu studdi aðallinn þá. Aðlinum þótti heiður sinn
liggja við: að troða Philippe Cayol undir hæli. Þeir töldu hann
persónulegan fjandmann sinn, aðalsmennirnir; hann hafði dirfzt
að gerast nærgöngull við stúlku úr þeirra hóp. Þegar maður sá
þessa greifa og markgreifa standa og rökræða í æsingi, verða
reiða og sameinast í einni hugsjón, mátti helzt halda að óvina-
lið væri komið í bæinn. Og þó var tilefnið ekki meira en það,
að nauðsynlegt þótti að fá dóm yfir manngarmi, sem hafði gerzt
sekur um ást og metorðagirnd.
Philippe átti líka sína vini og forsvarsmenn. Alþýðan var
öll á hans bandi. Þeir légst settu löstuðu hann að visu, settu
út á aðferðina sem hann hafði notað og sogðu að honum hefði
verið hollara að giftast dóttur einhvem óbreytts borgara á
borð við sjálfan hann. En þegar þeir höfðu gert þessar athuga-
semdir vörðu þeir hann af lífi og sál gegn hatri og drambi de
Cazalis. Það var nú pröið fleygt í bænum að Blanche hefði
afneitað ást sinni, og alþýðustúlkur —sannar Provenee-stúlkur
sem voru einlægar, fryggar og djarfar — íordæmdu hana og
fyrirlitu. Þær kölluðu hana „liðhlaupann1' og fundu sér allskon-
ar lítilmótlegar og ljoíar hvatir, sem hefðu ráðið breytni henn-
ar. Og þær víluðu ékki fyrir sér að hrópa skoðanir sínar út á
torgin á ósviknu dóaamáli.
Þessi gauragangur spilltí í rauninhi málstað Pbilippes. Nú
tók allur bærinn þátt í þéssiitp. sjónieik,1 séhi átti að fára að
sýna. Þeir sem va umhugáð um að Phiiiþpe fengi dóm nenntu
jafnvel ekki að 1 eyiú-. aðíerðunum sem notaðar voru, og vissir
voru þeir um sigvu'inn. En.þeir sem viidu bjarga bróður Mari-
Á kvoldvilkuniti.
Maður nokkur, sem var mat-
hákur hinn mesti, hafði farið
með syni sínum til bóndabæjar
eins, sem var mjög afskekkt-
ur. Voru þeir báðir miklir mat-
menn og þótt þeir hefðu ætlað
sér að vera fimm daga um kyrrt
voru þeir búnir að eta alla út
á gaddinn eftir tvo daga. Sagði
þá faðirinn við son sinn':
„Jæja, Hannes minn. Það er
víst bezt að við förum til bæjar-
ins á morgun, úr því að hér er
ekkert meira að eta. Þú vekur
mig eldsnemma, svo að við kom
ust fljótlega heim.“
Morguninn eftir ýtti sonurinn
við föður sínum og sagði:
„Pabbi, þú verður að vakna.
Það er orðið framorðið. Haninn
galaði fyrir nokkru."
„Er til hani hérna?“ svaraði
faðirinn. „Þá er bezt, að við
borðum hér morgunverð!“
•
Söngvari nokkur, ógurlega
feitur, ha'fði veikzt rétt fyrir
leiksýningu, en var svo hepp-
inn, að kunningi kom til hans
i búningsherbergið og bauðst til
að hjálpa honum við að búa
sig, svo að hann gæti hvdt sig
dálítið á meðan. Þegar því var
að mestu lokið, sagðj hjálpar-
engillinn við söngvarami, um
leið og hann rétti honum hönd-
ina: ,jJæja, vinur, nú sjáumst
við ekki í bráð.“
JrNú, ertu að fara í langferð?“
spurði söngvarinn.
„Nei, en ég á eftir að setja
á þig beltið, og það ætía ég að
gera nuna,‘
brosandi.
svaraði xúnurinn
úm áíhhí vm
Skemmtiferð í Kópavog.
Fréttir úr Vísi fyrir 35 árum:
„Skemmtiferð fóru konur Hins
íslenzka kvenfélags suður í
Kópavog í gær. — Súkkulaði
og kaffi var drukkið þar í laut
á túninu, en skemmt sér á und-
an og eftir við. leiki. Veðrið var
hvassara þar en hér, svo að
haldið var heimleiðis heldur
fyrr en ella, — Trésmiðafélagið
fór og inn í Laugarnes sem
ráðgert var.“
Góð skipti fyrir eina beitu.
„Tveir menn voru á fiskiríi
hér í flóanum fyrir helgina, og
dró annar þeirra feiknastóra
lúðu. Hvorki var hún mæld eða
vegin í heilu lagi, en fiskifrseð-
ingur dr. Bjami Sæmundsson
mældi hausinn einan og sagði
Vísi, að eftir lengd hans að
dæma, hefði lúðan átt að vera
10 feta löng. Með því verði,
sem nú er á heilagfiski, má gera
ráð fyrir að lúðan hafi verið um
90 kr. virði. Mega það teljast
góð skipti fyrir eina beitu.“
Settur þorgarstjóri.
) „Ólafur Lárusson cand. jur.
I er settur borgarstjóri í fiarveru
K, Zimsen.“
— Raufarhöfn
Framh. af 1. síðu.
jafna hafa atvinnu af sjó-
mennsku, hafa megna and-
styggð á þessu framferði.
Kylfur á lofti.
Á sunnudagsnóttina urðu lög—
reglumennirnir að beita kylf-
unum til þess að sundra æs-
ingamönnunum, sem hentu
ýmsu lauslegu í þá. Ekki mum.
þó hafa orðið nein alvarleg
meiðsl.
í nótt var brotizt inn í íshús
í kauptúninu, en ekki er vitað
að neinu hafi verið stolið, held-
ur mun hér vera um skemmd-
arverk að ræða.
Lögreglumennirnir hafa reynt
að koma vitinu fyrir unglin^a
þessa og farið vel að þeim, en
árangurslítið. Segir heimildar-
maður Vísis, að þeir séu vart
búnir að snúa við þeim bakinu.
fyrr en á þeim dynja tunnu-
stafir og botnar, sandur og annu
að lauslegt.
Engin veiði var á Raufavhöfn
í morgun, enda bræla úti íyrir.
— Þeir Guðmundur Jónsson ó-
perusöngvari, Brynjólfur Jó-
hannesson leikári og Fritz
Weisshappel píanóleikari vora
á ferð á Raufarhöfn fyrir
skemmstu og fengu ágætar und
irtektir.
Ákihito hoðiS i ferS tun
Bandarikin.
Washingtoiii — Utanríkis-
ráðuneyti Bandaríkjanna hefur
boðið krónprinsi Japana í ferða
lag um Iandið.
Kemur Akihito þangað í næsta
mánuðij verður þar í f jórar vik-
ur og fer víða um landið. Hann
er um þessar mundir á ferða-
lagi um ýmis Evrópulönd.
Fcrðir —
Framhald af 5. síðu.
h. 'á laugardag. Verður gist £
tjöldum við Næfurholt og kom-
ið aftur á sunnudagskvöld.
Orlof
efnir til 5 daga ferðar í Von-
arskarð og hefst hún á föstu-
daginn kemur kl. 8 árdegis. —
Verður þá ekið að Þórisvatni,
á laugardag verður gengið á
Hágöngur og ekið í Vonarskarð,
á sunnudag verður haldið til
Fiskivatna, á mánudag í Land-
mannalaugar og þriðjudag verð'
ur komið til Rvíkur.
Á laugardaginn efnir Orlof tiL
ferðar inn í Þórsmörk.
Farfuglar
fara í gönguferð á Botnssúlui?'
á sunnudagsmorgun.
ifa
M.s. Dronning
Alexandríne
fer frá Reykjav.ík til Færeyjst-
og Kaupmannahafnar I. sept n.
k. Farþegar sæki farseðla í dag
og á morgun.
Frá Kaupmannahöfn fer skipið
25. ágúst til Færeyja óg Reýkja—
víkur. — Flutningur óskast til—
kynntur sóm fyrkt til' slcrifstófu
Sameinaða í Kaupmannahöfni-
Skipaafgreiðsla Jes Zimseit
- Erlendur Pétorsson “