Vísir - 10.09.1953, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 10. september 1353.
TlSXB
«
Hne^kMi í
35
arseilles
eftir E3MIJLE ZOEA
vvvwuw.//wvwwww^vwuviAMn/wwwwnnAnjwvv
að vera miskunsamur. Eg bið yðui' að minnast þess að þér hafið
í rauninni dæmt mig líka. Reynið að draga ofurlítið ur kvölum
mínum.
Dómarinn tók í höndina á henni. Hann svaraði, mildur eins
og faðir:
— Vesalings barnið mitt! Eg skil þetta allt. Hlutverk mitt í
þessum leik hefur ekki verið geðþekkt. Og í dag hryggir það
mig að geta ekki sagt við yður: — Hræðist ekki neitt. Eg skal
fella niður»gapastokks-refsinguna. Þér skuluð ekki verða bund-
in við staurinn með þeim sakfellda.
— En þá verður þessi hræðilega athöfn látin fara fram bráð-
um, sagði presturinn vondaufur. — Hafið þér ekki einu sinni
vald til að fresta þessum hörmulega sjónleik?
Dómarinn stóð upp.
— Dómsmálaráðherrann getur veitt frest eftir tilmælum frá
saksóknara hins opinbera, sagði hann hvatlega. — Er ykkur
nokkur hjálp að því að við fáum frest þangað til í desemberlok?
Ef þið haldið það, þykir mér vænt um að sýna ykkur að mig
vantar ekki viljann.
— Æ, já, svaraði Blanche fljótt. — Frestið þessum hræðilega
degi eins lengi og þér getið! Hver veit nema eg verði orðin
sterkari þá.
Chastanier ábóti, sem vissi um áform Maríusar, taldi að eftir
að loforð dómarans var fengið mundi réttast að draga sig í hlé
sem fyrst. Hann tók í sama strenginn og Blanche og þakkaði
dómaranum fyrir tilboðið.
— Jæja, þá er þetta afráðið, sagði dómarinn. Hann fylgdi
þeim til dyra. — Eg skal fara þess á leit að rétturinn komi ekki
saman í fjóra mánuði, og eg er viss um að tilmæli mín verða
tekin til greina. Og líði yður nú vel, ungfrú — þangað tií. Von
ið! Hver veit nema forsjónin bæti yður upp þjáníngar yðar.
Ábótinn og Bianche fóru út. Þegar Fine sá þau hjálp hún til
þeirra.
— Jæja? spurði hún með öndina í hálsinum.
— Eins og eg hef þegar sagt yður, svaraði ábótinn, — getur
dómarinn ekki afstýrt því að refsingunni verði fullnægt.
Blómastúikan fölnaði.
— En, flýtti hann sér að bæta við. — Hann hefur' lofað að
gangast í að refsingu verði frestað eins lengi og frekast er hægt.
Þér hafið fjögurra mánaða frest til að vinna að því að fanginn
losaður úr prísundinni.
Maríus var kominn þarna rétt að þeim, nauðugur, viljugur.
Gatan var þögul og auð í miðdegishitanum. Hálfvisin strá stóðu
upp á milli götusteinanna, og einmana hundur læddist með róf-
una milli lappanna og leitaði sér að forsælu undir húsveggjunum.
Maríus hafði heyrt það sem ábótinn sagði. Hann hljóp til hans,
tók í höndina á honum og hristi hana í ákafa.
— Ó, faðir, sagði hann sjálfandi. — Þér gefið mér bæði von
og trúna aftur. Síðan í gær hef eg efast um Guð! Hvernig á eg
að þakka yður. Hvernig á eg nokkurntíma að geta borgað yður
skuldina, sem eg stend í við yður? Þér hafið gefið mér ósigran-
lega djörfung, og nú er eg sannfærður um að mér tekst að frelsa
bróður minn.
Blanche varð niðurlút þegar hún sá Maríus. Brennandi roði
litaði kinnar hennar. Hún stóð þarna feimin og vandræðaleg.
Það bakaði henni nýjar þjáningar að bróðir Philippes skyldi
vera viðstaddur þarna. Hann vissi að hún hafði svarið rnein-
særi, og að hún og frændi hennar höfðu viljandi hrundið Phil-
ippe út í ógæfuna. Þegar Maríus hafði jafnað sig svo að hann
gat stjórnað gleði sinni nokkurn veginn, fór hann að iðrast
eftir að hann hafði farið til þeirra Hann sá hvernig hún kvaldist
og kenndi í brjósti um hana.
— Bróðir minn er nú samt.sraánarlega sekur, sagði hann loks-
ins við hana. — En — fyrirgefið honum, eins og eg hef fyrir-
fið yður!
Hann gat ekki fundið nein önnur orð. Hanr. langaði til að tala
Við hana um barnið, spyrja um hvernig mundi vérða séð fyrir
því, krefjast þess af henni fyrir hönd Phiiipes. En hann sá að
henni leið svo illa að það var ómannúðlegt að auka þjáningar
hennar.
Það var engum vafa bundið að Fine hafði iesið liugsanir hans.
Meðan þeir ábótinn og hann gengu á undan, notaði hún tæki-
færið til að hvísla að Blanche
— Gleymið ekkí að eg hefi boðið yður að ganga barninu yðar
í móður stað. Eg hataði yður áður. Nú elska eg yður. Eg hefi
séð að þér eigið djarít hjarta, þrátt fyrir allt. Gefið mér bend-
ingu hvenser sem yðyr liggur ó. og þá skal eg koma og hjálpa
yður. Eg skal vera árvökur or passasöm, F.g vil ekki að bless-
að.þarnið þurfi að.líða. fýrir flónskú' foreidfa sinná.
Blanche gat ekkert sagí, hún iók bara. í hönd blómastúlk-
unnar og þrýsti hana. Það var eina svarið hennar. Þung tár
runnu niður kinnar hennar. i
Ungfrú de Cazalis og ábótinn héldu tafarlaust til Marseilles
aftur. Fine og Maríus flýttu sér í fangelsið. Þau sögðu Reverté-
gat að þau hefðu fengið fjögra mánaða frest, og hann sór þeim
að hann skyldi halda orð sín, hvenær sem þau krefðust þess.
Þau langaði til að sjá Philippe áður en þau færu frá Aix
og segja honum hvernig komið væri og biðja hann um að vera
hughraustan. Klukkan ellefu um kvöldið fylgdi Revertégat
þeim inn í klefann. Philippe, sem var farinn að venjast fanga-
vistinni, virtist alls ekki vera daufur í dálkinn.
— Svo framarlega sem þú getur foi’ðað mér frá þeirri sneypu
að standa í gapastokki skal eg sætta mig við allt, sagði hann.
— Eg vil heldur mölva á mér hausinn hérna við vegginn en
að láta hlekkja mig við háðungarstaurinn.
Fine og Maríus fóru til Marseilles daginn eftir með póstvagn-
inum. Nú stóð til að halda bardaganum áfram á breiðara grund-
velli. Þau ætluðu að kafa í djúp mannlegrar samvizku og reyna
að fletta ofan af öllum þeim göllum og meinsemdum sem hrjá
stórborg esm er á valdi nýtízku atvinnulífs.
XX. STJÓRNMÁL OG RÉTTLÆTI.
Meðan þessu fór fram hafði ýmiskonár stjórnmálaflóka dreg-
ið saman í Marseilles. Flokkur frjálslyndra hafði aukizt mjög
upp á síðkastið og var farinn að verða sér meðvitandi um mátt
sinn og megin. Frjálslyndir kjoséiidUr voru mjög óánægðir með
að hafa de Cazalis sem fulltrúa kjördæmisins, og þeim gramd-
ist dramb hans og yfirlæti. Auk þess höfðu menn stórreiðst
honum fyrir hinar miskunnarlausu ofsóknir gegn Philippe,
sem þeir töldu vera einn af leiðtogum sínum. Og reiði þeirra
varð ekki minni er þeim skildist að með því að koma Philippe
í tukthúsið hafði hann í raun réttri náð sér niðri á flokknum og
hefnt sín fyrir að frjálslyndir höfðu verið í makki við lýð-
veldisflokkinn.
Nú voru nýjar kosningar fyrir dyrum og minni hlutinn lýsti
yfir því fullum fetum, að ekki kærni til mála að endurkjósa
de Cazalis, sem þegar hafði boðið sig fram. Kosningahríðin
virtist ætla að verða óvenjulega skæð og illvíg. Meðhaldsmenn
Philippes Cayol höfðu samvinnu við alþýðuna og tókst að hafa
stórfenglega kröfugöngu gegn de Cazalis. Og rangsleitnin sem
Philippe hafði verið beittur varð sannast að segja mikilvægt
atriði í kosningaróðrinum.
Þannig var málum komið þegar ríkisstjórnin, sem hafði tekið
að ókyrrast er hún heyrði fregnirnar frá Marseilles, kvaddi
de Cazalis til Parísar til skrafs og ráðagerða um. þessar ískyggi
legu horfur.
Maríus og Fine komu aftur til MarseiUes um. það leyti sem
ólgan var mest. Maríusi var hvarvetna tekið með mestu hrifn-
ingu af frjálslyndum mönnum. Hann var orðinn mikilsháttar
maður allt í einu. Þeir umkringau hann á götunum, hrópuðu
fagnandi til hans og fylgdu honúm eftir. Það voru einkum ung-
ar alþýðukonur sem fögnuðu honum og veifuðu til hans vasa-
klútunum hvar sem hann fór.
Fine var stolt yfir lýðhyllinni, sem Máríus naut. Hún van-
rækti ekki að blása í glæðurnar hvar sem hún kom því við.
Hún útmálaði íyrir vinkonum sínum hvílíkt göfugmenni Mar-
íus væri. Hvernig hann legði allt í sölurnar fyrir málstað bróð-
ur síns, — þessa bróður sem hafði orðið harðstjórn höfðingj-
anna að bráð.
Maríus hafði ekki ennþá stigið neitt skref til að koma í fram-
kvæmd málinu sem honum fannst mestu skipta —- að útvega
Á kvöMvökunni,
Fyrsta starfs-
íþrótfamót hér-
lendis haidiö á
sunmidag.
Það verður haldið
í Hveragerði.
Á sunnudaginn verður háð í
Hveragerði fyrsta sjálfstæða
starfsfþróttamótið hérlendis, en
þess konar keppni'gerist æ út-
breiddari á Norðurlöndum, £
Bandarikjunum og víðar.
Það er UMF Ölfusinga, sem.
gengst fyrir keppninni, en
Stefán Ólafur Jónsson kennari,
sem hefur kynnt sér slik mót á.
Norðurlöndum, skýrði frétta-
mönnum nánar frá tilhögun og
fyrirkomulagi í gær.
Hefst mótið kl. 10 f. h., en þá
eiga karlmenn að dæma um
sauðfé, hross og nautgripi, eftir
vissum reglum. Samtímis munu:
stúlkur keppa í línstroki í
kvennaskólanum á Hverabökk-
um, og leggja á borð fyrir fjóra
og í þríþraut svonefndri, sem
fólgin er í því, að lteppandinn
á að strjúka skyrtu, festa í töl-
ur og gera hnappagat og loks
smyrja sex brauðsneiðar.
Eftir hádegi setur Þórður
Snæbjörnsson, form. UMF Ö.
samkomuna, en Þorsteinn Sig-
úrðsson á Vatnsleysu, form.
Bun.fél. íslands flytur ávarp.
Þá verður ræða. Síðan verður
keppni í starfshlaupi, en þá er
hlaupin 1—2 km. vegarlengd,
en á leiðinni unnin ýmis dagleg
störf, t. d. negldur saman kassi,
ákveðin þyngd einhvers hlutar,
flutt skilaboð eða svarað spum-
ingu. Þá er traktoraakstur á
sérstakri braut, og verður kerra
aftan í traktorunum. Síðan
verður verðlaunaafhending, en
dansað um kvöldið.
Vitað er, að þátttaka verður
mjög mikil, en starfsíþrótta-
keppni virðist ætla að ná mikl-
um vinsældum hérlendis, ekki
síður en annars staðar, enda
sýnist þetta keppniform nyt-
samlegt.
„Og þér réðust í að bi-jótast
inn rétt við lögreglustöðina?“
spurði dómarinn.
„Já,“ svaraði ákærði, „mér
fannst það yrði þá ekki svo
löng leið, sem fara þyrfti með
mig.“ "
©
Stjórnmálamaðurinn Rose-
berry lávarður var orðlagður
fyrir rólyndi. Eitt sinn var hann
á ferð með skipi til Hong-Kong
og hafði farið síðla að hátta.
Rétt þegar hanr. er að leggjast
út af er barlð ofsalega á klefa-
hurðina.
„Kom inn,“ sagði lávarður-
inn.
Þarna var þá þjónn kominn
og sagði: „Þetta er hræðilegt,“
sagði maðurinn. „Skipið er
orðið lekt og við erum að
sökkva.“
„Líklega þó ekki á stund-
inni,“ sagði lávarðurinn.
„Hversu lengi getum við haldist
ofansjávar?“
„Líklega til sex eða sjö í
fyrraihálið.“
„Jæja, þá væri það ágætt ef
þér vilduð vekja mig klukkan
5M;.“
Cmu Mmi Vat:..
Járnkarl hrapar.
Frétt úr Vísi fyrir 35 árum:
„í fyrradag vildi það slys til,
að járnkarl féil ofan af þaki
á húsi Natans & Olsens og kom
í höfuð kvenmanni, sem var þar
á gangi, og meiddist hún tals-
vert, en þó minna en við hefði
mátt búast ....“
Dýrtíð.
Sem dæmi um dýrtíðina 1918,
er þess getið í Vísi, að maður
einn hafi látið smíða fyrir sig
lykil, og hafi það kostað 25
aura fyrir nokkrum árum, en
nú hafi það kostað 5 krónur, og
sagði smiðurinn þó að það hefði
eiginlega þurft að kosta 6 krón-
ur.
Hænuungi í óskiíum.
Og hér er að lokum ein til-
kynning: „Hænuungi í óskil-
um í Skólastræti.“
STULKÆ
óskar eftir vinnu 2—3 tíma
á dag. Flest kemur til greina.
Tilboð auðkennnt: „Auka-
vinna — 360“ sendist Vísi.
Vogabúar
Muni'ð, ef þér þnrfið «8
að suglýsa, að tekið er á
mótí tsióaugiýsingum f
Vísl {
VerziunArsMii J.
Sifsurðssimar,
LanghottsTegi 174
Smáauglýsingar Vísii
eru ódýrastar Of
öjótvirkastar.