Vísir - 12.09.1953, Blaðsíða 7

Laugardaginn 12. september 1953.
TlSIB
I
wwvwwftrtdVAvwvywwywwvvrAvwwwifliftftAfliwwA
fjneijkdli i
eftir E&SIEE XOILA
VWVVWV.AWWVWWVWV
þrælsaga frænda síns og hafði um tíma búið á laun hjá hinni
veiku systur -Chastaniers ábóta í Marseilles. Fine var ölhun
stundum hjá henni, hjálpaði henni með allt og var henni eins
og bezta systir. Nú stóð veslings telpan fyrir réttinum, föl og
skjálfandi, og blómastúlkan og gamli ábótinn eins og stoðir
hjá henni. Hún var svo veikróma að var-la heyrðist til hennar,
en nú sagði hún sannleikann um flótta sinn með Philippe, lýsti
yfir því að hún hefði farið með honum af frjálsum vilja af því
að hún elskaði hann, og að hún hefði gifzt honum og mundi
jafnan telja hann eiginmann sinn, en að framburður hennar
áður hefði stafað af því að frændi hennar hefði skipað henni
fyrir, og að hún hefði ekki haft þrek til að rísa gegn honum.
Hinn fjölmenni áhevrendahópur tók játningu hennar með
fagnaðarklið, en réttarþjónarnir voru fljótir að þagga niður í
fólkinu.
Philippe sat á ákærubekknum og andlit hans ljómaði áf von
og gleði. Þegar hann heyrði framburð Blanche fann hann að
hann elskaði hana heitar en nokkurntíma áður.
Gestgjafinn frá Lambesc sagði að méðan þau dvöldu í húsi
hans hefði ungfrú de Cazalis kallað Philippe manninn sinn,
og mjólkursölustúlkan Marguerite bar nú, að hún gæti munað
með vissu að hún hefði farið með bréf frá ungfrú de Cazalis
til elskhuga hennar.
Maríus sagði ítarlega frá því sem gerzt hafði er hann talaði
við bróður sinn í húsi Ayasses garðyrkjumanns í Saint-Bar
nabé. Hann talaði í ákveðnum og djarflegum tón, sem var mjög
sannfærandi.
Úrslitin urðu þau að Philippe Cayol var sýknaður en de
Cazalis var tekinn fastur, grunaður um logna ákæru, gerða í
þeim tilgangi að eyðileggja Philippe. Ayasse garðyrkjumaður
var látinn laus samkvæmt úrskurði dómarans.
Philippe var látinn laus þegar í stað. Maríus beið til að taka
á móti Hbnum, ásamt Fine og Chastanier ábóta. Þegar Revert-
égat fangavörður cifhenti þeim fangann, stakk Maríus böggli
í höndina á honum.
__Takið þér við þessu, sagði hann. — Það eru fimmtán þús-
und frankarnir sem eg lofaði yður. Það gleður mig að geta borg-
að yður peningana í vissu um að þér hafði til þeirra uimið fyrir
alúð yðar og góðmennsku, en ekki sem borgun fyrir óleyfilegan
verknað.
Rétt er að geta þess að undir eins og Maríus var orðinn þing-
maður, hafði Bérard bankaeigandi, sem var orðinn hræddur um
sig, endurgreitt honum fimmtíu þúsund frankana, sem frú Cayol
hafði látið eftir sig.
Revertégat tók við peningunum og gekk þegjandi burt, en
augun voru tárvot, svo að hann var hrærður.
Philippe greip ósjálfrátt hönd bróður síns.
— Hvemig fæ eg þakkað þér þetta! sagði hann.
— Með því að bæta fyrir það sem þú hefir gert rangt gegn
stúlkunni, sagði Maríus fast.
— En viðurkennir hún mig sem mann sinn eftir allan þennan
ódrengskap? spurði Philippe milli steins og sleggju.
Fine kom nú áð, og enn var svo mikið af Adam gamla eftir
í Philippe að hann myndaði sig til að kyssa hana á kinnina.
— Nei, sagði hún og ýtti honum frá sér og leit raunalega
til hans um leið. —- Þér eruð giftur annari, fyrir augliti Guðs.
Þér spyrjið hvort ungfrú de Cazalis muni vilja taka yður í sátt?
Eg svara yður: hún vill það!
— Sonur minn! tók Chastanier ábóti fram í. — <Sg var að
tala við ungfrú de Cazalis í þessu. Þér getið réitt yður á að hún
gerir allt sem af henni verður heimtað samkvæmt Guðs lögum
og mannlegu réttlæti.
Philippe leit fagnandi kringum sig.
—- Og eg vil líka gera alit sem af mér verður krafist sam-
kvæmt Guðs lögum og mannlegu réttlæti! sagði harnr einbeitt-
ur. — En samþykkir de Cazalis, jafn drambsamur ■ og hroka-
fullur og hann er, ráðahag okkar?
— Eins og nú er komið málum leyfa lögin að samþykki hans
liggi milli hluta, sagði presturinn.
XXI. UPPREISN OG ENDUPvGJALD.
Það var óframfærni á báða bóga, er þau Blanche og Philippe
hittust. Unga stúlkan leit varla af gólfinu þegar elskhugi henn-
ar kom til hennar. Hann stóð um stund og horfði angurblítt á
fölt andlit hennar, sem var orðið svo breytt.
Hann tók í hönd hennar og strauk handarbakið.
Ungu stúlkunni óx hugur. Hún leit upp og horfði ástaraugum
á elskhuga sinn, en um sinn kom ekki eitt einasta orð út fyrir
varir hennar, sem voru þurrar og visnai-.
— Blanche, sagði Philippe. — Segði eitt orð, sem getur hugg-
að mig og gefið mér von. Segðu að þú viljir verða konan mín.
Segðu aö þú viljir endurtaka hjúskaparheitið okkar hjá borg-
arstjóranum og í kirkjunni.
Aumingja stúlkan varð kafrjóð og skalf frá hvirfli til ilja, en
ekki sagði hún neitt að svo stöddu.
— Blanche! Blanche! hrópaði Philippe í örvæntingu. — Er
öll ástin sem þú barst til mín einu sinni kulnuð og dauð í brjósti
þínú? Þér líður ilia, barn. Talaðu við mig! Segðu eitthvað!
Það fór hrollur um Blanche.
— Minntu mig ekki á fornar ástir, Philippe! sagði hún og
röddin titraði af sársauka. — Þær voru ekki heilagar. Eg var
heimsk, óreynd stelpa og vissi ekki hvað eg gerði!
— Segjum að svo hafi verið, svaraði Philippe hátíðlegur. —
Látum gömlu ástirnar kulna út. En getur ekki ný og hreinni
ást' sprottið upp af öskunni .... ást sem lögin leyfa og kirkjan
blessar? Sú ást sem sameinar hjörtun og fær þau til að slá í sam-
ræmi?
— Jú, hvíslaði hún. — Sú ást gæti fæðst. En eg er ekki verð
hennar. Eg hef svikið þig .... eg hef látið varpa þér í fangelsi!
— En þú frelsaðir mig illa. Þú varst óréttlát vegna þess eins,
að stoltur og hefnigjarn frændi þinn þvingaði þig til að vera
BRIDOEÞÁ TTIJR
VSSIS
iau-sst á MSrifige-þraute
A K-5
V 7-4-3
♦ Á-D-9-6-5
* Á-G-7
A G-8-4-2
T Á-10-8-5-2
♦ 4
* 10-6-2
A D-9-7-3
T D-6
❖ K-8-2
* 8-5-4-3
A A-G-9
V K-G-9
♦ G-10-7-3
* K-D-9
Suður spilar 3 grönd. Vestur
lætur útV 5 og Austur lætur
V D í. Spurt er hvernig Suður
vinni spilið.
Suður má ekki falla fyrir
þeirri freistingu að drepa V D
með K, í trausti þess að hjartað
liggi 4-3, eða Austur eigi V 10.
Til þess að vinna spilið á Suð-
ur að reyna legu tígulsins, og
hafi Austur V K og geti spilað
út í V, er spilið tapað. Suður
gefur því V D, og getur þá
aldrei tapað spilinu. Hafi Aust-
ur ♦ K og hjörtun liggja 4-3,
tapar Suður þrem slögum á
V, en liggi hjörtun 5-2, vinnur
hann spilið með yfirslag.
Á kvöMvökranni,
Víða í fjallalöndum eru fjar-
lægðir ekki reiknaðar í kíló-
metrum heldur eftir þeim tima,
sem það tekur að komast þang-
að.
Borgarmaður var á gangi í
ókunnu héraði og spui'ði gaml-
an búandmann, sem hann hitti,
hversu langt væri til næstu
borgar.
„Það get eg ekki sagt yður,“
sagði bóndinn, en borgarmaður
varð fýrir vonbrigðum og hélt
leiðar sinnar. — Þá kallaði
bóndinn strax: „Það tekur 2Vz
klukkustund. — Borgarbúinn
gat ekki neitað sér um að'segja:
„Hvers vegna gátuð þér ekki
ságt það strax.“
„Nei,“ sagði bóndinn rólega:
„Eg varð fyrst að sjá yður
ganga.“
9
Skotinn Jamie var sterkur
eins og uxi og þegar hann
glímdi við sveitunga sína bar
hann jafnan sigur af hólmi.
Einu sinni kom brezk her-
deild og hafði setur í nágrenn-
inu. Ofurstinn talaði við Jamie
— eins og allir gerðu — og
minntist á fræknleik hans sem
glímumanns. — „Eg' þori að
veðja sterlingspundi upp á það,
að eg get sent hingað mann,
sem þér getið ekki skellt.“
„fcg tek veðinu,“ sagði Jamie.
Dagur var ákveðinn fyrir
glímumótið. OfurstinB h«>gði að
Jamie væri mestur í munnin-
um og tefldi fyrst fram miðl-
ungsmönnum.
Jamie felldi þá alla auðveld-
lega og gekk svo um hríð.
„Heyrðu drengur minn,“
kallaði hann þá til ofurstans.
„Þessu verður aldrei lokið!
Sendu heldur fram tvo eða þrjá
í einu.“
CiHu áíhhí tiar.
Bygging
Elliðaárstöðvarinnar.
Úr Vísi í september 1918: —
„Á aukafundi bæjarstjómar, er
haldinn var í gærkvöldi, fór
fram síðari umræða um bygg-
ingu rafmagnsstöðvar við Ell-
iðaárnar, og voru að lokum
samþykkar tillögur _ raf-
magnsnefndar þar að Iút-
andi. — T. Bæjarstjórnin á-
kveður að byggja rafmagnsstöð
fyrir bæinn með afli úi' Elliða-
ánum. Svo framarlega sem
engir óvæntir erfiðleikar koma
í Ijós við fullnaðar rannsókn,
verði stöðin sett við Grafarvog.
— 2. Til framkvæmdar þessu
verki ákveður bæjarstjómn
að taka 2tá miþjóna króna lán
og felur borgarstjóra K. Zimsen
að útvega lán þetta og undir-
skrifa skuldabréf fyrir það ..“
laygardagssagan.
(Framh. af 5. síðu)
irgefa mér, að ég laug a'áí
þér?“ j
Hann þagði, virti hana fyriij
sér og hélt í hönd hennar.
„Það er ekki von þú getiti
það,“ sagði hún og leit döpurs
niður fyrir sig.
„Dóra, þér er óhætt að trúal
því, að ég hef aldrei verið reið
ur við þig. Eg hafði alltaf gruu
um að þú segðir mér ekki satt,
en af því ég þráði að vera
sannur og heilsteyptur maður,
þá hugsaði ég með mér: Þrátti
fyrir góðan vilja mhm, aðhefst
ég margt, sem ég vildi ekki'
hafa gert, og þá er það rétt-»
mætt að ég reyni að hjálpa'
Dóru og bæta á þann hátt fyr-
ir mín eigin afbrot, sjálf hlýt-c
ur hún að leiðrétta sig á mis-«
gáningi ,sínum.“ ,
„Þakka þér fyrir,“ sagði Dóra
hægt og utan við sig. Eg féklc
ekki frið fyrr en ég var búin
að tala við þig.“ —
Hún var horfin, — hún hef-<
ur víst farið sömu leið og húr»
kom, annars veit ég það ekki
og mér kemur það ekki við. ,
„Tilveran er fögur,“ sagði
Björn. „Einmitt af því ég felldi
ekki dóm á Dóru, fann hún
sjálf sína sök. Þetta er líklega
það eina, sem mér hefur heppn-
azt reglulega vel. Eg vildi gefa
þér það sem kveðju heim. —•
Og eins og þú sérð, þá hafa
þessi mistök hennar ekki rýrt
hið góða málefni í mínum aug-
um. Eg held, að við menn eig-
um ekki að dæma, en við eig-
um að vera mannþekkjarar,
svo við hrösum ekki um veik-
leika annarra."
Þetta sagði Björn. — En ég
komst svo langt að lofa því,
að fyrirgefa Dóru Þorkels, —
fyrr hafði mér ekki dottið það
í hug.
Ráðherraskiptingin
Frh. af 4. síðu:
gildi felldur forsetaúrskurður
frá 14. marz 1950 um skipun
og skipting starfa ráðherra o.
fl. og breyting á þeim úrskurði
frá 9. október 1951.
Þetta birtist hér með öllum
þeim, er hlut eiga að máli.
Forsætisráðuneytið, 11. sept
1953.
Ólafur Thors.
Birgir Thorlacius.
Krístján Guðlaugsaon
hæstaréttarlögmaður.
Austurstræti 1. Sími SMé.
Skjólabúar.
Það er drjúgur spölur inn
I Miðbæ, en til að kema
smáauglýsingu i Vísi,
þarf ekki aS fara
iengra en i
Neshúð*
Ncsvegs
Sparið íé roeð jsri aS
setja smáauglýsmgn í
VísL