Vísir - 23.10.1953, Blaðsíða 7

Föstúdágirin 22. oKtöbér 1953.
Ví SIR
legln eigii
£fttr
fary
m.rh b, inelart.
31
geymsluhólf í hennar nafni. Eg vildi helzt komast hjá því að
leita til lögreglunnar, en hika hinsvegar ekki við það, ef þér
neyðið mig til þess með því að rieita að veita mér þessar upplýs-
ingar.
Þegar riefnt vai' nafn „10greglunnar“, hrökk Stone bankastjóri
við eins og áður, þegar minnzt hafði verið á ,,morð“. Hann náði
sér þó fljótlega nógú mikið til að þrýsta á hnapp á skrifborðinu,
og árangurinn varð su, að vel búinn maður birtist skyndilega
í dyrunmn,-eins og'skotið af boga, og hneigði hann sig fyrir
yfirboðara sínum.
„Gerið svo vel að komast að því,“ sagði bankastjórinn, „hvort
Jessika Blake á fé í vöxtum hjá okkur eða hvort hún hefur
geymsluhólf á leigu. Eg þarf ekki á neinum tölum að halda í
þessu sambandi aðeins þeirri staðreynd, hvort nafn hennar sé
í bókum okkár.“
Ungi maðurinn hvárf- sámstundis á brott, og Stone banka-
stjóri kveikti sér í vindli, eri virti siðan Forsythe fyrir sér, og
lei'zt víst ekki alvég á útlit háris.
„Þessi Blake-kona — ér það hún, sem hefur verið myrt?“
„Nei, hún hefur einmiít verið ákærð fyrir morð. Hún er auð-
vitað saklaus. Lögreglan er nú búin að ganga úr skúggá urn það.“
„Eg skil.- Hvern my------hvern átti hún að' hafa myrt?“
„Eiginmann sinn,“ svaraði Forsythe þurrlega. „Mann, sem
hét Collier.“
Þetta virtist fá talsvert á Stone, sem hafði orð á því, að hann
hefði séð eitthvað um þetta í blöðunum. Síðan varð þreytandi
þögn milli þeirra, unz ungi maðurinn birtist aftur.
„Afsakið, hvað eg hefí verið lengi, herra bankastjóri,“ sagði
hann, „en bókhaldsdeildin er varla starfhæf um þessar mundir.
Það er inflúenzan. En hvað þessa Blake-konu snertir, þá hefur
nafn hennar aldrei verið í bókum bankans.“
Um leið og maðurinn hafði sagt þetta, virtist allt vera í bezta
lagi með bankastjórann. Hann stóð á fætur og klappaði Forsythe
á öxlina.
„Þér sjáið þá, að við höfum ekki myrt neinn,“ sagði hann.
„Hér hafa bersýnilega orðið mistök hjá einhverjum. Mér þykir
fyrír þvi, að hafa ekki getað orðið yður að neinu liði.“
„Eg fæ ekki séð, hvernig um mistök á að geta verið að ræða,“
svaraði Forsythe með hægð. „Eg hefi sjálfur séð kvittanir bank-
ans fyrir innlögum á nafn Jessíku Blake.“
„Drengúr minn góður! I fimmtíu ár samfleytt hefir þessi
banki haft orð fyrir heiðarleik og ráðvendni. Ef nafn konunn-
ar finnst ekki í bókum vorum, þá er hún ekki í reikningi hér.“
Enda þótt Storie hefði sagt „drengur minn góður!“ var hann
síður en svo mildur á manninn. Hann hvessti augun á For-
sythe.
„Það eru hættuleg orð, sem þér hafði einmitt látið yður um
munn fara, og eg voná, að yðUr skiljist það, herra minn.“
„Gott og vel,“ mælti Forsythe reiðilega. „Eg mun þá leggja
fyrir yður aðra spurnirigu. Hafið þér í bókum yðar eða eiga
hér peninga konur, sem heita Anna Collier eða Martha Sim-
mons?“
Það var eins og aðstoðarmaður bankastjórans stiirðnaði. Hann
hafði greinilega lesið blöðin, en hann bærði ekki á sér.'
Hann leit á húsbónda sinn, sem virtist að því kominn að fá
heilablóðfall yfir frekju þeirri, sem harrn taldi sér og bank-
anum sýnda.
„Eins og eg sagði yður áðán, þá hélt eg, að þér vilduð heldur
eiga við mig eri lögreg'luria.'“
„Gott og vel,“ sváraði Storie og lét undan síga. „Heyrðúð
þér nöfnin, Harold? Og setjið ekki allt á annan endann? Rann-
sakið þetta svo lítið beri á. Hér er svo sem ekki um líf og dauða
að tefla.“
„Hér hefir þegar verið um' tvö mannslát að ræða og ef til vill
það þriðja,“ svaraði'Forsythe þurrlega.
Harold hrökk í kút, þegar hann heyrði þetta, og hraðaði sér
út úr skrifstofunni, en bankastjórinn fekk sér nýjan vindil og
beit af honum eridann i bræði mikilli.
Að þessu sinni varð þögnin enn óbærilegri en áður. Banka-
stjórinn lézt véra að athuga einhver skilríki á skrifborði síriu,
en Forsythe stóð á fætur, gekk urn gólf og lét sem hann sæi
ekki reiðilegu augnatillitin, sem bankastjórinn sendi honum.
Hvaða brögð voru hér í tafli? Hvernig hafði þetta verið gert?
Það hefði svo sém verið hægðarleikur að blekkja Önnu, en
kvittánif bankans höfðu ekki aðeins virzt ófálsaðar — þær
höfðu verið óíalsaðar. Það var eitthvað við snyrtilegar tölurn-
ar, rauða stimpilínn, yfirleitt allt sem kvittanimar snerti, sem
gaf til kynna, að þær hefðu verið útbúnar af þeim, sem það
ætti að gera.
Hann varð ekkert undrandi, þegar Harold kom inn og skýrði
frá því, að Anna Collier ætti erigá periingá í bankanum, én
hinsvegár væru þar þrjú huridruð og fjörutíu dollarar í ávísana-
bók Mörthu Simmons.
„Ég geri ráð fyrir því,“ sagði hann, „að það sé til of mikils
mælzt að fá að vita um nöfn þeirra, sem starfa í bókhalds-
deildirini. Lögreglan mun afla þeirra, og þér megið vita, að
hún mun alveg áreiðanlega krefjast þeirra."
Bankamennimir störðu báðir á eftir honum, þegar hann gekk
snúðugt út úr skrifstofu bankastjórans. En eftir þessa heimsókn
var honum eitt ljóst. Ávísanirnr, sem höfðu verið gefnar út til
Jessíku Bláke, höfðu ánnaðhvort verið greiddar jáfnóðum eðá
þær höfðú verið lagðar inn á anriáð nafn. Hvort sem var rétt,
]þá var víst, að Martha Simmons var sek, og hvort sem var rétt,
þá var einhver samsekur hénni, sem hjálpaði henni að falsa
kvittáriir bánkaris.
Hvernig háfði þáð veiið gert? Konan, sem ungfrú Simmons
leigði hjá, hafði sagt, að kunnir.gi hennar væri einskonar miðl-
ari, en var nokkur ástæða til að trúa því?
Þégár Forsýthé var kominn til skrifstófu sinnar, hringdi
hann.til Closes, en hanri var ekki við, og enginn vissi, hvár
hanri var. Þegar ungfrú Potter kom inn til hans, gerði hann
sér ljóst, áð margt fólk var statt í fremri skrifstofúnni. Hún
lokaði hurðinni vandlega á eftir sér, og hann leit undrandi á
hana.
„Hvað gengur eiginlega á þarna frámmi?“ spurði hánn.
„Hér eru komnir blaðamenn og ljósmyndarar,“ svaráði hún.
„Á hverju áttirðu eiginlega von? Eða hafið þér kannske ekki séð
blöðin í morguri?“
„Eg hefi ekki haft tíma til að líta í þau. Hvað er í þeim, sem
mér kemur við?“
„Þau segja, að þér hafið fundið líkið af einhverri Mörthu
Simmons í gærkvöldi, og það hafi verið farið með yður til lög-
reglustöðvar hverfisins til yfirheyrslu. Það er heilmikið skrifað
um þetta, og sérstaklega vírinn, sem þér notuðuð. Viljið þér tala
eitthvað við þessa pilta? Eg er hrædd um, að þér séuð neyddur
til þess, og eg verð þó að segja, að þér hafið oft verið betur á
yður kominn, þegar eg hefi séð yður að morgni dags. En þér
verðið um fram allt að muna að vera kurteis við þá. Þeir geta
alveg eyðilagt yður, ef þér móðgið þá.“
„Gefið mér fimm mínútna frest, til að sriyrta mig, ungfrú
Potter. Eg flýttl mér talsvert að klæða mig í morgun.“
Hún fór fram í fremri skrifstofuna og Forsythe fór til snyrti-
herbergis síns, þar sem hann skoðaði sig í spegli. Það sá aðeins
lítið á glóðarauganu, en hann var þreytulegúr, bindið var
rammskakkt og það sást greinilega á hári hans, að hann hafði
flýtt sér á fætur urn morguninn. Hann framkvæmdi þær um-
bætur, sem hann gat, og á eftir leit hann á ný út eins og virðu-
A A-G-5 .. !
V Á-8-2
♦ K-7-6 í
* Á-8-7-6 j
Útspil * K
A Á-G-5 H i
V K-D-G-10-9
❖ Á-D-G-4
* 5
Suður spilar 7 V og Vesturi
lætur A K út. Hvernig á að
spila spilið?
** m
fer héðan mánudaginn 26. þ.
m. til Vestur- og Norðurlands,
Viðkomustaðir:
Patreksfjörður,
Isafjörður,
Siglitfjörðuf,
Akureyri,
Húsavík.
H.F. EIMSKIPAFÉLAG
íslands.
Allir eiga erindi í Fell.
Húsgagna-

mikið úrval verð frá 44 kr.
meterinn.
VERZL.
Alm. Fasteignasalan
Lánasíarísemi
Verðbréfákaup
Austurstræti 12. Sími 7324,
KAUPHÖLLIN
er miðstöð verðbréfáskipt-
anna. — Simi 1710.
C & Surmtybá:
TAitZAN -
,Hvers vegna eru þessir hlekkir
seltir,-á, migj?“j spurði Ta^zan. „Það
ejr venja að hlekkja iprnpröýr drottn-
ingarinnar á þennan
hátt til ljónanna“, svaraði foring-
inn. „Svo ég á þá að taka þátt í .
annari veiðiferð?" sþurði Tarzan.
Foringinn kirikaði
kolli. „En í þetta skipti er ég
fórnardýrið“, Sagði Tarzan. Síðari
var hann leiddur út þar sem vagn
di-ottnirigaririnar stóð:
Mikill fjöldi fylgdist með því sém
fr'airi’ fór, þvf að’ Némoriá Vildi láta
þegriá sina véra' vitni að dáúða
mannsins sem hafði hunsáð liária.