Vísir - 23.02.1954, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 23. febrúar 1954
VÍSIR
•MbbVh jif HHBB* jljjí ‘ÓákB* jlll! BHHH H| KasÉ ■■!!*■* tgf BBBI jiS BBBB.jHH bbbh JHH bv
&am
V®
landi. í fyrstu hafði hann hugsað sér að kaupa skip og gera út,
en skynsemin réð honum frá því, þar sem hann þóttist sjá fram
á uppreist í nýlendunum gegn yfirgangi Breta. Þá ákyað hann
að nema læknisfræði.
Með dugnaði sínum hafði hann brotizt gegnum námið og nú
var komið að merkurn tímamótum í ævi hans. ,,Það, sem eg
hefi mesta þörf fyrir nú,“ sagði hann við sjálfan sig, „eru fjár-
munir til að geta gengið sómasamlega til fara. Eg get hvergi
komið fram opinberlga í þessum görmum.“
Nú gekk Samúel Stanton sjálfur inn í stofuna og heilsaði
gestinum unga með alúð, en Sabra tilkynnti honum, að Lúcíus
og hinir nemendur Townsends iæknis hefðu einrnitt verið að
útskrifazt. Stanton leit þá um öxl og kallaði til manns eins,
sem gekk eimitt í stofuna:
„Nú verðið þér líka að halda á spöðunum, Aspwall. Hér
er skæður keppinautur yðar í framtíðinni.“
Lucius hneigði sig fyrir lækninum og hjartað barðist í brjósti
hans af gleði yfir að fá að kynnast þessum manni, sem var allra
lækna þekktastur í Massachusetts. Þeir skiptust á nokkrum
orðum og Aspwall hvatti hann til að stunda framtíðarstarf
sití af alúð, en síðar var Lúcíus kynntur fyrir öðrum gestum,
sem komu inn í stofuna. Meðal þeirra var John Lang'don, sem
átti sjö víkingaskip, sem hann gerði út frá Portsmouíh í New
Hampshire. Annar var Briggs Hallwell, sem hafði atvinnu af
því að selja á uppboðum skip þau og annað herfang sem vík-
ingaskip nýlendumanna komu með í höfn í Boston. Við hlið
hans gekk maður með vaggandi göngulagi og sá Lúcíus þegar,
að hann mundi vera sjómaður. Þetta reyndist vera Monsieur
Fougere, skipherra á frönsku hersnekkjunni Ecureuil, sem lá
um þ.essar mundir í höfn í Boston.
Lucíus tók þegar eftir því, að systurnar allar störðu hug-
fangnar á Fougere og glæsilegan búning hans. Þær höfðu
aldrei séð eins fallega knipplinga eða jafn-hvíta silkisokka,
því að striðið hafði ekki bætt klæðaburð nýlendubúa. I
Lucíus sá sér einu sinni færi á að tala nokkur orð við Söbru'
einslega og afréð að hitta hana tveim dögum síðar, er hún'
ætti erindi til sjúkrahúss Blanchards læknis rétt fyrir utanj
borgina. Annars var hann hálfvegis utan við samræður hinna
eldri manna, hlýddi aðeins á þá og reyndi að ráða af orðum
þeirra, hvernig stríðið mundi ganga á næstu mánuðum. Fýsti
hann að vitarþað í því sambandi, að hann ætlaði að haga starfs-
háttum sínum í samræmi við það. Honum var ljóst orðið, að
þeir einir komust áfram í lífinu, sem horfðu fram á veginn
og reyndu að vei:a viðbúnir atvikum allt .að ár fram í tímann.
Rétt fyrir miðnætti gekk Phoebe um meðal gestanna og
hellti í glös þeirra. Það hafði verið meðal herfangs,, sem Stór-
tyrkinn hafði náð í skipinu Mermaid.
Skyndilega var barið að dyrum, lágt og kurteislega, en
Phoebe heyrði það samt og lauk upp. Úti fyrir stóð hávaxinn
maður í grænni reiðkápu. Svipur hans var alvörugefinn, unz
hann kom auga á Phoebe, en þá ljómaði hann allur. Þetta var
Wallace Blanqhard læknir. Þegar svertinginn, sem var með-
al þjónanna i Stanton-heimilinu, hafði tekið við yfirhöfn hans (
og frakka, sagði Phoebe og var mikið niðri fyrir:
„Ó, Wallace, hvað eg hefi beðið lengi eftir þér. Eg hefi verið
á nálum af því að skipið kom með pestina um daginn. Auk þess
hefir mig langað til að hitt,a þig.“
„Elsku Phoebe,“ sagði Blanchard og tók um báðar ehndur
hennar. „Þú ert strax farin að verða sem lækniskona — full
af áhyggjum.......En eru margir gestir hér í kveld?“
„Nei, fáir. Aspinwall læknir er hér meðal annars og svo
einkennilegur og feiminn vinur hennar Söru — frá Vestur-
Indíum."
„Lucius Devoe?“
„Já, þekkir þú hann?“
„Hann er efnismaður — duglegur og leikinn við skui'ðað-
gerðir. Hann og hinir nemendur hans móðurbróður þíns hafa
oft aðstoðað mig í sjúkrahúsinu — það er að segja „þurkvínni".
Eg vona, að þeir haldi því áfram.“ 'j*! ;
Þau gengu inn í stofuna til hinna. Blanchard kom þegar auga
á Lucius, sem reyndi að láta sem mirrnst fara fyrir sér og leit'
brosandi til hans. Síðan tókst hann í hendur við Aspinwall og
aðra gesti.
„Fekkstu lækningatækin?“ spurði Aspinwall síðan, áhyggju-
samur á svip.
„Já, en engan veginn .nóg og gerði eg þó eins og eg gat. Eg
er sannfærður um, að það var ekki hægt að herja meira út úr
heilbrigðLsstjróminni. Eg leitaði meira að segja á náðir Craik
læknis, einkalæknis Washingtons, en hami gat ekkl veitt mér
neina frekari úrlausn."
Sabra truflaði nú samræður þeirra með því a0 leiða LueluS
til þeirra. „Blanchard læknir,“ tók hún til máls, „wiuftið þér
ekki eftir Ðevoe lækni?“
„Við höfum hitzt oft og mörgum sinnum,“ svaraði Blanchard
mjög alúðlega. „Svo að þér eruð orðinn læknir. Eg óska yður
til hamingju. Townsend læknir veitir ekki öllum blessun sína.
Þér hafið fengið ágæta tilsögn.“
„Á annari betri er e'.dci völ,“ sagði Aspinwall.
Devoe mælti í lágum hljóðum: „Það gleður mig, að þér
skuluð taka þannig til oirða, herrar mínir,“ og hneigði sig um
leið. Hann hafði léngi verið fullur aðdáunar á Blanchai’d lækrd,
sem brotizt hafði í því, gersamlega hjálpaiiaus, að koma upp
sjúkrahúsi í borginni. Honurn hiýnaði því meira en lítið um
hjartarætur við hin vingjarnlegu orð hans. Toddýið, sem hon-
um hafði verið boðið, átti og vafalaust nokkurn þátt í því, að
sjálfstraust hans var nú muix meira en áður.
Sabra var líka örari en áður. Hún þrýsti hönd, Lucíusar fyrir
aftan stólbak þega renginn sá og hvíslaði: „Ó, Lucius, það verður
ekki langt þangað til þessu fólki mun þykja heiður að því að
heimsækja þig. Townsend læknir hefir sagt pabba og Aspin-
wall, að þú munir komast mjög langt.“
„Er það? Sagði hann það í raun, og v,ei’u?“ Devoe fann sælu-
straum leika um sig.
En tíminn hafði hægt og hægt þokazt áfr’am, unz klukkan
í einu horni stofunnar tilkynnti skyndilega, að garnla árið væri
búið að kveðja og hið nýja gengið í garð.
„Gleðilegt kornandi ár!“ sagði liver við annan.
En þá var stofuhurðinni skyndilega hrundið upp. Ungur og
glæsilegur maður, klæddur einkennisbúningi, gekk hr.att inn.
Hann var enn í snævidrifinni yfii’höfn. Haim gekk rakleiðis
til húsmóðurix'xnar og v.arpaði sér á hné fyrir framan hana.
Hún í’eyndi að rísa á fætur, en tókst það ekki og gat aðeins
hrópað: „Ó, Jósúa, Jósúa, sonur minn!“
Þegar ungi xnaðurinn reis á fætur, faðmaði faðir hans hann
að sér og systur .hans kysstu hann grátandi.
Líflátið.
Það hafði snjóað um nóttina og auk þess var kuldinn mikill,
svo að Asa Peabody sóttist ferðin seint. Hann hafði leigt gamlan
„Hvemig bar dauða
Wilmu Montezi að?“
Opiumnautn eg svail aðalefm Rómarblaða.
á dögum stjornarkreppu.
i Wilmu, og grein undir fyiir-
Þegar mest gekk á í Róma
borg á stjórnmálasviðinu á
dögunum og umheimurinn
bjóst við, að hinn aldni De
Gasperi myndi verða næsti for-
sætisráðjherra, en ekki signor
Scelba, var ein spurning á
flestra vörum í Rómaborg.
Spurningin f jallaði um hvoi’Ug-
an eirra. Hún var svo jhljóðandi:
,Hvernig bar að dauða Wilmu
Montesi?“
Og í stærstu fyrirsögnum
blaðanna voru ekki nöfn utan-
ríkisráðherranna í Bei'lin, Ed-
ens, Dulless, Molotovs og Bi-
dault, heldur Wilmu Montesi.
Hennar nafn var á hvers manns
vörum.
í fyrstu virtist allt benda til,
að hún hefði di'ukknað á bað-
staðnum Ostia, en hann er bað-
staður íbúa Rómaborgar. Þetta
gerðist fyrir einu ári. Það var
ungur verkamaður, sem fann
hana drukknaða í fjörurmi. Hún
var .ekki klædd sundfötxxm og
lxklegt talið, að hún hefði ver-
ið að fá sér fótabað í sjónum,
þar sem hún hafði exem á fót-
leggjunum, farið ógætilega,
misst fótfestu og skolast burt
með útsogi. Lík hennar var
grafið með venjulegum hætti
af syrgjandi ættingjum, og
Wilma Montesi var brátt öllum
gleymd, nema nánustu ástvin-
um.
Sannlefkuriim lun
WilmuMontesi.
En svo gerist það 7 mánuðunx
sögninni „Sannleikurinn um
dauða Wilmu Montesi“. Hún
hefði alls ekki drukknað, held-
ur látist af opiumsneyzlu, sem
hún hafði vanist á í einum
hinna glæsilegu klúbba í Róma-
borg og grennd. Silvano Muto,
24 ára, var leiddur fyrir rétt,
og honum skipað að bera fram
sannanir fyrir staðhæfingum
sínum. Þegar honum var hótað
fangelsisvist leysti hann heldur
en ekki frá skjóðunni. Hann
kvaðst aðallega hafa upplýs-
ingar sínar frá dóttur kunns
lögmanns í Milano, en þessi
stúlka, sem um tíma hafði verið
fyrirmynd málara, kvaðst hafa
séð hana í svallveizlum í St.
Huberts veiðimannaklúbbnum,
sem er 23 km. frá Ostia, og var
fyrrum í eigu konungsættarinn-
ar. — En meðlimir klúbbsins
eru allir í hópi þeirra, sem kall-
ast „háttsettir", og Muto nefndi
sérstaklega Ugo Montagna di
San Bartolomeo, hvíthærðan
markgreifa, sem forstöðumann
eiturlyfjasala, er lokkuðu ung-
ar stúlkur til nautnalífs. Þegar
fréttaritarar ræddu við dóttur
lögmannsins í Milano játaði hún
hiklaust, að hún eitt simi hefði
verið ástmey hans.
Montagna höfðaði þegar mál
gegn ritstjóranum fyi'ir róg og
svívirðingar. ÖIl blöðin reyndu
að gera sér mat úr hneykslinu
Gátan um Wiimu Montesi er
enn óráðin, en búist er við, að
margt kunni að koma í dagsins
Skotinn vai'ð strandaglópur í
New York á stríðsárunum en.
kona hans var í Skotlandi.
■ „Hvers vegna farið þér ekki:
heim til konunnar yðar?“ spurði
Ameríkumaður Skotann.
„Eruð þér frá yður maður,“
svaraði hinn sárhneykslaður..
„Haldið þér að eg fari að hætta..
lífi mínu þar sem fullt er af
kafbátum og sprengjum? Nei,
ekki aldeilis. Eg ætla að láta
konuna mína koma hingað."
©
Blaðamaður var að skoða
nýja loftskeytastöð og undr-
aðist hversu öllu var þar vel
og haganlega fyrirkomið. Ekk-
ert vantaði heldur sem nýjasta
tækni hafði að bjóða. En á ein-
um stað rakst hann á lítið ílát
með vatni og í því voru gull-
fiskar að sveima. „Til hvers á
nú þetta að vera?“ spurði hann
sérfi’æðing þann er fylgdi hon-
um.
„Gullfiskarnir eru sennilega
þarna til þess að minna okkur
öll á að það sé ýmislegt til, sem
Guð hefur gert .... “
•
Tveir menn urðu samferða
í járnbrautarlest í Þýzkalandi
og tóku tal saman. Annar þeirra
notaði gleraugu sem voru sex-
strend. Þótti hinum það ein-
kennilegt og spurði hvers vegna
glei'augun væri svona: „Það er
nú tízka,“ sagði sá með gler-
augun.
„Hvað sjáið þér þá í gegnum.:
gleraugun yðar?“ spurði hinn.
„Sem stendur sé eg asna,“'
svaraði gleraugnaglámur.
„Nú, þetta er þá spegilgler,.
sem þér horfið í“ sagði hinn og.
hló við.
•
Glæpamaður, sem dæmdur
var til að deyja í rafmagns-
stólnum, var spurður hvort
hann hefði einhverja ósk fram
að bera að lokum.
„Já,“ sagði hann. „Mig lang-
ar til að taka í höndina á verj-
anda mínum.“
Verjandanum vai' sagt frá
hinni frómu ósk og hann kom
degi síðar til að tala við skjól-
stæðinginn.
„Þér vilduð fá að taka í
höndina á mér?“ spurði hann
fangann.
„Ekki ennþá,“ svaraði glæpa-
maðurinn. „Eg vil fá að halda í
hönd yðar þegar rafstraumur-
inn er settur á."
eíSar, að aýtt ftalskt mndablað .ljós, vegna málaíerlanna sem
l Attxtalita ;bH!ÖF fojrsiðximynd af. komin eru til sögunnax-.
Cim Mmi Vat...,
Eftirfarandi var meðal bæj-
arfrétta Vísis 23. febrúar 1919:
Hafskipabryggju
hefir bæjai’stjórnin ákveðið
að láta byggja út frá uppfyll-
ingunni fyrir neðan Hafnar-
stræti, vestast. Er áætlað að hún
muni kosta 70 þús. krónxxr.
Leikhúsið.
Aðgöngumiðar að leikhúsinu
í kvöld seldust allir í gær fyxir
hækka.ð verð og verður aftur
! leikið annað kvöld. Fá „Skugg-
ar“ þannig ágætar viðtökur hjáv
|bæjarbúum, enda er fágætt áð -
-fá að sjá svo al-íslenzkan íeik
hér .á leiksviði.