Vísir - 18.03.1954, Blaðsíða 7

Fimmtudagmn 18. marz 1954
Vf SIR
■ ■■ ia* ■■■■ H ■■■» S ■■■■ íllíl ■■■■ ■■■■ ■■■■ 9, ■■■■ i-J ■■■■ Hj l ;
ihh tieit Mha |
■ X
■
11 cBVUlíi.... I
Xii 23
v n SSSX«.
';':■ Eitir JFm vam 3ías&mo “i;;
ÍljlÍ i.lB ijjil BBBB ji ■□■■ jffl IIDI jjijj ■■■:■■ jjjjj ■■■■ jjjjj BSSB jjjjj ■»■■ iiljj BBilsX
átján ára ævi sinni hafði hún aldrei verið eins svikin. Hver
hefði getað trúað því, að Asá mundi vera svona tvöfaldur?
Hann vildi bara forðast herinn og hafði logið að henni. Það
var skýringin á því, hvers vegna hann hafði ekki skrifað henni.
Svo harkaði hún af sér og braut bréfið snyrtilega saman.
„Láttu mig brenna það,“ sagði Lucius, og hún ætlaði að fara
að rétta honum það, en hætti svo við það og stakk því í barm
sinn. „Nú skilur þú, hvérs vegna eg var svo ófús að segja þér
frá----“ bætti hann við.
„Já, Lucius, eg skil þig, og það var drengilegt af þér að ætla
að verja hann — og mig. Eg mun verða þér ævinlega þakklát.“
Hún virti Lucius fyrir sér, og fannst hann yndislega fallegur
og glæsilegur. Svo var hurðinni lokið upp, og bröðir hennar
kallaði til Luciusar:
„Komið þér nú, Devoe, við þurfum að búast til farar. Hest-
arnir verða tilbúnir klukkan sex í fyrramálið.“
Vihsemd Eldriges skipsíjóra.
Hildu Mention var næstum ógerlegt að komast að brottarar-
tíma og ákvörðunarstöðum skipanna í höfninni. Hefði hún ekki
þurft að fara hulau höfði, hefði hún getað litið á tilkynningarn-
ar á knæpunum, en nú var hún að skjótast um hafnarbakk-
ana, og þorði ekki að ávarpa nokkurn mann. Við og við rakst
hún á menn, sem hún hafði áður séð, og þá varð skelfing henn-
ar enn meiri en ella. Loks, þegar degi var tekið að halla, og
hún nær örmagna, kom hún að einum hluta hafnarinnar, sem
hún hafði ekki athugað áður. Hún gat ekki trúað því, að þarna
væri ekki eitthvert skip, sem væri frá Nova Scotia. Hún ætl-
aði að ávarpa einhvern, segjast vera með bréf til herra Jones,
sem ætlaði til Nova Scotia með einhverju skipi, sem hún væri
búin að steingleyma hvað héti.
En þetta bar ekki heldur árangur, og þegar hún var að því
komin að leggja árar í bát, var hún stödd skammt frá skonn-
ortu, sem hét Louisa. En á skipi þessu var þó ekki nafn heima-
hafnar þess. Hún var að hugsa um að hverfa frá, þegar hún
sá að maður stóð skammt frá stýri skipsins. Frá því augnabliki,
er hún kom auga á hann, sannfærðist hún um, að þarna væri
maður, er gæti hjálpað henni.
Maðurinn var breiðleitur og ekki illmannlegur, vel búinn
og með snyrtilegt alskegg, eins og sjómanna var siður. Hann
sá, að henni var eitthvað niðri fyrir, svo að hann gekk út að
borðstokki lyftingarinnar og kastaði á hana kveðju: „Getur
Jonadab Eldrige skipstjóri orðið yður að einhverju liði frú mín?“
Hilda spurði hann þá, hvert skip hans ætlaði að fara. Hann
svaraði, að förinni væri heitið til Liverpool, lítillar hafnar syðst
í Nova Scotia. Hilda þóttist himin höndum tekið hafa. Hún
gekk nær brún uppfyllingarinnar og virti skipið betur fyrir
sér.
„Mér sýnist bara, að hann ætli að herða kuldann og storm-
inn,“ sagði Eldridge skipstjóri. Hann var búihn að gera sér
Ijóst, að stúlkukindin mundi vera hlaupin úr vistinni, sem hún
hafði ráðið sig í, og vildi nú fyrir alla muni komast til heim-
kynna sinna. „Viljið þér ékki koma um borð?“ spurði hann.
Hilda brosti feimnislega og þá aðstoð hans við að klífa um
borð. : ■! j > 1
„Hvað er að sjá — þér eruð helköld. Eg hafði ekki gert mér
grein fyrir því. Komið ofan í káetu mína, svö yður hlýni.“
Hilda virti svip skipstjórans fyrir sér, aðgætti, hvort þar
væri eitthvað að sjá af því, sem hún hafði lært að tortryggja
undanfarna mánuði, en sá ekkert annað en góðvild, svo að
hún fór undir þiljur. Skipstjórixm var meira að segja svo kurt-
eis, að hann lét hana fara á undan sér niður. Þar var blessuð
hlýja, því að í einu horni káetunnar var kappkyntur ofn.
„Mér kemur svo sem ekki við, hvers vegna þér eruð hér á
ferð á slíku rosakvöldi, en eg sé þó, að þér eruð ekki léttúðug
kona.“
„Það er rétt,“ svaraði Hilda. „En eg þarf að komast til Nova
Scotia, og á ekki nema sextán shillinga, gefna út af stjórn
Thode Island-fylkis.“
„Einmitt það?“ Eldridge skipstjóri klóraði sér í skegginu
og settist. „Það er ekki mikil greiðsla fyrir svo langa ferð, eða
hvað finnst yður? Það mundi varla nægja til þess að greiða
vistir yðar á leiðinni.“
Þal var éins og Hilda ætlaði að fara að kjökra, og hún rétti aðra
hönd sína fram, biðjandi. „Eg veit það, en gæti eg ekki unnið
eitthvað. Eg kann að elda, og svo get eg gert- við föt skipverja.“
Eldridge skipstjóri skellihló. „Rétt er það, en skútan er ekki
stór, svo að það er hvergi hægt að hola yðúr hiður. Það kemúr
ekki til mála að láta yður fram í til liásetann;-. því að þeir vita
stundum ekki, hvað þeir eiga að gera \Tc héndurnar á sér,
þegar konur eru nærri."
Vcmarsvipurinn hvarf af andliti Hildu og hún sýndi á sér
x fararsnið. >íá, þa8 er vist rétt.“ Hún gekk að stigantíM.
Skipstjórinn stöðvaði hana. „Andartak, deyjum ekki ráðalaus.
Eg ætla að hjálpa þér, telpa mín, af því að þú minnir mig á
dóttur mína, Nancy, sem dó í fyrra. Jæja, en eg set skilyrði.
Þú mátt ekki fara upp á þiljur án míns leyfis. Og þú verður
að sofa balc við segl á sjókistunni minni þarna. Nægir það?“
„Ó, guð blessi yður, herra!“ Gleði skein út úr augum hennar.
„Kistan sú arna verður ekki eins og dúnmjúk dýna —-----------“
„Hún verður ágæt, og eg skal elda og gera við öll fötin yðar.“
„Það er óþarfi,“ svaraði skipstjóri, „en erum við þá ásátt
um það, að farið kosti sextán shillinga og dagsverk að auki.
Þú skalt fara og sækja pjönkur þínar, en beggja okkar vegna
ættir þú ekki að nefna, að þú farir með skútunni.“
„Eg hefi engan farangur, herra.“
„Nú, hvað heitir þú?“
„Hildegard Mention, herra.“
„Já, átti eg ekki kollgátuna" — það hafði verið auglýst eftir
telpunni í borginni, af því að hún hefði hlaupið úr vistinni. En
Eldridge hafði ekki orð á því, að hann vissi þetta, og brátt reis
hann á gætur og gekk að stiganum.
„Það er brauðbiti og kalt kjöt í skápnum þarna,“ sagði hann.
„Borðaðu eins og þú getur í þig látið.“
„Ó, þér eruð svo góður, herra,“ og augu hennar fylltust tár-
um. „Eg kann ekki við þetta.“
En skipstjóri kvað þetta aðeins kurteislega manngæzku, og
Hilda fór að hugsa sem svo, að kannske væri heimurinn ekki
eins vondur og hún hafði haldið. Nú höfðu tveir menn orðið
henni að liði á stuttum tíma. Eldridge sá, hvað Hildu leið,
klappaði henni á öxlina, og sagði henni að gráta ekki, en að
því búnu kvaðst hann mundu fara í land, og mund.i henni verða
óhætt í káetunni.
Jafnskjótt og skipstjóri var farinn, hljóp Hilda að skápnum,
þar sem brauðið og kjötið voru geymd, og borðaði eins og
hungraður úlfur. Síðan bjó hún sér hvílu á kistunni og notaði
gróft, hollenzkt teppi, sem hún fann. Svo lagðist hún fyrir
og hugði, að nú mundi þessi kafli í ævi hennar vera á enda.
En hvar skyldi Peabody læknir vera þetta kvöld? Elsku Asa
Peabody. Skyldi hún nokkru sinni fá að sjá hann aftur? Hún
þráði að hitta hann aftur, þótt það virtist ólíklegt, þar sem
hann átti að fara suður til hersins. En ef til vill yrði Guð svo
góður við hana, að hann leyfði þeim að sjást á nýjan leik.
„Eg hlýt að vera ástfangin í Asa Peabody,“ sagði hún við
sjálfa sig, „en það er vonlaust. Hann er læknir, en eg — eg er
skækja — nei, eg er það ekki. Eg vildi það ekki. Aldrei. Aldrei,
ALDREI! Hann vissi það.“
Meðan Hilda hugsaði þetta, hlýnaði henni smám saman, og
áður en varði lukust augu hennar aftur og hún sofnaði.
Hún vaknaði við hávaðann í stígvélum skipverja þegar þeir
stukku um borð. Einn þeirra datt og bÖlvaði svo hroðalega, að
Hilda varð skelkuð. Allt í einu heyrðist henni, að einhver þeirra
gengi aftur eftir skipinu, og Hilda nötraði af skelfingu. Hvar
var Eldridge skipstjóri? En svo heyrði hún, að þetta hafði verið
misheyrn hjá henni, því að fótatakið dofnaði, svo að ljóst var,
að maðurinn gekk fram í lúkarinn, þar sem hásetar höfðust við.
Hildu létti svo, að bros færðist á varir hemiar, og henni leið
betur en um langan tíma. Hún hlustaði nokkra stund, en öldu-
gjálfrið við byrðinginn var það eina, sem hún heyrði, og það
svæfði hana brátt aftur.
Hana fór að dreyma um Asa Peabody, og henni leið svo vel
af draumnum, að hún dró að sér hnén og hnipraði sig eins og
kettlingur í svefninum.
„Já, svona, telpa mín — svona. Bara róleg.“ Jonadab Eld-
ridge hafði farið hæg tog gætilega, því að þegar Hilda vaknaði,
var hún nærri allsnakin.
„Engin umbrot,“ sagði hann og blés af ákefð. „Herra minn
trúr, þú verður gómsætur biti.“
Skemmdarverkin í brezka
herskipaflotanum.
Stafa af óánægju út af þrengslum og
lágu kaupi.
Skemmdarverk þau, sem trúr og vel agaður, en óánægj-
unnin hafa verið á herskipum
í brezka flotanum, eru að sögn
að sögn aðallega unnin af ímg-
um sjóliðum, 18—24 ára að
aldri.
Sjaldnast hafa mikil skemmd
arverk verið unnin, speglar
brotnir, rafmagnsþræðir slitnir
o. s. frv. En hverjar eru or-
sakimar? Það hefir verið reynt
að skýra þetta með því, að hér
sé um menn að ræða, sem ekki
hafi fengið gott uppeldi, skorti
sjálfsaga og ábyrgðartilfinn-
ingu o. s. frv. En þessar skýr-
ingar eru ekki fullnægjandi,
segir Benjamin Welles, frétta-
ritaxi New York Times. Hann
hefur kynnt sér málið rækilega.
Hann segir, að yfirgnæfandi
meiri.hluti .brezto sjóliðsins, en
an yfir aðbúnaði og kaupi megn
meðal sjóliðsins yfirleitt.
Skemmdarverkin stafi af
löngun hinna heitlyndu, ungu
manna til þess að mótmæla, en
það geti þéir ekki á annan hátt.
Welles hefur eftir einum sjó-
liða: „Eg hefi verið 18 ár í flot-
anum ög aldrei vitað sjóliða
eins almennt óánægða og nú“.
—- Þrengslin stafa af því, að
alltaf er bætt við einhverjum
nýjum vísindalegum tækjum —
og þrengt æ meira að áhöfn-
inni. Og svo er óánægjan yfir
kaupinu. En þáð hefur um
aldir verið hefð í brezka flot-
anum að hirða ei um laun,
heldur inna af hendi þjönustu.
Nú virðist þetta vera að breyt-
ast, að minnsta kosti hugsunar-
Á kvéSdvökunni.
Einn af elztu leikurum Eng-
lands, Alfred Edtvard Maft-
hews átti nýlega 84 ára afmæli,
og hann hélt upp á daginn með
þessum hætti: Fyrst drakk hann
flösku af gin. Svo fór hann út
að ríða. Svo drakk hann hálfa
flösku af gini í viðbót, en lagði
svo á stað til þess að geta tekið
þátt í, meiriháttar hádegisverði
með víni ásamt kunningum
sínum. Matthews lét svo um
mælt, að hann hefði í mörg án
drukkið flösku af gini fyrir há-
degi, enda væri það sannkallað-
ur heislubrunnur. — Ekki er
vist, að þetta myndi henta öll-
um.
®
Það hafði verið brotizt að
nóttu inn í höll eina í ítalska
bænum Faenza. Hallareigand-
inn var mjög undrandi yfir
þessu djarfa innbroti, ekki sízt
með tilliti til þess að hann hafði
fyrir skömmu fengið sér dýran
og grimman varðhund. Til enn
frekari áherzlu og öryggis hafði
hann sett aðvörunarspjald við
garðshiiðið þar sem á var letr-
að: „Grimmur hundur“.
En morguninn eftir innbrOt-
ið þegar hallareigandinn kom
út í garðinn, sá hann að búið
var að skrifa með stóru letri á
bakhlið spjaldsins:
„Skammastu þín fyrir að
skrökva upp á saklausan hund-
inn!“
Skozk fjölskylda var á leið
heim til sín frá lcirkjunni.
Heimilisfaðirinn var mjög
harðorður í garð prestsins og
taldi prédikun hans ganga guð-
lasti næst. Húsmóðirin hafði
sitt hvað út á organistann að
setja og dótturinni fannst kór-
inn vægast sagt syngja falskt.
*Þá var það sem Angus litli
greip fram í og sagði: „En þið
vérðið að aðgæta það, að fyrir
aðeins þrú pence var þetta á-
gætisskemmtun. “
•
Emma frænka er komin í
heimsókn. Þá gerir Frissi litli
sér lítið fyrir hleypur til og
bítur í kjólinn hennar.
„Hvað ertu að gera, barn,“
segir faðir hans steinhissa.
„Þú hefur alltaf sagt, pabbi,
að kjólarnir hennar Emmu
frænku væru svo smekklausir.
Eg var bara að prófa það.“
í þvi .-eru t»ú 130.000 menn, séiháttOT binna yn/iri manna
CiHtt Mmi ú
Taugaveikin.
Eftirfarandi frétt var í Vísi
18. marz 1919: „Það er rangt,
sem sagt var: hér í blaðinu á
döguniím, að enginn rftaður
hefði dáið úr taugaveikinni,
sem gengur hér í bænuih. Þrjár
manneskjur hafa dáið úr veik-
inni, einn maður í Viðey ög
tvennt úr bænum."
Upplestur.
Sama dag er þessi frétt: „Sig-
urður Heiðdal ætlar að lesa
upp kafla úr nýsaminni skáíd-
sögu annað kvöld. Sagáh er
framhald af Hræðúm clg gér-
ist að mestu leyti í Rpv'lj'avík."
Tiðarfarið.
Ög loks er veðurfrétt: . Tlláka
: er nú um allt land með hvassri
1 sunnanátt.