Vísir - 23.06.1954, Blaðsíða 7

IVtiðvikudaginn 23. júní 1954
VI SIR
'j li *■■■■’ái '■■■»' ij jii '■■■■'■■■*■ M'bbbÍ'é' '■■■■’ éé '■■■■' É'i'
Ch0/hh Heit Mha |
ævina
Lllll
Eftir E. r«» Wyeh Muson,
81
■M
».*•
■*y
■ v
m+
Sii'
•:•&
$3
?l
Íi-S
¥=
ij'a
<•■
<;■«
S!
.¥.■???. P! ■■■■ !!.■■■■.b ■■■■■>s ■■■■ ■■■■ p ■■■■ « ■■■■¥
Asa Peabody settist í setustofunni og heyrði hana svo kalla
af miklum ákafa:
.,0; leeknir, læknir, komið niður undir eins, ó, ef bér vissuð
hver er kominn.“
Asa dró djúpt andann. Hann kunni vel meðalalyktinni, sem
þarna var, stóð upp og bjóst til að ganga móti sínum gamla
kennara, og er kom út. í göngin og að stiganum birtist Towns-
end læknir á pallinum uppi.
„Góðan daginn, læknir. Má eg ónáða yður augnablik?“
„Hvað — hver eruð þér?“
„Peabody — þér munið kannske eftir mér?“
Gamli læknirinn kom með undraverðum hraða niður stigann.
„Asa — drengurinn minn.“
Asa til undrunar lét hann sér ekki nægja að taka í hönd
hans heldur faðmaði hann að sér og næstum tárfelldi af gleði.
„Herra trúr, það eruð þér, Asa. Eg hefi beðið og vonað, að þér
kæmuð aftur til okkar, til þess að kynna yður það, sem við höf-
um bætt við þekkingu okkar síðan þér fóruð frá okkuÁ Komið
inn í lækningastofuna.“
Asa fór allur hjá. sé.r , er Townsend lét hann setjast í sinn
eigin stól, kennnarastólinn, en settist sjálfur á stól, sem hann
hann hafði setið á, se,m læknanemi.
„Jæja, drengur minn, segið mér nú allt sem á dagana hefir
drifið meðan Sophie nærí dálítið romm handa okkur — það
er ekkert betra að hafa nú á þessum seinustu og verstu tímum.‘‘
Og hann sagði Townsend, sínum gamla kennara, sögu sína
í stuttu máli, játaði að hann væri nýlega orðinn ekkjumaður,
en sagði honum þó ekki nánara frá harmleiknum um Jenny
Starbird.
„Þarna hafið þér söguna í höfuðatriðum, herra, — yðar skál.“
„Yðar skál, Asa.“
„Segið mér herra, getið þér sagt mér nokkur tíðindi af mín-
um gömlu vinum, Burnham og Devoe.“
Hann langaði mest af öllu til þess að spyrja um Söbru Stan-
ton en áræddi það ekki. Honum skildist nú hvert áfall það
mundi fyrir hann, ef hann fregnaði, að hún hefði gifzt.
Townsend læknir tók af sér gleraugun og sat þögull um stund.
Svo fpr hann að þurka gleraugun í erg og gríð.
„Já, þessir gömlu félagar yðar, Burnham, já —“
„Já?“
„Þér munið, að honum var ætluð staða, sem þér gátuð, —
ekki þegið?“
„Eg vonaðí, að hann mundi fá hana. Gerið svo vel að halda
áframi. Eg hefj ekki heyrt frá honum síðan hann fór frá Bqston.
Eg vona, að honum hafi gengið vel “
Hann sagði honum í stuttu máli frá hneykslinu varðandi lík
Jenny McLaren, og hvarf Burnhams á eftir.,
það var auðséð á svip Asa, að honum féll mjög þungt að
frétta hvernig farið hafði fyrir þessum vini hans.
„Og hpfir ekkert frétzt til hans sían?“
„Ekkert. Guð minn góður, það er ekki að vita nema hann
hafi verið drepinn þetta kvöld. Það var sorglegt allt saman.
Hann bjó yfir miklu hugmyndaflugi og hæfileikum og hefði
getað komizt langt þptt hann hefði ekki sömu leikni við skurð-
aðgerðir og þér. ÍNé heldur hefði hann orðið eins slyngur og
Jamaicapilturinn að glöggva sig á sjúkdómseinkennum.“
„Og hvað er að frétta af Luciusi?“
Townsend fekk sér vænan slurk af rommi.
„Eg er smeykur um, Asa, að það muni valda yður vonbrigð-
um sem eg get sagt, yður um þessa félaga yðar. Devoe byrjaði
vel, en það kom í Ijós að hann, var erkifantur.“
„Þér munið eftir hinni fögru Söbru Stanton?“
Það var eins og helkuldi færi að breiðast um allan líkama
Asa.
„Vissulega, herra.“
„Jæja, þessi erkifantur, þessi samvizkulausi þorpari gekk á
eftir henni með grasið í skónum, þar til hún sannfærðist um,
að hann bæri einlæga ást í brjósti til hennar. Og hann var nógu
hygginn til þess að gera bróður hennar og föður sér vinveitt-
an —“ ,
„Joshua Stanton?“
„Hann varð höfuðsmaður í hernum.“
Eftir stutta þögn hélt hann áfram:
„Já, hún varð heitkona hans.“
Asa ættaði varla að geta stunið upp þessari spurningu:
„Og — og svo — giftust þau?“
„Og Stanton höfuðsmaður?“
„Honum gekk vel og hann hækkaði í tign. Eins og eg sagði
áðan varð Sabra heitkona þessa þorpara.“
„Og urðu þau þá hjón?“
„Nei. Rétt áður en brullaup þeirra átti að standa sveik hann
hana og gekk að eiga auðuga ekkju úr Hudsondalnum. Þá var
Sabra, á leiðinni til hans til að verða kona hans. Það var skamm-
arlegt, syívirðilegt, ekki sízt vegna þess, að allir í herbúðun-
um vissu, að brullaup hennar og Devoe var ákveðið og stóð
fyrir dyrum.“
Townsend tók flöskuna og hellti aftur á glösin.
„Eins og eðlilegt var skoraði Stanton höfuðsmaður fantinn
á hólm, Og þó var það ekki Stanton líkt — hann hefir fengið
hugmyndina frá þessum spilltu Suðurríkjamönnum.“
„Og Joshua drap Lucius vitanlega.“
„Nei, af einhverri hundaheppni — því að Devoe er léleg
skytta, hæfði hann Stanton.“
„Og — beið hann bana?“
„Nei. Hann særðist hættulega og lá milli heims og helju
vikum saman. Hann er énn í hernum, en skotsárið, sem hann
fekk í öxlina mun valda því, að hann fær aldrei full not hægri
handar.“
„Og Lpcius?“
„Þorparinn fekk ekki skeinu,“ sagði Townsend fyrirlitlega.
„Fjandinn sér um sína.“
„En Sabra? Hvernig líður henni? Hvar er hún?“
Townsend horfði fast og lengi á Asa.
„Þér þótti vænt um hana, »úsa?“ sagði hann loks.
„Já, vænna en hana nokkurn tíma hefir grunað, vænna, en
mér sjálfum var lengi vel ljóst.“
„Hvers vegna deilduð þið þá harðlega kyöldiv áður en þú
fórst?“
Asa kipptist við.
„Hvað eigið þér við. Við deildum ekki. Við skildum vinir.“
Townsend varð undrandi á svip.
„Ætlarðu að halda því fram, drengur minn, að þú kunnir ekki
að hafa sagt eitthvað eða gert eitthvað, sem þér kann að hafa
þótt litlu. máli skipta, en ung súlka kann að hafa talið mikil-
vægt?“
„Hamingjan góða, nei, — og Sabra gaf mér bók sem vinar-
gjöf að skilnaði. Eg skrifaði henni vinarbréf þrívegis, en fekk
aldrei svar.“ ^
„Furðulegt, furðulegt allt saman,“ sagði hann eins og við
sjálfan sig. ,;Eg man svo vel kvöldið, sem móðiv hennar minnt-
ist á þig. Sabra spratt á fætur eldrauð og bað hana að nefna
allrei nafn þitt í áheyrn sinni.“
Hvorugur gat neina skýringu á þessu fundið.
„Haldið þér að Stanton viti ástæðuna, nei, það er bezt að eg
spyrji hana sjálfur?“
„Eg er smeykur um, að þú getir það ekki. Sabra hélt kyrru
fyrir í Clinton-virki til þess að hjúkra bróður sínum. gn hún
kann að vera á heimleið nú. Stanton kann að getar skýrt máið.“
Asa bjóst til að fara, en Townsend gaf honum bendingu um
að doka við.
„Nei, Asa bíddu, kannske það sé bending í því frá guðlegri
Á kvofdvökunni.
John Anderson, meindýra-
eyði í Vancouver, var falið að
eyða rottum úr vöruskemmu.
Hann mátti ekki nota eitur eða
gas, til þess að skemma ekki
matvæli þar. Hann náði þá í 10
rottur, skar af þeim halana og
tók eymdarskræki þeirra á seg-
ulband. Síðan lét hann „út-
varpa“ óhljóðunum um hátal-
ara í vöruskemmunni í þrjá
daga, en þá voru allar rottur
flúnar úr húsinu.
•
Bókavörður safns eins í Par-
ís fann á skömmum tíma eftir-
farandi „bókamerki“ í bókum,
sem skilað var: Fimm rakblöð,
ellefu spil, 23 bréf, 10 myndir,
5 ógreidda reikinga, 6 greiðslu
skipanir, einn 1000 franka seð-
il, eitt skrnarvottorð og einn:
skilnaðarúrskurð.
•
í „tilskipun um hersjúkrahús
í París“ segir á bls. 59: „LWs-
foringjar skulu fá Carabana-
vatn sem hægðalyf, undirfor-
ingjar magnesíu, óbreyttir her-
menn rizin-olíu.“
MARGT A SAMA STAÐ'
-
LAUGAVEG 10 - SlMl 3367
GtSTAF A. SVEINSSON
EGGERT CLAESSEN
hœstaréttarlögmenn
Templarasundi 1
(Þórshamar)
Allskonar lögfræðistörf.
Fasteignasals.
VVVWVWWUVVWIAA/VVVW
BEZT AÐAUGLTSAl ylSl
WVWVVWWWVUVWWAfVWWV
Krístján Guðlaugsson,
hæstaréttarlögmaður.
Skrifstofutími 10—12 «g
1—-5. Austurstræti 1,
Sími 3400.
TARZAN

lcopi. lSLO.Edca'r Rlee Burroujrhs,Ine.—'Tm.Rtg.U.S. Pul.OIT:
1 Distr. by United Feature Syndicate, Inc.

Um nóttina læddist Tarzan að
stauragirðingunni umhverfis þorpið.
Þar fyrir innan dottaði varðmaður
við eld, sem nærri var út brunninn.
Tarzan fór sér varlega, vatt sér
upp á girðinguna og inn fyrir.
Ekkert heyrðist nema andardráttur
hinna sofandi Araba í þorpinu.