Vísir - 06.12.1954, Blaðsíða 10

10
visir
Mánudaginn 6. <iesember 19‘54\,
SIÍIRÐ- [
hlœh ír
47
l • JERE WHEELWRICHT • j
þá ekki getað farið svo, lávarður minn, að eg hefði uppgötvað,
að eg hefði einnig ásakað yður?
Það var eins og eldingu hefði slegið niður. Svo datt allt brátt
í dúnalogn. Svo fóru lávarðai’nir í „spænska flokknum“ að
kíma og Jo'hn þóttist þá viss um, að í þetta skipti væri hann
sloppinn. Svik Courtenays voru' sönnuð og vinir hans hröðúðu
sér hver um annan þvei’an að þvo hendur sínar af öllum skipt-
um við hann. Hann hafði hitt þá á snöggan hlett. Það var að
vísu mjög ólíklegt, að nokkur þeirra hefði verið þátttakandi
í samsærinu, en enginn þeirra gat vitað hvað hann vissi, eða
gæti „fundið upp á“, ef að honum væri kreppt. Honum hafði
jafnvel tekist að kefla Shrewsbur-y. Gardiner, sá þrautreyndi
stjórnmálamaður, skildi þetta allt manna bezt, og reyndi nú að
synda milli skers og báru.
Þetta var í rauninni útkljáð, að nokkrum formsatriðum undan-
skildum. Hann var láinn fara út í ganginn, meðan þeir r.æddu
mál hans, en var svo kvaddur inn í salinn aftur, og honum
tjáð, að ráðið viðurkenndi, að hann hefið gert hreint fyrir sín-
um dyrum, en honum var skipað, að leysa upp hersveitir sínar
og bíða í Lundúnum frekari fyrirskipana ráðsins. Hann þakk-
aði þeim auðmjúklega og hélt á brnut.
Hinir vopnuðu verðir höfðu verið kvaddir burt úr forsalnum
og’ dyravörðurinn var að leiða hann út í forsalinn, þegar Mi-
chael kom og tilkynnti honum, að Otterbridge lávarður óskaði
eftir að tala við hann.
Hann sneri við þegar og, fór á fund hins blinda jarls, sem
sat í skoti nálægt fundarsalnum.
John ætlaði að fara að þakka honum með hjartnæmum orð-
um, en hann greip fram í fyrir honum:
„Það er enginn tími til þess,“ hvíslaði lávarðurinn. „Eg verð
að segja yður dálítið. sem mun spilla gleði yðar. Roger barð-
ist með upperistarmönnum á Wrohtam-heiði, særðist og var
tekinnhöndum og er nú í háldi í Dover-kastala. í gær var undir-
rituð heimild til að leiða hann fyrir rétt í Kantaraborg, og þeir
munu hafa hraðan á, — þeir munu hafa mjög hraðan á, — og
ekki vera með vangaveltur lengi, áður en þeir kveða upp dóm
— yfir uppreistarmanni, sem sekt hafði sannast á, og í þokka-
bót var tekinn höndum í bardaga.
XVI. kafli.
salinn aftur og —
hrópaði John í hugar-
— Eg fer inn
sesingu.
Otterbridge greip í ermi hans:
— Skiljið þér ekki. að eg hefi gert allt sem í valdi dauðlegs
manns stendur fyrir. yður? Verið ekki öruggur um of, drengur
minn. Þér hafið vafið þeim um fingur yður í þetta skipti og‘
þar með hefir yður tekizt að koma í veg fyrir. að þér yrðuð
sendir í turninn þegar í stað, en Renard krefst þess, að allir
landráðamenn verði teknir af lífi umsvifalaust, til þess að
gatan verði greið og allt öruggt, þegar herra hans kemur iál
þess að verða. drottningarniaki. Eg sagði yður, að Roger væri
glataður, þegar hann fór að taka þátt í brugginu, Gætið þess,
að flækjast ekki í neitt. sem af gæti leitt, að þér týnduð lífinu,
— Þá geng eg á fund drottningarinnar og bið hana að náða
hann.
— Drottningin er kona, sem hefir verið auðmýkt, og mun
því enga miskunn sýna. Varð hún ekki að koma sendimönnum
sjálfs Filips fyrir á skipsfjöl þeim til öryggis, meðan á upp-
þotinu stóð? Hvernig verður skýrsla þeirra um drottninguna,
sem getur ekki haft hemil á þegnum sínum, er þeir hefja óp
í mótmælaskyni gegn þessum spænska ráðahag? Beygið yður
meðan stormurinn ríður yfir, en reynið ekki að etanda upp-
réttur. því að þá gæti farið fyrir yður sem tré, er 6kortir sveigj-
anleik, og fárviðri rífur upp með rótum.
— Er þá engin önnur leið?
— Eg er smeykur um, að svo sé ekki.
John var hugsi á svip.
— Þér þekkið ráðið, lávarður minn, það veit eg vel, en eg
mun samt hætta á hvað sem fyrir er. Roger mundi hafa gert
hið sama í mínum sporum.
— Þagnið, hvíslaði Otterbridge og sat eins og rígnegldur og
í svip hans var ákefð og heyrnarnæmleiki hins blinda manns.
John hafði eitt sinn fyrr séð hann þannig útlits.
— Segið mér hvað þér sjáfð, hvíslaði Otterbridge.
—■ Ekkert, það er enginn sjáanlegur nema Michael, þjónn yðar.
—- Það var heppilegt fyrir okkur báða. Upprætið slíkt brjál-
æði úr huga yðar. Ef þér gerðuð tilraun til að koma til bjargar
landráðamanni, sem er fangi í opinberri vörzlu, yrði litið á
yður sem hinn versta landráðamann, og eg géti ekki bjargað
yður frá afleiðingunum. Roger verður að deyja og þér líka, ef
þér höguðuð yður svo brjálæðislega. Michael!
Hann varð að kalla aftur og hærra, til þess að þjónninn heyrði
til hans. Svo leiddi þjónninn hann á braut. John horfði á eftir
honum með aðdáun í augum. ,
•—• Jæja. guð blessi hann, sagði hann. — Hann er björgunar-
maður minn, og eg má vera þakklátur fyrir, að hann aðvaraði
mig, því að sannarlega var mér efst í huga, að fara til drottn-
ingarinnar og Renards, hvað sem tautaði.
Úti í forsalnum slóst hann í lag með Francis og riðu þeir
saman til Charing Cross. Allt var undir því komið, að hafa
nægan tíma til þess, er gera þyrfti, en hve mikinn tíma hafði
hann til þess? Hann vissi að Francis þekkti hverjai leið í Kent
og tók í taumana, og er hestarnir námu staðar í svip, spurði hann:
-■—■ Hve nær gæti hraðboði drottningarinnar, sem fór af stað
í gær, verið kominn til Dover?
Francis athugaði vandlega hverju svara skyldi.
•—• Vegurinn til Dover, sem er aðalleiðin til Frakklands, mun
vera í betra ástandi en vegurinn, sem við nú förum, lávarður
minn. En hætt er við, að hann hafi orðið fyrir töfum. Veður er
slæmt og allsendis óvíst um fyrirgreiðslu á viðkomustöðum, þar
sem allt er á ringulreið eftir uppreistina. Honum kann að reyn-
ast erfitt að fá óþreytta hesta. Eg mundi segja, að hann yrði
ekki kominn þángað fyrr en á mergun.
John hugsaði hratt. Ef hraðboðinn kæmi til Dover á morgun
mundi það ekki verða fyrr en daginn eftir, sem'’:hægt yrði að
flytja Roger til Kantaraborgar. Þótt allt gengi eins hratt fyrir
sig og frekast var hægt að gera sér vonir um mundi líða enn
einn eða þriðji dagurinn, þar til réttarhöldunum lyki, og yrði
dómur uppkveðinn á þriðja degi myndi aftakan þó ekki fara
fram fyrr en á fjórða degi. En hvernig sem allt welktist gæti
mjóu munað. Hann yrði að hafa hraðan ,á.
Hann fól einum manna sinna stjórn liðsins og þakkaði þeim
í nafni Ráðsins (og mundi það hafa vakið undrun þeirra háu
herra í Ráðinu, ef þeir hefðu heyrt hann mæla þakkarorð í
nafni þess). Hann greiddi og leigu fyrir þá í Westminster. Þeir
gætu lagt af stað heimleiðis undif morgun, nema þeir vildu
vera Iengur á eigin kostnað.
Því næst lagði hann af stað með Erancis, Anthony, Ambrose,
herra Vilhjálmi og nokkrum öðrum heimamönnum, sem honum
voru handgengnastir. Þeir lögðu' leið sína til Rósu,, þar sem
herra Blackett beið hans.
Á kvöldvökunni.
Hjón nokkur komu í heirn-
sókn til dverg-furstadæmisina
Liechtenstein og dvöldu þaf)
nokkra daga. Með þeim var Iit-=
ill sonur þeirra, sem hafði
fjarska gaman af að fara. S
hringekju. Dag nokkurn var
hringekjan ekki í gangi, og;
spurði snáðinn þá eftirlits-
manninn:
„Hvers vegna er hringekjar
ekki í gangi í dag?“
„Það er vegna þess, að prinssi
inn er veikur“.
„Kann enginn á hringekjuna
nema hann?“ spurði stráksi þá*
Bandaríkjablaðið „Nev-?
York Herald Tribune“, birti
dálk, sem nefndur var „Ferða-*
langar erlendis“, og er þar sag't
frá því, sem fyrir augu banda-
rískra ferðamanna ber erlend-*
is. Bandarísk kona sagði með-
al annars þetta í dálkinum:
„Fegursta landslag, sem eg
hefi séð á ferðum mínum, er
danska smurða brauðið á skip-
inu sem fer milli Harwiáh ofj
Esbjerg".
Hjónin höfðu hnakkrifizt og
það hafði verið grátur og
gnístran tanna.
„Eg hefði átt að hlusta á hana
mömmu, áður en eg asnaðist til
að giftast þér,“ kjökraði konan.
„Aðvaraði móðir þín þig viíl
mér?“ spurði hann.
„Já, það getur þú verið viss
um að hún gerði.“
Þá brá hann hendinni á loft,
eins og hann væri að sverja
dýran eið:
„Héðan í frá skal eg aldrei
mæla styggðai’yrði um tengda-
móður mína“.
Joan Crawford, sem heyrii*
nú til kynslóð hinna rosknu
leikkvenna í Hollywood, þykir
þó furðulega vel vaxin og létt
á sér. Einu sinni var hún spm’ð
að því, hvort hún stundaði ein-
hverjar sérstakar líkamsæfing-
ar til þess að halda sér ung-
legri. Hún skellhló að þessu og
mælt:
„Ef þér kallið það líkams-
æfingar að liggja á hnjánum á
hverjum morgni og. skúra gólf,
þá hefi eg fundið upp nýtt
fimleikakerfi.“
C, Stwcuqlu:
' *vv; -, ]ÍMMl* kj j|i i'
-1 rARZAM • 1708 í : . - •
Dag nokkurn þegar Tarzan var
staddur við uppsprettu eina-.og sval-»
aði þorsta síiium; urðu hin nætóu
skilningarvit hans vör við manna-
WAKILY, THB APE-MAM
‘FOLLOWEP THE 5CENT-
ferðir. ;
.. Mennirnir virtus.t vera í talsverðri
fjarlægð svo Tárzan hraðaði sér af
stað í þá átt, sem lyktin kom úr.
a rru>yvi inu i/c-isiaJC- iin
’A TREE. HE 5AW.A PANR OF NATIVE&''-
RENEGAPÉS FR.ÖM VARIOUS TRIg£5.
i-cMfr? by^Únitéd Feat-tire Syndicate,’ Inc. ANP mONCTUEM WAS ACAPTIVE WHITE
Hann staðnæmdist skyndilega í
stóru tré því hann kom auga á
marga menn í laufþykkninu fyrir
neðan.
Þarna vora liðhlaupar »af margs-
konar kynflokkum og á meðal. þeirra.
kom hann auga á hvíta konu, sem
þeir höfðu einhvernstaðar rænt.