Vísir - 23.02.1955, Side 10

10
VTSIR
.MiðvikudagLnn 23. febrúar 1555.
...W.l' *U-' "'í* *
LEIKSDPPUH
Eftir ROBIN MAUGHAM
ii
•«ftir. Hann hafðd ástæðu, sem gat veitt honum þá gleði að
Iieyra rödd hennar þegar fyrir hádegi og segja henni í dags-
Jjósi, að hann elskaði hana.
Hann sofnaði, meðan hann var að hugsa um þetta.
Gleðin og tilhlökkunin náðu aftur tökum á honum, þegar
liann klæddist og meðan hann var á leiðinni til vinnu sinnar.
Meðan á réttarhöldunum stóð, beið hann eiginlega aðeins éftir
því, að hlé yrði á þeim um hádegisbilið.
Klukkuna vantaði stundarfjórðung í ellefu, þegar dóms-
/orsetinn reis úr sæti sínu og sagði, að réttinum væri frestað
í klukkustund. John lokaði skjalatösku sinni og gekk röskum
skrefum út í garðinn, þar sem símaklefi stóð úti í einu horninu.
Það var dimmt i lofti þenna dag, en um leið og John opnaði
simaklefann og fór inn í hann, laumaðist sólargeisli inn um
einn gluggann á ganginum.
Hann hafði mikinn hjartsláft, er hann bað um símanúmer
liennar.
Karlmannsrödd svaráði símanum. John hélt í fyrstu, að
Íhann hefði fengið skakkt númer.
„Er þetta Marsden 4256?
„Já, við hvern óskið þér að tala?“ Röddin var hrjúf og
•óaðlaðandi.
„Get eg fengið að -tala við ungfrú Pat Ðoyne?“
„Eg held, að sú litla sé sofandi ennþá? Er það áríðandi?“
„Nei. ... “ John var svo þurr í kverkunum, að hann gat
varla komið upp nokkru orði.
„Get eg sagt henni, hver hafi hringt?“
„John Thompson.“
„Nú, það eruð þér. Pat hefur sag't mér frá yður.“ Hreimur
hans var lítilátur og ágengur um leið.
„Verið þér sælir,“. svaraði John þurrlega og hringdi af.
Hann stóð drykklanga stund hreyfingarlaus í símaklefanum.
Hún hafði skrökvað að honum! Ekki varð annað séð en að
'hún byggi með kárlmanni þeim, sem hann hafði einmitt verið
að tala við.
Þetta var þá ástæðan fyrir því, að hún hafði beðið hann um
að hringja aldrei fyrir ellefu á morgnana, því að maðurinn
hlaut að fara út í borgina klukkan ellefu.
Hann sá Pat í anda fyrir sér. Honum flaug í hug, hvað hún
.hafði verið feimin og að hún hafði sagt við hann alveg ákveðin,
að hann skyldi ekki gera sér í hugarlund, að hann mundi
hafa neitt gott af henni....
Og þó var það hverju orði sannara, að hún var gersamlega
reynslulaus....
Mannsröddin, sem hafði svarað honum í símanum, hafði
gert hann óðan af bræði. Én samt gat hann ekki gert sér grein
fyrir því, að þessi feimna, óreynda stúlka byggi- með manni
:með svoha hrjúfa rödd og léti hann jafnvel sjá fyrir sér. ...
Það var einhver hrollur í honum' vegna þess, þegar hann
fór úr dómhúsinu um klukkan tvö eftir hádegi.
Þegar klukkan var að verða þrjú, hringdi síminn á skrif-
borði hans. Hamr flýtti' sér að taka símatólið.
„Get eg fengið að tala við herra Thompson?" Það var karl-
mannsrödd, sem talaði, ákveðið og eins og um kaupsýslumann
væri að ræða.
Þegar John háfði sagt til sín, mælti maðurinn: ,,Það er
einkaritari Sir Edmund Drewells, sem talar. Mér hefur verið
sagt, að þér hafið kynnzt Sir Edmund í samkvæmi og svo hafi
talazt til milli ykkar, að þið ræddust frekar við að Farland.
Þetta er rétt, er ekki svo?“
„Jú, a& meira eða minna leyti;“
„Sir Edmund vildi gjarnan hitta yður í dag klukkan fimm
að Farland.“
„Eg veit ekki almennilega, hvort eg get komizt í dag.“
„Þetta er eini dagurinn, sem harin er ékki úpptekinn alla
þessa vikú. Hann flýgur á föstudaginn til New York. Eg er
-viss um, að Sir Edmund mundi verða fyrir miklum vonbrigðum,
ef þér gætuð ekki hitt hann fyrir brottförina.“
„Eg verð að vera kominn aftur til borgarinnar klukkan átta.“
„Eg get fullvissað yður um það, herra minn, að þér munuð
verða kominn aftur löngu fyrir þann tíma. Sir Edmund þarf
>að sitja ráðstefnu klukkan hálf sex. Farland er aðeins klukku-
stundarferð frá borginni. Sir Edmund mun láta bifreið sína
sækja yður klukkan fjögur.“
„Ágætt þá er allt í lagi.“
„Hvar viljið þér, að bifreiðin sæki yður?“
„í skrifstotú miria.“
„Bifreiðin mun verða komin til skrifstofu yðar klukkan
fjögur. Og enn eitt.atriði, herra Thompson.... Sir Edmund
ætlast til þess, að þér skýrið engum frá-fmidi yðar í dag, fyrr
en þér hafið talað við hann. Þakka yður fyrir, verið þér sælir.“
Þegar klukkuna vantaði fimm mínútur í fimm staðnæmdistl
skrautleg bifreið blaðakóngsins með John innan borðs frammi
fyrir stóru sveitasetri, sem byggt var í viktorískum s.tíl. Hlið-
vörðurinn leit sem shöggvast á ökumanninn, en síðan opnaði
hann þungt járnhlið.
Meðan bifreiðin rann síðasta spölinn milli grenitrjáa upp
að sjálfu húsinu, hugsaði John um fundinn, sem hann átti í
vændum með Ijóninu í gryfju þess. Löng, kuldaleg heimkejvsla,
þurrlegur, óvinsamlegur ökumaðurinn, leyndardómsfull fram-
koma einkaritara. Drewells, stórhýsið, sem var eins og fangelsi,
þegar það birti'st honum — allt var þetta í stíl við manninn1
sjálfan, Drewell, sem enginn vissi, hvort mundi vera sá
sami á morgun og hann var í dag.
Ungur einkaritari tók vinsamlega ,á móti John og mælti:
„Sir Edmund mun þegar taka á móti yður.“
Síðan var Jdhn fylgt til danssals, sem var hinn glæsilegasti
og allur skreyttur 'fánum. Þar stóð blaðakóngurinn undir
risavaxinni arinhillu og reykti vindil. Hann virtist lítill fyrir
mann að sjá og feitur — og alveg eins og uppskafningur.
. „Það gleður mig mjög að hitta yður, ungi maður,“ sagði
hann. „Er ekki bezt að við snúum okkur strax að efninu?“
„Jú,“ svai’aði John, og vissi enda ekki, hvert erindi hans
væri annars.
„Gott og'vel, komið þér þá með mér.“
Blaðakóngurinn gekk út úr salnum, og fór John á eftir
honum um langan gang, unz þeir komu að litlu ferhyrndu
herbergi, sem skreytt var frönskum veggtjöldum. Drewell
settist með gætni í stóí, er var hjá litlu símaborði. Hann
gáf John merki um að setjast á legubekk andspænis sér.
„Vindil?“
„Nei, þakka fyrir.“
„Gerið þá svo vel að fá yður vindling! Eg vona, að þér
fyrirgefið, þótt eg segi yður án langs formála, hvers vegna eg
hefi beðið yður um að koma.“
Blaðakóngurinn brosti svo sem augnablik en svo hélt hann
áfram, og þá var rödd hans ósköp smeðjuleg:
„Því rniður er eg mjög tímabundinn. . . . Eg mundi í rauninni
kjósa að geta rætt þetta i betra næði og á lengri tíma. ... Eins
og yður er vafalaust kunnugt á eg nokkur blöð. Eg get ekki
borið á. móti því, að það véldur því, að eg hefi talsverð áhrif'
á atburði í heimsveldi okkar. Þrátt fyrir þetta hefi eg þó
aldrei haft áhuga fyrir að gefa mig að stjórnmálum.
Hann þagnaði til að draga andann, og John greip þá tæki-
færið til að segja: „Þér viljið sennilega heldur starfa að tjalda-
baki og beita áhrifum yðar á þann hátt?“
„Stendur heima!“ mælti blað-akóngurinn. „Nú er það svo,
að það er alveg út í hött að tilkynna, að við séum orðnir þjóð
aumra þræla skriffinnskunnar, að við gefum nýlendur okkar
á báða bóga, að álit okkar fari þverrandi um heim allan og þar
fram eftir götunum.... þegar við eigum ekki unga, þrótt-
mikla leiðtog'a, sem þjóðin ber traust til....“
Hvíti símirin við hlið hans fór allt í einu að hringja. Blaða-
kóngurinn var óþolinmóður ásýndum, þegar hann tók heyrnar-
tólið.
„Já, hafið þetta bara eins og venjulega“, sagði hann, er hann
hafði hlustað stutta stund og sleit svo samtalinu. Síðan laut
hann yfir einkennilegt svart tæki, sem hékk í stálarmi nærri
sæti hans. „Eg var búinn að segja yður, að eg vildi ekki verða
fyrir ónæði,“ hvæsti hann og starði fullur fyrirlitningar á
tækið.
„Hvað' var eg að segja við yður?“ spurði hann, og svo hélt
bann áfram með afsökunarbrosi: „Já, ef við eigum ekki unga,
þróttmikla leiðtoga, sem þjóðin ber traust til,... Þér skiljið
mig væntanlega? Það verður að blása nýjum lifsanda í hinn
gamla, hrörlega flokk okkar! Eg hefi þess vegna tekið ákvörðun
um að hefja sókn til að vekja menri til nýs áhuga fyrir hinum
fornu hugsjónum okkar. Eg hefi sjálfur samið sóknaráætlun-
ina. Öll blöð mín og tímarit munu þess vegna taka þátt í þessu.
Eg hefi óteljandi hjálparmenn. En eg þarf meira.. . .“
Hann þagnaði og leit vinsamlega á John.
„Þess vegna hef eg beðið yður um - að koma,“ sagði hann
Á kvðidvökunni.
Kennari nokkur við kverrna-
skóla varð svo hiifinn ag nýiit-
skrifuðum nemanda sínum, áð
hann kvæntist henni. Hún
hafði verið svo töfrándi og
hegðað sér svo vel, að hann
stóðst hana ekki.
En strax eftir brúðkaupiö
vai’ð hún mesta subba og rifr-
ildisskjóða. Dag nokkum gat
hann ekki lengur orða bund-
izt og sagði:
— Ekkert botna eg í því, að
eg skyldi nokkum tima gefa
þér sex fyrir hegðun.
Maður nokkur var í sum-
arleyfi í borg einni í Tyrol.
Hann var svo hrifinn af staðn-
um, að hann ákvað að kaupa
húsið, sem harrn bjó í.
— En er nú falleg útsýn frá
húsinu? spurði Ridges.
— Ja, það er nú eins og það
er tekið, sagði bóndinn. — Horfi
maður út um eldhúsgluggann,
sér maður inn í svínastíuna, en
horfi maður inn um fram-
gluggann s^r maður inn í svefn-
herbergi nágrannans.
Hinn frægi rithöfundur John
Steinbeck er þekktur að því að
blóta hroðalega, þegar hann
skiptir skapi. Nýlega skar Kann
sig, þegar hann var að raka sig
og jós úr sér formælingum.
Þegar hann þagnaði vildi kona
hans ganga fram af honum og
endurtók fyrir hann öll blóts-
yrðin. Þegar hún þagnaði sneri
hann sér að henni og sagði:
— Orðin voru öll rétt væna
mín, en áherzlunum minum
nærðu aldrei.
Beyinn af Tunis reyndi ný-
lega að vera vitrari en Salómon
konungur.
Tunisbúi nokkur og kona
hans komu á fund hans óg
kváðust vilja skilja. En þau
áttu þrjú böm og gátu ekki
komið sér saman um, hvemig
ætti að skipta þeim.
— Þið skuluð búa saman,
sagði Beyinn — þang'að til þið
emð búin að eiga eitt barn í.
viðbót og skiljið þá, ef þið viljið.
Þau féllust á þetta, en að ári
liðnu komu þau aftur og voru
nú í ennþá meiri vandræðum
en áður. Það var eiginmaður-
inn, sem hafði orðið:
— Á þessu ári hefir konan
mín.eignast tvíbura. Hvernig
eigum við nú að fara að?
/ 8
er fjölbreyttasta blaðiö
Síðan Vísir varð 12 síður annan hvern dag, er f>að viðurkennt, að
blaðið er það fjölbreyttasta og fróðlegasta, sem gefið er út hér.
ÞAÐ ER AUÐVELT AÐ FÁ SANNANIR FYRIR ÞESSU.
Látið senda yður blaðið ókeypis til mánaðamóta
Síminn er 1660. Símíiut er 1660.