Vísir - 19.04.1955, Blaðsíða 7

í>ri&judaginn 19. apríl 1955.
VÍSIR
Emá:le Zola:
ÓVÆTTURIN.
/i
FYRSTI KAFLI
Þegar Röubaud kom inn í herbergið, lét hann, aðstoðar-
stöðvarstjórinn, brauðhleif og vínflösku á borðið. Áður en
rnóðir Viktoría hafði farið til vinnu sinnar um morguninn, hlaut
hún að hafa falið eldinn með kolasalla, til að halda honum
logandi, því að það var notalega hlýtt inni. Roubaud opnaði
gluggann og studdi olnbogunum á gluggasylluna.
íbúðin var ein af þeim, sem Vesturbrautin hafði látið byggja
handa starfsmönnum sínum. Hún var í ytra húsinu hægra
megin við Amsterdamgötu, sem var öngstræti. Hornglugginn
vissi út að stöðinni og stöðvargarðnum, sem var eins og geiri
gegnum Evrópuhverfið í París og veitti mikla útsýn. Útsýnin
virtist jafnvel enn þá meiri í sólskini síðsumardagsins í
febrúar.
Hinum megin við götuna sáust húsin við Rómargötu. Vinstra
megin var torg með þaki yfir með dyrum fyrir járnbrautar-
teina. Einar dyrnar, sem stóðu upp á gátt, lágu að aðalteinun-
um. Beint fyrir neðan gluggann sem Raubaud stóð við lágu
þrjár tvöfaldar járnbrautarlínur, sem dreifðust síðan og lágu
inn á stöðina. Þar var fjöldi vagna og rauð ljósmerkin leiftruðu.
Roubaud starði á það, sem við honum blasti eins og í draumi.
Hann bar það saman við . stöðina sína í Le Havre. í hvert
skipti, sem hann skrapp til Parísar og fékk sér herbergi hjá
móður Viktoríu, var þessi sýn honum sem ný. Rétt núna var
lest nýkomin frá Mantes og farþegarnir þyrptust út á stöðvar-
pallinn. Því næst voru vagnarnir leystir frá eimvagninum og
þeim hleýpt inn á hliðarspor. Skammt frá var. eimvagn og
spúði reýkjarmekki upp í blækyrrt loftið. Því næst dró að
sér athygfi hans lestin, sem ætti að fara kl. 3,25 til Caen. Hún
var þegar oi'ðin full af farþegum og það var aðeins beðið eftir
eimvagninum og eimvagninn spúði hvítum mekki. Einhvers
staðar á baksviði var horn þeytt og hringpallur snerist með
miklum t'itringi. Gegnum giufu í reyknum sá Roubaud lestina
frá Versölum og lestina til Auteuil fara hvora fram hjá annarri.
í sömu andránni og hann ætlaði að snúa sér frá glugganum,
var nafn hans kallað að neðan. Hann hallaði sér út úr glugg-
anum. Á svölum fimmtu hæðar sá hann mann, sem hann
þekkti, Henri Dauvergne, þrítugan eimlestarstjóra, sem bjó'þar
ásamt föður sínum, sem var eftirlitsmaður með aðaljárnbrautar-
stöðinni, og hinum ljóshærðu systrum sínum, Klöru og. Soffíu,
en önnur var átján ára, en hin tvítug. Þær sáu um heimilið,
en þeir höfðu samtals sex þúsund franka laun. Jáfnvel núna
gat hann heyrt Soffíu hlægja og Klöru syngja, en einhver
Suðurlandafugl i búri söng í samkeppni við þær.
— Roubaud! Ertu í borginni vegna árekstranna við undir-
eftirlitstjórann?
Roubaud studdi olnbogunum aftur út í gluggakistuna og
sagði, að ha'nn hefði farið frá Le Havre með lestinni kl. 6,40
þá um morguninn. Yfirstjórn farþegadeildarinnar hafði sent
eftir honum og lesið honum pistilinn, og hann mátti þakka
sínum sæla að hafa e"kki misst starfið.
•— En konan þín?
— Jú, konan hans hafði komið. með honum til að verzla,
Á kvöldvökunni.
Það var við óperusýningu í
París. Maður einn var svo ó-
og hann var einmitt að bíða eftir henni núna. Móðir Viktoi'ía,
sem sá um gestaherbergi stöðvarinnar, fékk þeim jafnan lyk-
ilinn að íbúðinni, þar sem þau gátu eldað og matast í næði og
út af fyrir sig. Þau höfðu borðað í Mantes á. leiðinni, svo
að þau gætu farið að sinna erindum sínum, strax og þau
kæmu. En nú var klukkan orðin þrjú síðdegis og hann var'heppinn að sitja fyrir aftan
orðinn glorsoltinn. I hefðarfi'ú eina með feikna há-
Ætlið þið að vera hér í nótt? spurði Henri, aðeins til an 0g hai'ðstói'an hatt. Gat hann.
að vera kurteis. I þV£ lítið séð af því sem fram
— Nei, þau ætluðu aftur til Le Havre með lestinni kl. 6,30. |gr ^ sviðinu Þegar þolinmæði
Þetta var skemmtilagur frídagur eða hitt þó heldur. Hann hans var þrotin hallaði hann
hafði verið kvaddur hingað einungis til að fá skammir, og svo J g£r fram j sætinu og sagði við
var hann samdægurs sendur heim.
Báðir mennirnir hristu höfuðið yfir óréttlætinu, en áður en
þeir gátu sagt nokkuð, heyrðist píanóleikur í íbúð Dauvergnes.
Báðar systurnar virtust vera að spila og hlógu svo að fuglai’nir
hrifust með og sungu hærra. Henxy varð léttur í skapi, veifaði sj^ einnig svolítið af því sem
hendinni í kveðjuskyni. og hvarf inn um gluggann, en Roubaud fram fer r sviðinu.“
hélt áfram að stara niður á auðar svalirnar stundarkorn. Þvíj Hefðarfrúin leit við og fyrir-
næst leit hann á eimvagninn, sem átti' að festa íyrir lestina til htningin og móðgunin var auð-
hefðarfrúna:
„Fyrirgefið frú, að eg skuli
vekja athygli yðar á því, að eg
hefi greitt 2000 fi-anka fyrir að
Caen. Síðan fór hann aftur inn í hei'bergið.
Roubaud leit á klukkuna, sem var tuttugu mínútur gengin
í fjögur og varð óánægður á svipinn. Hvað í dauðanum gat
tafið fyrir Séverine svona lengi? Þegar hún var einu sinni
komin inn í búð, gat hún aldrei losnað þaðan aftur. Til að hefi gi'eitt 15.000 franka fyrir
sefa hungur sitt ákvað hann að bera á borð. Hann var vel þag ag þessi hattur skuli sjást
kunnugur þessari íbúð. Hann sótti diska, munnþurrkur, hnífa,1
sæ í augnaráði hennar er hún
mælti:
,,Og fyrirgefið þér, að eg skuli
vekja athygli yðar á því, að eg
gaffla og tvö glö.s. Allt var hreint og snyrtilegt. Meðan hann
breiddi dúkinn á borðið, hugsaði hann um konu sína og brosti
í laumi að því, hversu undrandi hún yrði, þegar hún kæmi og
sæi viðbúnað hans. Þegar hann hafði sett brauðkollurnar á
borðið og látið hvítvínsflöskuna hjá þeim, leit hann yfir borðið
og fannst eitthvað vanta. Því næst dró hann sardínudós og
ostbita upp úr vösum sínum.
Klukkan sló hálf fjögur. Roubaud gekk um gólf og lagði
hlustir við, ef hann heyrði fótatak í stiganum. Því næst
staðnæmdist hann og skoðaði sjálfan sig í speglinum. Það voru
engin ellimörk á honum, enda þótt hann væri kominn fast
að fertugu. Hrokkið hár hans var eins og áður og Ijósa skeggið
eins þykkt og fyrrum. Hann var meðalhár og kraftalega vax-
inn, og nú skoðaði hann sig með mikilli velþóknuij. Síðan
hann giftist konu, sem var fimmtán árum yngri en. hann,
þurfti hann oft að líta í spegil til að fullvissa sig um, að
hann væri ekkert farinn að eldast í útliti.
Það heyrðist fótatak í stiganum, og Roubaud hljóp ífram að
dyrunum og opnaði hurðina. En þetta var þá aðeiná bláða-
sölukona frá járnbrautarstöðinni að koma frá vinnu siþni. Um
leið og hann sneri sér við, kom hann auga á öskju úr sjaldgæf-
á höfði mínu.“
0
Vinkonurnar ræddust við á
veitingastað einum á Riverunni,
og önnur sagði:
„Óskaðu mér til hamingju,
það hefir þegar gerzt. Eg er
gift honum!“
„Ó, hvað það var dásamlegt;
— þessum unga, fríða og
sólbrennda, þú veizt!“
„Nei, hvaða bull er í þér —
ekki honum, heldur föður
hans.“
Sjómaður einn kom í kirkju
og hlustaði með athygli og
hrifningu á ræðu prsesins, sem
líkti syndinni við sökkvandi
skip.
„Öldurnar flæða yfir það,“
sagði presturinn, „seglin eru
um skeljum á borðinu, sem Séverine hafði gefið fóstru sinni,1 rifm í tætlur. siglutén bi’otin
móður Viktoríu. Ailt í einu minntist hann þriggja ára hjóna- ^stýrið úr lagi farið — og er þá
þands síns. Hann var fæddur í Plassans í Suður-Frakklandi, i nokkur máttur til sem getur
þar sem faðir hans hafði verið burðarkarl. Þegar hann kom bjargað slíku skipi? spurði
úr herþjónustu, sem liðsþjálfi, hafði hann byrjað sem dyra- 1 presturinn.
yörður við stöðina í Mantes, en hækkaði svo í tigninni, unz
hann varð yfirdyravörður í Barentin. Þar hafði hann kynnzt
konu sinni, þegar hún kom fiá Doinville, til að ná í lestina,
ásamt ungfrú Berthe, dóttur herra Grandmorins. Sévei'ine
Aubry var yngsta barn garðyrkjumanns, sem hafði dáið í
þjónustu herra Grándmorins, og hinn síðarnefndi, sem var
guðfaðir hennar og verndari, hafði alið hana upp sem leik-
systur dóttur sinnar og sendi þær báðar í heimavistai'skóla í
Rúðuborg. Roubaud hafði orðið ástfanginn af .henni við fyrstu
sýn. Hann hefði gifzt henni, jafnvel þótt hún hefði ekki átt
grænan eyri. Þegar hann loks fékk hugrekki til að biðja henn- 'sögn af fólki, sem nýlega hefir
ar og hún játaðist honum, reyndist hagur hennar blómlegri enjgengið í hjónaband. Maðurinu
hann hafði nokkru sinni þorað að vona. Herra Grandmorin, kann 8 tungumál og ,hún 4.“
sem var dómari á eftirlaunum og auk þess í framkvæmda- j „Þar var hann sniðugur. Þá
stjórn Vesturjárnbrautarinnar, gaf Séverine tíu þúsund franka getur hann þó einhverntíma
í heimanmund og tók mann hennar undir verndarvæng sinn. skellt á hana setningu, sem húu
Daginn eftir brúðkaupið var hann útnefhdur aðstoðarstöðvar- getur ekki svarað!“
Þá gat sjómaðurinn ekki á
sér setið, en stóð upp í bekkn-
um hrópaði til prestsins:
„Varpaðu akkerinu, land-
krabbinn þinn!“
•
Konan situr með dagblaðið
og les það gaumgæfilega.
„Nei, heyrðu, Jón, segir kon-
an: „Hér í blaðinu stendur frá-
£ & (ZunmjkA
- TlhMIJhN
1800

Copr. l»Sl.Ed**rnxeBurrough».lnc.—Tm. ■r.o. r*t. Off.
Distr. by Uníted Feature Syndicate, ^lnc.
Þar sá hann hina löngu lest, sem
Milo stjórnaði.
Tarzan hélt áfram göngu sinni,
varkárlega, unz hapn kom fram á
háai^.klett. ,
i'ióorí í — f-;
Eftir fáeina klukkutíma stanzaði
Riki, sem gekk á undan, benti og
hrópaði: — Tármangani! Tarman-
Tarzan elti óvini sína og bar
þunga byrgði á bakinu.