Vísir - 09.07.1955, Blaðsíða 9

Laugardaginn 9. júlí 1955.
VÍSIB

La 13ígaví)égspsaga tytlSXD
v.
þó aö þú liafir aldrci kynnzt Kremlhöllinni. þar dansaði hann fjöldann stara á sig nieð önd
Mikhail Stefanov eða lieyrt getið
um Lyudmilu Fominu og Sergei
Karetnilco, þá er þetta elskulega
unga fólk nákomnir vinir mín-
ir.
Við lékum okkur í sama húsa-
garði, þegar við vorum börn og
'gengum saman í skóla. Ahð
kynntumst í sameiningu Diekens
og Pushkin, spreyttum oklcur á
algebrunni og fórum loks saman
í lokaprófið.
þó svo væri, munt þú seg.ia, er
þetta varla nægileg ástæða, til
þess að þú sért að hafa fyrir því
að kynna þetta fólk fyrir mér,
en ég ætla nú samt að hætta á
það í þeirri von, að ævintýri,
sem einu sinni hentj eitt þeiri’a,
muni koma þér í gott skap.
Vissulega er til það fólk, sem
vill ekki hafa neitt saman við
ókunnuga að sælda, en vonandi
ert þú ekki í þeirra hópi.
En áður en ég segi þér frá æv-
intýrinu, þá langar mig til þess
að kynna þér vini mína nokkru
nánar, og þá einkum hetjuna
Mikhail Stéfanov, sem saga
þessi fjailar aðallega um.
Mikhail eða Mija, eins og
við nefnum hann, er prýðilegasti
náungi. Honum gekk namið vel
og það sáma er að segja um at-
vinnu hans.
En enginn cr gallalaus í þess-
ajf vei'öld, og þar er Mikhail
engin undantekning. Hann skort
ir nefnilega þolgæði, einkanlega
til þess að framfylgja duldum
þrám sínum.
Fyrir þetta höfðum við marg
sinnis ávítað luvnn, eins og t. d.
þegar hann varð innilega ást
fanginn í stlku nokkurri, en
gerði ekki hina minnstu tilraun
til að fá ást sína endurgoldna.
■Ég verð að segja, að þetta
undraði mig, því að við vissum,
að hann var talsvert hégóma- ■
gjani. Hann leyndi því að vísu
mjög vel fyrir okkui-, en fyrir
nánustu vinum ér ékkj ávallt
hægt. að leyna gölhim sínum.
Misja hafði þá einkehnil.egu
flugu í kollinum, að mannkyn-
inu vrori aöeins hrogt að déiia í
tvo hlutá — þá hamingjusömu
og þá óliamingjusömu.
Hann sjálfur var auðvitað á-
gícft dæmi um þá síðarnefndu.
Gallinn við Misja er sá, að
hann þráir að hljóta einhvers
konar frægð.
Hann er sá eini, ;tf oítfcur þrém
ur, serii þráð hefur frirgðina svo
ámrn skiptiiy og haiin er lika
sá eini, sem eivki IVéíúr hlotið
hana.
Sergbi- KaretnikOV vár cinn
þeirra-, sem sendur var til
Kaziikii-stepiinna: tii þess að
pjægja. upp iiitj miklu óræktúðu
flænti þar. 'Al'kiist hans v.óru svo
roikil,- aö iiann varð l'rægur um
hmdið jnert og endihmgt. ,og
royiidtr-;tf .l-if-wjtjtn hirlust í dftg-
bliiðumtm. l’ni vcturinw'-fór liarm
til Moskvu og var boðið að taka
þar þátt t áramótadansleik, sem
haldinn var í Georgs-salnuöi í
við unga blómarós, sem var, þeg-
ar til k-oiii, fræg ballctdansmær.
þ;ut svifu upp í sjöunda himinn
og kornu Okki til jarðarinnar
fyrr en í eyrum þeirrá hljómaði
dynjandi lófaklapp dansfólksins,
sem allt ltafði numið staðar, til
þess að sjá þau dansa, þessu
frægu balletdansmær og liinn
enn frægari traktorstjóra.
Hvað Lyudmilu Forminu við-
vék, þá gekk hún á háskóla í
Moskvu. Við spáðum henni
luestii einkunn í náttúrufræði,en
það ólíklegasta getur skeð.
Háskólastúdentar settu á svið
leikritið „þrjár systur" eftir
Tsjekov og Luydmila var látin
leika Irenu.
Gamli cðlisfrœðiprófessorinn
hennar varð svo hrifinn af
henni, að við lokaprófið í eðlis-
frœði gaf liann henni ágætis-
einkunn fyrir framifiist-öðu, sem
aðeins verðskuldaði þtiðju eink-
un.
Sex mánuðum seinna lék hún
hlutvcrk Júliu i „Romeo og .7ú 1 -
ia“. Fyrir frumsýninguna var
hún svo taugaóstyrk að hún
ruglaði öllu hlutverkinu sam-
an. En strax og tjaldið var círeg-
ið frá, náði hún sér á strik.
Frtegur leikari, sem lék á nióti
henni sem gestur, var svo hrtf-
inn af leik hennar, að engin vafi
lék á því, að mikil frægð biði
hennar.
En Misja? Misjá, sem þráði
frægðina og vonaðist eftir henni
á hverjuni degi.
Og þegar við vorum að stríða
ina í hálsinum. Og áfram klifr-
aði Misja, utan við sig af gleði
yfir þeirri frægð, sem liann yrði
nú loksins aðnjótánd.i.
Ei' hann hafði klifrað upp á
fjórðu liæð, náði hann taki á
glttgga nokkrum og sveiflaði sér
inn utn hann. Herbergið, sem
hann kom inn í, var fullt af reyk.
1 miðju hérbergimi kom hann
auga á nokkrar persónut' og iiti
í horni þess sá hann glitta í
ntann, sem ht'ópaði eitthvað í á-
kafa. í einu vetfangi stökk Misja
að. manninum, greip hann helj-
artaki og sveiflaði honum um
öxl sér. Hann þaut með hann að
eitnint glugganum og, þreif
gluggatjalclið, sem var úr þykku
silk-i’,, og sveipaði því yfir þyrði
síria, og síðan klörigriaðiáfhann
Út. á. brunastiga, setrr reistur
hafði verið upp að glugganum.
Maðúrinn brauzt utn á há?í og
ltnakkit og hrópaði hástöfúm af
hræð'sjxt, en hið þykka glugga-
tjald kælði óp )i;tns.
„Vértu ekki hi'teddur", 'sagði
Misja róiihdi. „Hættu svo þessit
spai'ki, það ber elcki árangur, því
annars missi ég jafnvægið.og þá
er dauðinn vís!“
En maðuriiin lét ekki sefast.
„Iiættu að öskra svona! Ég veit
að þér líður ékki vel, því þú ert
auðvitað að hugsa um þá, sem
uppi eru. En vertu óhræddui', ég
skal bjarga þeim líka.“
En maðurinn lct ekki segjast.
Hann ibrauzt um á li'æl og
hnakka svo að Misja mátti hafa
sig allan við að liálda honum í
skefjum. Við þcssi umbrot hafði
gluggatjaklið færst f;rá vitum
rnannsins svo Misja heyrði að
hanri hrópaði:
„Slepptu mér! Slepptu mér!
Hvert í ósköpuuum ætlar þú með
mig?“
„þcgiðu! Nú eru aðeins tvö
þrep eftir og þá munt þú geta
þakkað guði.fyrir, að mér tókst
að bjarga þér.“
Misja stökk nú 1il jarðar. Sigri
hfósatidi lagði haun frá sér
být'öina, við fætur mannfjökl-
ans. Blaðaljosmyndararnit' voru
ekki lengi að smella af honurn
myndum. •Smellir myndavélanna
létu í eynim hans eins og engla-
söngur.
„ Loksins öðlaðist ég þó frægð-
ina,“ hugsaði hann, himinlif-
atídi.
Maðurinn, sem hann hafði
bjargað, reis nú á fætur og
gluggatjaldið féll af honum eins
og hjúpur.
En nú ætluðtt augun nærri því
út úr höfði aumingja Misja. því
að fyrir framan hann stóð
slökkviliðsmaður í fuljutn
skrúða, eldrauður af bræði.
Dr. Obermoos sér draug.
SvalitH fjiítu fyrir
áhugawnenn.
„þrumurnar eru þá byrjaðar,*'
mælti dr. Obermoos sakadómai’i,
lágvaxinn maður, um leið og
hann sett-ist niður. Úti fyrir
buldi þrumuregnið á veggjun-
um. „Sú var tíðin, að mér þótti
gaman að vökna í rigriingu, en
sá tími er þvi miður liðinn. í
svona veðri kemur mér i liug
súlegi nokkurt fyrir fáein-
um árum. þetta var á gózi vinar
míns. Ég gleymi aldrei þessum
degi, ekki vegna þrurnuveðurs-
ins, sem var riánast eins konar
undirleikur annars atburðar,
heidur vegna þess, að á þessum
mollulega síðsumardegi glimdi
ég við gátu, sem mér fyrst virt-
ist óieýsanleg með öllu.
þetta var, eins og ég sagði áð-
honum með þessu, yppti hannj an> a fifözi einu. þangað hafði
drýgindalega öxlum og sagði:
„Bíðið bara róleg, vínir mínir,
því cinhvern daginn munduð þið
heyra um mig.“
Og vissulega fréttum við af
honum.
það skeði sunnudagskvöld
nokkurt, þegttr sólin skcin í
Iteiði. Misja sat í strætisvagni og
var niðursokkinn í drauma sína.
Hann ÍQkaði .augununt og ímynd
aði sér, áð ltnnn væri h'etja, sefu
krýnd ltefði verið .með hirviðar-
sveig og væri borin á gullstól
eftir götunum, en æstur lýður-
inn hröpaði hástöfum af aðdá-
un. Með hainingjusömu brosi
opnaði iiann augun. Sjón sú, er
mætti homtnt, kom honum þegar
í stað til sjálfs sín. Va.gninn
haf-ði nunnð staðar vegna mik-
iíhti' tniinnþyrpúigar, sent safn-
ast hafði - sánian fyrir frantan
hús noklturt. l't mn. glttgga
þcss. lagði þykkan reykjarmökk
og slökkviliðsmenn höfðu reist
stiga sína upp að því og vorjt í
óða önn að revna slökkva eld-
inn.
Misja stökk út úr-■vagninuih, i
ein.urit' vetfarigi, og. tró'ð séri’ gegn
u-tn inannþyrpinguna. Ilann kom
itiigii á niðut'failið ftú þakrénnu
liúSsins*og tók ;tð vega sig ctpp
'eftír því, finiiti' setu. liQttur;
. þegar hann hafði klifrað upp
á þriðju hæð, gaf hann sér tíma
til að líta niður og sá þar mann-
Leonpra skenkti. Nokkru síðar
bað dr. Nieritz forláts, hann yrði
að ljúka nokkrum bréfum, og
fór inn. Karl var einnig horfinn.
Hinunninn hafði nú ljreytt urat
svip, Skýjaslæðurnar voru
horfnar, en í þeirra stað þung-
búnir skýjabakkar. þrumitveð-
ur va’r í aðsigi. það bar hratt
yfir. Fyi’st kom ýlfrandi hvjrfil-
vindur, ,sem feykti rykinu í all
ar áttir, síðan leiftur og þrúniu-
gnýr og fyrstu, þungu regndrop-
arnir. Við flýttum okkur irin.
Hurðir og gluggar slógtist á
hjorunum.
„Við verðunt að loka glugg-
uiium,“ ságði hérra. von Barmer,
cn það var óþarft, því að dótíir
'hans var þegarOmutm kafin við
það á neðri h.i'ðinni,'en Egon,
frændi hans, ytir hláupinn upp
á loft. Á efri ftæóínni rnáiti
heyra giamrið i ritvél. það var
orðið dimmi. S onnuririn feykti
aftur útidyruii'um og regnið
lntldi á stéttinnj fyrir utan.
Allt í einu heyrðum við riidd
Egons ófan stigtrm:
.,La?Stiri þti l. t'iáherliei’ginu,
frténdi?"
„Nei. Hvers vegna spyirðu?"
„það er læst. Ég kemst ekki
inn. Hér erekki allt méð felldu.
korndu sn.öggvast upp!“
Ég var fyrstur upp stígann. Á
ganginum stóð F.gon 'uppi á stól
Við dýrnai' á karíaliei-bcrginu.
Hann horfði inn tirri gluggann
efst á hurðinni. Ilann beriti mér
að koma. Ég þreif annttn stól,
sem þar stóð við véggínn, fór upp
á hariri og leit inn í rierbérgið.
Áður en ég fór 'upp'á stólínn, tók
cg í húninn. Ííurðiit var læst og
cnginn lykili var í sk’ranni.
Ég sá inn rim rtiðuná inn í
kariaherbcrgið. Leiftur lýsti það
upþ. þar var cnginn maður, og
miðskúffan í skrifborðimt var
opin. Ég réýndi áð bpna rúðuna
í hurðinni, en húri var föst.
„Hvað ei’ að?“ heyrði ég góz-
cigandann spyrja að baki niéér.
„Hvað hefur gerzt?Y* heyrðist
þjönninn Karl spyrja, en hánn
hafði boríð að í þessuni svifum.
Nci hætti glamrið í rítvélinni.
Dr. Nieritz hirtist í gættinni við
liliðina á okkur. „Hvað er á
sevði?“ spurði hanti líka.
„Farið um vðar herbergi inn
í karlaherbergið'* kallaðj ég til
dr. Nicritz. Hann hvarf, en svo
heyrðist hann hamast á hinni
lturðinni og lirópa, að hún væri
læst.
Egon benti ncér á golfkylfu,
sem stóð við vegg þunta á gang-
inunt. „Réttið mér kylfuna!"
Ég fór nicður af stólnum og rétti ,
Jionutn kylfuna. Hann. braut-,
rúðtvna irieð tveitu Jtyimings-
liöggum. Ilann rak höfuðið inn
mér verið boðið til nokkurra
daga dvalar hjá gózeigándan-
um, vini mínuin, sem von Barai-
er hét.. þennan dag sátuiri við
á rabbi í lrtlu karlaliei’bergí og
biðum eftir kaffintt, sem átti að
'bera friam úti fyrir. þeir, sem
þarna vom staddir, voru gózeig-
andinn, hrifandi fögur dóttir
liattS) Leonóra að nafn-i, fræncJi
gózeigandáns; Ieiðinchmáungi,
Egon iið nafni, sem þar var t
heimsókri og ritári Jrierr.a von
Barmers, víðreistör maður, dr.
Nieritz að nafni.
Meðan við sátum þarna og
röbbuðum saman, kom mágur og
virðulegur þjónn inn, Karl að
nafni, og skýrði frá því, að bréf-
bet’i vildi tala við gózeigandann.
Vinur minn bað hann senda
maririinn upp, og í viðurvist
okkar gerðist afvik, sem er með
því léiðinlegasta, sem ég hef rat-
að í. Herra vo'n Barmer tólc. við
pentngasendingu í. póstinum.
Hann lét peningana í ojtnn
skúffu í skrifborði sínu. I Jieini1
s.vifum kom Karl og ’skýrði frá
því. aö kaffið. hefði' verið boriið
á borð.
Við gengum nú niðftr og út a
gai'ðsyalirnai'. N’ú var orðið á-
knílegá moilulegt. jfaö yar lilæja
logn, en , ú síðclegisjrimpýnum , ....... ........_______ .... ................................ ,
héngu þunnur þokuslæðttr. Við Nýlega fór fram fegurðarsamkeppni í héraði einu í Súdan. Héi*
clnikkum kíiffið, scni Kurl fscx'ðiS scst fors.sGtisrsðlisrru Sud.<uiSj Suycd Isnuiil E1 Azliurij osku f®§"*
okkur a hjólaborði og hin fagra' urðardrottningunni O hamingju með sigurinn. j