Vísir - 09.07.1955, Blaðsíða 11

Laugardaginn 9. júlí 1955.
VtSIB
T
Emlle Zola:
OVÆTTURIN.
. > í
____________________________________________
moka meiri kolum á eldinn, og í hvert skipti, scm það var gei't,
íuku neistarnir upp um réýkháfirin, eins og leiftur um nótt. —
Kiukkan .var fjórðapait gengin i níu og ef veður hefði verið gott,
átti dögun að vera farin að sjást. En ekkert sást' nema ofurlítil
skíma gegnum bálviðrið. Og þcssi draugaglæta. var ef til vili erf-
iðari fyrir mennina tvo, en riætunnyrkrið áður, þrátt fyrir hlífð-
aj'gieraugun, sem þeir höfðu báðir, voru augu þcirra þreytt. Jacq-
ues hélt stöðugt um gangrúðinn annarri hendi, en hinni hélt
hann um flautusnúruna og blés án afláts aðvörunarmerki.
Jteir óku fyrst gegnum Bolbec og síðan gcgnum Afvetot, án
þess að nokkuð bæri til tíðinda. í Motteville kallaði Jacques til
stöðvarstjórans og spurði um végirin framundan, en hann gat
engar upplýsingar vcitt honuni. Enginn lest hafði enn þá komið
úr þeirri átt. Lison lagði af stað aftur í áttina til Barentin. N.ú
var tckið að daga, cnda þótt grá skíman virtist fremur koiria frá
snjónum en sólinní. Snjórinn var nú riieiri en áður. Með ijirtunni
óx fanrifergjan að nriklum mun og snjónum begldi niður. Kynd-
arinn varð að moka snjónum af kolabingjunurn i koiavagninuiri.
Landslagið báðum' megin bráutarinnar var svo óþekkjanlegt, að
mönnunum tveiiriur fannst þcir aka í drauini. Allt umhvei’fið var
eins og liaf af hvit.uin snjó. Jacques stóð uppréttur og hélt uni
gangráðinn, og napur vindurinn blés um andlit horium. Nú fyrst
var lionum orðið alvarlega katt..
í Barentin kom stöðvarstjórinn, Bessiére, ótilkvaddur, til að
tala við lestai'stjórann. llaiin sagði honum, að fréttir hefðu borizt
um það, að snjórinn væri séretaklega riiikill kringum La Croix-de-
Maufras.
— Ég held, að þú komist í gcgn, sagði hánn að lokum — en þú
verður að kynda vel.
— Harriingjan góða! hrópaði Jacques. — þetta sagði cg þeim í
Beuzcvilte. ])ví í fjandanum létu þeir mig ekki fá éimvagn til við-
bót.ar? Nú sitjum við luglcga í því.
Eimlestarstjórinn, seiri var nýkominn niður úr vagni sínúm, var
níi lka reiður. Hann liafði líka verið á vérði og honurn var riijög
kalt.
— Jæja, sagði Bcssiére, — cg hef varað ykkur við því, sem
framundan er.
Farþcgarnir voru’ nú fainir að undra sig á því, hversu lcngi var
stansað á jámbrautarstöðirixri, þó að þeir heyi-ðu enga fara út eða
inn. Nokkrir gluggar voru opnaðir og menn stungu höfðiriu út.
Jacqués horfði frani mcð alíii röðinni o gsá aðeins Sévérine, sem
teygði höfuðið út um gluggann og reyndi að koma auga á harin.
Veslinguiinn. Hún hláut að vera áhyggjufull. Og það kvaldi lxann
að vita, að hún var í hættu stödd. Hann hefði viljað gefa sinn
siðasta blóðbropa til að kóma henni heilli á húfi'á áfangastað.
— Leggið af stað, sagði stöðvarstjórinn. — það ér engin ástæða
til að gei'a fai'þegana hrædda.
Hann lyfti Ijóskerinu, lestai'stjórinn blés í eimflautuna og l.ison
iagði af stað.
Jacques fann þegar í stað, að landslagið undir hjólum cim-
rciðarimxar var ósléttara. Áður lxafði hann 'farið um sléttlendi, cn
nú var ekið uni ósléttur og ójöfnur. það voru hæðir og lægðir alla
leið til Maláunay. þar s var snjói'irin í sköflum. Sunistaðar var
•brautin nærri því snjólaus, cn annars staðar hafði snjónum kyngt
svo niður, að erfitt var fyrir lestina að komast fram úr sköfJun-
vim. Nú var orðfð albjart, og umhverfið var c.ins og bylgjótt liaf.
Jacques hafði aldrci vejið eins kalt. Höglin höfðti lanrið kinn-
ai' hans nærii því til hlóðs,-Fingur hans voru loppnir .og harid-
ioggir hans kaldir. Og iiann var dofinn á fótumim. Og auk þess
var hann dauðþreyttur. Hárin var hræddur um, að liann kynni
að missa hæfileikana til þess að stjórna eimvélinni. því að nú
hreyfði h'ann gangráðinn meir af vélramum vana og sá gufuþrýst-
ingsnálina lækka stöðugt. cin's og gegnum þoku. Hann var hrædd-
ur uni, uð hann kýnni þá og þegar að l'ara að sjá ofsjónir. í
nokkrar mínútur stóð liann á mörkum vitundar og vitundarlevs-
is. þá kom haxin allt í einu auga á Pecqucux, sem var sofnaður
aftur vegna kuldans. Hann varð fökreiður og við það hitnaði
lxonuni ofurlítið.
— Fjandans fíflið, hrópaði hann.
Og liann spaj'kaði í hann. Pccqucux drþst A fætur og þii'eif um
skófluna.
— Svona, svona! tautaði Iiann.
Og hann fyllti cldhólfið á ný með koluin og gufuþrýstingurinn
hækkaði eininitt i tæka tíð, þvi að Ljson var að nálgast þriggja
feta liávun skafl og titraði al' áreynslu. Hún stanzaði snöggvast
cins og skip, scm hcfur rekizt. á sándgrynningar. Snjórinn hlóðst
niður á þökin á vögnunum og yrði þá enn þá þyngri í drætti en
venjulcga. Lestin varð eins og löng röð vagria með livítu áklæði
yfir. Einu sinni enn þá brauzt Lison fi-ain úr hindrununum.
En það voru flciri hæðir eftii' og Jacques og Pecqueux, sem
vissu um erfiðleika IJsons, hcrtm sig upp til að mæta kuldánum.
þeir voru á verði, livor á sínunii stað. þcir höfðu ekkert leyfi til
að víkja af vcrði sínum, jafnvel þótt dauðinn ógnaöi þcim. Vélin
var aftur áð missa ganghraðá. Hún var aftúr stödd milli tvcggja
liæða og var nú að leggja af stað upp seinni hæðina. Hún silaðist
upp hæðina, cn allt í einu stönzuðu iijólin og Lison komst ekki
af shið aftui'. Hún sat föst í heljargreipum skaflanna.
— þarna liggjum við laglcga-í því! hrópaði Jacques. — Fjandinn
hafi það allt samari!
I nokkrar sekúndur stóð hann kyrr á sínum stað og.færði gang-
ráðinn til alvég að takmörkum, til að vita hvort. Lison kæmist.
fram úr skaflinum. En véliii inásaði og stundi og allt var árang-
urslaust. þá sléppti hann gangráðinum. Vagnstjórinn hálláði sér
út úr vagni sínum, og Pecqueux kallaði til han:
— Svona fór það! Við sitjum fastir!
Eimlesiai'stjói'inn stökk niður og srijórinn tók hölnim í hné.
Hanri gekk til einivagnsins, og mennirnir þrír héldu ráðstcfnu.
Allt og sum.lt; sem við getum gert, er að reyna að moka snjóri-
um frá, sagði Jacques. — Við vorum sanriarléga heppriir að liafa
skóflurnar með okkur. Kallið ;í kyndarann og við skulum fjórir
moka fi'á lestinni.
þeir gáfú kyndaranum merki og mcð mestu erfiðismumnn reyndi
hann að komast frá aftasta vagninum til þess fremsta. Farþegainir
urðu ótta slegnir, þegax' þeir komu auga á hemlarann. vera að
brjóta sér braut fram með lestinni, sem nú var stönzuð. þeir tókú
að hrópa og kalla og spyrja Spuminga. ])að licyrðist fiávaði frá
öl I um vögnum lestarinnar.
— Hvai’ erum við? Hvers vegna er lcst.in stönzuð? Ilvað er að?
Hamingjan góða! Ilefur orðið slys?
Eimlcstarstjóranum fannst hann verða að segja eitthvað, til að
róa farþegana. llm leið og hann lagði af stað aítur méð lestinni,
til að tala við farþegana, kallaði rauðbirkin, ensk kona, með sína
dóíturina við hvora hlið, til hans og sagði:
— Erum við í liættu?
— Nei, frú minl þet.t.a cr ekkcrt! það er bara snjóskafl. Við
verðum komnir af stað eítir örfáar mínútur.
Glugganum vax- lokað og litlu teipúrnar ráku upp skcllihlát-
ur. þeirn fannst þétta aúgsýniloga mjög skéiriintilegt og skildu
Faðirinn kallaði Dorotheu inn
á skrifstofu sína eftir hádegis-
matinn og sagði við hana:
— Dorothea. Eg hefi fengið'
bréf frá kennslukonunni þinni
og það er sjálfsagt óþarfi að
skýra þér frá innihaldi þess.
Eg hefði átt að sýna mömmu.
þinni það, en í þetta sinn skal.
eg hlífa þér við því, svo þetta
verður aðeins okkar í milli.
Dorothea stóð steinþegjandi
fyrir framan han, svo hann;
sagði talsvert hvasst:
— Segir þú ekki einu sinni
þökk fyrir þessa tillitssemi?
—- Þökk? spurði Dorothea.
— Fyrir hvað á eg að þakka.
þér? Þú ert bara hræddur um,
að mamma verði afbrýðisömi
ef hún kemst að þvi, að kona
hafi skrifað þér bréf.
•
Gestgjafi nokkur í Jerúsalem.
var svo óheppinn að fá eitt sinn
næturgest með svo slæman á-
vana, að allir gestirnir hrökkl-
uðust á brott af hótelinu.
Gestgjafinn herti þá upp
hugann og sagði við gestinrx:
— Eg er fús til þess að greiða.
fyrir yður máltíðir yðar, ef þér
aðeins viljið snæða þær ein-
hvers staðar annars staðar en.
hér.
— Það myndi mér aldrei til:
hugar koma, sagði gesturinn,,
— því mér líður svo ágætlega
hérna.
Að lokum kom mál þetta fyr-
ir rétt og gestgjafinn hafði það'
upp úr krafsinu, að rétturinn.
bannaði gestinum að koma á
hótelið þar til dómur hafi fallið
í málinu.
•
Kunningjakonurnar ræddust.
við, og önnur sagði:
„Eg hefir heyrt, að hún Stína-
sé strax búin að eignast barn„.
Það hlýtur að hafa komið allt-
of snemma.“
„Nei," svaraði hin. „Hún hef-»
ir bara gift sig of seint.“
•
Maður einn kom í heimsókn!
til verksmiðjustjórans og:
spurði:
„Hve margir menn vinna í
þessari verksmiðju?“
Verksmiðjustjórinn: „Ja,
svona um það bil helmingur-
inn.“
BEZT AÐ AOGLÝSA1 VlSI
C. R. Swnugki
.Siaá-rieíóíRTíiIáíS •
MKÍefaeBiiiJie'J - g iJasTiBÍiiSA •
5.«-tísfjtslB8qqU -- 81 iíæiJelafSffP
: ? í 'Ví J ] ' ! 11
fv.m/.ii : il
1833
(íi-t I.il.'r »*"*)
Það. híakkaði nú ekki lengur í • . . . „tíar að auki, yar veiðiaðfei'ð þín
AVai'd. Hann virti Tarzan fyrir: sér.; ;sþerbxragð...,. . þú . ætlaðir- áð • rýðlá?!
með há]flukt'_-iaug'Lúi- ,,,;Mj,ög Jljsynj, :> mérmri-yegi-.gYorigj gæti ekki komic^
í veg .fyrir íi-áðabrugg þitt úin:■ að*ý|
verzla með eituiiyfin", sagði Tarzan,-
öskureiðu'r. : .
samlega ályktað, villimaður!'
;,Þar áttir þú áffuí Eollgáfuua'*
svaraði % Waíii., mEö' þíg gruaaif ■
ráðagei-ð þjf sem ég íisí geri íll þeea
„Ég hef fundið upp gamla aðferð,
sem fyrir löngu var bönnuð með
lögum, vegna þess hve ómannúðleg .
hún þóttii* i. ' , ' -.■-■■