Vísir - 19.09.1955, Blaðsíða 11

Mánudaginn 19, september 1955.
VÍSIK
Eftir Graham Greene.
—þér eruð 'Wilson, cr-ekki svo? sagði Reith. — Eg er aösioðar-
maðui' nýlonchistjórans.
— Já, sá er maðurinn, sagöi Wilson.
— Og þetta er Séobie, varalögreglufulltrúi.
— Eg sá' yður í morgun fyrir útan Bedford Hotel, herra, sagöi
'Wiison. J)að var cittliveit urnkomuleysi í frámkomu hans, að því
ér Seobie fannst. Haim stóð þarna og virtist ekkert hirða um það,
hvort fólk væri vingjarnlcgt við hann eða fjandsamlegt. Hann var
eins og Imndur. I ándliti lians voru ekki ennþá neinar af þeim
rúnum, sem skapa manrilega veru.
— Viljið þér drvkk, herra Wilson?
— Mjög gjarnan;
— þetta er konan mín, sagði Scobie. — Louise! þetta er herra
Wilson.
— Eg hef þegar heyri margt um herra Wilson, sagði Louise
kuldaiega.
“ JJarna sjáið þér! þér eruð frœgur, Wilson, sagði Scobie. —
þér eruð maður frá borgin'ni og liafið þegar brotist. inn í klúbb-
inn í Capo Staiion.
— Eg vissiekkert, að ég voei'i að gera neitt rangt. Cooper höf-
uðsmaður bauð inér.
— það minnii' inig & það, að ég þarf að tala við Coober, sagði
Reith og kom sér burt. i
Coopei' var að segja mér frá bókasafninu, sagði Wilson og
mér datt í hug, að ögigæti ef til vill fengið mér eitthvað að lesa ...
— þykir yðtir gaman að lesa? spurði Louise, og Scobie skildist,
honum til mikils léttis, að hún ætlaði ao vera vingjarnleg viö
vesalinginn. Hugur I.ouise var eins og happdrætti. Stundum gat
hún verið versta höfðingjasleikjan í allri nýlendunni, en nú var
honum 1 jóst, að hún hafði ekki lengur efni á því að vera Iiöfð-
ingjasleikja. Allir voru lienni aufúsugestir, setn „vissu" ekki
— O, já, sagöi Wilsou feimnisjega og sneri upp á yfirskeggið í
íáti. —■ 0, ja .... það var eins og hann væri að safna kröftmn til
að gera stóra játningu.
— Eru það leynilögreglusögur? spurði Louise.
— Eg er ekki hrifinn af leynilögreglusögum, sagði Wilson, og
honum var órótt. — Og þó. Sumar leynilögreglusögur ....
— Persónulega þykir mér mest. gaman að ljóðum, sagði Louise.
— Ljóðum? sagði Wilson. — Já. Og hann liætti að snúa :upp á
skeggið og það brá fyrir von og þakklæti í svipnum og Scobie
hugsaði með gleði: hef' ég virkilega eignast vin hér?
— Mér þykir lika gaman að Ijóðum, sagði Wilson.
Scobie gekk í At.tina til barsins. það var eins og fargi væri létt
af homirn. þessu fargi yæri létt af honum. þessu kvöldi var ekki
. eytt til ónýtis. Hún mundi koma hamingjusöm heirn — hátta
hamingjusöm. Hún mundi ekki breyta skapi í nótt, ekki fyrr en
hann færi til skyldustarfa sinna í fyrramálið, Ilann mundi geta
sofnað í nótt ....
þegar Scobie leit inn í barinn, kom hann auga á ýmsa af yngri
undirmönnum sínum þái'. Fraser var þar og Tod og nýr maður frá
Palestinu með hinii einkennilega nafni Thimblerigg. Scobie liik-
aði við .að ganga inn, þéir voru að skemmta sér og kasrðu sig
ckkert. um.-að fá eldri cmbættismann til sín. „Djöfulsins ósvííni!"
heyrði lianii Todd scgja. þeir voru scnnilega gð tata um vcsliiigs
Wiíson. EU áður en hann gat komizt b.urt, heyrði hann Frasor
segja: — Hann hefur nú fengið sína refsingu. Louisc hin bók-
lineigða cr. búin að ná í liaun. Thimblerigg rak upp skellihlátur.
Scobie flýtti sér inn í satinn aftur. Hann rak sig á luegindastól
og snarstanzaði. Sviíinn rann 'af bonmn og hendin, sem þurrkaði
svitánn,' titraði, eiiis og á drýkkjumanni. flann sagði við sjáTfan
sig: Vertu va'rkár. Hér er hvorki stiind eé st'ftður til að gcfá til-
finningmn sínmn lausan tamninn. Hér er aðeins staður fyrir lííil-
mennsku, iílkvittni og höfðingjasleikjuhátt, erí állt, 'séni licitir
hatur og ást ketíuu’ nianni í klipu. Ilann minntist Boivcrs, scm
liafði verið sendur hehn fyrir að liafn gefið ritara landsstjóráns
utaii urídir í veizlu. Og Makin, trúboðl, liafði lokið hérvistardög-
um síiium á lneli í Cliislehurst. .
það cr fjandi hcitt.-sagði hann við cinhverh, scm liann varð
var við að stóð við hlið hans.
— þér litið illa út, Scobie. Fáið yður einn,
— - Nei, þakk. Eg verð að fara í eftirlitsferð.
Louise stóð viö bókahillurnai', glöð i bragði, og var að tala við
Wilson. En lianii sá liinar meinlégu augnagotur, sem liénni voru
sendar. þétta fólk var cins og hmigraðii' úlfar. Hún fékk ekki einu
sinni að liafa ánægju af bókununi, án áreitni, hugsaði liann, og
liendi hans byrjaði að skjálía afíur. þegar hann gekk til henn-
ar, hey.rði hann hana segja vingjarnlega: — þér vcrðið að'kpma
til okk'ar til miðdegisverðar innan skáriims; E.g á margar bá’k.ur,
sern þér kynnuð að hafa gaman af.
— ]>að þætti mér værít iim, Wilson.
— Skreppið bara lil okkar og liorðið mcð -okkur það, sem á borö-
um verður þann daginn, hugsaði Scobie. Ilvers konur. fólk cr
þetta, sein þykist bafa ráð á því að gera gys að fólki. Hann þekkti
alla galla hennar.. En verst var höríuin við þao, þegar félagar
Iiaus sýndu honum sórstakan vingjai nleik, eins og þeir kenndu
í brjósti um hann.
Hann kom skyndilega til þeirrá og áagði:
— Vina mín! Eg verð að fara í eftirlitsferð.
—-Strax?
—•; því miður.
— Eg ætla að verða eftir. Frú Halifax mun aka mér hcim.
—f Eg vildi að þú kæmir mcð mér,
— Hvað áttu við? Fara nieð þér í eftirlitsferð? það er ár og
dagar síðan ég lief farið með þér í eftirlitsferð. ,
— það er þess -vegna, sem ég vildi, að þú kauiiir. Hanri' tók
um liéndi hemiar og kyssti lianá. þetta var"svar hans til við-
staddra. þetta var yfirlýsing hans til veizlufólksins uni það, f»
ckki þyrfti að kenna í brjósti uríí hann, áð hami og að þau væru
sína og óþarfi væri að kcnna í brjósti uríi hanri og að þau væru
hámingjusöm. En eiiginn, sem máli skipíi, tók eftii" því. l'Tú
Halifax var upptekin af bókum sínuni, Reitli var fai'inn, Brigsiack
var inni i bai'iunn, Felloives var önnuni kafinii nð tala við frú
Castle — enginn sá þaö nema Wilson.
•Louise sagði: — Eg kem með þér eittlivert annað sinn, vinur.
Frú Halifux ei' búin að.Tofa því að aka mér og lierra Wilson
heim að liúsinu okkar. Eg ætla að lána honum hók.
Scobie varð Wilson ákaflega þ'akklátur. — það er gott, sagði
liann. -v- Ágætt. En standið við og fáið yður 'cinn, þanguð til ég
kem. Eg skai aka yður aftur tíl Bedford. Eg 'skal ckld koma
seint.
5. KAFLI.
Scobie .tafðist. lengur scn hann ætlaði sér. Og töfin safaði aí
því, að hann rakst á Ynsef. þegar íiami var konnnn hália
ríiðúi' iirékkuna, rakst liann á 1 >íI Yusefs, sem stóð þar Mláður á
vegarhn'minni, og Yúsef sat sófandi í aftursæíinu.
:— Get ég hjálpað ýður? spurði Scobie Yusef. Yusef opnaði aug-
un og það glyfti í gulltennurnar, sem bróðir hans, íannlæknirinii,
liáfði smíðað í hann. þáð cr liættulegt að láta sjá sig við þessar
aðstæður, hugsaði Scobie. Kf Fclloves e.kur liér hjá og sér
stoðarlögregUifuntiúann hj.á Yusef kaupmanni héi' á síðkvöldi,
verður eitthvað .skrafað í,stjói'narskrifstofuiunn í íyrramálið.
það var hættulcgt að h.jáipa Sýiiendingi, þótt það væri enn
hættulegra að þiggjá lijálp aí lionum.
k
Hún hafði aldrei komið í
svefn-járnbraufarlest áður, —
og í náttmyrkrinu ætlaði hún
frá Valby til Virum.
Við hverja stoppistöð hróp-
aði hún upp: ,.Erum vúð nú
komin til Virum?‘:
„Nei,“ var svarað í æ ergi-
legri tón.
Þegar lestin stanzaði í Sorg
enfri endurtók sagan sig og þá
sagði hún:
„Já, en hvernig í ósköpunum
á eg að vita hvenær við erum í
Virum?“
„Kæra frú,“ svaraði nú einn
farþeganna. „Þegar þér heyrið
okkur öll andvarpa í kór af
feginleik, þá erum við í Vírum.“
Þegar Tarzan hafði lokið við að — Þetta virðist mjög fjarstæðu-
útskýra fyrirætlanir sínaf fyrir kerint, en samt er ég nógu vitlaus til
Toll beið hann eftir því að hánn þess að réyriá þetta, sagði Toll hik-
segði álit sitt á þeini. *' ' ' andi. í V ’JÍ‘ ' '
Seinna um daginn, þegar skyggja
tók, tóku þeir að undirbúa herferð-
iría út að evnril. ’
Þeir Toll, Phil og Tarzan ásamt'
hinum innfæddu sjálfboðaliðum fóru
'með ámurnar og allan útbúnað niður
að skipinu og komu hcnum fyrir í
því.