Vísir - 04.11.1955, Síða 10

VISIR
Föstudaginn 4. nóvember 1955.
^egar hann snen
konu koma eftir
5 fara og fá mér
í allan bakstur.

Wilson. En
pálmavíni og
Pao ei »«un oetra en í
erlent og 1,50 til 3,00
kr. ódýrara hver dós. \
Það munar um linna. í
C. (£> Swnuyké
TARZAW

Coi,T.im.lMgtrMfÍ*mwbA.Zac.~T*.Reí.U.H.P»».
Distr. by United Featurc Syndicate, Inc
Enda þótt ráðizt hafi verið á-
Tarzan aftan frá, tókst honum fljótr-.
Jega að yfirb-uga á'rásarjnfehnirsa.
Annar þeirra kjökraði: „Það er
þér að kenna, að Wabulumenn lifa
við eymdj'Þú. koímst<með,hana.“
„Hvítu konuna?“ spurði Tarzan.
„Auðvitað,“ svaraði surtur, „ hin
gullinhærða drottning vor og svika-
hrappurinn, sem ríkir með henni.“
194,3
„Sjáðu,“ mælti hann allt í einu og
sneri sér við. Tarzan gat séð, að
maðurinn hafði orðið fyrir. hrotta-
légri barsmíð.
Hjartmá mdí
Eftir Graham Greene.
yður, borga eg yður tíu. Ef þér verðið hjá Yusef í eitt ár og
látið mig fá góðar upplýsingar — réttar ekki að skrökva, skal
eg útvega yður þjónsstöðu hjá hvítum manni. Skiljið þér mig?
— Já, herra.
— Á hverjum degi hittið þér bróður yðar á kjötmarkaðinum.
Þér segið honum, hverjir heimsækja Yusef og hvert Yusef fer.
Þér megið aldrei skrökva. Þér eigið að segja satt. Ef þér
skrökvið, kemst eg að því og þér farið beint í fangelsi. Þekkið
þér Scobie?
— Já, herra! Hann er góður maður,
— Hafið þér séð hann heima hjá húsbónda yðar?
— Já.
— Hversu oft?
— Einu sinni eða tvisvar.
— Eru hann og húsbóndi yðar miklir vinir.
— Húsbóndi minn heldur, að Scobie sé mjög góður maður.
Þessi endurtekning fór í taugarnar á Wilson. Hann hrópaði
reiðilega: — Mig varðar ekkert um, hvort hann er góður eða
ekki. Eg vil fá að vita, hvar hann hittir Yusef, skiljið þér það?
Og um hvað þeir tala. Þú færir þeim stundum inn vín, þegar
þjónninn er önnum kafinn. Um hvað eru þeir þá að tala?
—• Síðast, þegar Scobie kom, rifust þeir mikið.
—• Því trúi eg vel. Um hvað rifust þeir?
— Þegar Scobie var farinn, breiddi húsbóndi minn svæfil
yfir andlitið á sér.
— Hvað í dauðanum eigið þér við rneð því?
Pilturinn brá höndum fyrir augun og sagði með miklum
virðuleik: — Augun í honum voru rennvot.
— Hamingjan góða sagði Wilson. — Það var undarlegt.
— Svo drakk hann mikið af viský og fór að sofa og svaf
í tíu til tólf klukkutíma. Svo fór hann I búðina sína í Bond
Street og reifst og skammaðist.
— Út af hverju.
— Hann sagði, að búðarfólkið stæli af sér.
— Hvað kemur það Scobie við?
Strákurinn yppti öxlum. Wilson hafði það á tilfinningunni,
eins og svo oft áður, að dyr hefðu lokast rétt við nefið á honum.
Og hann stóð alltaf utan við hurðina.
Þegar pilturinn var farinn, opnaði hann skápinn aftur og
tók íram skeytið og dulmálsbókina. Yfir skeytinu stóð: „Áríð-
andi“. En hann vissi vel, hversu sáralítið það var áríðandi.
Það var þetta venjulega: skip háfði farið frá Lobito og grunur
3ék á, að þar væru demantar innan borðs. Og það átti að rann-
saka sérstaklega P. Ferreira, farþega á fyrsta farrými.
Ferreira þessi var að öllum líkindmn fulltrúi, sem félags-
skapur hans hafði komið um borð. Það var vel hugsanlegt, að
lögreglustjórinn fengi skeyti frá Wright höfuðsmanni, að P.
Ferreira væri grunaður um að hafa demanta á sér og þyrfti því
að rannsaka hann vandlega. En Wilson þurfti ekki að fram-
Jtvæma þá rannsókn. Það félli ð öllum líkindmn í hlut Scobies.
Hann gekk aftur út að glugganum og fékk sér glas af vatni,
og aftur sá hann sömu stúlkuna gangg fram hjá. Eða ef til vill
var það ekki sama stúlkan.
— Eruð þér að fara út? spm-ði Harris undrandi. — Hvert
aetlið þér.
— Eg ætla bara að skreppa út í borgina, sagði Wilson.
■— Ilvað í dauðanum ætlið þér að gera um þetta leyti?
— Það eru bara smáviðskip^, sagði Wilson.
Það eru einkennileg viðskipti, nugsaði hann. Gleðisnauð við-
skipti, sem menn gera án vinar. Hann hafði keypt sér notaðan
bíl fyrir fáeinum vikum. Það var fyrsti bíllinn, sem hann hafði
nokkru smni eignast, og hann var ekki öruggur ekill. Hann
varð oft að þurrka af rúðunni með vasaklútnum sínum. í Kru
Town voru kófarnir opnir og fjölskyldurnar sátu umhverfis
olíulampana og_biðu eftir eftir því að kólnaði svo hægt yrði að
fara að sofa. Dauður hundur lá í ræsinu og regnvatnið skolaðist
yfir hvítan, uppþembdan magann. Hann ók á öðru gíri með
lítið meira en gönguhraða, því að framljósin voru myrkvuð að
miklu leyti, og hann sá ekki meira en fimmtán skref fram-
undan. Hann var tíu mínútur að komast að stóra baðmullar-
trénu rétt hjá lögreglustöðinni. Þar var hvergi ljós í glugga,
og hann skildi bílinn eftir fyrir framan aðaldyrnar. Ef einhver
sæi bílinn þar, hlaut hann að álíta, að Wilson væri þarna inni.
Honum flaug í hug stúlkan, sem hann hafði séð ganga fram hjá
í regninu um daginn, nakta niður að mitti.
Hann hafði gleymt regnhífinni sinni og var orðinn gegn-
votur, áður en hann var kominn tíu metra niður brekkuna. Það
var forvitni fremur en girnd sem knúði hann áfram. Fyrst
maður dvaldi á annað borð á þessum stað varð maður einhvern
tíma að'reyna innlenda framleiðslu. Hann hugsaði: Þegar þessu
er lokið, get eg ort annað ástarkvæði til Louise.
Vændishúsið var einlyft með tinþaki og stóð í miðri brekk-
unni til hægri. Um þurrktímann sátu þær úti fyrir húsinu og
röbbuðu við lögregluþjóninn, sem stóð á verði á hæðinni. Nú
var hljótt í húsinu og myrkvaðir gluggar. Wilson hvimaði til
beggja handa og skauzt síðan inn. Gangurinn hafði einu sinni
verið hvítþveginn og málaður. Nú var hann allur útkrotaður.
í fyrstu virtist Wilson staðurinn auður og yfirgefinn. Báðum
megin gangsins voru smáklefar og tjöld fyrir í stað hurðar og
í klefanum voru rúmstæði gerð úr gömlum kössum utan af
varning. Hann gekk hratt út í enda gangsins. Því næst sagði hann
við sjálfan sig, að bezt væri, að hann sneri heim aftur í kof-
ann sinn.
Hann var mjög óánægður, eins og hann hefði ekki fundið
það, sem hann leitaði að. En þegar hann leit til vinstri sá hann
opnar dyr og þar inni lá stúlka í óhreinu pilsi á rúmfleti. Hann
sá í huganum stúlkuna, sem hafði gengið fram hjá glugganum
um morguninn nakin niður að mitti.
— Langar þig vinur? spurði stúlkan.
— Nei, sagði hann — nei, og hristi höfuðið. Hvílíkt fífl hafði
hann verið að aka alla þessa leið til einskis. Þegar hann
sér sér við sá hann þrifalega og bústna gamla
ganginum. Iiann sagði við hana: — Eg ætla að fara og
eitt staup áður.
— Það er vín hér, sagði, kerling. Því næst talaði hún
stelpuna á einhverju máli, sem hann ekki skildi. — Þér verðið
hér kyr, sagði kerlingin við Wilson. — Falleg stúlka! Kostar
aðeins eitt pund.
— Því miður má eg ekki vera að því, sagði
kerling girti veginn fyrir honum,
Wilson sagði: — Lofið mér að komast frarn hjá. Haim rétti
henni pundsseðil og ætlaði að ýta henni frá, en hún ýtti honum
til balca.
Stúlkan kom eftir ganginum með fulla flösku af
Wilson gafst upp.
ÞRIÐJI HLUTI.
Helena sagði: — Eg sá þig niðri á ströndinni í dag. Scobie
leit upp úr viskýflöskunni. Eitthvað í rödd hennar minnti hann
einkennilega á Louise. Hann sagði: — Eg þurfti að finna Rees,
mann úr upplýsingaþjónustunni.
— Þú talaðir ekki einu sinni við mig.
A kvöidvökunni.
Ung og fögur hjúkrunarkona
á stóru sjúkrahúsi spurði
yfirlækninn:
— Hvað á að gera við sjúk-
linginn í stofu D. í hvert sinn
er eg ætla að mæla hann, verð-
ur hann svo órólegur að hitinn
rýkur upp úr öllu valdi?
— Reynið næst að binda fyrir
augun á honum, svaraði yfir-
læknirinn og hélt áfram stofu-
ganginum.
•
Á árshátíð söngfélags nokk-
urs, var náttúrlega minn6t
heiðursfélaga, sem látist höfðu
frá síðasta ársmóti, en sumum
þótti formaðurinn dálítið sein-
heppinn, þegar hann lyfti glasi
sínu og sagði:
— Nú skálum við til heiðurs
okkar burtgengnu bræðrum og
heiðursfélögum; áður en við
byrjum að borða.
Kveikj-
arar,
steinar í
kveikj-
ara og
lögur.

Söluturninn við ArnarhóL