Vísir - 03.02.1956, Blaðsíða 4

vísm
Föstudaginn 3. febrúar 1958
I
til
En
Sovétrík]unum eru aðeins
ríkislaunaðir
telja
slíkir „ríkissí&rísmemr4
sig samt áhugamenn.
Hver sá, er skarar fraan úr9 er þegar
setfnr á laun Ii]á tainia ©piialiera.
í „Kommúnistaflokkurinn og ráðstjóriiin íelja íjmíítir vera
«itt lielzta aíriði kommúnisks uppeldis. Fjárveiting til heil-
brigðisgæzlu og líkamsmenningar á þessu ári fer farm úr 29.000
smilljónum rúblna (£ 2.590 millj.). Síðustu 5 árin hefur fjöldi
iþróttamanna þjóðarinnar meira en tvöfaldast. Þeir hafa bætt
gnet Sovétríkjanna 2,200 sinmun og sett heimsmet 209 sinniun."
i(„Pravda“ í júli 1954.)
Þjálfunin hefst snemma, Lík-
‘amsmenning er stranglega fyrir-
skipuð í öllum sovétskólum. Og
„iþrótta-spæjarar" stjórnarinnar
eru stöðugt á ferð og flugi itm
ríkin til að líta eftir, hvort elcki
komi upp' úr kafinu einhver af-
burða íþróttamannsefni. Efnileg-
ir unglingar eru settir undir
stjórn reyndra þjálfara. Þeir eru
skrásettir, framfarir þeirra, heil-
brigði, matarhæfi o. s. frv., og
fylgir plagg þetta hverjum nem-
anda. Eru nú yfir 120.000 úrvals
nemendur, sem njóta þjálfunar í
800 sérstökum íþróttaskólum
barna.----------
Dynamó- og Spartakus-félögin.
Stærstu íþróttasamböndin eru
Dynamó-félögin, sem eru ná-
tengd MVD (leyniiögi’eglunni),
undir stjórn stéttarfélaganna.
Þessi tvö sambönd njóta hinna
æðstu og hæstu ríkishlunninda.
Dynamó á stærsta leikvang
Moskvuborgar (70.000 sæti), æf-
ingavöll með 8000 sætum, knatt-
spyrnuvelli, sundlaugar, leikfimi-
völl, sjúkrahús, kvikmyndahús,
veitingahús o. s. frv.
íþróttaháskólar eru í Moskvu,
Leningrad og niu öðrum stór-
borgum. Sovétstjórnin rekur i-
þróttastofnanir í 39 boi’gum, sem
annast vísindalegar rannsóknir
og tilraunir á likamsmenningar
vettvangi, og hefir látið gera 1200
ieikvanga (arena, stadion), 55.000
knattspyrnuvelii, leikfimishallir,
skíðastöðvar, sundlaugar o. fl.
Og undanfarið hefir verið unnið
að stærsta leikvangi heims í
Moskvu, og eiga þar að vera 100
þúsund sæti. Öilu þessu starfi er
stjórnað af líkamsmennmgar- og
íþróttanefnd ríkisins. Er Nikolai
Romanov nefndarformaður og
ber ráðhen-atitil.
Ríldsrekstur.
Sovét-íþróttamenh eru kostað-.
ir af ríkinu, sem sér um allan
nauðsynlegan útbúnað og launar
þjálfarana. Þegar íþróttamenn
vinna einhver mikil aírek, fá þeir
meistaratitil. Og haldi þeir vinn-
og Spartakus-félögin, sem standa ingum áfram svo árum skipti,
i Síðustu tvö árin hafa rússnesk-
Sr íþrcttamenn unnið á Banda-
. S’íkjamönnum í lyftingum, Kan-
adamönnum í ísknattleik og
Nörðmönnum í’ skautahlaupi. Á
Horðurálfu-meistarákeppni í
ÍBérn í fyrrasumar (1954), uhnu
Sþróttamenn Sovétríkjanna og
jjeppríkja þeirra 25 fyrstu verð-
laun af 35. Og í nóvember um
íhaustið unnu þeir á bezta frjáls-
Sþróttaflokki Breta með 159 stig-
.Uim gegn 89.
i ^Ólympsku leikarnir í I-Ielsinki
fi952 voru þeir fyrstu, sem rúss-
af tóku þátt i, og unnu þeir þá 69
Æ’érðlaun (553 14 stig), og munaði
ítttínnstu, að þeir ynnu á Banda-
ffíkjamönnum, sem' fengu 76
ítérðlaun (614 stig). Og nú segja
jþeir blátt áfram, að þeir munl
.Vihna á Bandaríkjamönnum á
.tÖIympsku leikunum i Melbourne
ittæsta sumar! —
Ráðstjórnarríkin hafa á at-
fcyglisverðum tíma náð hátindi
Ibeims-íþróttanna. Stafa þessar
géysimiklu framfarir af (þegn)
Skyldu og ströngum æfingum frá
œskuárum, ágætri þjálfun, en
^yrst af rausnarlegum fjárveit-
Tmgum ráðstjórnarinnar, eins og
ifréttin í „Pravda" ber með sér!
Eftiriit með íþróttastarfsemi.
Þegar 1933 tók Sovét-stjórnin
©ð sameina alla íþróttastarfsemi
S ákveðin íþróttasambönd og setti
þau undir eftirlit stjórnarinnar.
Stjórnarfu.lltrúi var settur yfir
aSa iþróttastarfsémi, en árangúr
Varð furðu lítill þar til eftir sið-
ari heimsstyrjöldina, er hinár al-
mennu fjöldaiþróttir voru iagðar
niður, og tekin upp sérstök ein-
stáklingsþjálfun. Og 1950 var
Mgboðin skipulagsbundin fimm
ára áætlun iþróttanna!
.vvw%nanMwvnmvuvvuwvv'Afuvvw-r, vjvw^wvuvwjvwvwww-'^.waw'^wwvwvw uv^wwwwvvvvvvwuwvvvvvwy'AW.viiV.vv
fá þeir hterrl titla og eftirlaun
alla ævL
Fyrir stöðugar framfarir og
framúrskarandi sigra fá íþrótta-
menn peningaborgun. Og hinir
beztu fá hálaunaðar stöður i ým-
iskonar iðnaði, sérstaka „vasa-
peninga", sem oft jafnast á við
laun þeirra, „íþróttaleyfi", betri
íbúðir, sérstakan matarskammt
og önnur hlunnindi.
Ekkert er látið dankast r.é vera
tilviljun undirorpið. Iþrótta-
mönnum kommúnista er smám
saman breytt í metroía-vélar.
Hin stranga þjálfun varir í 12
mánuði árlega og stefnir að efl-
ingu þreics og krafta. (Sovét-
skíðamönnum er bannað að nota
skiða-lyftur, sem geri aðeins
„vélræna ánægju" úr hinu
stranga og alvariega íþrótta-
starfi). Njósnárar („skátar") éru
á stöðugu ferðalagi erlendis,
fylgjast með athygli afrekum
framúrskarandi keppinauta, og
sjá siðan um, að sovétíþrótta-
menn standi jafnan á hæsta
þroskaskeiði, Sérmenntir læknar
og matvælafræðingar hafa eftir-
lit með 'fæði íþróttamannanna og
semja reglur um sérstakt kjöt-
seyði 0g þróttaukandi pillur!
Sovétskir íþróttasigrar eru
ætíff taldii’ árarigur „réttrar sós-
íalískrar þjálfunar." Sovétí-
þróttameriri reyna ekki að hlaupa
100 metrana á 10,4 sekúndum að-
eins vegna persónulegs afreka-
vinnings, heldur sökum þess, að
þeir eru þjálfaðir „til að verja
móðurlandið fyrir hverjum þeim
fjandmönnum, sem hafa ætlað
sér að torííma hinu friðsamiega
°g skapandi iifi Sovétrikjanna."
Ósigrar stafa aftur á móti alltaf
aí ónógu hugtaksfræðilegu upp-
eidi.“
„Sjáandi sjá þeir
frv.
eigi
o.
Konan á myndinni varð sigurvegarinn í 10 km. skíðagöngu o;
aflað með því landi sínu fyrsta gullpeningsins, en síðan haf;
fleiri fylgt á eftir. Kona þessi heitir Ljubova Kozyreva og ei
rússnesk.
Era íþróttii’ ópólití.skar?
Enn eru til svo barnalegar sál-
ir í vestrænum löndum,' sem full-
yrða, að iþróttir séu ópólitískar,
jafnvel í ríkjum koriimúnista.
Raunveruieikinn andmælir þessu
kröftuglega! Sovétríkin hafa
gert íþróttir að mjög skæðu
vopni í sinni „sameiginlegu frið-
arsókn," sem er síðasti þáttur
kalda stríðsins til þessa, (síðasti.
sumar). I fyrra (1954) fóru 64
sendifiokkar íþróttamanna frá
ýmsum löndum í heimsókn til
Sovétríkjanna, og 68 ílokkar það-
an fóru til annarra landa.
Á ferðum sínum til Vestur-
landa er sovétsku íþróttamann-
amia vel gætt ög fuHkomlega vel
varðir á ailan hátt. Þeir mega
ekki einir tala við erlenda menn.
Flokkar þessir hafa til fylgdar
stjórnmálafulltrúa og leynilög-
regluforingja. EinstakUngum er
ekki Ieyft að fara í búðir eða
svipast um upp á eigin spýtur.
Þótt reglurnar séu strangar, eru
íþróttamennirnir samþykkir
þeim, og vinna að því af tak-
markalausu kappi að standa
jafnan á hástigi og ná hámarki.
Enda er mikið í veði. Hver sá
sem glatar stjórnmálalegum
heiðri eða lækkar í áliti á sínum
vettvangi, „er búinn að vera“.
Hjá honum er sneitt eins og
hverjum öðrum „sósialiskum
umskiptingi."
„Áliugamenn" vilja allir vera.
Sovétskir iþróttamenn eru
mjög viðkvæmir fjæir „áhuga-
manns“-nafni sínu. Hinn frægi
bakvörður Dynamó knattspyrnu
kappanna, Vladimír Savdúnín,
fær 1000 rúblna mánaðarlaun
sem vélamaður (90 pund), jafn-
vel þótt hann sé i íþróttaleið-
angri með flokki sínum. Hann á
lítið hús í úíiaðri Moskvuborgar.
— það eru sjaldgæf hlunnindi
— fær sérstáka fjárgreiðslu og
„íþróttaleyfi". Samt fullyrti harin
við mig, að hann væri aðeins „á-
huga“-knattspyrnumaður, segir
greinarhöfundur.
Þegar frá þvi var skýrt í
Stokkhólms-blöðum, að hver fé-
lagi hinna sigursælu sovétsku
knattspyrnumanna féngi 5000
rúblna peningagreiðslu, kröfð-
ust sænskir embættismenn þess,
að hafin væri alþjóðarannsókn
viðvíkjandi þessum ríkislaunuðu
„áhugamönnum" Rússá, — eihs
og t. d. Ólympska alþjóðanefnd-
in hefur með höndum.
Til Melbourne 1956. %
Sovætskir íþróttamenn munu
fara til Melbourne ásamt heilu
fylki opinberra starfsmanna,
þjálfara, lækr.a, matvælafræð-
inga og ieiðsögumanna. Þeirra
mun verða gætt vandlega og fá
hina ailra beztu umönnun á allan
liátt. Um peninga þarf ekki að
hugsa. Ráðstjórnin þeirra borg-
ar brúsann eftir reikningi. — Ef
til vill reynist kleift að girða fvr-
ir úrslitasigur Rússa.og yfirráð
á Ólympfskuleikjunum 1956, —-
en erfitt verður þaö!
lortryggilegra útlendinga hjá
ríkislögreglunni.
Um hálfri stundu eftir að
snennirnir hurfu inn í húsið,
sáu lögreglumennirnir unga
konu koma út og ganga að
riæstu neðanjarðarbrautarstöð.
>að var eitthvað flóttalegt við
hana og auðséð var, að hún var
oróleg yfir einhverju. Henni
var veitt eftirför að húsi einu
sustan til í Manhattan og fyr-
írspurnir í húsinu leiddu í ljós,
að hún var María Kerling, kona
rnanns þess; er barst inn á sjón-
sæsvið ríkislögreglunnar 1939
íem skipstjóri á skútunni
„,Lekala“,
Morguninn eftír sáu lögreglu
Mlenn þeir, er voru á verði við
hús Leiners, mann koma að
götudyrunum og drepa á dyr.
Annar lögreglumannanna, er
stóðu hinum megin götunnar,
Starblíndi á komumann. Allt í
ginu kannaðist hann við mann-
inn, gekk tií félaga síns, er stóð
dálítið í burtu og sagði:
„Þetta var Kerling. Eg þekkti
hann; fyrir tveim árum hafði
eg eftirlit með honum um tima
eftir „Lekala“-atvikið.“
Átta dagar voru liðnir frá
því að fyrrj flugmannahópurinn
hafði komið á land og þrír dag-
ar voru síðan sönnun fekkst
fyrir landgöngu síðara hópsins.
Hin pukurslega framkoma síð-
ustu dagana hjá mörgum þeim,
sem lögreglan hafði gætur á í
sambandi við þetta mál, og svo
afturkoma Kerlings á vettvang
benti til þess, að ráðagerðir
samsærismannanna ættu bráð-
lega að komast í framkvæmd.
Og það var einmitt það, sem
lögreglan beið eftir, því hún
gerði í’áð fyrir, að þá myndu
samsærismennirnír hittast til
að ræða um framtíðarfyrirætl-
anir sínar. Ef þetta reyndist
rétt, þá var tími athafnanna
fyrir ríkislögregluna skammt
undan.
Hoover ríkislögreglustjóri
sendi aukinn styrk ríkislög-
reglumanna til aðstoðar við
rannsókn málsins bæði til Chi-
cagó og New York borgar, þeg-
ar leið að hinni fyrirhuguðu
örlagastundu. Herbert Haupt
var nú kominn aftur til Vinda-
borgarinnar (Chicagó), eins og
lögreglumennina hafði rennt
grun í. En hann bjó ekki hjá
foreldrum smum heldur hjá
þýzkum manni, *sem . lögreglu-
mennirnir komust eftir að var
eldheitur meðlimur Þýzka fé-
lagsins, þótt hann hefði amer-
ískan borgararétt. Haupt yngri
var nú kominn í spónnýja bif-
reið, sem faðir hans hafði keypt
og borgað út í hönd, þar af
mikið í 50 dala seðlum. Eitt
fyrsta verk hans, eftir að hann
kom heim aftur, var að fara á
fund lögreglunnar og skýra frá,
að hann hefði verið í Mexíkó
síðastliðið ár og unnið þar í
gullnámu og lcvaðst þess vegna
ekki hafa komið til skráningar
hjá öryggisþjónustunni. Lög-
reglumaðurinn, 'sem Haupt tal-
aði við, lézt taka þetta allt trú-
aniegt, til þess að vekja engan
grun hjá honum; ef grunur
vaknaði hjá einhverjum sam-
særismanna mátti búast við, að
þeir færu í felur.
Það kom fljótt í ljós, að þetta
var skynsamlegt, þvi að seinni
hluta næsta dags tók Haupt bíl
sinn út úr bílskúrnum þar sem
hann bjó, en tveir lögreglumenn
veittu lionum eftirför áð veit-
ingahúsi um þrjá kílómetra í
burtu. Þar beið hans maður,
sem lögreglumennirnir könnuð-
ust fyrst ekki við, en síðar kom
í ljós áð var Hermann Neubau-
er. Þessir ’tveir menn röbbuðu
saman yfir glasi í um klukku-
stund. Hinir fimm menn, sem
lögreglan hafði haft undir eftir-
liti fyrir rúmu ári í sambandi
við ,,Lekala“-atvikið, voru nú
allir komnir aftur til Banda-
ríkjanna, Einungis var eftir að
vita hverjir hinir þrír væru.
Lögreglumenn þeir, sem
störfuðu í New York; voru líka
athafnasamir. Þeir Faje og
Leiner í Astoria gerðu mikii
matvælainrikaup, er benti til
þess að einhverir samsæris-
mannanna héldu kyrru fyrir á
heimilum þeirra. Þessi tilgáta
lögreglunnar sannaðist nokkr-
um dögum seinna, er Kerling,
Quirin og einn hinna óþekktu
flugumanna komu úr felustað
sínum, í fylgd með Faje og
Leiner fóru þeir að flökta um
mílli knæpanna í Yorlcville.
Lögi-eglumennirnir fylgdu þeim
eftir eins. og skuggar þeirra.
Framh.