Vísir - 12.03.1956, Síða 9

Sl&nudagfeút 12. marz 1955
VÍSIB
0
ALLIR KJOSA SER
TÉKKNESKAR GÆÐAVÖRUR
KaHmanna iiœrskyríiir
margar gerðir
Karlmanna nærbnxur
margar gerðir
Kren nærfatnaður
Barna náttföt, tvær gerðir
>§íokkar, Ilosur,
Sporísokkar
Falleg siiið og sanngjarni verð haia
allað |»exiaa Itvarveina vinsælda.
Allar uáiiari upplýsingar gefnar af umboSsmönnunum:
Mv'istftán G. Gíslason á f o. h.S. JttverSisff. 4 ISeák
Tékkóslóvakía
Centrotex
Lögreghnnái. —
Frh. af 4. s.
serh kynni að falla í Tjörnina,
setti íiœgara með að bjarga sér
upp á fláartn. heldur en uþþ'lóð-
réttan vegg. Öílug handriði
þy-rfti aS setja, þar sem Tjörn-
in fellur í íækinn.
Fyrirbyggja þarf að sorp
renni í hana. Hyggilegt mun
vera að veita héitu afrennslis-
vatni í Tjömina ög halda henni
þaitinig átiðfi á vetrum. í sam-
bandi vi-5 það, vildi eg léggja
til að búin ýfði til lítil, afmörk-
i.ið tjörh í stærri tjörninni og
henni haidiS auðri, svo að ísinn
í heild væri traustur. Ef heita
vatnið yrSi sett í
cr hætt við að vatnið skemmi
'gróðurihB..
Hægri feahdar
afcstur.
Eætt hefuí verið, að hér ætti
að vera hsegri handar akstur og
til eru lög frá Alþingi þar um,
en þau tóku aldrei gildi vegna
.hernánisíiís. Það eitt mælir
með hægri handar akstri að
hann er sami-æming við aðrar
þjóðir. Svíar hafa ekki hægri
handar aksfur, voru að hugsa
itm að ta'ka hann upp, en munu
nú hættir við það. Við eigum
engin skijHilögð umferðarvega-
fcerfi, sent dýrt eða erfitt væri
að breyta, a'ðeins venjulegan
•umferðarréíl að fráskildum að-
albrautarrétíi og á torgum. —
3Þær breytingar, sem þyrfti að
gera eru því mjög litlar og að-
allega þanrdg, að skipta þarf
yfir frá vinsfri brún á hægri
og öfugt, eftir því hvað við á,
avo sem eins og með einstefnu-
afcstursgötu og að stæði færist
frá' hægfi á vinstri.
i Eln þótt' kostnaður hjá olckur
yrði ekki fítíkill, virðist ekki
aðstaða til áð gera breytingu í
þessu -efnh
fÞeysIgjarðir
eða skellinöðrur.
Um þá sém aka smábif-
hjólúm, sem hafa hlotið ýms'
uppnefni, er undántekhmgar-
lítið það að segja, að umférð-
arsiðleysi þeirra þarf að taka
föstum tökum og treysti eg lög-
reglustjóra og lögregiunni til
að taka þetfa til athugunar.
Ýmis ógætni fylgir hjól-
rciðamönnum og einkum þeim
sem aka smábifhjólum og
má þar helzt og fyrst telja ó-
nærgætni í urnferð gagnvart
vegfarendum., Einnig má nefna
akstur yfir gangstéttir í húsa-
sundum og akstur eftir gang-
stéttum og á móti einstefnu-
akstri, og taka rangar beygjur.
jYfiríeitt virðist f'jöldi unglinga
litiu tjörnina !jlaga s4r þannig, ag þejr taka
ekkert tiliit til annárra og því
síður, að þeir óttist að brjóta
ákvæði lögreglusamþykktar-
innar. Ekki má heldur gleyma
því að alltof margir gera sér
það að vana að hánga aftan í
bifreiðum og gleyma slysa-
BWWWWWUWWWWWW
*'-■■■ O é
MAfiOt A 6AMA STAl
Edwin Ámason,
Lindargötu 25.
Sími 3743.
Ksupi ífh
frímerki.
S. ÞORMAS
Spítalastíg 7
(extf? kL 5)
W'WWVUWUVWVVnVVUVUV
8EZT AÐ AUGLYSAI VlSI
5
\ Autobrite Silieone
\ SÖLVOL AUTOSOL Chrome hreinsari.
í „LOOK“ móÖuklútar — í>vottaskinn.
* SMYRIL&
sinuroliu" ogf hiinhi«tnr^s^sla
Húsi Sameinaða gegnt Hafnarhúsinu.
hættunni,
hlotist.
sem af því gæti
Hjdlreióamenn
«ru ógætiiastir.
Hjólreiðamenn, sérstaklega
unglingar, eru ógætnir í um-
ferð og' þrehgja sér oft inn á
umferðina rr.eð þvi að fara
rfranr með fcífféiðum og skjót-
ast svovfýrír- aðra végfarendur,
en méð .þessú geta þeir, sem
þannig haga sér, valdið eða
orðið fyrir slysi. Það er fnjög
réttilega sagt, að lijólreiða-
menn.'baéði tmgir sem gamlir,
þyrftu áð bindast samtökum
uni að vanda betur umferð
sjna emfjö'Mihh gefir.
Hættulegur leákur
barna og unglihga.
Lögreglan á við ýmsa erfið-
leilta að glíma, og er einn þeirra
sá að hindra aS börn hangi
aítan í bifreiðum, þegar hálka
er á götum, eh það hafa börn
og unglingar sér oft að leik. —
Bifreiðastjórar og lögregla
reyna með árvekni að girða fyr-
ir þetta, en samt er alltaf stór
hópUr, sem heldur uppi þess-
um hættulega leik. Foreldrar
ættu að gera allt sem á þeirra
valdi er til að fræða börn sín
um þá hættu og ósið, sem í
þessu liggur.
Einnig er margt annað að
ungviði voru að finna, svo sem
snjókast í bifreiðir og bolta-
leikir á götum. Viðhorfið til
æskunnar, hegðun herniar og
leikja þarf að ræðast á sérstök-
um vettvangi með tilfiti til svo
inargs því æskan er framtíð
okkar eigin og kæru samtiðar
Lárus Salómoirsson,
wvkvwwwvvwwvwvwwy
Munið
finnsku kuldaskóna.
Margar gerðir.
Verðlð viðurkennt.
F ramhaid af bls. 4.
og cr sjálfri sér næg. Vór htjöt
um því áð dást'að-henni'óg lofa
umsjá guðs og forsjön.“ — Þessi
fagra ók Vetíers birtist á sömu
öld í þýzkri og tékkneskri út-
gáfut en.það var eklci fyrr en
tveim öldum síðar (1858), að
Edvin M. Thorson þýðir hana
á danska tungu, og varð hún
þannig kunn íslenzkum fræði-
mönnum. Miðað við þetta fræð-
andi rít er um greinilega aft-
urför að ræö'a í pólskum bók-
menntUM Uía ísland til loka 18.
aldsr. ÉihkUrrt ér fátt til fanga
frá hinti svo nefnda „saxneska'
tímábili“ (1697—1763), sehv
fáfræði og menningarleg aftur-
för settu svip simi á. Helzt má
finna alls konar furðusögur,
sem kitla nýjungagirni fólks.
Gott dæmi er doðrantinn
„Heimurinn í öílum sínum
stærri & minni hlutiná'1 eftir
prestinn Vladisláv Libienski,
síðar erkibiskuþ í Lwów, út'g.
áf Jesúíta-akademíinu i
Wroctaw (Bréslau) 1740. Höf-
undur hælir sér af dúpri og
víðtækri þekkingu á landa-
fræði, en heimildir hans eru þó
eínkum frá 16. og’17. öld og oft
slælega notaðar og rangfærðar,
einkum éf dæina má eftir rang-
færðum staðaheitum íslenzk-
um. Hann fullyrðir meðal ann-
ai's. að á íslándi séu stórskógar
með gnægð veiðidýra. Arinars
er þar einkum að finna sömu
furðusögur um íslenzka nátt-
úru sem í cðfum slikum ritum.
Lágt er mat' hans á íslending-
um: „’Að vísu teljást þeir til
hir.nar lúthersku kii’kjudeildár,
en samt er hjáguðadýrkendur
að finna meðal þeirra.“ Hann
nefnir aðeins eína dyggð þeirra:
„Þfenn á ey þessari erú hærri
vexti Nórðmönnum, en sterk-
legri miklu, eru sumir svo
styrkir, að þeir hefja biór-
tunnur og vínámur jafnt höfoi
sínu og drekka af sem flösku“.
Á „sa>aieska tímabilinu", er
höfuðmáttur Var ei sVo mjög
mældur í hugarstyrk sém mót-
stöðuaíli gegn sterkum drykkj-
um, hefur styrkleiki þéssi án
efa aflag íslandi vifðingar fyr-
irmanna-
Endurvakning pílskrár menn
ingar á síðar.i hluta 18. aldar
olli engri breytingu í þessu
efni. Landfræðikennsla gerðist
nú vísindalegri og raunhæfari,
og minna var skeýtt um kynja-
sögur en áður, og varð afleið-
ing þess sú, að ísland varð enn
aískiptara í kennslubókum. Á
þessu varð gagnger breyting í
upphafi 19. aldar. Einræðisrík-
in þrjú, sem lágu að Póllandi,
litu óhýru auga liina þjóðfélags
legu og -menningarlegu vakn-
ingu vegna frálslyndra hug-
mynda, er sigldu í kjölfar henn-
ar. Þes?i vakning var rÖdd þjóð-
arinnar, sló neista nýs lífs í
myrkri fáfræðinnar. Áhugi
manna beindist og' að íslandi,
einkum' til þess stórfenglega
tíma, er í'ornlxVkmenntirnar
utðu til. Miðstöð þéss áhuga
var Vilna, núverandi höfuð-
borg Litavíu, sem þá var pólsk-
ur háskólabær og háborg
pólskra vísinda og bókmennta,
Gottfried Groddeck, pröfessor
í klassískum málum, mælti á-
kaft með íslenzkri tungu sem
hinni mikilvægustu heimild við
rannsóknir tungumála. Saínt
var það hvorki áhugi á málvís-
indum né skáldskap, heldur
Framh.
TRiCHLORHRtiNSUN
- * ' í UU.F? P.H 9'éiH S LTN ),.
. SOiVA.CLAGOTU.,74 • SlMI 323?
BAPMAtflÍÐ ö .