Vísir - 12.03.1956, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
.'Mán»Sagim:12. marr.. 1956.
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
fLcreéa
Ck aríeí:
áAtarimat
og hvemig korast ég hingaS? Umfiram allt, hvar var Mark? Ifafn
hans var ætíð á vörum mér, en ég gat ekki sagt þaS. Þetta var
truílandi og vakti skelfingu. Það var ennþá verra en sársauk-
inn, sem öðru hverju hófst sem viilt óargardýr, sleit mig í
sundur og gleypti mig. Það var verra, vegna þess, að hvort
sem ég var vákandi eða s-ofandi, hætti ég aldrei að þrá Mark.
Sársaukinn var óskaplegur, en hann stóð sjaldan lengi. Ég
komst á það stig, er ég sveitt og skjálfandi sveif inn í kolsvart,
iðandi myrkur. Þá laut einhver yfir mig, ég farm kvalirnar
hverfa og ég féll í unaðslega gleymsku.
Síðan tóku raddirnar og hinar óljósu útlínur eigenda þeirra
aS hætta að verða ævintýraverur í martröð. Þær urðu raun-
verulegar. Ég skildi, hvað þær voru. Ég skildi, að ég var í
sjúkrahúsi og hjúkrunarkonur og læknar stunduðu mig. Mér
varð ljóst, að ég gat ekki talað vegna þess, að mér lá við köfn-
un af umbúðum. Hjúkrunarkonan, sem oftast var hjá mér, sagði
mér um síðir, að ég hefði nef- og kjálkabrotnað. Hún flýtti sér
að bæta því við, að ég þyrfti ekkert að óttast. Ég yrði vera þolin-
móð, og svo myndu læknarnir útskrifa mig jafngóða. Hún var
góð kona. Hún komst fljótt upp á lagið með að þýða tákn mín
og bendingar. En hún skildi ekki einu spurninguna, sem gerði
mig næstum brjálæða, að geta ekki skýx-t fyrir henni, að ég
gæti ekki hvílzt án þess að vita, hvað hefði orðið um Mark.
Ef ég hefði getað hreyft kjálkann, my2xdi ég hafa hrópað
upp yfir mig, er ég hlýddi á lágróma saintal hennar og læknis-
ins. Það var auðséð, að hún hafði skilið, að það var eitthvað,
sem kvaldi mig. Hún bað lækninn um, að fullvissa mig um, að
ég þyrfti ekki að óttast, að ég yrði eins og herfa í fx-aman um
alla framtíð. Augu mín fylltust brennheitxxm tárum. Ég leit
biðjandi á lækninn. Gat enginn skilið, að ég örvænti ekki vegna
sjálfs mín? Mér hafði ekki dottið í hug útlit mitt. Ég vissi, að
ég hafði lifað slysið af. Ég gerði ráð fyrir því sem sjálfsögðum
hlut, að ég yrði jafnheil er fram liðu stundir.
Læknirinn horfði hugsi á mig. Vera má, að eins konar hugs-
anaflutningur hafi valdið því, að hann grunaði,. að það var
eitthvað, sem ég varð að fá að vita. Hann bað hjúknmarkonuna
að sækja blýant-og pappírsmöppix. Hún kom með möppuna og
hélt henni fyrir framan mig. Ég í'eyndi að þakka honxxm með
augxmum. Fingur mínir læstust um blýantinn, en mér til mikils
hugarangurs var mér það mikil áreynsla að lyfta höndinni og
skrifa. Einhvern veginn tókst mér að mynda orðin: „Hvar er
Mark?“
Auðséð var, að þau voru læsileg, því að læknirixxn endur-
tók þau og horfði spyrjandi á hjúkrunarkonuna.
„Mark? Hver er Mark?“
Hún hristi höfuðið.
„Það getur verið bróðir hennar, en eini ættingi hennar, sem
hingað hefur komið er frænka hennar.“ Hún brosti örvandi til
mín. „Kata frænka þín hefur oft koinið hingað, væna mín.
Kæst þegar hún kemur, getur þú tekið á móti henni og þá
getur hún sagt þér allt um Mark.“
Mig langaði mest til þess að hrópa í bræði minni: „Þér
talið eins og fífl.... eðá þér farið xrfiniia vilt. Ég á enga Kötu
fx-ænku. Ég á bara Mark... . og pabba.“
Ég náði valdi á sjálfri mér og krotaði: „Mark var með mér í
Mlnum. Meiddist hann mikið?“
•JVWVWUVUVWUWWUVWJWWVWJV
Læknkinn og hjúkrunarkonan hoxrfðu aftur hvort á annað.
Svo mælti hjúkrxmarkonan róandi: „Nei, góða, hann hefur
ekki getað meiðzt mikið. Ég veit með vis.su, að engimx fórst í
þessu hræðilega slysi. Það stóð eitthvað um þetta í blaðinu.
Bílstjórixm á mjólkurbílnum vaxrð fyrir taugaáfalli og skrám-
aðist eitthvað, en þú varst sú eina, sem var flutt hingað.“
Loks gat ég verið róleg. Að minnsta kosti var mesta skelfing
mín á enda. Mark var á lífi. Nú gat ekki liðið á löngu þar til
ég fengi að sjá hann. Hann þurfti kannske að liggja nokkra
stund, en svo myndi hana koma til mín. Það efaði ég ekkn eíít
augnablik.
4 ffiiAiI'iLI,
„Ósköp er ég fegin því, að þér skuli batna svona vel. Það
er leitt, að þú skulir ekki getað talað, en þeir segja, að kjálkinn
á þér grói ágætlega. Horfðu ekki svona tortryggnislega á mig!
Þú þekkir mig ekki, en þú veizt, hver ég er, eða hvað? Ég er,
frænka þín“
Ég hnyklaði brúnimar spyrjandi. Hún var mér með öllu
ókunn, en þó var eitthvað kunnuglegt við hana, sem ég gat
ekki gert mér grein fyrir. Hún var snyrtileg, hafði skýr, brún
augu, lítinn, vel lagaðan, samanherptan mimn, jarpt hár, sem
fariö var að grána. Það var hár hennar, sem vakti hjá mér
endurminningar. Aftur sá ég fyrir mér hræðilegan atburð, er
pabbi barði niður þybbna, rauðhærða manninn, sem var mágux’
hans.
„Ég heiti Kata. Kata Smith,“ hélt hún glaðlega áfram. „Móð-
ir þín var systir mín. Þig furðar vafalaust á því, hvers vegna
þú hafir ekki hitt mig áður. Jæja. Þú getur þakkað pabba
þínum það. Það hefur verið grunnt á því góða milli Smith-anna
og Tieyarnion-anna síðan hann taldi veslings Nellie á að flýja
að heiman með sér. Ég myndi ekki hafa vitað um slysið og
þig, ef ég hefði ekki lesið um það í Cornwall-blaði.“
Ég reyndi að tjá henni með brosi, að það hefði vei*ið fallega
gei't af henxii að koma. En ég gat ekki brosað almennilega
vegna þess, að allt andlitið fyrir neðan augu, var hulið umbúð-
um.
„Þú slappst furðu vel út úr þessu.... og þá á ég ekki að-
eins við áreksturinn. Þessir Treyamion-náungar!“ Hún gretti
sig hæðnislega. „Eins og þér hafi ekki gert okkur nóga bölvun?
Hvernig stóð á því, að þú varst í ökuferð með þessum syni
Lewis?“
Ég rétti út höndina eftir blýantinum og skrifmöppunni við
hliðina á mér. Enn voru fingumir máttlitlir, en það var mér
ekki eins erfitt að skrifa.
„Við Mark elskum hvort annað. Við vorum á leið að giftast,“
páraði ég. „Hvar er hann? Liggur hann ennþá? Meiddist hann
mikið?“
Hún horfði hálf undarlega á mig, og í augnaráði hennar
mátti lesa óþolinmæði 'og meðaumkun.
„Hann var í einhverju sjúkrahúsi í Comwall — ég mán
ekki hverju — í tvo eða þrjá daga. Svo sóttu foreldrar hans
hann. Hann sakaði lítið, svolítill heilahristingur, skrámur og
mar.“
„Ert þú viss um það?“ spurði ég, og hönd mín skalf.
„Já. Mágkona mín skrifaði mér það. Mark Treyarnion slapp
vel — það gera Treyarnion-amir alltaf. Það erum við Smith-
arnir, sem verðum að borga brúsann, þegar við látum sigrast
af þeim og fögrum orðum þeirra,“ sagði hún biturlega. „Jú,
ég veit, að þú heitir Treyamion, en þú ert samt Smith. Ein af
„rauðu Smith-unum, eins og við erum kölluð í Penwalloe. Augu
þín og hár minna á sjálfa mig á þínum aldri. Þú líkist líka
Nellie, en hún var hærri og grennri. Hvað ertu gömul, bamið
mitt?“
„Sautján,*1 skrifaði ég.
„Þú ert barn. Hvar voru augun í föður þínum, er hann
leyfði þér að þjóta af stað með Treyarnion-manni ? “
Orð hennar komu blóðinu til að stíga mér til höfuðs, og mig
sveið í sárin á andlitinu. Ég strikaði undir orðin, sem ég hafði
skrifað. Hún hló hörkulega.
„Ætlaði að giftast þér, jæja? Veslings barn! Og þú lézt
Á kvöldvökunni.
Ameríkumaður spurði Kín-
verja, sem nýlega var fluttur
fcil Bandaríkjanna, hvernig
feonum litisfc á íbúana og hvað
. nexdi um Bandaríkja-
menn yfirleitt.
Kínverjinn brosti kuríeis-
lega, yppti öxlum og sagði:
„Eg hefi svo lítið kynnzt þeim
ennþá nema af bíómyndum, exi
mér skilst að svo fremi sem
þeir skjóta ekki hver annan
til bana, þá kyssist þeir.“
Kaupmaður nokkur bauð
kunningja sínum í silfurbrúð-
kaup sitt. En þar eð þeir höfðu
aldrei heimsótt hvör annan
vildi kaupmaðurinn leiðbeina
honum hvernig hann gæti fund-
ið íbúð sína: „Þú skalt fara með
lyftuxmi upp ó 5- hæð, en ganga
síðan inn gangirm til hægri,
þar til þú kemur að innstu dýr-
unum, þar stendur nafnið mitt
á hurðinni. Þá skaltu þrýsta
hurðarhúninum niður með oln-
boganum og spyrna síðan f
hurðina með fætinum éða
hnénu.“
I „Hvers vegna á eg að opna
jhurðina með olnboga og fæti?“
spurði kunningirm undrandi
mjög.
| „Hvað dettur þér í hug,“
hrópaði kaupmaðurinn. ,,Ætl-
arðu kannslce að koma tóm-
hentur.“
„Á hverju ári senda Frakkar
nýja og nýja snillinga til ný-
lendna sinna, en þeim vinnst
aldrei tími til að koma hug-
myndum sínum í framkvæmd.
Aftur á móti senda Bretar ein-
feldninga til sinna nýlendna og
þar dúsa þeir alla sína ævi og
sjá um að ekkert gerist.“ (Bid-
ault, utanríkisráðherra Frakka
x veizluræðu í París).
Tveir rnenn, sem höfðu verið
að leita að uranium, höfðu
verið lengi fjarri mannabyggð-
um einhversstaðar í Kanada.
, Þeir höfðu veikt bál og voru
að elda sér kvöldverð. Þá sagði
annar þeirra og dæsti við:
— Þetta er erfitt líf. Nú er
svo komið, að eg man ekki leng-
ur hvemig kvenmaður lítur út.
— Ja, þá er ver komiða fyrir
mér, sagði hinn, — því að eg
man það.
£ Suftcugká
tarz-jIn
2030

Er Henri hafði spyrnt skrifborði
sínu á Tarzan sá hann tækifæri til
undankomu.
Hann fleygði sér umsvifalaust út
um gluggann, en Tarzan kom fljót-
lega á eftir honum.
Enn hafði Frakkanum tekizt . að
bjarga sér undan Tarzan en nú voru
góð ráð-dýr.
Hann greip það vopn, sem hendi
var næst, en það var beitt og þung
skógaröxi.