Vísir - 14.09.1956, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Föstudaginn 14. seþtember 1953
14
GERALD KERSH:
AMSÆRIÐ
litlu
græn máluðum
sá hr. Lemoine
ÍÍSlISlI£gSfl§liII§lliiSi!lIEill9ÍiiIigl8aiIliii8!SlIl!!SIliiigilBIIÍgiBÍEliiiiÍS
„Hann er uppi á lofti, hjá föður Jósep,“ hóf gamli maðurinn
máls.
„Það veit ég vel,“ sagði Ratapoil og laug af mikilli óþolin-
mæði.
Gamli maðurinn opnaði dyrnar. „Ég hefi líklega vakið yður.
Hér eru 10 frankar fyrir ómakið,“ sagði Ratapoil „Þeir eru
uppi á þriðju hæð er, ekki svo?“
i „Þakka yður fyrir herra.“
| Þegar Ratapoil gekk upp stigann minntist hann þess, að
jafnvel í fyrstu æsku hafði feluleikur verið sá leikur, sem hon-
um þótti skemmtilegastur. En hann hætti þeim leik þegar
hann var 10 ára, af því að hann hafði alltaf betur.
Við dyrnar á íbúðinni á þriðju hæðu nam hann staðar, lagði
eyrað við veggþiljurnar, stakk fingurgómi í hitt eyrað og hlust-
aði eftir mætti.
Hann heyrði kunna rödd, sem sagði: ,,------------þá tímaeyðsla,
eða hvað?“
' Önnur rödd, skýr og köld, sagði: „Já, hcrra Boutreux. Tíma-1
eyðsla. Það var eins og að elta skugga, að elta þenna mann.
Það var eins og að reyna að elta svartan kött í kolamyrkri.“
Ratapoil barði þá að dyrum og þegar dyrnar voru opnaðar
emjaði hann ,,Mjaá“ og hermdi ágætlega eitir fress í ástaleit.
„Væri hægt að fá undirskál með mjólk?“
; En augu hans voru í önnum. Hann sá, að hann var í
íierbergi. Innar af því var stærri stofa með
vængjahurðum, sém nú voru opnar. Hann
standa þar hjá stórum skjalastafla, sem lá á gömlu sterklegu
iskrifborði og hann hélt á skjali í annarri hendi, en á pístólu í
íiinni. Cazac var þarna, hallaðist áfram hálfur út úr stólnum,
með höndina í vasa á síðunni. Sá sem opnaði dyrnar var í
þrestskufli; hann var lítill og feitur, hörundsdökkur, augun
voru stór, rök og áhyggjufull. Hann var svo viðkvæmnislega
eftirvæntingarfullur á svipinn, að hann minnti á lítinn hund,
sem mænir á eiganda sinn er hann setur upp hatinn. Það var
íum á honum og hendur hans löfðu máttvana frá úlnliðunum
éins og loppur á hvolpi, sem sest á afturendann og væntir góðs
áf húsbónda sínum. Maðurinn með skikkjuna hafði dregið
pístólu út ur brjóstvasa sínum til hálfs.
einu eins og ég væri aftur orðinn nýhð j-giæningi. En hann
hafði á réttu að standa um pístóluna. Kveikjupúðrið var reyndar
rakt“, sagði Rateau.
„Og herrann hafði rétt fyrir sér þegar hann sagði að þú værir
bjálfi“, sagði Boutreux.
„Já, herra. En ég er feginn að hann er með okkur. Það væri
erfiðara að hafa hann fyrir andstæðing, heldur en — heldur
en heilt herfylki af pólsku riddaraliði“, sagði Rateau alvarlega
með unglingslegri rödd.
Lemoine brosti og sagði: „Þetta kvöld hefur tekist prýðisvel,
Boutreux. ------Þakka yður fyrir Cazac. Þér hafið gert okkur
mikið gagn. Svona nú. Nú skulum við fara.“
,,í öngstrætið, og staðinn þar?“ sagði Cazac.
„Já,“ sagði Boutreux. „.... Ekki þú Rateau. Þú getur farið
þína leið sem stendur og gleymdu ekki að hafa fataskipti. Ég
skal svo segja þér hvenær við þurfum á þér að halda. Svona
komið þið nú, ef eitthvað á af því að verða.“
Ratapoil hafði gengið ofan stigann. Hann kom út í dyrnar
hjá Switzer og dró andann djúpt til þess að fylla lungu sín
af fersku lofti, áður en hann héldi lengra áleiðis. Þá sá hann
einhverja hreyfingu í dimmu dyraskoti andspænis. Það var
eins og aflöng nótt væri þar á sveimi. Stakur geisli læddist út
um bil milli gluggatjalda hjá Switzer og þá sá hann að ein-
hverskonar ásjóna var á skugganum. Nú jæja sagði hann við
sjálfan sig. Svo að nóttin hefur auga? Er það?
Hann reikaði nú áleiðis, blístraði hástöfum og laglaust, eins j
og drukknum mönnum er tamt, hélt að næsta götuhorni og
hlustaði eins og drukknir menn gera ekki. Einhver veitti
honum eftirför. Hver gat það nú verið? hugsaði hann með sér.
Vinur éða óvinur? Hann nam staðar við lítið kaffihús til þess að
kveikja aftur í vindlinum sínum, hangsaði þar yfir litlu brenni-
vínsglasi, loks reis hann á fætur með krampakenndum rykk, sem
var snilldarleg eftirlíking og hraðaði sér út, slagandi og óstöð-
ugur á fótum.
Hann rakti feril sinn til baka og skjögraði mjög, þangað til
hann kom að djúpu dyraskoti, þar kokaði hann, eins og hann 1
ætlaði að kasta upp — gough! — og eins og hann hafði vænst,
kom dökkklæddur maður út úr skugganum og leið út á götuna.
Það eru fáir menn, sem geta staðist óvænta árás af þessari
tegund. Jafn vel Ratapoil, er gat staðið andspænis gínandi
fjandmanna-fallbyssu, sem ætlaði að fara að spúa úr sér járna-
rusli, jafnvel hann hefði stokkið út undan sér í skelfingu,
hefði einhver drukkinn nánugi hallað sér upp að honum og
farið að búast til að senda frá sér spýju.
„Fyrirgefið", stamaði Ratapoil og kingdi. „Þær eru hábölv-
aðar ostrurnar hjá Switzer — þér skuluð aldrei fara þangað —
ólukku þrjóturinn. . . . oftur .... uh-uh-uh.“ .... Því næst
gekk hann að nokkru og hálf féll út að horninu og jafnskjótt
og hann vissi að hann var úr augsýn hljóp hann fljótt á tánum
upp eftir Rue Vielle des Cuirassiers. Hinn maðurinn myndi —
ef hann væri ekki alger fábjáni — láta 15 til 20 sekúndur
líða, áður en hann hæfi eftirföp á ný og fyrir hornið. Ratapoil
smeygði sér síðan undir lágt götuljós og inn í hið mjóa öng-
stræti, sem kallað er La Pipette
Þegar Ratapoil var Kominn inn í La Pipette, fór hann inn í
steinlagðan inngang á gömlu fúnu fjölbýlishúsi, flatti sig alveg
upp við vegginn og beið. Það leið minna en hálf mínúta, þá
kom maðurinn í dökku fötunum, staðnæmdist hjá götuljósinu og
leit upp eftir stærri götunni og niður eftir henni aftur. Hann
hikaði aðeins andartak, svo tók hann ákvörðun og gekk inn í
La Pipette, alveg eins og Ratapoil hafði ráð fyrir gert.
Nú skulum við sjá hvor verður kötturinn og hvor músin,
hugsaði Ratapoil og stikaði hátíðlega út úr stað sínum í skugg-
anum, straukst við hinn manninn, bægði lionum svo lítið frá
og baðst afsökunar stuttur í spuna. Fór síðan að götuljósinu og
nú var það hann, sem staðnæmdist þar, snýtti sér með miklum
hávaða í gulan silkivasaklút og veifaði honum kringum sig í
daufri birtunni, áður en hann stakk honum aftur í vasann undir
frakkalafinu sínu.
Ratapoil ávarpaði hann kunnuglega, léttur í máli. „Væni
minn! Þegar þér genguð fram hjá mér í Ruelle Vignan fyrir
skömmu — ég stóð þarna i étt undir götuljósinu — tók ég eftir
því að það marraði í skónum yðar. Leggið yður orð mín á
minni, ungi maður. það er óhyggilegt að ganga á marrandi
skóm þegar maður veitir einhverjum eftirför.... og á gljá-
leðursskóm vitanlega! Drottinn minn“, sagði hann og leit niður.
„Þér eigið mikið eftr að !æra!“ — Og þér eruð faðir Jósep,
býst ég vi5“, sagði hann enn fremur og leit á litla manninn
feita en hann hneigði sig og dí-nlaði augunum.
kitöl4tökuMi .♦
Mendés-Franee. sem er þekkt
ur fyrir stefnu sína og störf í
bindindismálurn var einu sinni:
að ræða þessi mál við vin sinn,
og sagði þá þessa sögu:
Maður einn, sem hafði þao
starf á höndum, að gera athug-
anir á vínneyzlu í héraði einu,
þar sem talið var að víndrykkja.
væri sérstaklega mikil, hitti
einu sinni kaupmann einn úr
héraðinu og spurði hann, hvort
hann hefði nokkuð á móti því,,
að segja sér hvað hann drykki
nú mikið sjálfur. „Nei, hreint
ekki,“ sagði kaupmaðurinn.
„Eg er mjög hófsamur sjálfur
og drekk aldrei meira en emn.
pott með hverri málítð.“ „Hvað
borðið þér oft á dag?“ spurði
eftirlitsmaðurinn. „Átta sinn-
um,‘ svaraði kaupmaðurinn.
★
Franskir kvikmyndafram-
leiðendur reyna mikið til þess,
að allt sé sem náttúrlegast í
myndunum. Einu sinni var
hinn franski kvikmyndasmiður,
Leonide Moguy, að taka glæpa-
mannamynd og var Jean Ga-
bin í aðalhlutverkinu. Honum
fannst sjálfsagt, að „ekta“
glæpamaður hefði á hendi bófa
hlutverkið og réð til þess með-
lim einn í glæpamannafélagis
sem þá „starfaði“ undir stjórn
hins þekkta Jo Attias. Fyrsfa
daginn, sem bófinn lék, átti
hann að slá Jean Gabin í höf-
uðið með flösku. Þetta gerði
hann „svo náttúrlega“, að leik-
konan var lögð inn á sjúkrahús
með stóran skurð á höfði og
heilahristing. Hún varð að
liggja í tvær vikur á sjúkrahús-
inu f>rir þessar sakir.
★
Ameríkanar hafa gaman af
mörgu, meðal annars að lesa'
skýrslur um rannsóknir á öllu
mögulegu og ómögulegu. Þess
vegna eru líka allskonar rann-
sóknir gerðar svo nóg efni sé
til skýrslugerðanna. Ein skýrsl-
an er um rannsóknir á því, sem
kallast ,,svindl“ eða „smá-
svindl“ til að næla sér í aura
frá auðtrúa sálum. Hæst á blaði
er: •
1) Meðal við öllu.
2) Leiðin til að verða ríkult
í heimavinnu.
3) Meðal við skalla.
£ <2. Surrufks — T A R Z A N
2180
. „Hvers vegna drepur þú?“ .spurði
apamaðurinn rólegri röddu. Það
prraði í blökkumanninum og hann
sagði: „Það er mér skemmtun að
drepa þína iíka.“
Tarzan greip urn kverkar hans og
herti að um leið- og hann spurði
hörkulega: „Hvers vegna?“
„Vegna þess að það er vilji Chaka,"
stundi hann upp.
Chaka, hugsaði Tarzan, — jú,
hann var einhver mesti höfðingi
Zúlu-negranna, en hann dó fyrií!
hundrað árum.