Vísir - 04.01.1957, Síða 10

10
VlSIF
Föstudaginn 4. janúar 1957
EPISOIV IVIÆRSSSÆLL:
VíkiHýUríHH
16
IIIIIBE
veginn út á opið haf, hrópaði Björn. — Guðröður! Stýrðu eftii
krunkinu.
Mig langaði til að trú þessu, en ég þorði það ekki. Hljóðið var
eins og þegar hrafnar eru að ráðast á kornakur eða berjast vi'ö
uglu. Ég áleit, að okkur hefði rekið upp að ströndinni og að
hrafnarnir væru þar.
En ef ég segði það, hver mundi þá trúa mér? Ef til vill
Kitti og ef til vill Egbert. Ég færði mig nær Kitti og sagði:
— Hvað segir völvan?
— Talaðu, gula kona! hrópaði Björn.
Hún sneri sér við og sagði:
— Vissulega hefur Óðinn sent hrafna sína! En ekki til að
vísa okkur veg, heldur til að vara okkur við strönd dauðans.
ars rekur okkur upp í klettana. Beitið upp í vindinn!
Þar sitja þeir. Þetta eru fuglar dauðans. Snúið strax við, ann-
— Það veit hamingjan, að ég held hún hafi rétt fyrir sér.... I
— Snúðu skipinu upp í vindinn Guðröður! Hiópaði Egbert. I
Guðröður hafði þegar lagzt á stýrisárina. Það freyddi um
kinnungana, þegar skipið snerist upp í vindinn.
Því næst var ekki annað að gera en að bíða. Eftir um
klukkutíma greiddi vindurinn þokuna sundur.
Að baki okkur var ströndin. Það hafði ekki mátt miklu muna.
IV. KAFLI
GISLINN.
íÍ
Nú gafst mér tóm til að brjóta heilann um það, sem Kitti
hafði sagt mér um ferð Hastings til Norðimbralands, því að
ég fann á mér að það hlyti að hafa mikilsvarðandi áhrif á
örlög mín.
— Ég sá'gði þér, að þú mundif oft, heyra Aella nefndan á
nafn, ef eýrun á þér væru ekki full af ryki, sagði Egbert. —
En ég vissi ekki, að hann væri farinn að hugsa svo hátt að
kvænast dóttur Rhodris.
— Er Rhodri voldugur prins?
— Hann er hraustur maður og hugprúður og ræður nú yfir
mestum hlutanum af Wales. Aella er líka upprennandi stjarna,
og ég sagði þér að hann væri að keppa eftir kórónu Norðimbra-
lands. Það er ómögulegt að vita, nema hann sé þegar búinn að
setja hana á höfuðið.
— Meera hefur gert ráðstafanir til að ná í konunglegan
gisl, hélt Egbert áfram. — Aella verður að greiða mikið lausn-
argjald. Og verið getur að Rhodri verði að láta land sitt í
lausnargjald fyrir dóttur sína. Þá gæti Ragnar notað Wales
sem stórt, fjallgirt virki til að leggja undir sig England.
Egbert fölnaði og greip andann á lofti.
— Hvað gengur að þér? hrópáði ég.
— Ef Ragnar nær Wales undir sig, þarf hann ekki á mér
að halda, og ég verð ekki konungur á Norðimbralandi.
— Það held ég nú samt.
— Hvað hefurðu fyrir þér í því.
— Því get ég ekki svarað. En ég get komið því svo fyrir,
að þú náir tali af dóttur Rhodris á undan Meeru. Og þú einn
kant það mál, sem hún talar.
— Þarna kemur í Ijós vanþekking þín á Englandi, sagði
Egbert, Englar og Saxar gátu aldrei lagt Wales undir sig, svo
að íbúarnir tala enn þá sína mállýzku. Þeir eru að vísu kristnir,
en ég efast um að hún tali latínu. Eina vonin.,er súy að þar' éð
Hastjng hefur aðeins tvo skip, er lítil von til að hann nái henni.
— Ég þekkti Hasting betur en Egbert og vissi, að þetta var j
léleg huggun. Ég vissi að hann mundi ekki gefast upp fyrri
en í fulla hnefana.
Það vidi svo til, að ég átti erindi yfir sundið tii Seaef Holm.
Bezta járnið á okkar yfirráðasvæði var brætt þar og beztu
smiðirnir smíðuðu úr því vopn og verkfæri. Ég hafði meðferðis j
gull frá Egbert og elgshorn og dádýrshorn af dýrum, sem ég
hafði veitt. Ég keypti sverð. Það var hvorki gimsteinum
skreytt né slegið gulli eða smellt silfri, en það var gott í vöfum
og breitt blaðið var hitað við kol og kælt við ís.
Úr smiðjunni horfði ég yfir til Scaef Holm, þar sem sagan
segir, að hetjan hafði stigið á land fyrir mörgum öldum. Hann
hafði kennt fólki að nota járn í staðinn fyrir brons, og þar
sem hann hafði sofið, reis nú turn spákonunnar Grúnhildar.
Ég hafði beðið um stríðsöxi líka, en smiðurinn vildi. ekki
láta mig fá hana. Hann sagðd að sverð hæfði mér miklu betur.
Meðal Norðmanna voru það venjulega aðeins fræg sverð,
sem fengu nöfn. Én þegar frelsingi, sem nýlega hafði fengið
frelsi og var óvanur vopnaburði, gaf sverði sínu nafn, var það
hlátursefni. Samt gat ég ekki neitað mér um að gefa sverðinu' stætt starf?“
nafn og kalla það Tönn Óðins. Einhvern veginn hafði ég það á| „Jú, mikil ósköp. Eg má
vitundinni, að Óðinn mundi ekki reiðast þessari dirfsku minni, koma hvenær sem er fyrir 8 á
því að ég sór þess dýi'an eið að fella marga kristna menn með morgnana og fara heim hvenær
sverðinu, áður en ég félli í orustu. En ég trúði engum fyrir sem er eftir fimm á kvöldin.“
þessu nafni nema Kitti, og mér til mikils hugarléttis hló hún
ekki hæðnishlátri sínum, sem hljómaðd eins og sjófuglagarg.
í stað þess dökknuðu augu hennar, eins og þegar hún sá sýnir.
Á \
ktfcídtökuHHÍ 4
„Verðurðu voða reiður, þó
við frestum brúðkaupinu svo-
lítið,“ spurði filmstjarnan sinn
tilvondandi.
I „Því segirðu þetta! Elskar þú
mig þá ekki lengur?“
l „Jú, jú, elskan, en eg verð
bara að giftast forstjóranum
fyrst.“
*
„Hvernig líkar þér í nýju:
stöðunni?“
„Alveg pi-ýðilega.“
„Er þetta ekki alveg sjálf-
Ég hafði vanið bæði auga mitt og hönd fyrir löngu við að
skjóta jámerninum og fara með ýviðarbogann. Þegar voraði
og grös tóku að grænka, tók Egbert að venja mig við það,
sem hann kallaði sverðaleik, en sjálfan sig taldi hann snilling í
þeirri grein. En ég gat ekki varizt þeirri hugsun, að þessi
smábrögð hans dygðu lítið, ef hann ætti við óðan bersek,
sem óð fram og klauf menn í herðar niður. En æfingarnar
miðuðu aðallega að því að efla höggvísi mína og hraða.
Borgarstjórinn í bænum St.
Marie í Michiganfylki ,,stal“
peningum úr bæjarsjóðnum til
að borga sjúkrahúsvist fyrir
fátæka stúlku. Að svo búnu
kærði hann þjófnaðinn fyrir
lögreglustjóranum, sem dæmdi
hann til fangelsisvistar. (Það
má geta þess, að hann var sjálf-
, , , , ur einnig lögreglustjóri í bæn-
Hann gerði mig að styrimannslærlingi a striðsskipi smu og . Tn h . ■ .
lét mig gera eftirraynd af dásam.ega fallegu kortl, sem fu„d- sky!dust6rfSt sifTlS-
ist hafði í gömlum turni við mynni Humberfljóts. Það var unum tók hann - móti borgur.
dregið á tvær pergamentrullur sem voru þrjú fet á breidd og unum til vigtals { íangelsinu>
nærri því tuttugu fet á lengd. Það var uppdráttur af Swan en þeir urðu að greiða einn dóll-
Roacl frá Doversundi til nyrsta odda Jótlands. Eg tók mér mán- &r fyrir hyert viðtal 0g fénu
uð í þetta verk. Og ég grúfði mig lengi yfir það til þess að ráða varði hann tn ag gndurgreiða
rúnir þær, sem á því stóðu, og þegar ég hafðd loks lokið þyí, bæjarsjóði stuldinn.
vissi ég meira en sjómaður eftir ævilangt siglingastarf. Ég
lærði nöfn á víkum og vogum, eyjum og sundum, ám og odd- j *
um, rifjum og skerjum og vissi hvar þau voru og hver fjar-j ■ , _
. ...... . , * „ , . _ . I bænum Cavite a Fihpsey]-
lægðm var milii hmna ymsu staða. Sumra bessara staða kann-1 , _ , ,, .. .
.. . , , um hefir fræðslumalastjormn
aðist eg við af Ivsmgu. Nafn landssvæðis okkar stoo bar með _ .,
. . , ... TT,.. , „T ■' , ,, lagt fyrir logregluna að sja um,
latneskum bokstofum og het Ultima Thule. Noróur var kallað . , , . „ ;
TT ... , , að bormn komi ekki vopnuð i
Hvitbjornmn, en austur Solaruppkoman. i , ,,
skolann. Það hefir nefmlega
Á björtum maímorgni fékk ég frétt frá Scaef Holm. sannast, að börnin ógna kenn-
— Hasting er kominn og hefur meðferðis kvenmann, sem urunum oft með hlöðnum byss-
hann hefur tekið til.fanga. Væri ég í þínum sporum mundi ég unum svo að þeir eru í stöðug-
ekkert skipta mér af henni. j um lifsháska, ef eitthvað bregð-
— Hvers vegna ekki? j ur út af.
— Fyrst þú spyrð, skal ég segja þér það. Hún er galdrakonad ★
— Áttu við, að hún sé völva?
— Nei, völva er hún ekki. Hún er galdranorn og slíkar eru
einungis í kristnum löndum og þær eru slægar og grimmar
eins og úlfynjur.
Þessi frétt vakti athygli mína og forvitni og ég ákvað að
labba þessa tveggja tíma ferð eftir heiðdna og líta á kvenmann-
inn að minnsta kosti, ef ekki tala við hana. Þegar þrælarnir
sáu að ég var með sverð, gerðu þeir enga athugasemd við að
róa mér yfir sundið. Ég gekk fram hjá grófinni, þar sem einu
sinni átti að láta froskana éta mig, og þar glytti í hvítar höfuð-
skeljar, og hárin risu á höfðd mér. Ég gekk fram hjá turn-
Gvendur kemur æðandi inn í
lögreglustöðina og tilkynnir að
konan hans sé týnd, hún hafi
ekki komið heim í heilan sólar-
hring. Svo sýnir hann varðstjór-
anum mynd af henni og heimtar
að gerður verði út leitarleið-
angur. „Við verðum a’ð finna
hana,“ segir Gvendur.
Varðstjórinn lítur á myndina
og segir síðan. „Hvers vegna?“
C- '(rr-ugkj
TARÍAIM
2257
Seinna, á leiðinni til þorpsins rák-
Ust þeir á uppþornaðan árfarveg og
bakkar hans voru svo brattir að
ekki var hægt að klífa þá.
Ráð hef ég, sem duga mælti
Tarz«n. Við byggjum tvær hindr-
anir við sinn hvorn enda farvegs-
ins og höfum dyr á öðrum.
Við Hemu sagði hann, hafðu
mennina tilbúna kannski við getum.
haldið Tanor í þetta sinn, , j