Vísir - 05.01.1957, Qupperneq 5

Lau-garésginn 5. Janúar 1957
vfsm

^áoSr'rí2?*->'h>Ív^
IftijratljcAiÍ.
Mr. Bovd Lancaster kom á
lögreglustöðina, ekki til að
gefa uppiýsingar heldur til þess
að fá hjálp. En það sem hann
sagði við lögregluþjóninn við
afgreiðsluborðið varð til þess að
honum var vísað til deildarinn-
ar sem hafði með morðmál að
gera og nú sat hann fyrir fram-
an Grebe yfirlögreglumann og
sagði honum sögu sína.
Mr. Boj'd Lancaster var ekki
stirt um mál og hann sagði sögu
sína með lipurð og rak ekki í
vörðurnar.
' — Við gengum upp á Win-
lockfjallið í dag, sagði hann all
hreykinn. — Simon bróðurson-
m- minn og eg. Mér finnst það
hreint ekki illa af sér vikið.
Eg verð 65 ára í næsta mánuði.
— Vel af sér vikið^ sagði
Grebe.
— Eg hjálpaði honum að rísa
á fætur, en hann hafði snúið
fótinn. Hann reyndi að standa
í hann, en gat það ekki. Það
stóð mjög illa á fyrir okkur.
Eftir nokkrar sekundur gat
hann alls ekki stigið í fótinn.
Hvað átti eg að gera?
— Einmitt það sem þér gerð-
uð. auðvitað skilja hann eftir
og reyna að ná í hjálp.
— Hjálp, en það var alveg út-
séð um það, að eg gat ekki haft
upp á nokkurri manneskju
þeim mégin mýrminnar, sem
Bligh Abbot var og þangað var
fjórðungur úr mílu og með
sjálfum mér efaðist eg stórlega
um, að eg myndi nokkurn tíma
rata út úr mýrinni og komast
til bæjarins. Bróðursonur minn
gaf mér nákvæmar ráðlegging-
ar hvernig eg ætti að fara að
an sex í morgun því ella hefði
verið komið myrkur áður en
Við komum niður af fjallinu
austanmegin og það var reynd-
ar komið myrkur þegar við
loksins komum í mýrina við
fjallsræturnar.
— Mýrin og fenin, það er
stórt landssvæði sem ekki er
annað en tóm fen. Svo sannar-
lega hættulegur staður.
— Það sagði bróðursonur
minn líka. Hann er vel kunnug-
ur þarna, skiljið þér. Hann er
ráðinn þarna uppfrá á hverju
ári. Hami sagði mér það að
fleiri mannslíf hefðu glatast í
mýrinni en í fjallgöngum uppi
á hálendinu.
— Það er víst rétt hjá hon-
um.
— Hann er mjög kunnur
þarna og þekkir leiðina eins og
vasa sína. Það sem gerir manni
erfitt með að rata eins og þér
kannist við, er það, að gamlir
troðningar, sem búið er að nota
árum saman, sökkva snögglegá.
svo þar er ekkert nema botn-
laust fen. Maður fetar sig kann-
ski áfram eftir gömlum troðn-
ingi og svo sekkur maður
skyndilega niður í botnlaust
fenið og er að eilífu glataður.
— Eg veit. sagði Grebe, það
skeður á hverju ári.
— Við höfum að minnsta
kosti gengið heilan kílómeter
áður en myrkrið skall á. Við
gengum hvér á eftir öðrum því
bróðursonur minn sagði að það
væri öruggast. Stöku sinnum
braust tunglið fram á milli
stormskýjanna, en tunglskinið
var okkur ekki til mikillar
hjálpai'. Við vorum rétt komnir
framhjá gamla fúna trjábolnum.
— Hvaða trjábol?
— Eg sá bara einn, Blighs
Copse, kallaði bróðursonur
minn það.
— Já, þá veit eg.
, — Allt í einu hrópaði Simon
upp yfir sig og datt. Hann hafði
fest fótinn í gamalli rótartægju
óg.datt kylliflatur í mýrina.
ni; sagði - Grebe
— V ið lögðum af stað klukk- , rata. Haltu áfram eftir þessum
troðningi um 500 metra, sagði
hann. Þá átti eg að koma auga
á ljós á hægri hönd mér, en eg
átti ekki að láta það villa mig
og ekki ganga á ljósið. Þar áttu
tveir troðningar að mætast og
skyldi eg taka þann til vinstri
og ganga eftir honum einn kíló-
metra og þá átti bærinn að
koma í ljós og auðvelt að rata
þangað úr því.
Eg hélt af stað og fór eins og
hann hafði sagt mér og taldi
skrefin til að geta reiknað hér
um bil hvenær eg hefði gengið
500 metra. Og það stóð heima,
þar var ljósið. Það virtist nær
en eg hafði gert mér í hugar-
lund og var mér á hægri hönd.
Þegar eg stóð þarna og leit
í kringum mig kom tunglið
fram úr skýjaþykkni og eg var
næstúm fullviss um, að ljósið
var úr stofuglugga. Þar sem eg
stóð sýndist mér' vera hjólspor,
sem, lágu í áttina til hússins. Eg
hefi heyrt taíað um hrævarelda
og mýrarljós á svona stöðum,
en eg var næstum viss um að
það sem eg sá, var hús eða kofi.
Eg fór samt eftir ráðlegging-
um bróðursonar míns, sem
hafði sagt: Skiptu þér ekki af
ljósinu. en taktu troðninginn,
sem liggur til vinstri þegar þú
kemur að honum. Hvað gat eg
annað en farið að ráðum hans.
En einmitt í því kom tunglið
fram aftur ög varð nú bjartara
en fyrr um kvöldið. Eg rýndi
eins og augun þoldu til að ganga
úr skugga um hvaðan ljósið
kom. Þá varð eg viss í minni
sök. Eg sá greinilega móta fyrir
húsi og nú sá eg ljóst hjólspor
eftir kerru, sem ekið hafði verið
upp að húsinu.
Eg ákvað að fylgja hjólför-
unum þrátt fyrir allt. Vegurinn,
sem kerran hafði farið um, var
ágætur og, eg gekk öruggur
milli hjólfaranna og brátt stóð
eg fyrir utan dyrnar og barði
á hurðina. Vingjarnlegur mað-
ur, sem heitir Rivers, opnaði
dymar fyrir mér og lofaði þeg-
ar í stað að fylgja mér til Bligh
þurrlega. Abbot. Við komum til bæjarins
hálftínia seinna og Riverg náði
í nokkra menn til að bera bróð-
urson minn heim. Þegar hann
var kominn á öruggan stað tók-
um við leigubíl hingað til borg.
árinnar. Við búum í gistihúsinu
Bligh Arms.
— Hvað var það þá, sem kom
yður til að leita til lögreglunn-
ar Mr. Lancaster?
Já_ þá komum við að því.
Hann tók upp penna og ávís-
anahefti. Eg hafði enga pen-
inga á mér. Og eg fer á morgun.
Eg hafðí hugsað mér að biðja
yður um að hjálpa mér svo að
mennirnir, sem hjálpuðu til að
bjarga Simonit fái nokkra borg-
un fyrir það. Grebe þagði og
horfði hugsandi fram fyrir sig.
— Segið mér nokkuð, sagði
hann að lokum. Þegar Rivers
fylgdi yður til bæjarins fór hann
þá leið, sem bróðursonur yðar
hafði sagt yður að fara?
— Nei. Eg tók eftir því, að
þegar við komum á staðinn,
þar sem troðningarnir mætast,
tók hann troðninginn til hægri.
— Hum .... Hvernig líður
bróðursyni yðai' í dag? Hefir
hann hagað sér nokkuð undar-
lega?
— Já, það var nokkuð sem
eg veitti athygli. Hann hafði
lika dottið fyrr um daginn og
það var bara lítil þúfa, sem
hann datt um. En eftir það var
eins óg hann yrði mjög hlé-
drægur og þögull. Og þótt hann
hefði gengið á undan allan dag-
inn fór hann nú fram á það, að
eg gengi á undan.
— Gaf hann nokkra skýringu
á því, að hann vildi ganga á
eftir?
— Nei.
— Urðuð þið varir við nokkr-
ar mannaferðir?
— Já, bónda nokkurn, sem
heitir Tom Harris. Bi'óðursonur
minn þekkir hann.
— Hefir læknir litið á fót
bróðui'sonar yðar?
— Hann hélt að það væri ekki
ástæða til að kalla á lækni. En
eg hélt að það myndi vera bezt
og hringdi til læknist dr. Brid-
ges, sem var að skoða hann þeg-
ar eg fór í lögreglustöðina.
Grebe hringdi í símann og
með eftirvæntingu heyrði Lan-
caster að hann spurði eftir dr.
Bridges og þegar hann fékk
samband við hann, spurði hann
Jækninn hvernig það væri með
tognunina í fæti Simons Lan-
caster. Lancaster gat ekki heyrt
svarið, en horfði í andlit Grebes
með eftirvæntingu og tók eftir
því, að andlit hans lýsti nokk-
urri undrun.
Grebe sleit samtalinu og sat
þögull nokkra stund. Síðan tók
hann símann aftur og hringdi
í annað númer. ;í þetta skipti
talaði hann við dyrávörðinn á
Kings ■ Arms og spui'ði hvort
Tom Harris væri staddur á
barnum. Það leit-út fyrir að svo
hefði- verið, -því harm ispyrðí
strax þann, sem í símann kom,
hvort hann hefði mætt tveimur
mönnum uppi á Winlock fjalli.
Hverju hann svaraði, gat Lan-
cater ekki heyrt, en á hinn bóg-
inn mátti sjá það á svip Grebes,
að svarið hafði nokkur áhrif á
hann.
— Eg er hræddur um að eg
verði að spyrja yður einnar
spurningar: Hefir bróðursonur
yðar ástæðu til að óskar eftir
því, að þér fallið frá? Myndi
hann á nokkurn hátt .hagnast
við dauða yðai'?
Lancaster brá fyrst fingri á
höku sér og fitlaði síðan svolítið
við grátt, en vel hirt efrivarar-
skegg sitt og svaraði:
— Já, hann er í rauninni eini
erfingi minn.
Grebe kinkaði kolli.
— Eg álít, sagði hann alvar-
legur, að hann hafi gert tilraun
til að myrða yður í kvöld.
— Nei .... En ....
— Nú tala eg ekki til yðar
í nafni embættis mins.
— Nei. ....
—r Eg. áljt, að við höfum ekki
nægilegar sannanir til ákæru.
En eg vil ráðleggja yður að fara
ekki einsamall í fjallgöngur
með bróðursyni yðar. Ef þér
hefðuð farið að ráði hans, hefð-
luð þér gengið beint í dauðann
og það vissi hann.
— Eruð þér viss um það?
— Eg er hræddur um það. Sú
leið, sem hanix benti yður á að
fara, til vinstri, er hættulegasta
leiðin í allri mýrinni. Bróður-
sonur yðar var hér í fyrra við
leit að manni, sem fórst á þess-
um stað og hann vissi vel hve
leiðin var hættuleg og nú ætl-
aði hann að lokka yður út í
sama fenið.
Mr. Lancaster deplaði aug-
unum.
— Álítið þér að þet(,a með
tognunina í fætinum hafi verið
eintóm uppgerð?
— Eg viðurkenni, að eg hélt í
það fyrst. Hefði svo verið, hefð- |
um við getað kært bróðurson yð ;
ar fyrir morðtilraun. En mér
skjátlaðist. Hann tognaði í fæt-
inum og það meira að segjá
mjög alvarlega.
— Nú það sannar, að hann er
saklaus.
— Nei, svaraði Grebe.
— Hvað eigið þér við, þegar
þér segið, að yður hafi skjátl-
ast?
— Sjáið þér til. Það var ein-
rnitt þegar hann tognaði í fæt-
inum, að hann kom auga á tæki-
færið. Tognunin var ekki með í
ráðagerð hans, en hún veitti
honum tækifæri sem hann hafði
beðið eftir. Hann meiddi sig
ekki, þegar hann datt í
mýrinni, heldur þegar þú hélzt,
að hann hefði aðeins rekið tána
í þúfu uppi á fjallinu og hrasað.
Þér tókuð eftir því, að eftir það
varð hann þögull. Hann hafði
nefnilega kvalir í fætinum og
þegar hann haltraði á eftir yð-
ur og leyndi meiðslum sínum,
var hann einmitt að hugsa út
ráð til að koma yður fyrir katt-
ai’nef.
— En hvernig getið þér álykt-
að það?
— Hann bað yður að ganga á
undan sér, ekki satt? í hala-
rófu. Nú af hvei'ju haldið þér?
Eg fékk að vita það hjá Tom
Harris. Þegar hann mætti ykkur
uppi á fjallinu, þá genguð þér
á undan og hann var svo haltur,
að hann gat tæpast sagt gengið
heldur næstum skreiddist á-
fram, en það vissuð þér ekki
um, enda var tilgangurinn að
leyna yður því.
Uppreistarforinginn á
Hann ber hæst meðal byltingarslnnaðra
leiðtoga í Indónesíu.
Meðal byltingarsinnaðra leið-
toga í Indóncsíu, en þeir eru
margir, ber hæst Maludin
Simbolon ofursta.
Hið unga sambandsríki,
Indonesia — fyrrverandi
Hollenska Austur-Asía —
hriktir á gi-unninum, vegna |
byltingarólgu. Óánægja með
sambandsstjórnina er megn og
mai'gir telja sig til leiðtoga
fallna, og þeirra meðal ofurst- ^
inn, en forfeður hans voru
mánnætur, sem snúið var til
ki'istni í landi, þar sem yfir-(
gnæfarýdi hluti íbúanna eru
Mohammeðstr úar m enn.
Og þar við má bæta, að þessi
maður var menntaður af
Hollendingum, byrjaði lífsstarfj
sitt hjá kommúnistum, og
læi'ði stríðslistina hjá Japön-j
um, og hann er maður ágæt-j
lega geíinn og menntaður og
stundar íþróttir af kappi.
Þjóðarhagur.
Þeir, sem þekkja hann bezt,
eru sannfæi'ðir um, að liann
hafi ekki gerst byltingarleið-
togi vegna skapgerðarbresta
eða erfðahneigða, heldur vegna
þess, að hann hafi ekki eygt
aðra leið en byltingarleiðina til
þess að bæta úr því misrétti,
sem Indonesiumenn eiga við
að búa. Þeir segja til dæmisi
tilgang hans með stórkostlegu
smygli, sem liann gerði kvrnn-
ugt um í júlí s.l., sé ekki stund-
að til þess að hlaða undir hann.
persónulega, heldur til þess að
tryggja þjóðarhag.
Smygl.
Þessi leiðtogi er fertugur að
aldri og hefur heilan her undir
sinni stjórn. Það vakti heims-
athygli að kalla má, er hann
gerði uppskátt, að her hans-
hefði smyglað hrágúmi til
Malakkaskaga í stórum stíl, og
hagnaðurinn af þvi numið sem
svaraði til 5 milljóna dollara.
Hann notaði féð til þess að
reisa nýja herskála og kaupa
hrísgrjón og önnur niatvæli og
klæði handa hermönnum sín-
um og almenningi.
Yfirherstjórn Indonesiu á-
kvað að láta hann ekki sæta
ábyrgð. Hermennirnir þurftu á
því að halda, sem hann hafði
keypt handa þeim, til þess að
búa þá undir átökin við
mohammeðska uppreistar-
menn á norðanverðri Súmötru.
Mælskumaður.
Simbolin er lýst svo, að
hann sé maður geðþékkur; i,
framkomu, og fríður sýnum, og