Vísir - 09.01.1957, Blaðsíða 4

VÍSIR
Miðvikudaginn 9. janúar 1957.
/I
„Nakinn sannleikurinn.
Kommúnistar beita fólskubrögðum
til að afstýra fylgistapi.
Efíirfarandi atburðir gerðust
á Ítalíu og sýna glöggt, hversu
fúlmennska kommúnista getur
komizt á )hátt stig, þegar um
það er að rœðat að reyna að
koma í veg fyrir, að fylgið
hrynji af þeim.
Tveir kommúnistaforsprakk-
ar voru félagar í leynihreyf-
ingunni á styrjaldarárunum
og urðu margt að reyna. Og
eftir styrjöldina var góð sam-
vinna milli þessara tveggja
kommúnista. sem ekki efuðust
um ágæti málstaðar flokksins.
Báðir áttu heima í Subbiano,
annar — Sabatino Cerofoli.ro
— var borgarstjóri, en hann,
Italo Nofri, var framkvæmda-
stjóri flokkins. Nofri hefir gáf-
urnar, sögðu menn, Cerofelino
atorkuna og dugnaðinn.
Nú átti Nofri sér fagra konu,
sem var kölluð „fallegasta
stúlkan í Subbiano“, er hún
var heimasæta en þrátt fyrir
það, að maðurinn hennar og
vinir hans höfðu snúið nærri
öllum þorpsbúum til kommún-
isma, var konan, Bruna að
nafni, jafneinlæg í sinni róm-
versk-kaþólsku trú og áður.
Hún hélt áfram að senda son
sinn í kaþólskan skóla og Italo
Nofri var hreykinn yfir hversu
drengnum gekk vel námið.
Hann trúði á réttlæti.
Italo Nofri hafði eitt sinn
sjálfur ætlað sér að verða prest-
ur, og þegar hann gekk í
kommúnistaflokkinn var það
vegna þess, að hann trúði því,
að kommúnistaflokkurinn
mundi færa þjóðinni „frið og
félagslegt réttlæti“. Og Nofri
sagði: „Stalín var sem guð í
mínum augum.“
Hann komst fljótt að raun
um, að aðrir kommúnistar litu
þarna öðrum augum á. Þegar
Nofri heyrði um hina opinberu
afneitun kommúnistaleiðtog-
anna í Moskvu á manninum,
sem hann hafði tignað sem guð,
varð hann öskureiður, svo fór
hann að hugsa málið í ró, og
áhyggjur hans uxu. Hann fór
að efast og loks sagði hann sig
úr flokknum.
hann engan frið hafa, en Nofri
lét hvergi bugast og gekk 1
flokk kristilegra demókrata, og
fór að halda þrumandi ræður
gegn sínum fyrri samherjum
og stefnu þeirra. Hann talaði
mikið um „marxistiska spill—
ingu og öngþveiti“. í miðstjórn-
inni bar Cerofolino fram tillögu,
þar sem Nofri var víttur fyrir
agabrot og flokkssvik.
Svo gerist það skömmu síðar,
að maður nokkur kemur í
skyndiheimsókn til Brunu
Nofri, kveðst koma frá borgar-
stjóranum, til þess að segja
henni, að sonur hennar hafi
meiðzt í bifreiðarslysi. Hann
kveðst hafa lofað borgarstjór-
anum, að aka henni til drengs-
ins og Bruna flýtti sér örvænt-
ingu slegin með manninum. Ók
hann með hana til afskekkts
húss. en þar var enginn dreng-
ur fyrir, heldur Cerofolino og
aðstoðarmenn hans, þeirra með-
al ljósmyndari. Var nú konan
svipt klæðum og teknar af
henni myndir nakinni. „Sjáið
um, að maðurinn yðar gangi
aftur í flokkinn,“ sagði Cero-
folino hótunarröddu, „eða allir
borgarbúar skulu fá að sjá þess-
ar myndir“.
Seinasta
aðvörun.
Brunu leið illa næstu vikur,
sem geta má nærri, en sagði
engum, hvað gerzt hafði. Cero-
| folino var kjörinn borgarstjóri,
en hafði glatað verulega fylgi,
og Nofri hélt áfram báráttunni.
Og nú var Brunu skrifað bréf,
sem fól í sér „seinustu aðvör-
un“. í örvæningu sinni sýndi
hún manni sínum bréfið — og
sagði honum alla söguna.
Málalok.
Italo fór þegar á fund sak
sóknara og sagði honum allt af
létta. Og nú fyrir skemmstu
var upp kveðinn dómur yfir
Cerofolino í réttarsal frá 14.
öld í bænum Arezzo, skammí
frá Subbianoþorpi, og var hann
sekur fundinn um hótanir,
kúgun og svívirðilegt athæfi,
og fékk tveggja ára betrunar-.
hússvinnu og var sviptur borg-
araréttindum í 20 ár.
„Ekkert hefði gerzt,“ kvein-
aði Cerofolhm „ef Nofri hefði
bara verið kyrr í flokknum“l!
Kommúnistar í Subbiano
höfðu búið sig undir að fagna
Cerofolino, en er þeir heyrðu
dóminn gengu þeir eins og
grenjandi ljón um þorpið, og
gerðu að lokum áhlaup á hús
Nofris, og síðan hefur flokkur
vopnaðra lögreglumanna verið
þar á veðri.
„Það er ekki þægilegt að búa
við þetta,“ segir Nofri, „en það,
sem gerst hefur ætti að sann-
færa hvern mann um innræti
kommúnista.“
BRIDGEÞÁTTIIR
♦ ♦
* VISIS *
Fyrir nokkru síðan var ég
staddur í spilaklúbb hér í bæn-
um og varð þá vitni að eftirfar-
andi spili. Spil þetta er athyglis-
vert að því leyti, að í því kemur
fram spilatækni, sem hlotið hef-
ur heitið „grand coup“ í Bridge-
íræðiritum. — Margir íslenzkir
bridgemenn munu eflaust kann- j
ast við spilatækni þessa, en þó
hygg ég, að einnig séu margir,
sem ekki þekkja hana og þeim.
til framdráttar er þessi þáttur.
Og hér er svo spilið:
Sagnir voru eftirfarandi:
N: 1G 2G 5H 6H P. 5
S: 2S 4G 5G 7S.
Maður með
ljósmyndavél.
Félagar Nofris, þeirra meðal
Cerofolino borgarstjóri, létu
Fyrtsa mynd, er hin brezka
kvikmyndastjarna Diana
dors mun leika í í Bandaríkj
umun, verður „The Lady
and the Prowler“ frá R. K.
O. kvikmyndafélaginu. —
Stjórnandi myndarinnar er
John Farrow.

A 6-2
y Á-K-10-9
4 K-D-6
Á-G-5-3
Á 3
y D-8-4-2
4 9-7-5-4-3
* D-9-4
A G-10-7-4
y G-6-5
4 G-10
* 10-7,6-2
4 Á-K-D-9-8-5
y 7-3
4 Á-8-2
* K-8
Myndin hér að ofan er af landvarnaráðherra Breta, Anthony
Head, er hann heimsækir yfirmann herja Atlantshafsbanda-
lagsins í París. Yfirmaðurinn er Bandaríkjamaður af norskum
ættum, Lauris Norstad að nafni.
Sagnhafi var harður spilamað-
ur og ekki óheppinn eins og sjá
má á útspilinu, sem var spaða-
þristur. Austur lét gosann og
sagnhafi drap með drottningu
og spilaði út kóngnum. Þá kom
sannleikurinn um hvíta sykur-
inn í ljós. Margir óvanir spila-
menn hefðu nú-bölvað óstuðinu
á sér og hent spilinu upp á einn
niður, en sagnhafi sá, að ef spila-
skipting austurs væri hagstæð
og hann gæti getið sér til um
hana, þá væri „grandcoup" fyrir
hendi. Það fyrsta, sem honum
bæri þá að gera, væri að fækka
trompunum á sinni hendi, þar til
þau væru jafnmörg og hjá
austri. Hann spilaði því út
lijartaþrist og drap með ás, tók
kónginn og trompaði þriðja
hjarta. Nú spilaði hann tígul-
tvist, drap með drottningu og
austur lét gosann. Sé gosinn ein
spil er aldrei hægt að vinna
spilið, en eigi austur annan tígul-
er ennþá möguleiki á að vinna
það. Sagnhaíi spilaði nú lauf-
þrist heim á kónginn og siðan
aftur laufi og svínaði gosanum.
Nú tók hann laufás og heima
fleygði hann tígulás og spilaði
fjórða laufinu og trompaði. Ef
austur hefði nú átt 4 hjörtu, 3
lauf og tvo tígla, hefði hann nú
fleygt tiglinum og þá var spilið
tapað. En eins og sagt var i upp-
hafi var sagnhafi bæði harður
og heppinn, og hann spilaði nú
síðasta tíglinum og tók með
kóngnum. Nú á borðið út og
austur hefur G og 7 I trompi eir
suður A og 9 og spilið var unnið.
Á sunnudaginn var 3. umferð
í deildarkeppni Reykjavíkur spil-
uð. Einstakir leikir fóru þannig:
Daníel Markússon vann Jón
Magnússon, Ásbjörn Jónsson
vann Ingólf Ólafsson, Hjalti
Elíasson vann Árna M. Jónsson,
Sveinn Helgasson vann Ragnar
Þorsteinsson, Hörður Þórðarson
vann Ólaf Þorsteinsson, Eggert
Benónýsson vann Brynjólf Stef-
ánsson og jafntefli gerðu Rafn
Sigurðsson og Zophonías Ben-
ediktsson. Að þessum þrem um-
ferðum loknum eru 7 sveitir
eftir, sem spila nú allar við allar
um Reykjavíkurmeistaratitil og
þátttökurétt í íslandsmóti í
Bridge. Það eru sveitir þeirra
Harðar Þórðarsonar, Ásbjörns
Jónssonar, Árna M. Jónssonar,
Rafns Sigurðssonar, Sveins
Helgasonar, Eggerts Benónýson-
ar og Hjalta Eliassonar. Til tíð-
inda má telja það að sveit Brynj-
ólfs Stefánssonar, sem jafnframt
er núverandi Islandsmeistari,
hlaut ekki 50% vinninga út úr
þessum 3 umferðum og mun því
ekki verja titil sinn í ár.
Eandaríkjastjórn neitar al-
gerlega, að nokkrar banda-
rískar þotur hafi flogið
yfir rússnesk landsvæði 11.
des., eins og Rússar halda
mikið meidd og verið lengi að
jafna sig. Ramabu er búinn að
vera — hann féll á þessu máli
og honum var vikið frá — en
stúlkan býr ein í kofanum þín-
um fyrir neðan fossinn. Eg tal-
aði lengi við hana.“
Dorson náfölnaði við þessi
orð og starði á grátt andlit gull-
leitarmannsins.
„Eg kom líka með úrið þitt,“
sagði Jonas. „Hún fékk mér
það. Sagði að það væri þér mik-
ils virði.“ Hann lagði úrið á
borðið og hækkaði röddina um
leið, og hann sagði: „Það geng-
ur, sjáðu! Það hefir aldrei ver-
ið neitt að því. Hún dró það
alltaf upp á meðan þú varst
ekki með sjálfum þér; en þegar
hún sá, að þú tókst giftingu
hennar ekkert nærri þér, lét
hún það stanza í þeirri von að
þú mundir yfirgefa dalinn og
taka hana með þér. En þú fórst
einn.“
Sögunni var lokið. En þessi
saga mun lifa í Port Moresby,
svo lengi sem þar finnst þyrst-
ur þulur, og þögull áheyrandi,
sem er svo efnaður, að hann
getur greitt sögulaunin með
svalandi veigum vínguðsins í
barnum á bakkanum. En þegar
kemur að sögulokum, setur
menn hljóða og þeir horfa í
gaupnir sér eða eitthvað út í
bláinn, en þaðan fæst ekkert
svar.
Dorson sat grafkyrr og það
virtist ekkert blóð vera lengur
í hans æðum eða ljós í hans
augum, en úrið tifaði, annars
var dauðaþögn í herberginu.
Tifið í úrinu var eins og svipu-
högg í eyrunum á Tom Dorson
og það hækkaði og hækkaði og
smaug inn í merg og bein. Og
allt í einu þaut hann upp, hann
æddi um og nú hljóp hann á
hurðina, hún hrökk upp. Dor-
son var horfinn. Hurðin ramb-
aði þarna á hjörunum, vand-
ræðaleg eins og mennirnjr sem
stóðu þarna inni, og flugurnar
flýttu sér inn um dyrnar, inn í
ljósið sem stóð á borðinu, þar
sem úrið lá. Það hreyfði sig
enginn til að loka hurðinni fyrr
en hið óða fótatak Dorsons var
dáið út.
Þá rétti Will Jonas út hönd-
ina til úrsins og kreisti hnef-
ann. Hann gekk yfir til barsins
með það. „Hann þarf ekki á því
að halda, hugsa eg,“ sagði Will.
„En hann hefði nú getað þakkað
mér, vildi eg meina. Jæja, eg fæ
þá eina flösku út á það.“
Og hérna er það. Það hangir
þarna á veggnum fyrir aftan
bardiskinn í Moresby, það hefir
enginn dregið það upp og það er
þagnað, en vísarnir bíða þess
að einhver dragi það upp svo
að þeir geti aftur hafið göngu
sína í kringum skífuna. Og það
minnir alltaf á sig, þegar for-
vitinn gestur lítur á myndina
af Tom DoFson, sem hangir
þarna við hliðina á því, og þá
er það alltaf sama spurningin,
sem er borin fram.
En svörin við spurningunni
eru á ýmsa vegu. Hinir trú-
gjörnu láta ekki af þeirri full-
yrðingu sinni, að það felist spá-
dómur í myndinni og þeir hafa
sína hugmynd um það, hvað
Tom Dorson muni hafa gert þá
eða þá. Hinir dreymlyndu
halda---------
En sleppum því. Þrátt fyrir allt
vitum við nú eitt. Dorson fór
aftur í dalinn, og í þetta sinri
var heiðríkja í huga hans og
hann vissi hvert hann ætlaði
- ekki til að flýja frá einhverju
heldur til að finna það. Og þar
sem það var enn á sama stað, þá
er enginn vafi á því, að hann
fann það, sem hann leitaði að
og þráði.
-----4-------