Vísir - 09.01.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Miðvikuáaginn 9. janúar 1957,
EDISOIM MARS3SALL:
VíkiHf
UtíHH
29
lEBS9EaE3EIBBQE3ll9SE!IBBBHBBDHBBBIBBMBB
hrifsaði til mín óskipt herfang. Hann mun ekki heldur trúa
því, að Aella vilji ekki borga vel fyrir jómfrúdóminn. Það var
einmitt þú, Meera, sem sannfærðir hann um hið gagnstæða. Þú
fullyrtir, að Aella mundi borga tvö hundruð pund í silfri.
Hvers vegna gerðirðu það?
— Fréttirnar um för hennar komu svo séint. Ragnar varð að
hefjast strax handa — ég hafði ekki hugsað málið nógu vand-
lega.
— Ég get ekki verið kurteis við þig, Meera, þegar þú þvaðrar
vitleysu. Þú vissir, að Aella hatar Ragnar meira en pestina.
Hasting leit til mín og sagði: — Ogier! Ég skal reyna að vera
kurteisari við þig. Þú virðist hafa áhuga á því, að menn hati
Ragnar, þótt ég viti ekki hvers vegna. Eítir að Ragnar hafði
ráðizt á Nantes og tekið móður mína til fanga, sigldi hann upp
Humberfljót í Englandi, og dvaldist um tíma með Enid, konu
jarlsins af York og móður Aella. Jarlinn sór að hefna sín, enda
þótt ég hafi grun um, að Enid hafi ekki haft neitt á móti
skemmtuninni. Ég held jafnvel, að hún hafi komið af sjálfs-
dáðum á fund Ragnars. Faðir minn naut mikillar hylli kvenna.
Hann horfði tjáningarlausum augum á Meera og sagði: — Hef-
urðu aldrei tekið eftir því?
Meera sat eins og steingerfingur. Hún sagði:
— Þú ert mestur þeirra allra. Ég mun aldrei efa það framar.
— Og þó er það svo, að Morgana getur borið um það, að ég
hef ekki hæfileikana hans föður míns í þessu tilliti.
— Ég skal spyrja hana, greip ég fram í og notaði tækifærið.
Á ensku sagði ég:
— Morgana! Hasting er að hugsa um sð gera þig að frillu
sinni. Tekurðu því með gleði?
— Ég vildi heldur hátta hjá úlfi — eða jafnvel hjá þér!
— En ég vissi ekki, hvað hún meinti þetta alvarlega. Hún
virtist tala af sannfæringu, en sparkaði þó í öklann á mér um
leið undir borðinu. Hasting virtist skemmta sér konunglega
yfir svarinu. Ég hef aldrei heyrt hann hlæja hjartanlegar en þá.
— Hvernig geturðu hlegið að svona frekjulegu • svari?
spurði Meera. — Ég veit, að þú hefur ekki ætlast til þess, að
þrællinn spyrði hana svona. Af hverju slærðu hann ekki með
flötu sverðinu.
— Vegna þess, að hann kann þá að beita oddinum á sínu
sverði. Hann er frjáls maður nú og hermaður Óðins, svo að
hann mundi hafa fullkominn rétt til þess. Ég býst að vísu við,
að ég sé betri skilmingamaður en hann, en þó er ég ekki viss.
Hann sneri sér að mér og sagði góðlátlega: — Svo að ég haldi!
áfram með söguna, þá sór eiginmaður ErJd að hefna sín, og
sonur þeirra Aella, hefur erft þessa blóðskuld. Geturðu hugsað|
að hann greiði lausnargjald nauðgara móður sinnar og ræn-
ingja unnustu sinnar? Nú sneri hann sér að Meera aftur. I
— Þér er ljóst, að Aella vill heldur, að Morgana sé fleygtj
fyrir hákarlana, en að Ragnar sé auðgaður. Þetta er Ragnari
ljóst líka. Samt ætlaðir þú að leggja út í stórt fjáraflaplan. I
Þú vilt alltaf meiri og meiri auðæfi. Hvaðan átti þetta fé að
koma.
— Hvaðan heldurðu?
— Frá Englandi. Öllu Englandi. Frá konungunum, herfor-
ingjunum og jörlunum, klaustrúnum og musterunum. Ragnar
átti að fá þetta allt, þegar Ragnar fengi bækistöðvar í Wales
sem lausnargjald. Þú hélzt, að Rhodri mundi kaupa dóttur sína
aftur þessu verði.
— Ég er ekki viss um, að hann vilji það.
— Hvers vegna sagðirðu Ragnar það ekki í stað þess að
ljúga að honum um Aella?
— Af því að hann er ákveðinn í að gera árásina gegnum
Norðimbraland, og það var ekki hægt í flýti að fá hann til að
breyta um ákvörðun.
— Hvers vegna getur hann ekki áttað sig á því, að betra er
að hafa bækistöðvar á Wales. —
— Af því, að hann er að mörgu leyti fífl. f fyrsta lagi hefur
hann lofað Egbert því að taka Norðimbraland til að launa
honum liðveizluna, og hann er fífl að fleiru leyti en þessu.
Hann dreymir um að geta brennt klaustrin á Englandi og skrín
hinna ensku dýrlinga. Hvers vegna? Vegna þess, að hann álítur,
að þau séu undir vernd hins kristna guðs. Hann óttast þennan
guð innst inni og vill því reyna að brjóta vald hans á bak aftur.
— Þetta er ekki alls kostar rétt hjá þér. Þú erl útlendingur
og getur ekki skilið hug víkingsins. Ég skil hugarfar víkings-
ins aðeins með heil^num, en ekki með hjartanu. En við skul-
um halda áfram. Þú hvetur mig til þess að leggjast með
Morgana í nótt. Ef það er aðeins til að þóknast mér, geturðu
ekkert grætt á því, nema að gera mig skuldbundinn þér, eða
heldurðu það? Þú sagðir, að Rhodri mundi borga lausnar-
gjaldið jafnt fyrir því. Heldurðu, Meera, að þegar hann er
búinn að fá mörg skilaboð frá Morgana — smygluð með vin-
um þínum, frísnesku kaupmönnunum — að hann borgi þá meira?
— Ég hélt, að hann mundi gera sér ljóst, með tímanum, að
hann á ekki annars úrkosti.-----
Hasting hló hátt. — Þú átt við það, að þegar ég sé búinn að
faðma hana í nokkrar vikur, verði hún mælskari í bréfum
sínum.
— Ef ekki, þá gæti ég samið nokkur bréí með minni mælsku.
— Það er ágætis hugmynd, en ég held, að hún beri engan
árangur. í fyrsta lagi er Rhodri einhver hraustasti konungur
kristinna manna. Ég geri ekki ráð fyrir, að hann ofurselji
samkonunga sína heiðnum ræningjum. í öðru lagi held ég að
Morgana mun ekki hvetja hann til þess. Ekki vegna þess, að
hún myndi nokkru sinni elska mig, heldur af hinu, að hún
mundi heldur vilja deyja, en hvetja föður sinn til þess. Spurðu
hana að því, Ogier.
— Morgana! Munt þú hvetja föður þinn til aö greiða það,
sem Ragnar fer fram á í lausnargjald fyrir þig, í nútíð eða
framtíð?
Hún ýtti snöggvast við mér undir borðinu.
— Ef lausnargjaldið er lítið, og ég verð enn þá jómfrú,
mun hann greiða það, án þess að spyrja mig að, svaraði stúlkan
og augu hennar hvíldu á Hasting. — Og hann mun áreiðanlega
frétta, hvernig komið verður fram við mig. En þið getið hagað
ykkur gagnvart mér eins og yður þóknast. Faðir niinn, Rhodri,
mun aldrei borga nauðungargjald fyrir mig, sem verður hon-
um til vansæmdar. Og hann veit, að allar beiðnir frá mér
um. að hann leysi mig út, eru falsaðar.
Hjartað hoppaði í brjósti mér. Samt gat ég látið sem ekkert
væri, þegar ég talaði við Hasting.
— Ég skildi hana ekki vel. Ég ætla að spyrja hana aftur.
Því næst horfði ég í augu Morgana. — Mig langar til að hjálpa
þér til að sleppa. —
í þetta skipti sparkaði hún fast í fótinn á mér — svo að ég
held, að við höfum bæði fundið til.
— Og ég mundi gera það, ef ég gæti, hélt ég áfram. — En
þú veizt, að það er vonlaust, og ég vona, að þú ákallir ekki
þinn kristna guð þinn gegn mér, þótt ég geti það ekki.
— Ég mun ekki formæla þér, ef það er það, sem þú átt við.
Okkur er bannað að formæla.
Ég þýddi svar Morgana fyrir Hasting. Málrómur minn, var
öruggur, enda þótt ég heyrði fjarlægan nið fyrir eyrum mér og
sæi eins og eldingar. Hún hafði áður átt sæti við háborð föður
síns, en nú var önnur kominn í það sæti. Samt sagði hún' frá
þessu, án nokkurs skjálfta í röddinni. Varir hennar voru
þykkar og rauðar, og ef ég fengi að kyssa þær, yrði ég sterkur
sem guð. Fyrir einn ástarkoss af vörum hennar, mundi ég
S'
A
♦
Itúöidí&ki/mtt »
Á fjárlögum vestur-þýzka
ríkisins 1956—57 er sem næst
IVz millj. kr. varið til hljóð-
færakaupa handa hinum ný-
stofnaða þýzka her.
★
Dr. Jakoda, prófessor við ná-
skóla einn á gullströnd Afríku,
spurðist fyrir um það meðal
svartra manna, hvaða álit þeir
hefðu á gáfnafari hvítra manna.
„Þeir eru heimskir fábjánar,**
sagði einn svertingjanna.
„Hvað er því til sönnunar?“
„Þeir eru góðir við konurnar
sínar.“
★
„Eg ætla að fá tíu vindlinga,4*
sagði ungur maður, sem kom
inn í tóbaksverslun nokkra í
Gelsenkirchen og lagði um lei§
50 mai-ka seðil á búðarborðið.
Kaupmaðurinn tók við seðl-
inum og gerði sig líklegan til
þess að skipta í peningakassan-
um.
„Upp með hendurnarh hróp-
aði þá viðskiptavinurinn allt í
einu og miðaði marghleypu á
kaupmanninn sem var í senn
undrandi og skelfingu lostinn.
Um leið hrifsaði ræninginn
skúffuna úr peningakassanum,
hvolfdi úr henni í skjalatösku
sína og hvarf sem skjótast á
brott.
Undrun kaupmannsins var
næsta mikil þegar hann var bú-
inn að átta sig á hlutunum.
Hann stóð enn með 50 marka
seðilinn frá ræningjanum í
höndunum, en í skúffunni höfðu
j aðeins verið 35 mörk í skipti-
mynt. Svo góð viðskipti hafði
■ hann ekki gert langa lengi.
I *
Við ljónabúrið í ^dýragarði í
New York borgar hefir nýlega
verið komið fyrir spjaldi með
varnaðaráletrun. Hún er svo-
hljóðandi:
Varizt að koma of nærri. Það
er með öllu bannað að gefa
Ijónunum sjálfan sig til matar.
★
Bandaíska óperusöngkonan
Blanche Thebom sem komið
hefir hingað til lands tvisvar
sinnum, var ’ nýlega sæmd
sænsku Vasaorðunnþ þegar hún
hafði sungið við konunglegu
óperuna í Stokkhólmi. Hún var
fyrsta erlenda listakonan, sem
hlýtur þessa orðu.
C. Citrruqki _ 2 ARZAIM —» 22fíl
Með kænsku og kunnáttu ráku veginn þar til hann varð að hlaupa Með reiðibauli hljóp hann inn í En uppi í trénu sat Hemu með
svertingjarnir Tantor inn í árfar- inn í gildruna. gildruna án þess að skynja hættuna. hnífinn tilbúinn að fella hliðið. j