Vísir - 14.01.1957, Page 3

Mánudaginn 14. janúar 1957
VÍSIR
3
Brotabrot úr flugferð:
Flogið suður um alla Afriku
Um mánaðamótin nóv.—des.
síðastl. var ég í flutningaflugi
í Afríku. Félag það, sem ég
starfa Jhjá, var beðið um að
flytja sem skjótast varahluti í
olíuflutningaskip, sem lá á
höfninni í Höfðaborg. En nú
hafa flest þau skip, sem fara
og koma frá Austurlöndum,
viðkomu þar síðan Súezskurð-
urinn lokaðist.
Ákveðið var að ég færi þessa
ferð. Varahlutina áttum við að
taka í París, en þaðan komu
þeir með járnbrautarlest frá
Stokkhólmi. Voru þetta fjórir
kassar sem vógu samanlagt
5M> tonn. :, _ | j_LlJj
Um nótt
yfir Sahara.
Veður var 'slæmt, er við
lögðum upp frá París, loftið ó-
kyrrt og ísing. Birti í lofti yfir
Róndalnum. Fyrsti viðkomu-
staður okkar var Malta. Lent-
um við þar á flugvellinum
Luqa, sem er á miðri eynni. En
Malta er lítið annað en gríðar-
stór herbækistöð, sem Bretar
hafa þarna, og vinna flestir
eyjaskeggja á einn eða annan
hátt fyrir herinn. Við< dvöldum
á Möltu fram til klukkan 2
daginn eftir.
Var ferðinni þá heitið til
Entebbe í Uganda í Afríku,
með viðkomu í Benghasi og
Khartoum.. Að yfirlögðu ráði
lögðum við ekki fyrr af stað.
Við vildum fljúga yfir Sahara-
eyðimörkina að nóttu til, því
að stjörnurnar eru þar eini
leiðarvísirinn fyrir flugvélar —
engir radíóvitar eða önnur
I heimsókn hjjú Islendinyi
í Mhns'iouan. höíuöhaey
Suduns.
Ferðapistill efiir Loft Jóhame-
esson, ílngsijói'a.
hjálpartæki í þessari þúsund
mílna Ijósbrúnu, bylgjóttu
sandauðn. Ætlunin var að fljúga
yfir suð-vesturhorn Egypta-
lands, sem er beinasta leiðin.
En flugstjórnin á Möltu varaði
okkur við að fljúga yfir þetta
svæði, því að daginn áðui- hafði
sést lenda þar á flugbraut í
eyðimörkinni hópur þrýstilofts-
véla af gerðinni Mig-15.
íslendingur
í Súdan.
, Kl. 2 eftir miðnætti komum
við til Khartoum. Vissi ég, að
þar var búsettur landi minn. En
ekki gat ég náð tali af honum
í þetta sinn, enda hánóit. Hrip-
aði ég honum nokkrar línur, og
i lét hann vita, hvenær ég bygg-
ist við að fara þarna um aftur.
Þessi Islendingur heitir Jóhann
Þorkelsson og er flugv.élayirki
Fyrir nokkru márum vann har.n
hjá Flugfélagi íslands, en starf-
■ ar nú hjá Sudan Airways. Má
Isegja, að á hinum ólíklegustu
stöðum taki landinn sér bóí-
stað. Við dvöldum aðeins eina
klukkustund í Khartoum og
flugum síðan áleiðis til Entebbe,
höfuðstaðar Uganda, sem stend-
ur við hið mikla og fagra Vik-
toríuvatn í Mið-Afríku. Við
flugum yfir Hvítu-Níl, en hún
og Bláa-Níl renna saman við
Khartoum og mynda hina miklu
Horft til fjalla í Höfðaborg.
lífæð Egyptalands, stórfljótið
Níl. Við sólaruppkomu flugum
við yfir smábæ í Suður-Sudan,
sem Tuba heitir og stendur á
!árbakkanum. Ég hefi nokkrum
sinnum flogið þarna um, og
kemur mér þá ætíð í huga at-
j vik. sem þarna gerðist fyrir
^ nokkurum árum og ýmsir höfðu
gaman af.
Leó var mein-
lausasta skinn.
í Tuba er flugvöllur. Dag
einn fundu vélamennirnir sem
störfuðu á vellinum, Ijónsunga,
sem þeir tóku að sér og fóstr-
uðu með mestu nærgætni. Leó
var hann nefndur og uppáhald
allra. 18 mánaða gamall var
Leó orðinn stærðar skepna, en
hið meinlaustasta skinn, spakur
og þægur eins og bezti rakki,
og var því látinn ganga laus á
daginn En vissara þótti að loka
hann inni í búri að næturlagi,
aðallega vegna innfæddu
mannanna, sem hefðu orðið
skelfingu lostnir ef ljón hefði
1 orðið á vegi þeirra eftir að
dimma tók. Vi+að var, að villt
ljón voru á vappi í nágrenni
iTuba, og gátu verið stórhættu-
leg.
Síðla kvöld eitt var flugvéla-
virki að lagfæra bílinn sinn.
,Skyndilega birtist Leó í myrki -
'inu. Nam Leó staðar skammt
frá manninum, en fikraði sig
svo nær honum og fór að snuðra
utan í hann. Manninum var
ekkert um þessi fleðulæti gefið,
— vildi fá frið við verk si?i-
Leó var í búrinu.
Bölvaði flugvélavirkinn í
hljóði manni þeim sem svikist
hafði um að láta Leó í búrið.
Nokkrum sinnum reyndi haim
að ýta dýrinu frá sér en það lét
hrindingar mannsins ekkert á
sig fá. Loks varð flugvélavirk-
inn leiður á þessu þófi og ó-
næði, tók í makkann á*Leó, og
hugðist láta hann í búi’ið. Um
leið og hann gekk fyrir hornið
á flugvallarbyggingunni mcð
konung dýranna 1 eftirdragi,
blasti við honum búr Lós. Og
hvílík skelfingar-hræðsla greip
manninn, þegar hann sá, að
hinn rétti Leó steinsvaf í húsi
sínu. Fólk, sem þarna átti leið
um, fann manninn. Lá hann þá
í öngviti og var lengi að koma
til sjálfs sín, en Ijónið sást
hvergi. í marga mánuði var
maður þessi veill á taugum, og
eftir þetta atvik mátti hann
ekki Leó sjá.
Snemma morguns lentum við
í Entebbe. Ákváðum við að
hvíla okkur þar í 24 tima og
fljúga síðan hvíldarlaust til
Höfðaborgar. En á þessum stað
var vissara fyrir okkur Norður-
álfubúana að hafa gát á sólinni,
og halda okkur sem mest innan
dyra meðan hún væri hæst á
lofti, því að þarna vorum við
staddir á miðbaug jarðar. En
á skammri stund skipast veður
|í lofti þar suður frá ekki síður
en heima. Um nóttina kom það
ofsalegasta þrumuveður sem eg
ihefi uppinað. Engum kom dúr
j á auga, meðan á ósköpunum
stóð. — Allt umhverfið var
juppljómað af mjög svo ein-
Jienniiega bláum bjarma, og
undarlega háir brestir og
magnþrunginn niður barst ut-
an af Victoríuvatninu. En
skyndilega datt allt í dúnalogn.
Allir verða að
vera bólusettir.
Eftir 6 tíma flug frá Entebbe
lentum við í bænum Salisbury
í Rhodesíu og tókum þar bensín.
Og svo átti Höfðáborg að vera
næsti viðkomustaður. En sú
láætlun breyttist. Er við nálg-
‘uðumst Jóhannesarborg feng-
,um við skeyti frá flugstjórn-
inni, sem tjáði okkur, að við
’yrðum að lenda á flugvellinum
þar og fara í læknis- og toll-
skoðum áður en við héldum
lengra. I Suður-Afríku er ná-
kvæm læknisskoðun viðhöfð og
mjög strangt eftirlit með því, að
allir hafi verið bólusettir við
hitabeltissjúkdómum, sem
þangað koma. í Höfðaborg er
geysimikið um skipakomur nú,
og því annríki mikið hjá lækn-
um og tollinum. Trúlegt, að
þess vegna sé flugvélum stefnt
til Jóhannesarborgar til eftirlits
þar. Gífurelgan fjölda skipa sá
eg á höfninni í Höfðaborg.
Geysistór farþegaskip, olíu-
flutningaskip og kaupför hlið
við hlið, sem voru ýmist á leið
til Austur- eða Vesturlanda og
tóku þarna birgðir áður en
lengra skyldi halda. Þetta á-
stand mun ríkja í Höfðaborg
meðan Súezskurðurinn er lok-
aður.
Loftið tært 1
eins og heima.
Umhverfi Höfðaborgar er
mjög fagurt. Borgin stendur á
tanga utan í hlíðum fjallsins
Table Mountain (Borð-fjalls).
Er það líkast borði í lögun ogi
til áð sjá rennslétt að ofan. Ai ð-
velt er að komast upp á fjall ð.
Fyrst var farið með stætisva ú
upp hlíðarnar, og síðan te’-ufl
við einskonar lyfta, sem re vi-
ur skáhalt upp brattann ef‘;ir,
4000 feta löngum stálkapli, s'. a
nær upp á efstu brún en þap
eru mikil klettabelti og árelð-
anlega mjög erfitt að klífa þau.
Eg og kunningi minn fóru.n
eldsnemma einn morguninn
með vagni og lyftu upp á há-
Litið yfir Höfðaborg frá Table-fialli.
Skollaleikup <síjórnaaiálamaansins:
Leitin að „Cieorge Wood46.
;,Herra Wood býr því miður
ekki hér,“ sagði hann. „Hann
býr uppi í sveit og kemur að
eins hingað til að sækja póst-!
inn sinn. Á eg að taka skilaboð
til hans?“
Eg hripaði niður orðsendingu
til Woods á umslag og sagðist
vera kominn hingað til Frank-
furt alla leið frá París, einvörð-
ungu til þess að hitta hann og
vonaðíst til þess að hann lé'ti
frá sér heyra sem allra fyrst.
Að svo búnu fór eg heim á
hótelið mitt og bjóst nú við að
þurfa að bíða, jafnvel dögum
saman.
Eftir E. P. Morgaa.
Mér til mikillar undrunar
fékk eg svarbréf frá Wood
morguninn eftir og þar tjáði
hann mér, að hann yrði heima
hjá sér eftir hádegisverðinn og
vænti þess að eg kæmi til hans.
Eg hitti „George Wood“.
George Wood bjó í smáþorpi
fyrir utan Frankfurt, ekki langt
frá Kronberghöll.
Á dyrastafnum á húsi því,
sem Wood hafði lýsti fyrir mér
í bréfi sínu, voru nafnspjöld
þriggja fjölskyldna, er í húsinu
bjuggu, en hann kom sjálfur á
móti mér um leið og eg sté út
úr bílnum fyrir framan húsið.
„Eruð þér virkilega kominn?“
varð honum að orði um leið og
hann heilsaði mér innilega með
handabandi. „Vinur minn í
Zúrich skrifaði mér og sagði
mér að þér væruð á leiðinni,“
bætti hann við og brosti breiðu
brosi. Andlit hans var sólbrent.
Þetta var lítill, mjósleginn
maður. Ljós hárkragi var eins
og rammi um sköllóttan kollinn;
augun voru græn og róleg,
djúphugult, allt að því kulda-
legt augnatillitið mildaðist lít-
ið eitt við vingjarnlega fram-
komu hans.
Hann var í gamalli skyrtu,
sem var opin í hálsmálið og
dökkgrænni peysu. Eg hafði
gert ráð fyrir að hann væri um
fertugt ef vinur okkar, læknir-
inn í Zúrich, hefði ekki verið
búinn að segja mér að hann væri
um fimmtugt.
Hann var ekkert líkur þess-
um stífu þýzku stjórnmála-
mönnum, sem við munum svo
vel eftir og minnti frekar á
uppgjafa hnefaleikamann, sem
nú hafði lagt íþróttina á hill-
una og ræki nuddstofu, — en
samt var eitthvað heimsborg-
aralegt við hann, framkoman
var bæði hæverskleg og leynd-
ardómsfull.
„Gangið þér í bæinn“, bauð
hann og gekk léttum skrefum
upp mjóan stiga inn í lítið,
snotuia svefnherbergi. Það
mátti nærri segja að hjónarúm-
íð, með risastóra rúmteppinu,
fyllti alveg út í herbergið.
„Hér bý eg,“ sagði Wood, „c:j
þetta er Gerda, konan mí
Konan hans, aðlaðandi, dökk-
hærð kona stóð í dyrunum ót. á
svalirnar og þar úti rnátti sjá
heita síðdegissólina giitra á
Mainfljótinu.
„Það fer bezt um ykkur á
svölunum,“ sagði Gerda, „þcð
er alltof heitt inni og svo ætt-
uð þið að njóta sólarlagsins."
Við röbbuðum fyrst um dag-
| inn og veginn og um stjórri-
málaástandið í Þýzkalandi.
Wood hafði miklár áhyggjur af
framkomu Rússa óg‘-ta4di að
þeir væri komnir miklu lengra