Vísir - 23.01.1957, Blaðsíða 9

Miðvikudaginn 23. januar 1957.
VfSÍR
BRIDGEÞÁTTI K
♦ *
$ VISIS ^
Vörnin er og verður helzta við-
íangsefni góðs spilamanns. í
þessum þætti ætla ég að ræða
um einn lið í varnarspilamenn-
sku, sem allir góðir spilamenn
ættu að þekkja þ.e. „Deschapell-
es Coup“. Nafnið sem spilatækni
þessi hefur hlotið í Birdgebók-
menntunum er eflaust mörgum
framandi og mun ég því fyrst
skilgreina hana í orðum og síðan
sýna eitt spiladæmi. „Deschap-
elles Coupp“ er spilatækni sem
varnarspilarar grípa til, í þeirri
von að búa til innkomu fyrir
meðspilara sinn, sem þarfnast
hennar, vegna þess að hann hef-
ur fríslagi á hendi. Tækni þessi
felur í sér, að maður spilar út
og fómar háspili, í þeirri von
að meðspilari hafi háspil í litn-
um sem geti orðið innkoma nógu
fljótt. Gildi tækni þessarar er
mest í grandspili. Eftirfarandi
spil kom fyrir í nýafstaðinni
keppni 1. flokks Bridgefélags
Reykjavikur og vannst það á
báðum borðum. Við nánari at-
hugun kemur þó í ljós, að ekki
er hægt að vinna spilið ef vörnin
er spiluð rétt.
Sagnir voru: S:1T V:D N:2L
A:P S:2G V:P N:3G
A-7
G-7-5
8-4-3
Á-D-10-9-7
D-8-6-3
K-8-4-3-2
10
6-3-2
Leitin...
Frh. af 4. s.
hann mundi eftir sér hafði það
háð honum; að hann var lágur
vexti, minni en allir jafnaldrar
hans. En þessi Ijóður hafði að-
eins hvatt hann til enn meiri
afreka og hert skapgerð hans
og stælt hann. í fyrri heims-
istyrjöldinni var hann minnstur
allra félaga sinna í herdeildar-
fiokknum. Þar sem allir skór,
sem til úthlutunar komu, voru
of stórir leið ekki á löngu unz
fætur hans voru orðnir svo
sárir og bólgnir af hlaupunum
og gönguæfingunum, að drep
komst í annan fótinn og var
talið lífsnauðsyn, að tekinn
yrði af honum fóturinn. En
Wood lét sér ekki segjast við
aðvaranir læknanna og neitaði
því afdráttarlaust að fóturinn
væri tekinn af honum og svo
sannarlega heppnaðist tiltækið
og sárin á fætinum .greru og
hann hélt fætinum.
Varkárnin var
bezta vörnin.
Gestapó skemmti sér meðal
annars við það að ráðast inn á
heimili manna að næturþeli og
gera þar húsrannsóknir. Þá var
það siður þeirra við slíkt tæki- |
færi, að rjúfa fyrst rafmagns-!
strauminn á húslögninni og!
berja síðan að dyrum á íbúð-
inni hrópandi: „Opnið! Opnið!
Hér er komin leynilögregl-
an!“ Um leíð ög opnað var, var
rafstrauminum hleypt á aftur,
en þá var of seint fyrir heim-
ilisfólkið að fela það sem fela
þurfti eða að skrúfa fyrir við-
tækið, sem ef til vill var stillt
á brezka útvarpið. En Wood var
við öllu slíku búinn og hafði
alltaf gengið frá öllum örygg-
isráðstöfunum áður en hann
fór að hátta. Þá hafði hann líka
allt af vasaljós við höndina.
Kvöldið áður en hann ætlaði
Vestur spilaði út hjartaþrist.
Fimmið var látið úr blindum og
austur lét tíuna, sem var látin
halda slagnum. Suður drap í
næsta umgang. Ef hann hefði
gefið aftur verður vestur að
drepa með kóngnum og spila
meira hjarta. Einnig gæti hann
spilað spaða og tapast sögnin
þá. Suður svínar nú laufinu og
austur tók slaginn með gosan-
um. Nú verður austur að not-
færa sér Deschapelles Coup, ef
hann ætlar ekki að bana spilnu.
Hann spilar því spaðakóng, vit-
andi það, ef meðspilari hefur
ekki spaðadrottningu, þá vinnst
spilið alltaf, þar sem mjög
ósennilegt er, að vestur eigi inn-
komu á tigul. Það er auðséð, að
tilgangslaust er fyrir suður að
gefa, þar sem vestur hlýtur að
fá innkomu á spaðadrottninguna
að lokum. Að minnsta kosti fær
suður ekki nema 5 tigulslagi og
einn á hvern hinna litanna.
♦
Nýlega er, lokið heimsmeistara-:
keppninni í Bridge og urðu úr-
slit þau að Italir þrælburstuðu!
Bandaríkjamenn. Höfðu þein
rúm tíu þúsund yfir og er það
mjög glæsilegur árangur. Höfðu
þeir yfirhöndina alla keppnina
og unnu létt. Nánari fregnir af
þessum stórviðburði Bridgeheim-
sins hafa mér ekki borist ennþá
en ég hef gert ráðstafanir til
þess að fá spilin úr keppninni
send og vona ég að ekki verði
langt að biða þar til ég get sýnt
spil frá þessari merku keppni
hér í þættinum.
ávexti eins og víriber, perur,
epli, plómur og ferskjur. Ræð
ég þetta af því sem ég hef séð
erlendis í þessum efnum, en að
sjálfsögðu vantar hér raunhæfar
tilraunir. — Af þeim nýjungum
sem komið hafa fram upp á
síðkastið hér á landi, má nefna
fersíuna, gerberu og ljórismunna
og fleiri blómategundir eins og
ýmsar pottaplöntur o.fl. ■
Ræktið þið þessar tegundir
hér við stöðina?
Nei, ræktunin hér er mjög
einhæf og gerir það okkur að
sjálfsögðu erfiðara um vik vrið
kennsluna.
• í blaðinu „Practitioner“,
sem er keypt af 24.000
læknum í Bretlandi, er
harðlega gagnrýndur hinn
ónauðsynlega hávaðasami
hraði akstur þeirra, sem aka
sjúkrabifreiðum. Aksturinn
valdi umferðarhættu og
hafi ill áhrif á sjúklinga, og
í fæstum tilfellum skipti
það máli, hvort sjúklingur-
inn komist fáum mínútum
fyrr en ella < sjúkrahús.
Hveragerði...
Frah. af 4. síðu:
Bananarækt á ekki
rétt á sér.
Mér skilst á þér að um mildar
framfarir sé ekki að rasða . í
gróðurhúsaræktinni hér á landi,
en eru þó ekki einhverjar ný-1
ungar á döfinni. Ég sá t.d. all-
margar bananaplöntur hér úti |
í húsi áðan, hvernig gengur með
bananaræktina ?
Bananaræktun hér á landi á
engan rétt á sér, ég held að!
full reynsla sé fengin fyrir þvi
nema þá helzt ferðamönnum til;
augnayndis, eins og kaffibauna-l
tréð hér í einu húsinu. Aftur’
á móti hef ég trú á þvi að ]
ýmsar aðrar ávaxtategundir
megi rækta hér með viðuandi
árangri, ef rétt er á haldið,
„Jólasalatið“.
En hvað um nýjungar á mat-
jurtasviðinu?
Þar er ekki um auðugan garð
að gresja, því litið nýtt kemur
fram, þó er þörfin vissulega
mikil og við þekkjum lítið eða
ekkert ýmsar matjurtir sem hér
eiga fyllsta rétt á sér. Vil ég
í því sambandi nefna sykur-
maísinn og svo sveppana, sem
Ingimar í, Fagrahvammi ræktar
með ágætum árangri. Þá er ekki
síður ástæða til að nefna jóla-;
salatið, svokallaða, sem er mjög'
veigamikill liður I „daglegu
brauði“ Evrópuþjóðanna að vetr-!
inum og líklega er mjög vel
fallið til ræktunar á ísl. garð-
yrkjustöðum. Þá má nefna
sænska asparges-kálið sem ryð-
ur sér nú til rúms á Norður-
löndum og fleira mætti upp telja
sem nauðsynlegt er að gerðar
séu tilraunir með í íslenzkri
mold og ísl. gróðurhúsum, Og
svo er alltof lítið ræktað hér af
grænkáli, einhverri C-fjörefna
ríkasta grænmetinu, en það er
önnur saga, segir Óli Valur
Hansson að lokum.
Er ríkið að keppa við
garðyrkj ubændur ?
Þessari spurningu varpa garð-
yrkjubændurnir í Hveragerði
fram og gefa nýbyggingunum á
Reykjum hornauga. Og er þessi
mál ber á góma við nokkra
þeirra kemur í Ijós að þeir vildu
gjarnan eiga nokkra aðild að
þessari skólastofnun og garð-
yrkjustöðinni, sem rekin er þar
efra. I þvi sambandi segja þeir
-------------—f---
mér að skv. lögunum við skól-
ann eigi að starfa skólanefnd við
hann. Þessu ákvæði hafi hingað
til ekki verið fram fylgt, en að
undanförnu munu samtök garð-
yrkjubænda hafa unnið að því
við stjórnarvöld landsins að
skólanefndin yrði stofnsett og
standa vonir til að svo verði í
náinni framtíð. Gefur það auga
leið að slík skólanefnd, skipuð
af garðyrkjubændum ætti ein-
mitt að geta stuðlað að æskilegri
og nauðsynlegri samvinnu skól-
ans og garðyrkjunnar í landinu.
í þessu sambandi ræða garð-
yrkjumennirnir í Hveragerði um
það að allt of mikið fé hafi verið
veitt í þvi skyni að framkvæmd-
ar hefðu verið garðyrkjutilraun-
ir við skólann, en lítill sem eng-
inn árangur sé sjáaniegur, ekki
um neinar tilraunir að ræða.
Þá berst talið að nýja gróður-
húsinu. Verður þá einum garð-
yrkjubóndanum að orði, að ef
svo ólíklega færi að ræktun tak-
ist þar einhverntíma með góðum
árangri þá geti þetta haft af-
drifaríkar afleiðingar fyrir
fjölda garðyrkjubænda í landinu
og hann bætir við: „Er riokkur
meining í því að ríkið sé að
keppa við okkur og leggjá fram
stórfé í því augnamiði að koma
okkur á kné?“ Hverju svarar
„ríkið“ til?
Annar garðyrkjuböndi kemur
með þá ágætu hugmynd að !
þessu húsi (sem liklega muni þó
reynast lélegt til ræktunar og
þurfi garoyrkjubændur litlu að
kvíða hvað keppinaut snertir),
megi þó alltént rækta nokkurn
hluta þeirra blórnlauka sem nu
eru fluttir inn frá Hollandi fyrir
mikið fé og verðmætan gjald-
eyri.
Það . er oft rætt <m það að
styrkja þurfi nýja atvinnuvegi á
Gndi voz'u, renna fleiri stoðum
undir atvinnulíf þjóðarinnar. 1
sambandi við jarðyrkjuna mun
það álit garðyrkjubænda að
ekki sé nóg að styrkja þann at-
vinnuveg með beinum og óbein-
um fjárframlögum, heldur sé
það sem máli skiptir að sá
styrkur komi að fullum notum,
svo maður tali nú ekki um þann
möguleika að slík fjárframlög
séu sett garðyrkjunni til höfuðs.
Ævintvr H. C. Aodersen ♦
Litli Kláus og Stóri Kláus.
Nr. 8.
Þegar Litli Kláus var
kominn heim af tur með alla;
þessa peninga, sendi hann
strákinn yfir til Stóra
Kláusar til þess að fá lánaðj
skeffumálið aftur. ,,Hvað
er þetta,“ sagði Stórii
Kláus. ,,Var eg ekki búinn|
að drepa hann?“ Og svo
fór hann með skeffumálið
til Litla Kláusar. „Það var
hún amma mín, en ekki ég,
sem þú drapst,“ sagði Litli
Kláus. „Nú er eg búinn að
selja hana og fékk fyrir
hana heila skeffu af pen-
ingum.“ „Það var sannar-
lega vel borgað,“ sagði
Stóri Kláus, sem flýtti sér
nú heim eins og hann gat,
náði í öxi og drap ömmu
sína, kom henni fyrir í
vagninum, ók síðan til
borgarinnar til lyísalans og
spurði, hvort hann vildi
kaupa dauðan kvenmann.
„Hvar hafið þér fengið
hana?“ spurði lyfsalinn.
„Þetta er hún amma mín,
ég drap hana sjálfur til
þess að fá fyrir hana heila
skeffu af pemngum.“ „Guð
hjálpi okkur!“ hrópaði
lyfsálinn skelfingu lostinn.
1 „Þér segið þetta verra en
það er. Segið ekki neitt
slíkt, því annars kunnið
í þér að týna lífinu.“ — Og
nú sagði lyfsalinn honum
hversu voðalegt athæfi
hann hafði framið, og
hversu vondur maður Stóri
Kláus var. Stóri Kláus varð
þá svo hræddur að hann
stökk upp í vagninn, sló í
hestana og ók heim eins
hratt og hestarnir gátu
hlaupið og lyfsalinn og
fólkið hélt að Stóri Kláus
vjæri vitlaus og lét hann
fara hvert sem hann vildn
Framh.