Vísir - 04.02.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Mánudaginn 4. febrúar 1957
£DBSO\ iVIARSHALL:
■ ■■■
Víkinyutim
42
ABBSai
9 i
.!]
*»
'3
— Auðvitað.
— Hlekkjuðum eða ekki?
— Ég var bundinn á höndum og fótum, þégar þú fleygðir
mér í voginn, en ef ég læt þig vera í hlekkjum, sekkurðu strax
til botns og drukknar. Það mundu prestarnir kalla miskunn-
saman dauðdaga.
— Hvað hefur þú með presta að gera? Vjö erum báðir
heiðnir. Er þak yfir turninum.
— Ég endurtók þessa spurningu fyrir Aeila.
Nei, þakið er löngu fallið.
— Það er ekkert þak á því, sagði ég.
— Jæja, hver er þá úrskurður þinn spurði Ragnar. Rödd
hans var hérumbil brotin, en enda þótt ég hataði hann af öllu
hjarta mínu, lét ég sem ég vissi það ekki og lét sem ég sæi ekki
svitadropana á enni. hans. í stað þess horfði ég í augu hans,
sem voru blá, en ákaflega nístandi.
— Ég mun ekki auðsýna þér nokkra miskunn, það máttu
reiða þig á. Hitt er ekki ósanngjarnt, að ungur víkingur óski
þess, að gamall víkingur deyi í orustu, jafnvel þótt sá gamli
víkingur sé mesti óvinur hans.
— Ég spurði Aeella, hvort hann ætti gamait eða brotið
sverð. Hann svaraði ekki strax, en allt í einu hrópaði Enid:
— Jesús minn! og stundi þungan. Því næst sagði hún við
mig:
— Það er gamalt sverð í dyngju minni, sem afi móður minn-
ar átti, Ogilvy af Seafield. Meðalkaflinn er úr tré og það er
ryðgað. Konungurinn, Aella, hefur borið það stöku Sinnum,
en nú hefur hann lagt það fyrir róða. En hvað ætlarðu að gera
með það?
— Ég ætla að rétta Ragnari bað niður í gryfjuna, svo að
hann geti notað það í sinni síðustu orustu.
— Ég hef nú reyndar geymt það til notkunar í öðru skyni,
en það má ef til vill nota það til þessa hka. Ein af þernum
mínum mun sækja það.
Eftir stundarkorn var þetta gamla vopn fengið mér í hendur.
Sverðið var úr bláu, spönsku stáli og mér virtist það enn þá
gott í orustu.
— Mér lízt vel á þetta sverð, sagði ég — og vildi gjarnan
kaupa það, ef ég á þá fyrir því.
— Ég vil ekki selja það, en ég skal gefa þér það, þegar
Ragnar er búinn að nota það.
— Ég get látið ná í það fyrir þig, Ogier, þegar fjarar, sagði
Aella.
Því næst gengum við út á grasflöt, sem lá út að fljótinu. j
Fyrir framan flötina var múr. Þar var þaklaus turn og var,
gat á hlið hans. Ég leit inn um gatið og sá ofan í grængolandi
pytt, en turnveggirnir voru mosavaxnir innan. Ég sá móta fyrir
ails konar kvikindum á botninum.
— Komdu fast fram að opinu, Ragnar, sagði ég.
— Ég er fangi þinn og hlýði, sagði hann.
— Þú munt teygja þig upp eftir sverðinu þegar ormarnir
fara að ráðast á þig, sagði ég.
— Já, mér mun gefast tóm til þess, sagði Ragnar.
— Aella! Villtu biðja hermenn þina að höggva af honum
hlekkina?
— Já, og varðmenn mínir munu standa á bak við hann með
spjótin til reiðu.
— Þess mun ekki þurfa.
— Nei, áreiðanlega ekki, sagði Ragnar. — Það eru örlög
mín, að þú sigrir mig.
Eftir um tíu mínútur var búið að höggva af honum hlekk-
ina. Allir, sem á horfðu voru rólegir. Augu kvennanna leiftruðu.
Síðast stóðum við Ragnar tveir saman.
— Vertu sæll, Ragnar loðbrók, sagði ég lágt.
— Vertu sæll, Ogier'Gyrfalcon, sagði hann.
— Kitti! Hrintu honum niður, sagði ég, því að Ragnar hafði
látið vikapilt sinn, Otto Walleya, fleygja mér í voginn.
— Óðinn! Óðinn! hrópaði Ragnar. En Kitti hikaði. Varir
hennar titruðu og hún þrýsti höndunum að andliti sér.
—- Nei, þú þarft ekki að bera ábyrgð á þessu, sagði ég, því
að ég ber ábyrgðina.
— Því næst hrópaði ég Óðinn! Óðinn! og ýtti við honum,
svo að hann féll ofan í gryfjuna.
— Það heyrðist mikið skvamp, þegar hann kom niður. Ég
kraup niður og rétti honum sverðið. Og um leið og hann greip
um hjöltu sverðsins, reyndi hann að hrifsa mig til sín. En ég
var við því búinn og sleit mig af honum. Svo rak ég upp
skellihlátur.
Hann hlaut að hafa nóg að hugsa um núna. Hann hallaði
sér aftur á bak og' hjó í allar áttir. Allt í einu hætti hann að
höggva og notaði sverðið eins og spjót. Innan skamms var
vatnið orðið blóðlitað, bæði af blóði hans og blóði dýranna.
Allt í einu heyrði ég söng yfir höfði mér. Hann varð stöðugt
unaðslegri og unaðslegri. Þetta var söngur konu, sem var
yfirjarðnesk að fegurð og hafði gullið hár. Augu hennar voru
himinblá og varirnar blóðrauðar.. Hún reið fannhvítum gæð-
ingi. Þegar liún kom að turninum, stöðvaði hún færleikinn,
seildist niður og hóf upp hina föllnu hetju úr blóðlituðu vatni
ormagryfjunnar.
Því næst hóf færleikurinn sig til flugs á ný og konan hóf
aftur söng sinn. Fákurinn fór hraðar en vindurinn. Gullið hár
konunnar var eins og logandi eldur og silfurtaumarnir leiftruðu
eins og stjörnur.
Svo var eins og loftið bergmálaði af margrödduðum söng.
X. KAFLI.
ÉG MUN KOMA AFTUR
Ég hugsaði sem svo að nú væri ferðalagi lokið, og nú væri
mál til komið að hefja nýtt ferðalag.
.Ég vaknaði upp af hugarórum mínum og var staddur í hinni
miklu höll Aella, konungs Norðimbralands. Hann stóð þar
meðal aðalsmanna sinna, hinna sömu og áður. Godwin stóð
þar hjá honum í hvíta kuflinum sínum og horfði á hann
áhyggjufullur á svip. Enid, móðir hans var að reyna að taia
við frúrnar og hló, en ég' sá, að hún var föi og dró andann ótt
og títt.
Milli mín og þeirra var autt svæði. Aðeins einn af hirðinni
hafði komið yfir um til mín. Hann virtist á einhvern hátt vera
áhangandi hirðinni, sennilega af lágum stigum e'ða ferðamaður
frá framandi landi, sem ef til vill lifði á því að flytja kvæði.
Elann var að tala við Morgana á máli, sem ég hafði aldrei
heyrt áður, en ég gerði ráð fyrir að væri Welska. Enda þótt
Bertha stæði hjá þeim, virtist hún ekki hlusta á mál þeirra,
en hinsvegar virti hún Aella fyrir sér með vaxandi eftirvænt-
ingu. Kitti stóð fast hjá mér og hafði vakandi augu með öllu,
sem gerðist. Mér virtist í fyrstu hún vera, eins og hún átti að
sér, en svo tók ég eftir þvi, að hún var lítið eitt fölari, en hún
var vön að vera og að sérhver taug hennar var spennt.
Heyrnarlausi og tungulausi maðurinn hafði sezt á bekk og beið
þegjandi eftir því, hvað gerðist.
Nú ætla ég að fara ásamt prinsessunni og förunautum mxii-
um, sagði ég. — Við eigum langa ferð fyrir höndum.
— Hvert er ferðinni heitið Ogier, spurði Aella og reynd:
að vera kurteis.
— Við ætlum að fara til vissrar eyjar.
J
í ý;
r
r=M=0
k*v*ö*l*ti*v*ö»k«ii*n*n*i
Maður var sendur á fund
Gabriele d’Annunzio til þess að
biðja hann að koma til Sikil-
eyjar og lesa þar upp úr ritum
sínum í smábæ einum.
Rithöfundurinn tók þessu fá-
lega. Kvað ferðina vera of tíma-
fi'eka og kostnaðarsama fyrir
sig, en auk þess ættu væntan-
legir hlustendur að kaupa bæk-
ur sínar. Þá hefðu þeir ekkert
með það að gera að heyra sig
lesa upp úr þeim.
„En það er bara enginn þeirra
lesandi,“ sagði sendimaðurinn.
Franska landamæralögreglan
er að yfirheyra Rússa sem er á
leið inn í landið. Hann er spurð-
ur:
„Hvar eruð þér fæddur?“
„í St. Pétursborg.“
„Hvar bjugguð þér í fyrri
heimsstyr j öldinni? “
„í Petrograd“.
„Hvar hafið þér búið síðan?“
„í Leningrad.11
„Og hvar mynduð þér vilia
búa núna?“
,,í St. Pétursborg'.“
Stráksi hafði lesið auglýsingu
um lausa sendisveinsstöðu.
Hann labbaði sig inn til forstjór-
ans án þess að knýja á dyr og
spurði án nokkurra mála-
lenginga hvort hann fengi stöð-
una.
,,Eg' held þér ættuð fyrst að
taka ofan húfuna og byrja síðan
að tala,“ sagði forstjórinn, sem
fanst drengurinn haga sér næsta
ókurteislega.
„Því þá það?“ spurði stráksi
undrandi. „Veljið þér kannske
sendisveina eftir höfuðlagi?“
*
Hann var látinn í ,,steininn“
og' fangavörðurinn skipaði hon-
um að fara í bað.
„Þarf eg þess endilega?“
maldaði fanginn í móinn.
„Hvers vegna viljið þér það
ekki? Hvenær fóruð þér í bað
síðast?“
„Aldrei. Eg hefi, skal eg segja
vður aldrei komið í tugthús
f. & SunouífkA
TARZAN-
2282

-Xvi.ní'

Það var áreiðanlegí að Sam hafði
niyrt þá alla þrjá til þtss að ná ein-
kennisfötum og skilríkum eins
jpeirra.

í v.asa einkennisbúninganna fann
hann skilríkin vafin irrn í olíuborinn
dúk. — Þar stóð að hinir þrír ættu
að flytjast frá herbúðunum í Sidi-
bei-Abbés til Sibut. Nöfn þeirra
John Shea og Drake voru einkennd á
hvorú bréfi fyrir sig en bréf Pierre
Bois var horfið. Nú var það hið nýja
nafn Sams.