Vísir - 23.02.1957, Blaðsíða 5

Laugardaginn 23. i'ebrúar 1957
VÍSIR
5
íLDuga3*(£)agssag’a S>
tSIiím óffMÍm
l>ýdíl síitja.

Skýrsla lögregluþjónsins var mundi hún hafa brennt göt á og ók Ieiðar sinnar. Maðurinn
ótrúleg'. En ástand mannsins, er fötin. En ekkert sá á fötunum. | kvað hinn hafa haft svartan
Larder talaði aftur við sjúk- kassa i hendinni. Meira vissi
linginn. En ekkert nýtt korn hann ekki.
honum var ekið í sjúkrahúsið,
sannaði, að rétt var hermt.
Klukkan þrjú um nóttina fram. Sá særði sagði: „Þetta var
hafði hann séð bil staðnæm-
ast úti fyrir búð Granways
gimsteinasala. Tveir menn
stigu út úr bílnum. Annar mað-
urinn stóð kyrr hjá bílnum, en
hræðilegt. Iiiir bláa ógn er
voðaleg."
Þjófarnir höfðu hvorki skilið
Larder skrifaði þetta í bók
sina og fór til sjúkrahússins.
Þar sagði læknir honum að
tryggingastjórinn hefði kring-
eftir fingraför né annað. Larder j um tuttugu sár á líkamanum.
sá, að lögregian stóð illa að vigi! Lardes bað um að fá leyfi til að
, ; ' O 1
hinn gekk að glugganum, og fór í þessu máli. Hann fór til veð- sJá hann. Gekk hann síðan i
að skera stóra rúðu sundur
mjög rólega. Þetta var um kalda
lánamangara. Þar voru ýmsir
fagrir hlutir fáanlegir, og sum
vornótt. Göturnar voru næstum ir af guUi gerðir. Grindhoraður,
mannlausar. Aðeins fáeinir næt
urhrafnar á leið héim í bólið.
Lögregluþjónninn hljóp í átt-
ina til þjófsins og blés ákaft í
blístru sína. Hann heyrði
glamra í gleri. Samtímis sá
hann mann með aflangan kassa.
Og skyndilega var beint bláu
Ijósi á hann, og hann fann mik-
inn sársauka um allan líkam-
ann.
mn.
Forstjórinn sagði svo frá:
„Tíu mínútum fyrir opnun-
artima var barið að dyrum hjá
mér. Eg opnaði. Ungur maður,
í dökkbláum fötum, kom inn og
kvaðst þurfa að greiða iðgjald,
er fallið væri í gjalddaga. Hann
bað forláts á því að koma svo
árla, en þóttist þurfa að ná í
rauðhærður maður var innan
við búðarborðið. Larder mælti:
„Eruð þér einn?“
,,Já,“ svaraði sá rauðhærði.
„Húsbóndinn er að borða.“
„Við skulum koma inn í bak-
iherbergið,“ mælti Larder íj vissa lest. Eg gekk að borðinu
jströngum skipunartón. Þeim og spurði hann að heiti. Sam-
rauðhærða leizt ekki á blikuna.j timis var hurðin opnuð í flýti.
iLarder hélt áfram: „Verið ró- Maður sá, er inn kom, var rosk-
I legur, Bert. Að þessu sinni inn. Hann hélt á svörtum kassa
, i hvilir enginn grunur á yður í hendinni. Sá, sem fyrr hafði
.,a f1,. sv°> a augna- fyrjr yfirhylmingu. Síðast vor- komið inn, stökk til hliðar, og
uð þér svo stálheppinn, að jafnskjótt lék um mig blá birta.
þjófurinn hrökk upp af. Það Eg fann brennandi sérsauka í
hefði orðið illt fyrir yður, ef öllum líkamanum. Eg ætlaði að
að þér hefðuð keypt þýfið fyrir
smúnarlega lágt verð.“ Larder
bliki, yfir lögregluþjóninn. í
gimsteinaverzluninni var raf-
leiðsla er hringdi á lögreglu-
stoðina ef komið var við glugg-
ana svo þeir sködduðust.
Þessa nótt hringdi klukkan
frá gimsteinabúðínni á lögreglu brosti.
stöðina, er Larder umsjónar-J Sá rauðhærði sagði:
maður var að fara í frakkann fullvissa yður
og halda heim. Hann fór í lög-j „Jæja. En það er annað mál,
reglubíl með mann með sér. Ók ^ sem eg þarf að ræða við yður
bíllinn á miklum hraða og blés j dag.“
í sífellu á leiðinni til gimsteina-
hann hefði lifað. og viðurkennt, herða upp hugann, en féll í ó-
eða skartgripaverzlunarinnar.
Er þeir komu að búðinni sáu
vit.“
Larder sat og horfði á mann-
|inn. Á gagnaugum hans voru
,En eg brunasár á stærð við baunir.
Larder spurði:
„Notið þér gleraugú?“
„Já, eg er fjarsýnn, og get ekki
án þeirra verið er eg' vinn.“
Er Larder fór út úr búðinni
að hálftíma liðnum, var hann í
Laust fyrir klukkan 12 kom
Larder á lögreglustöðina. Hann
reistur upp við húsvegginn. hefðu nýlega sent á nýjan stað,
Larder fór inn um opið og
kveikti ljós í búðinni. Þarna var
Ijótt um að litast. Öllu hafði
þar sem sögulegt atvik gerð-
ist.
Larder spurði hvað það hefði
verið rænt. Skápar og skúffui > verið.
Var honum sagt, að „dama“,
sem fór í útibú tryggingarfélags
eins, hefði fundið forstjórann
Jiggjandi meðvitundarlausan
líkt og íögregluþjóninn nóttina
áður. Hún gerði strax viðvart.
Larder fékk heimilisfangið og
þeir lögregluþjóninn liggjandi. ljómandi skapi. Hann fór inn í Saí fyrirskip'un um að hafa
á götunni. Larder varð fyrstur blaðabyrgi og hringdi til höfuð- ,bifhjól til taks. Svo settist hann
út úr bílnum. j stöðva lögreglunar og spurði framan við skiptitöfluna, sem
Stór, ferhyrndur, þungur frétta. " ° ^hafði samband við alla „kall-
gluggarúðuhluti hafði veriðj Var honum sagt, að þeir boðana í borginni. Lögreglu-
bilar% vel mannaðir, voru alls
staðar á næstu grösum við
banka, skrautgripaverzlanir
og alla staði, þar sem mikil
verðmæti voru. Lögreglan ætl-
aði að útrýma hinni bláu ógn.
Fimm mínútur yfir tvö bar
biðin árangur.
Taflan gaf merki, Larder
greip talsímatækið. Honum
var sagt, að bifreið hefði stað-
næmzt skyndilega við gull-
smíðabúð í útjaðri borgarinnar,
sunnarlega, og tveir menn hefðu
stigið úr henni.
Larder bað þá að ná númeri
bifreiðarinnar, en halda lög-
reglumönnunum í fjarlægð.
Larder þaut út, fór á vélhjólið
og vax kominn á staðinn eftir
skamma stund, því hann ók
eins hrátt og mögulegt var. En
um leið og hann stöðvaði bif-
hjólið, fór svört bifreið fyrir
húshornið og þaut áfram. Lar-
der gaf sér ekki tíma til þess, að
tala við lögregluþjóninn, sem
hafði hringt eða aðgæta, hvað
gerzt hafði. Hann hóf strax elt-
ingarleikinn.
Númerið á bilnum var ekki
hægt að greina. En það var
Chevrolet af nýjustu gerð. Elt-
ingarleikurinn varð langur, en
höfðuverið opnaðar ogallt tekið.
Larder fór út og kvað þá hafa
komið of seint. Svo gekk hann
til hins liggjandi lögregluþjóns.
Tveir menn krupu við hlið hans,
en sá þriðji var farinn til þess
að hringja á sjúkrabil. Larder
fór með til sjúkarhússins og þar 'náði i biíreið.
gat lögregluþjónninn, sem varð 1 Bláa ógnin hafði vafalaust
fyrir slysinu, gefið skýrslu. verið þarna að verki.
Því næst talaði hann við lækn- j Þegar Larder kom í útibúið,
inn, sem hafði skoðað sjúk-jhafði forstjóranum verið ekið
linginn. Það kom í ljós við rana í sjúkralvóa. Og lögregluþjónn
sóknina, að hinn særði hafði var þarna á verði. Hann sagði,
hlotið um tuttugu brunasár á að óvenjulega miklir peningar
líkamann. En þau voru ekki, hefðu verið í vörzlum þess, þar
stór, og ekkert þeirra var á
andlitinu. Hvernig sárin höfðu
myndast var óskiljanlegt. Hann
hafði aðeins séð bláa ljósið, og
sem ágóðahluti (bónus) hefði
átt að greiðast síðari hluta þessa
dags. Ekkert var þarna er hægt
væri að feta sig eftir til þess að
á hæsta augnabliki hafði hann komast eftir hverjir voru að
fundið mjög sárt til og svo leið verki.
yfir hann. Ef til vill hafði verið
spýtt á hann eitruðum vökva.
Það var eina skýringin, sem
þeim kom til hugar. En svo
Larder talaði við nokkra
menn úr grendinni. Tóbaks-
kaupmaður i sama húsi sá bíl
staðnæmast úti fyrir trygginga-
fóru þeir áð tala urn það, að . stofnuninni. Út úr honum stigu
vökvi myndi hafa brennt íöt
mannsins.
4. Hefði verið um sýru að ræða,
tveir menn annar lítill með yf-
irskegg. Hann hafði farið inn.
Eftir tíu mínútur kom hann út endaði þannig, að bíllinn snar-
stanzaði að lokum. Larder
stöðvaði bifhjólið. En það valt
og hann hentist af. Bifhjólið
hafði rekizt aftan á bílinn.
Maðurinn með kassann kom út
úr bílnum. Larder tók upp
gúmmíkylfuna. Og blátt ljós
lék um hann. Hann ætlaði að
fara að hlæja. En svo fann
hann til mikils verkjar í vinstri
úlnlið. Hann varð máttlaus,
sortnaði fyrir augum og datt
meðvitundarlaus niður. Er hann
raknaði við, lá hann á sjúkra-
börum. Burðarmaður laut ofan
að honum og spurði hvort hon-
um liði betur. Larder mæli:
„En hve mikill heimskingi eg
var. Eg gleymdi því, að arm-
I bandsúrið mit, er úr ryðfríu
stáli.“
Morgunblöðin rituðu mikið
um hina bláu ógn. En i blöðun-
um stóð auglýsing frá veðlána-
verzlun þeirri, er Bert var af-
greiðslumaður í. Auglýst var
mikið úrval af skartgripum
fyrir afar láct verð.
„Notið tækifærið," stóð í
auglýsingunni.
Larder og Brown, félagi hans,
fóru að skoða dýrðina. Glugg-
arnir voru fullir af skart-
gripum úr silfri og gulli með
dýrum steinum. Þetta voru
dýrrhætar vörur.
Þeir félagar töluðu um, að
það væri varasamt að sýna alla
þessa dýrmætu gripi Brown
sagði, að bláa ógnin mundi
koma á þennan stað.
Larder kvaðst álíta, að hægt
mundi að sigra hana. Þeir ætl-
uðu báðir að vera á veiðum
næstu nótt.
„Hafðu ekkert úr málmi í
íórum þínum,“ sagði Larder.
„Mundu að bera hvorki málm-
merki; flautu, hníf né neitt
annað úr málmi. Eg vona, að
við þurfum ekki neina hjálp
annara lögreglumanna.“
Um nóttina stóðu þeir Lar-
der og Brown í porti einu í
nánd við skartgripaverzlunina.
Larder reykti vindil. Hann
horfði eftir götunni. Kirkju-
klukkan sló 12.
Larder drap eldinn í vindlin-
um og hvíslaði:
„Þar koma þeir. Þarna stöCv-
ast bifreiðin. Sjáðu háa rrjann-
inn. Sá litli er með honum.
Hann er með kassa.“ Larder
fleygði vindlinum og gekk fram
á götuna. Brown kom á eftir.
Annar maðurinn var kominn að
búðarglugganum. Hinn stóð við
bílinn.
Larder mælti lágt: „Upp með
kylfuna. Við ráðumst á þá.“
Maðurinn með kassann sneri
sér að þeim, beindi kassanum
að þeim og bláa ljósið féll á þá.
En það verkaði ekkert á Lar-
der og hann hló lágt.
Brown stundi og hné niður.
Á næsta augnabliki barði Lar-
der manninn með kassann með
kylfunni og féll hann á götuna.
Bláa ljósið slolcknaði, og
maðurinn við gluggann rak upp
öskur og hljóp af stað. Larder
náði honum þó. Þá kom maður
fyrir húshornið. Bað Larder
hann að sækja lögreglumenn.
Hljóp maðurinn allt hvað af
tók. Nú var kassamaður að
gera tilraun til þess að standa
á fætur. Dró Larder þá hinn
glæpamanninn að bilnum þar
sem kassamaðurinn var. Hafði
hann jafnað um dónann með
kylfunni. Hafði Larder yfirhönd
ina yfir báðum þjófunum. En
hann þurfti ekki lengi að bíða.
Lögreglumenn komu hlaupandi.
Svo var sent eftir lögreglubíL,
Föngunum var ekið í fangelsi
og meðgengu þeir fjrrir rétti.
Larder fór því næst til Browns
og sagði honum alla söguna.
Litli maðurinn hafði búið til á-
haldið í kassanum, er sendi frá
sér hina hættulegu geisla. Hann
sagði, að sérfræðingum yrði
fengið áhald þetta til rannsókn-
ar. Ef geislarnir féllu á málm
verkuðu þeir til tjóns, annars
ekki. Ljósið hafði samstundis.
áhrif til lömunar fórnarlambs-
ins. Og flestir menn bera eitt-
hvað úr málmi á sér.
„Ekki þú,“ svaraði Brown.
„Nei, eg skildi að lokum
hvers vegna mcnn brunnu áu
þess föt þeirra skemmdust.
Forstjórinn hafði gleraugu. í
gær gleymdi eg að taka af mér
armbandsúrið. Þá datt eg nið-
ur.“
„En í dag sigraðir þú!“
Larder svaraði: „Já. Eg bað
Bert að safna saman miklu af
skartgripum og auglýsa þá
rækilega. Hann lofaði því strax
til þess að koma sér í mjúkinn
hjá okkur. En eg tók mál þetta
í mínar hendur á þann hátt. að
fyrirbyggt var, að einkennis-
klæddir lögreglumenn kæmu
á vettvang í byrjun. Hugsaðu
þér, ef margir lögreglumenn
hefðu komið með málmhnappa
og flautur. Þeir hefðu legið í
hóp fyrir bláu ógninni.“
Brown kinkaði kolli. Lardor
leit á hann og spurði hvaða
málm hann hefði borið.
„Það var beltisólin mín.
Hún er með málmlæsingu,"
sagði Brown og roðnaði. „Eg-
gat ekki tekið af mér beltisól-
ina, þvi þá hefði eg rnisst bux-
urnar niður um mig.“

8toi c

tímarit
Iðnaðármál;
6. hefti 3. árgangs. er nýkom-
ið út. Efni: Reikningshald og
fjárhagsáætlanir iðnaðarfyrir-
tækja. Hagsmunir — framfarir,
forystgrein, Lýsing á vinnu-
stöðum, eftir Sverri Norland
o. m. fl.
Ægir,
rit Fiskifélags íslands, 3. hefti
þessa árgangs, er nýlcomið út.
Efni: Útgerð og aflabrögð.
Gerpir, hinn nýi togari Norö-
firðinga. Markaðshorfur fyrir
fiskafurðir í Bandaríkjunum.
Fiskafli Norðmanna. Fram-
leiðsla sjávarafurða 1956 o, fl.
Freyr.
búnaðarblað febrúarheftið.
er nýkomið út. Efni: Skattamat
búfjár eftir Bjarna Braga Jónsí
son Tilraun með ýmsar gerðir
fjósbása á Hvanneyri vorið
1955. Bragðbreytingar við
mjólkurgeymslu, þýdd grein.
Framtíð sveitanna. Plöntulyf
o. m. fl.
Ljósberinn,
febrúarheftið, er nýkomið út.
Efni: Krossinn, sem börnin
reistu. Guð heyrir bænir. Flut.n
ingsdagurinn. Lækning svert-
ingjadrengsins o. m. fl.
Ilaukur,
heimilisblað er nýkomið út.
Efni: Hann þekkti stríðið ein-
ungis af afspurn, grein unn
Göring Vasaþjófnaður — heið-
arelgur eða óheiðarlegur.
Pabbi flutti að heiman, smá-
saga, Dulræn fyrirbrigði o. íL