Vísir - 02.03.1957, Qupperneq 4
4
VtSlK
Laugardaginn 2. marz 1957
irisist
D A G B L A Ð
Ritstjóri: Hersteinn Pálsson.
Augiýsingastjóri: Kristján Jónsson.
Skrifstofur: Ingólfsstræti 3.
Afgreiðsla: Ingólfsstræti 3. Sími 1660 (fimm línur)
Útgefandi: BLAÐAÚTGÁFAN VÍSIR H.F.
Lausasala kr. 1,50.
Félagsprentsmiðjan h.f.
Þjóðerni mannúðarínnar.
í>eir, sem lesa Þjóðviljann að
staðaldri, minnast þess vafa-
]aust_ að hann birti fyrir
tæpum tveim mánucum
mjög hjartnæma forustu-
grein, sem kölluð var „Kyn-
ferði mannúðarinnar*. Gi-ein
þessi var árás á Rauða kross-
inn og ríkisstjórnina, sem
Þjóðviljinn styður að jafn-
aði, fyrir það. hvernig hag-
að hefðá verið vali þeirra
ungversku ílóttamanna, sem
gefinn var kostur á að se'->
ast að hér á landi. Þjóðvilj-
anum hefir að sjálfstögðu
runníð blóðið til skyldunn-
' ar, þar sem það voru einmitt
húsbændur hans í Moskvu,
sem áttu sök á því, að fólkið
l
varð landflótta, og' hefir vist
viljað bæta eitthvað fyrir
misgerðir þeirra.
Ekki varð annað skilið af
nefndri forustugrein Þjóð-
viljans en að hann vildi ekki
neitt kynferðismisrétti. á
sviði mannúcarinnar, en síð-
an hafa skrif hans leitt ótví-
rætt í ljós, að hann vill láta
þjóðernismun rikja á sarna
vettvangi. Eða kannsk’e hann
vilji aðeins láta vera land-
fræðilegan mun á mannúð-
inni. Mönnum hlýtur að
koma slíkt til hugar, þegar
þeir vii'ða fyrir sér þann
mikla mun, sem er á því
rúmi^ er blaðið telur sig geta
varið til þess að segja frá
atburðum þeim, sem eru að
gerast á hverjum degi í Al-
sír og Ungverjalandi. í
rauninni er varla hægt að
tala um „mun“ í þessu efni,
því að „Serkjamiorð“ fá oft
að fylla mikinn hluta af
fyrstu síðu Þjóðviljans, ei-ns
og til dæmis í fyrradag, en
blaðið getur ekki eir.u finni
Mikii!
um þá „mannúð Marxism-
ans“, sem vinurinn Kadar,
er nú að gera að veruleika í
Ungverjalandi, 'eins og all-
ur heimur veit.
Slík 'landafræðileg eða þjóð-
ernisleg mannúðarkennd er
vafalaust þegin með þökkum
af þeim mönnum, er'lögðu
fram milljónina ti] stækkun-
ar Þjóðviljans fyrir fjórum
árum. Þjóðviljinn er ekki
enn búinn að kvitta fyrir
hjalpina, en hann rembist
við það, dag eftir dag'. En
þeir. sem Þjóðviljanum
stjórna’ bæði 'nær og fjær,
ættu að gera sér grein fyrir
því, að hann er ekki gefinn
út í landi, þar sem almenn-
ingur fær aðeins að kynnast
einni hlið á hverju máli.
Hann er gefinn út fyrir fóik,
sem hefir ekki verið að öllu
leytj „svipt persónuleikan-
um“, hefir heila sjón og skil-
ur, fyrr en skellur í tör.nun-
um.
Þess vegna grefur Þjóðviljinn
undan komniúnismanum
með skriíum sínum um
suma heimsviðburði en al-
gerri sektarþögn um aðra.
Hann hefir valið sér það
hlutskipti, og það er áreið-
aiilega ekki harmað af nein-
um, er hafa ekki gerzt mála- j
liðar kommúnismans. Og það
er harmað af æ færri mönn-:
um með hverjum degi.
Ýmsir Þjóðviljamenn gera
sér grein fyrir þessu, en þeir
eru bandingjar og fá engu
að ráða um stefnu blaðs eða
flokks. Þess vegna hallar nú
ört. undan fæti og ferðalög
til Moskvu til skrafs og ráða
geroa geta ekki breytt þeirri
þróun.
munur.
:Q
Kirkjja oaj árúiuúl:
Lind æðstu vizku.
„Því hærra sem vér komumst
í menntun, því meira verður
Biblian notuð, bæði sem undir-
staða og verkfæri alls uppeldis.
Hversu langt sem menningu
mannkjms kann að fleygja
fram, hversu vítt og djúpt sem
náttúruvísindin kunna að seil-
ast, hversu miklum þroska sem
mannsandinn kann að taka, þá
verður aldrei komizt upp fyrir
þau háleitu sannindi og sönnu
menntun, sem kristindómurinn
felur í sér.“
Þannig komst Goetlfe að orði.
Og hann sagði ennfremui', að
mestu vitmennirnir og þeir liís-
reyndustu, myndu alltaf um síð-
ir leita til sömu uppsprettu, ef
til vill eftir margar krókaleiðir,
alltaf að lokum lúta að þessari
tæru lind æðstu vizku, Bibliunni.
Þróun skólainennta nú um
liríð — ekki sízt hérlendis —
virðist ekki benda til þess að
upphafsorð þessarar tilvitnunar
reynist sannspá. Nema svo
skyldi vera, að menntun sé í
afturför? Hver veit? Hvað sem
um það er, verður því ekki neit-
að, að i þann tíð, er menn lærðu
biblíusögur, kynntust þeir ræki-
lega drjúgu úrvaii öndvegisbók-
mennta, sem hafa stórmikið
menntunargildi, hvað sem trú-
argildi líður. 1 fornaldarsögum
Israels fer saman djúpvis
skyggni og barnslegt þel. Orðs-
kviðir Biblíunnar er'u náma
spaklegra hugsana.
Sálmar hennar gnæfa hátt
yfir allan hliðstæðan skáldskap.
„Um aldur beygir heimurinn
hné við hjarðkóngsins voldugu
ymna“, segir Einar Benedikts-
son í kvæðinu um Davið kon-
ung.
Þetta geymir Gamla testa-
mentið og er samt ótalið það,
sem þar er ágætast og 'atkvæða-
mest, spámannaritin. Á þessum
grunni rís síðan Nýja testa-
mentið eða vex upp af þessu
eins og meiður af rót.
Það er afsakanlegt á þessum
óklassísku timum að kannast
ekki við Násíku fajversku, Ais-
kylos eða Lalage brosmildu og
rómblíðu. En varla þyldu framir
menntahrókar með öllu kinn-
roðalaust að koma þessum nöfn-
um ekki fyrir sig. Þeir hinir
sömu væru visir til þess að
þykja fremd í að vita engin
deili á Rut, Job eða Natan.
En nú er það ekki aimennt
menntagildi Bibliunnar, sem
méstu varðar. Þá fyrst lestú
Biblíuna eins og hún ætl-
ast sjálf til að vera lesin,
Þú getur líka talað í athöfn-
um, sýnt huga þinn í verki. Það
er oft áhrifameira að tala
þannig en í orðum. Handarvik
getur birt hug þinn betur en
löng í'æða. Þegar þú réttir
manni hjálparhönd, sýnir þú
honum þinn innri mann glöggv-
ar en þótt þú flytjir honum fag-
urt mál.
Þegar þú lest Bibliuna, tek-
urðu eftir því, að stórir hlutar
hennar eru frásögur aí viðburð-
um. Þú tekur einnig eftir því,
að þar er jafnan í fyrirrúmi það,
sem Guð gjörir. Og það er sagt
frá því vegna þess að það birtir
mátt hans og strangleik, rétt-
læti hans og gæzku. Um leið
lýsir það þeim, sem hann skiptir
við, mönnunum, sýnir veikleik
þeirra rangsleitni, villugirni,
synd, og sigra þeirra þegar þeir
láta að guðlegri stjórn. Hinn
rauði þráður allrar þessarar
sögu er vitnisburður um þann
Guð, sem leitar mannanna,
hjálpar þeim, bjargar þeim,
agar þá og hirtir þeim til við-
réttingar, beinir för þeirra að
háu marki um torleiði, bratta,
skuggaklif, stefnir til sigurs
yfir öllu illu.
Biblían skiptist í tvo megin-
hluta, Gamla og Nýja testa-
mentið. Testamenti þýðir sátt-
ináli. Innihald þess sáttmála,
sem tengir báða hluta, er út-
vabiing Guðs: Hann kallar
manninn af náð sinni, óverðug-
an og brotlegan, til þess að
heyra sér til. Hann kallar Isi'a-
elsþjóðina sem fulltrúa alls
mannkyns: Af þínu afkvæmi
skulu allar þjóðir á jörðinni
blessun hljóta, sagði hann við
ættíöður Israels. Saga Israéls
stefnir að því marki, sem nefnt
er fylling tímans. Hún er undir-
búningur undir hina mestu
stund mannkyns, þegar Oi'ðið
verður hold. Guð hafði tjáð sig
í atvikum, í þjóðarsögu, í orðurtl
manna, sem hann gagntók, spá-
manna. Nú var tíininn kominn,
að hann bjó huga sinn holdi í
bókstaflegri merkingu, kom
sjálfur fram i manni, í Jesú
Kristi: Eftir að Guð forðum
hafði oftsinnis talað til feðranna
og með mörgu móti fyrir munn
spámannanna, hefir hann í lok
þessara daga til vor talað fyrir
soninn, sem hann setti erfingja
allra hluta og hann líka hefir
gjört heimana fyrir. Hann, sem
er ljómi dýrðar hans og ímynd
veru hans og ber allt með orði
máttar síns (I-Iebr. 1. 1—3).
Biblían fjallar ekki um allt
I þessum dálki heíur þegar
verið getið nokkurra atriða úr
sögu fánamálsins en um það
komu fyrst fram óskir í bréfi
frá einum lesenda blaðsins.
Hafa ýmsir látið í ljós, að þeir
kynni vel að meta þetta. Verður
nú vikið frekara að nokkrum
atriðum.
Þjóðfundurinn og
fáninn.
Landvarnarmenn boðuðu til
fulltrúafundur á Þingvöllum
29. júní 1907 og skyldi hlutverk
fundarins vera, að „láta uppi og
lýsa yfir vilja þjóðarinnar í
sjálfstæðismáli hennar."
I grein um Benidikt heitin
Sveinsson í Andvara 1956, segir
Guðm. G. Hagalín rithöfundur
m. a.:
„Fánamálið hafði, þegar hér
var komið, verið um skeið mikið
áhugaefni ýmissa Landvarnar-
manna og þá ekki síst Einars
Benediktssonar, sem lagt hafði
til, að fáni Islands yrði hvítur
i bláum feldi......“
Þar næst segir G. G. H. frá
fánanefnd Stúdentafélagsins,
sem áður hefur verið sagt frá
í þessum dálki og bætir við:
65 bláhvítir fánar.
„Stúdentafélagið samþýkkti
tillögur nefndarinnar. og var
ákveðið að fáninn skyldi dreg-
inri á stöng viðsvegar um land
á fæðingardegi Jóns Sigurðsson-
ar 1907. Og þann dag blöktu við
hún í Reykjavik sextíu og fimm
bláhvítir fánar. — Að morgni
þjóðfundardagsins — í hinu
fegursta vorveðri — var fáninn
borinn til Lögbergs og þar helg-
aður með ræðu, sem Bjarni
Jónsson frá Vogi flutti. — Á
hádegi gekk fjölmennið, sem
saman var komið á Þingvöllum
þennan dag, skrúðgöngu til Lög-
þergs, og báru allir bláhvíta
fána. Var, einn fáninn miklu
mestur. Það var Benedikt
Sveinsson, sem hann bar. Hófst
svo þjóðfúndurinn undir hinu
bláhvíta merki."
Og enn segir þar:
Konungskoina.
„Þetta sumar kom Friðrik.
konungur VIII. til Islands með
miklu og fríðu föruneyti. Land-
varnarmonn dróu upp bláhvíta
fánann á Þingvöllum þegar kon-
ungur og fylgdarlið hans hafði
þar dvöl. Vakti það hneyksli
sumra Isletidinga, en ekki hefur
þess heyrz.t getið, að það hafi
spillt gleði konungs. Og þó að
Landvarnarmenn vildu sýna
konungi og öðrum yfirdreps-
lausa djörfung, hvöttu þeir ein-
dregið til þess, að við yrði höfð'
hin fyllsta kurteisi af hálfu ís-
lendinga.
þegar þú leitar i henni að orði
mögulegt. Það er til einskis að
í augum trúaðra kommúnista
skipta málsatvik ekki ævin-
lega mestu máli_ heldur
hverjir eru aðilar. Þannig
hefir þetta ævinlega verið.
Það má til dæmis minnast
þess, að nteðan ekki var vit-
að, að kommúnistar hefðu
kjarnorkusprengjur, voru
slík vopn fordæmd innilega,
og jafnvel efnt til undir-
skrifta um allan heim_ til
þess að áherzlan yrði sem
mést. En þegar kommúnist-
ar stóðu öðrum jafnfætis í
þessu_ gegndi öðru máli. Þá
hljóðnuðu allar raddir um
hætturnar af þessum vopn-
um — og undirskriftirnar
gleymdust á einni nóttu.
Það eru vondir menn sem.
skjóta innborna rnenn i Al-
sír, en það eru góoir menn,
sem murka lífið úr fólki i
Urigverjalandi. Þannig horf-
ir málið við. Það er ekki orð
á ,því gerandi, þótt Kadar
skjóti nokkur þúsund af
löndum sínum, en hirnin-
hrópandi glæpur_ þegar
franskir hermenn skjóta
jafnmarga tugi i Norður-
Afríku. Það er ekki alveg
sarna hver á byssunni heldur
eða hver sá er, sem fyrir
kúlunni verður, og komm-
únistar finna muninn.
Það hlýtur að vera einstaklega
þægilegt að vera kommún-
istí — stundum, þegar eng-
inn vafi leikur á líriunni. Og
það er enginn vafi á því,
frá Guði handa samvizku þinni,
sálu þinni til hjálpar og lífs. Það
þýðir: þú leitar íyrst og fremst
aó Jesú Ki’isti. Hann er Orðið.
Orðið var hjá Guði og var Guð.
Og orðið varð hold og bjó me'ð
oss (Jóh. 1. 1. 14). Þegar þú
talar, ver-ður hugur þinn „hold“
að nokkru leyti, það sem hylst
i barmi þér fær skynjánlegt
mót, eínislega mynd. Þú klæðir
hugsun þína búningi þeirra
tákna, sem málið hefúr yfir að
ráða. Þannig tjáir þú þig öðrum
mönnum, býr anda þirin efnis-
legum búningi.
hvað mönnum á að finnast
um atburðina í Alsír eða
Ungverjalandi. Þar er um
tvennt ólíkt að ræð-a.
ætla sér að læra af henrti nátt-
úrufræði eða aði'ar landsprófs-
gi’einar. Og eri'nþá síður en hún
spásagnabók, sem lesin verði
eins og spákvendi lesa i bolla
eða spil um væntanlegar trúlof-
anir, siglingar og peningabréf.
Svo rangeygður biblíulestur rétt-
ist ekki við að hafa hliðsjón af
egypzkum pýramídum íornum
né nýmóðins „Varðturnum"
ameriskum. Um þá, sem valda
slíkum ólestri í meðferð Biblí-
unnar gildir di'ottinleg viðvörun
afdráttarlaust: Gætið yðar fyrir
falsspámönnum.Biblian og drott
inn hennar vilja þér eitt: Að þú
vei’ðir hólpinn, þ. e. að þú finnir
frelsara þinn og fylgír honum,
lífs og liðinn.
Heilagar ritningar geta veitt
Danski fáninnn verzlunar-
fáni íslentlinga.
Samkvæmt frumvarpi sam-
bandslaganeíndar, sem var
skipuð íslendingum og Dönum,
skyldi íslenzk utanríkismál vera
í höndum Dana og danski fán-
inn verzlunarfáni Islendinga út
á við, og á frumvarpinu voru
aðrir þeir „höfuðgallar, sem
urðu til þess, að Skúli Thoi'odd-
sen, skai’st úr leik, sem alkunn-
ugt er, en Bjarni Jónsson frá
Vogi, sem Landvax’nai'menn
höfðu sent til Khafnar til þess
að fylgjast með störfum nefnd-
arinnar, sendi blaði Landvarnar-
þér speki tii sáluhjálpar fyrir
trúna á Iíristi Jesú (2. Tim.
3,15). Það er þeirra hlutverk,
hvorki annað né minna.