Vísir - 14.03.1957, Qupperneq 7

VISIR
7
Fimratuciaginn 14. marz 1957
N
a
B
ss
ífi
EDISOiNi MARSHALLi

75
m
s
tn
*
WBEaBÍ5aBSEB0EHHBaBB!BBSaB*B*BB!IS8aaBJ
mér óróleika. Og bað komi mér ekki á óvart, þótt hann væri
sonur versta fjandmanns mins.
— ívár! Þú líkist meira þessum skjálfandi þræl þarna en
mér.
Þannig hafði Ragnar líka talað. En hann hefði átt að gruna
samrleikann, þegar þrællínri svaraði:
— Það er ekki ég, sem hann á við, ívar, því að ég skelf ekki.
— Kitíi! Minnist þú þess, að þegar við vorurri í höll Aella
haðstu mig að láta Aella taka Ragnar af lifi. Hafirðu haft grun
um það þá, að Ragnar væri faðir minn, hefurðu að minnsta
kosti ekki sagt mér það. Þá hefur þú svikið mig, og ég mun
reka sverð mitt gegnum þau brjóst, sem ég saug sem foarn.
— Ogier dariski! sagði hún. — Marðar sýnir birtust mér á
þeirri stund, en engin þeirfa gaf neitt til kynna um það, að þú
værir söriur'Ragriár's.
— Ég verð að treysta því, að þar með er mér spöruð ein
ódáð gegn guðunum. En þegar ég sagði þér, að ég yrði að
berjast við Aella þangað til hann lægi dauður, baðstu mig að
höggva af honum höndina og sleppa honum svo.
— Já, satt er það.
— Þegar þú lást hálfdauður fyrir framan fætur mína, spurði
ég, hvort þú værir að afla seið. Þú sagðír, að ég væri for-
dæmdur, og að þú sæir drekann, sem mundi gleypa mig. Ef þú
hefur séð þá, að ég og Aella vorum komnir úr sama móður-
kviði, mun ég svæfa þig að eilífu.
— Ég er þegar svæfð að eilífu, fóstursonur minn. Mig grun-
aði, ao þú hefðir drepið föður þinn og yrðir að drepa hálfbróður
þinn að móðurinni og háKbróður þinn að föðurunum, Aella og
Hasting, af því að það væru örlög þín, og enginn getur spornað
við örlögum sínum.
— Enid, móðir mín! Þú minntist ekkert á þetta þegar Aella
ætlaði að taká mig af lífi eða höggva af mér höndina. Það getur
ekki verið, að þú hafir vitað þá, að ég væri sonur þinn.
— Nei, ég vissi það ekki þá, en ég var mjög áhyggjufull.
— En þú vissir það í dag, þegar þú laugst að Hasíing, til að
reyriá að bjarga mér. Hvernig vissirðu það.
— Ég talaði við Morgana og hún sagði mér, ao þú geymdir
verndargrip í bandi um háisinn á þér.
— Kefðirðu sagt Hasting frá þvi, til að reyna að frelsa mig?
— Ég skil ekki ykkur, norrænu víkingana. En ég býst ekki
við, að hami hefói þyrmt þér, þrátt fyrir það. Ég ætlaði því að
grípa til annarra ráða.
— Hvaða ráð voru það?
— Að drepa hann með rýtingnum mínum.
—- Og þó hafði ég drepið son þinn, Aella.
— Þú ert méiri sona minna.
— Og þó þctti þér ekki væmia um hann en svo, að þú
seldir hann í þrældóm, sagði Morgana beizkulega. — Ef þú
hefðir haft hann hjá þér, hefði hann getað orðið kristinn mao-
ur — allt að því Englendingur.
— Þegirðu! greip ég fram i, áður en Enxd gat svarað.
— Hvorki enskt móðerni né brjóstmjólk kristinnar kónu hefði
getað gert mig annað en það, sem ég er, Ogier danski.
— Ég skal svara þér, Morgana, sagði Enid af mikilli tign,
— Ég vissi, að hann var méiri sona minna tveggja.
— Og samt sendirðu hann burt.
— Ég lét fela hann fyrst til að bjarga honum frá hefncl
mariris nríns, jarliris. Ég sendi með honum heiminginn af skart-
griþum mínum, til að greiða fyrir honum. Ég ætlaðist til, að
hann yrði sendur til systur minnar í Kent. En hann var seldur
í heridur dönskum sjóræningja. Og ég vissi ekki, hver gerði
það fyrr en í gær.
— Má ég nú tala? spurði Merra.
— Ég held, að bezt sé að Hasting tali fyrst, því að hann er nú
farinn að verða andstuttur. Ég leit á hann og hélt, að hann væri
ef til vill dauður. En þegar ég aðgætti betur sá ég, að svérðið
bærðist í sárinu, þegar hann andaði.
— Hasting! hrópaði ég. — Hasting meyjarkinn.
Ég sá aftur blámann í augum hans, en þau voru nú mjög
tekin að daprast.
_4
k*v.*ö*l*d*v*ii*k*u*n*nH
‘oeoöCöeesMseeecees#**®**'
Ungur maður kom á fund.
Chamberlains á meðan hann
var forsætisráðherra Breta og
bað hann að hjáipa sér og léið-
beina til þess að verða stjórn-
— Já, Ogier danski, sagði hann lágt. jinálamaður. Það var haris ták-
— Þegar þig dreymdi, að það hefði verið Ragnar, en ekki' mark í lífinu.
Judith, sem vakti Gorm upp og sendi hann til þin i draumi, J þess að verða góður
þá hefur þig dreymt rétt. En þegar hann bað þig að hefna j-tjórnmálamaður*', sagði Cham-
þín ekki á mér, hefur hann ætlað að bjarga þér frá síðustu . herlain, ,,þarf maður að hafa
hefnd guðanna. Iþrc-nnt til að bera: þéninga.
— Því aðvaraði hann þig ekki líka? | Ox ðstír og meðfædda háttvísi.
— Hver veit það? Ef til vill hefur hann hatað mig of mikið vcit að þér eruð ríkur_ eg
til þess.
: — Hann hefur ekki hatað þig eins niikið og ég. Jæja, lát-
!um nú Meera tala. Ég hef mikíar þjáningar, því mér b'læðir
inn. Og svo ég segi eins og er, þá efast ég um skemmtanii-nar
hinum megin, hvort sem það verður í Valhöll eða Helju. Ég
vil því, að dóttir meistarans svali forvitni miimi.
— Meera! Hvers vegna lagðii-ðu svona mikið á þig til að gera
mig að þi-æli Ragnars? spurði ég.
— Það var elckert ómak. Ég hafði gaman að því. Ættmenn
mínir, Hehrear, hafa Iíka verið hnepptir í þrældóm — i Egypta-
landi og Babylon. Ég vissi því að Ragnar hlýti gífurlega refs-
veit líka að þér hafið getið yð-
ur oi-ðstír, en hvort þér eruð
gæddur hóttvísi — það veit eg'
ekki. Og áður en eg aðhefst.
eitthvað fyrir yður verð eg að
hafa einhver sönnunai-gögn í.
höndunum.“
,,Eg held að eg hafi þessi
sönnunargögn nú þegar, ef eg
mætti segja yður örlitla sögu
af mér,“ svaraði ungi maður-
inn á stundinni, „og þá getið
þér sjálíur dæmt um hvort mér
ingu fyrir að hneppa sinn eigin sori í þrældórii.
— En ef ég hefði nú farizt, þegar Ragnar lét fleygja mér í j sé ekki háttvísi í blóö borin.
vcginn? Eða af því mikla erfiði, sem mér var lagt á herðar. I Þannig var mál með vexti að
Hebrear skildu líka blóðtengd og hefnd Jehova yfxr þeim, j eg dvaldi nokkra daga í Brigh-
sem drepa íeður sína, syni eða bræður. En þú varst bara
unglirg.ur þá með augun full af draumórum. En þegar þú stækk-
aðir og varst sterklegur hafði ég áðra ráðagerðir á prjónuiium.
— Hefirðu orðið ánægð, ef Ragnar hefði Iátið rista
blóðöm?
íon hérna á dögunum_ en eitt
kvöldið þegar eg kom heim í
gistihúsið langaði mig til þess
raér | að fá mér bað svo að eg fór inn.
I i baðherbergið. Eri viti meriní
— Ég hélt það — þá. En seinna komst ég á þá skoðun, að Þarna sat ung og ljómandi fög-
betra væri að koma yklcur saman bræSrunum, því að þá mundi ur stúlka allsriakin í báðkeriny.
þeim bræðravígum ekki ljúka fyrri en öll ættin væri útdauð. Það var sýnilegt að hún hafði.
Allir hlusíuðu á hana þungbúnir á svip. Við vorum undrandi gleymt að læsa herberginu
þegar hún kom inri. Eg lét mér
hvergi brégða, en sagði baru
rólega: Afsakið, herra minn!
— og labbaði mig á sömu
sturidu út. Var þetta ekki hátt-
visí?“
„Vissulega," svaraði forsæt-
isráðherrann. „Þér eruð háttvís
um það þarf ekki að efast og'
þér ættúð sannarlega að verða
stjórnmálamaður — en bara .
ekki hjá okkur Englendingum,
á því, að slík mannvera skyldi vérá til a gúos grænni jörð.
— Þú ert brjáluð, Meera sagði ég.
— Ég var það, en er það ekki lengru-, sagði hún.
— En þú hafðir fleiri áhugamál en að koxna Ragnari og ætt
hans íyrir kattarnef, sagði ég. — Þú lézt hami veita Egbert
skjól. Þú fékkst hann til að senda Hasting til að rðena Mofg-
ana. eftir, að hann hafði náð henni, reyndirðu að fá Kann
til að halda henni. Ég skil ekki.,..
— Það gæti enginn Norðurlandabúi skilið, nema ef íil víll
Hasting. Ég vissi, að Aella og Egbert vildu báðir vera kon-
ungar Norðimbralands. Og ég héít, að ef Ragnar veitti Égbert
skjól, lenti hann í andstöðu við Aella. Ég held, að þetía Jiefð'i
heppnast, ef ég hefði ekki fundið styttri íeið að takriaarkinu. j því að okkur veitir ekki af að
— Það var þegar þú fréttir, að Morgana, dóttir Rhodri, var' grípa gæsina þá sjaldan að hún
trúlofuð Aella, sagði Alan. J geíst.“
— Ég frétti það, og eins hitt, að fyrir hana mætti fá mikið j__________________________________
lausnargjaid- Ef Ragnar léti Hasting ræna hénrii. yrði hatrið
riiiíli Ragriars og Aella að logandi báli. Ég hélt líka, að Ragnar
vildi fá haria sjálfúr um leið og hann sæi hana, og að synir
hans mundú. berjast iuri harta. En mér dat't aldrei í hug, að
kluni eins og Ögier kolívarpaði öilum áformum mínúrri. Þessi
leikur er ailt og sunit, sem ég hafði tií að lifá fyrix-, ög riú
er honum lokið allt of snemma.
r. SurrouakA
Þarna er hann, hvisiaði George.
Við það að sjá'Tarzan lá við að Sam
yrði máttlaus af hræðslu, því nú var
sá kominn, sem hann óttaðist mest.
og flúið imdan mörg hundruð kíló-
métra. Hann reyndi í flyti að hugsa
upp eitthvað ráð tií að komast undan.
Það var kannske tækifæri meðan
Taí-zan var ekki búinri að finna hann.
En þá kamu örlögin Sam til biálpar,
og það var þetta með stúlkuna, sem
varð til þess ao Sam sá sér færi til
imdánkomu.