Vísir - 30.03.1957, Síða 4

4
VÍSIR
Laugardaginn 30. marz 1957
’VÍSKR
D A G B L A Ð
Ritstjóri: Hersteinn Pálsson.
Auglýsingastjóri: Kristján Jónsson.
Skrifstofur: Tngólfsstræti 3.
AfgreiOsla: Ingólfsstræti 3. Sími 1660 (fimm línur)' j
Útgefandi: BLAÐATJTGÁFAN VÍSIR H.F.
Lausasala kr. 1,50.
Félagsprentsmiðjan h.f.
Samherjar deila.
Enn hefur soðið upp úr kær-
leiksheimili ríkisstjórnarinn
ar, og eru kratar og komm-
únistar komnir í hár saman
eins og stundum óður. Er
orðbragðið þvílíkt, að það er
næsta erfitt að gera sér
grein fyrir því, að það skuii
vera samherjar innan ríkis-
stjórnar, sem við eigast. Það
; eru annars kosningarnar í
j Iðju og margvíslegt fram-
ferði kommúnista þar, sem
komið hefir deilu þessari af
stað, en Alþýðublaðið dreg-
ur þær ályktanir af viðskiln-
aði kommúnista í félaginu,
að nauðsynlegt sé að „út -
rýma skemmdarstarfsemi
kommúnista úr verkalýðs-
hreyfingunni“, eins og segir
í fyrirsögn greinar um þe'cla
á fimmtudaginn.
Alþýcjublaðið segir ennfremur,
að fyrrverandi formaður
Iðju, Björn Bjarnason, þæg-
asti þjónn kommúnista hér
á landi um langan aldur,
hafi „á hinn ófyrirlitnasta
hátt notað Iðju til hverskon-
ar skemmdarverka, sem
kommúnistar hafa stofnað
til. Með bolabrögðum hefir
Iðja verið dregin út í hvert
ævintýrið af öðru, sem kom-
múnistar hafa stofnað til í
valdabrölti sínu. Er þar
skemmst að minnast verk-
fallsins 1955, sem kommún-
! istar stofnuðu til i þeim til-
gangi að brjótast til valda án
minnsta tillits til hagsmuna
þess verkafólks, sem þeir
drógu út í verkfallið. Verk-
fallinu var ætlað að skapa
fjárhagsöngþveiti í þjóðfélag
inu, sem hægt væri að nota
til þess að komast til valda.
j Þetta hefir þeim tekizt . . . .“
Þetta er rétt hjá Alþýðublað-
inu — kommúnistar stofn-
uðu til verkfallsins mikla
1955 af þeirri ástæðu fyrst
og fremst, að sæmilegt jafn-
vægi hafði verið í efnahags-
málum þjóðarinnar um
nokkurt skeið. Almenningur
undi sæmilega við sitt og
jarðvegur hrjóstrugur fyrir
byltingarsáðkorn kommún-
ista. Við þetta vildu komm-
únistar ekki una_ og tóku að
undirbúa verkfallið af kappi.
Þarna átti að berjast svo að
um munaði — sýna „íhald-
inu“ í tvo heimana.
Kommúnistar fóru ekkf einir
í verkfallið mikla 1955. Þeir
áttu sér aðstoðarmenn, þeg-
ar komið var að því að
„skapa fjárhagsöngþveiti".
Og þessir aðstoðarmenn
voi’u kratarnir sjálfir. Það
verður ekki af þeim skafið,
að þeir stóðu dyggilega með
kommúnistum í verkfallinu,
og eiga fyllilega sinn hluta
af sökinni — hvort sem þeir
fóru út í verkfallið af frjáls-
um vilja eða aðeins vegna
hræðslu við kommúnista.
Því miður hefir hræðslan
mótað gerðir þeirra í ríkum
mæli síðustu árin_ en kann-
ske nú á að vera einhver
breyting í því efni.
Það væri hinsvegar gleðilegt,
ef óhætt væri að líta svo á,
að kratar ætluðu að fara
að breyta afstöðu sinni til
kommúnista — og' einkum,
ef þeir ætluðu ekki að láta
lengur stjórnast af hræðslu
við þá. Þá er ekki ósennilegt,
að flokkurinn eigi frekar
nokkra lifsmöguleika en áð-
ur.
Komið að vegamótum?
Það er skoðun margra, að nú Tíminn reynir að leiða allar
kunni að vera komið að
vegamótum fyrir núverandi
ríkisstjórn. - Kommúnistar
hafa oft sagt, að þátttaka í
henni og aðgerðum hennar
væri í rauninni ekki annað
en tímabundin tilraun, og
stuðningur við stjórnina
mundi velta á því, hvernig
þeim þætti tilraunin takast.
Þetta var meðal annars til-
kynnt á fundi í Dagsbrún,
þegar rætt var þar um hinar
nýju álögur ríkisstjórnarinn-
ar. og þegar formaður Iðju,
Björn Bjarnason, skilaði af
1 ,
ser storfum fyrir nokkru
gaf hann einnig í skyn, að ef
til vill væri nú kömið að
; þáttaskilum.
deilur kommúnista og krata
hjá sér, því að hann þorir
ekki að styggja kommún- ■
ista. Framsóknarmenn hafa
einmitt reynt að leggja kom-
múnistum lið innan verka-
lýðsfélaganna — og fengið
þakkir Þjóðviljans fyrir —
enda þótt það hafi ekki hvar-
vetna komið ,að nægu gagni.
Virðist því framsókn fús til
að ganga langt til að halda
kommúnistum í stjórninni.
Spurningin er, hvort slíkt
nægir til að halda kommún-
istum i stólunum, ef þeir
teija. að hagkvæmara sé að
standa upp.
-----4 -----
Kirhga o,7 trúniáí:
Til alls nytsamleg.
1 í Fjallræðunni og víðar talar
Jesús alloft um laun og endur-
gjald og oft endranær verður
slíkt orðalag fyrir í Nýja testa-
mentinu. Ýmsir hafa tekið sér
tilefni af þessu til þess að varpa
rýrð á siðfræði kristindómsins
og sagt sem svo: Kristnir menn
hafa enga ást á því góða vegna
þess að það er gott, heldur ein-
göngu vegna þess, að þeir ætla
sér að hafa gott af því, fá eitt-
hvað upp úr því, græða á því.
Þessi aðdróttun er raunar
gömul, eldri miklu en kristin-
dómur. Satan sagði endur fyr-
ir löngu: Ætli Job óttist Guð
fyrir ekki neitt?
Þegar Biblían talar um laun
þeim til handa, sem ganga braut
lifsins, þá er það likingamál,
sem getur valdið misskilningi,
en ætti ekki að þurfa að gera
það. Eilíft líf er aldrei annað en
náðargjöf. Enginn vinnur til
eilífs lífs. Kristur einn hefir til
þess unnið, en ekki sjálfs sín
vegna, heldur vor vegna. Að
fylgja honum og þiggja lífgjöf
hans — það er ekki þakka né
launa vert, en það felur alla
gæfu og blessun í sér, sem
mannshjartað kynni að geta
óskað sér — og miklu meira.
Hefir þú legið slasaður undir
bíl og verið hjálpað þaðan og
síðan græddur til lífsins, þá
spyrðu ekki: Hvað fæ eg fyrir
að hafa látið bjarga mér og
leyft læknunum að græða mig?
Hafi þér, með strangri aðvörun
og öruggri leiðbeiningu verið
forðað frá því að smitast af
hryllilegum sjúkdómi, þá
spyrðu ekki heldur, hvað fæ eg
fyrir? Lífið sjálft er launin. Og
væri talað um ábata i þvi sam-
bandi, þá mætti það að vísu til
sanns vegar færa, og þannig
verður oft að tala við börn og
þannig talar Jesús oft við oss
börnin. En það er þó óeiginlegt
Afmælissýning
Eggerts.
Afmælissýning Eggeyts Guð-
mundssonar í bogasal Þjóð-
minjasafnsins, hefur staðið í
5 daga og er aðsókn mjög góð.
Seidar myndir eru fimm
(stórar) auk smærri mynda og
teikninga. Sýningin er opin
hvern dag frá kl. 2—10. Fólki
er ráðlegt að' missa ekki af
þessari ágætu málverkasýn-
ingu.
Myndin er af söngkonunni
Georgiu Lee, sem um þessar
mundir syngur á Hótel Borg,
én listamaðurinn hitti hana í
Ástralíu fyrir nokkrum árum.
orðalag, eins og greind dæmi
sýna. Guð kallar oss til lífs, sem
eitt er virkilegt líf, eilíft kallað
af því að Guð er eilífur. Hið
sanna líf er „launin“ fyrir að
þiggja björgun Guðs, hlýðnast
orði hans, fylgja frelsaranum,
ganga Guði á hönd. Óttastu
ekki, eg er þín laun, sagði Guð
við Abraham.
Þegar talað er um að sér-
hver muni öðlast laun eftir verk
um sínum, þá er átt við það
það tvennt, að verk mannsins
bera honum vitni og hann mót-
ast af því, sem hugur hans snýst
um, því sem hann keppir eftir,
því marki. sem hann miðar að.
Þegar sagt er, að þú verðir
dæmdur eftir verkum þínum,
þá er með því sagt það eitt
(og ekki minna en það), að
hinn efsti úrskurður fer ná-
kvæmlega eftir því, hver þú
ert. Góðverk, sem þú kannt að
hafa unnið til þess að öðlast
laun, þessa heims eða annars,
lýsa þér sem sérgóðum og eig-
ingjörnum manni og eftir því
fer dómurinn. Hitt, sem rennur
úr sjóði hjarta þíns af raun-
verulegum kærleik, ber því
vitni, að þú átt eitthvað af því
lífi, sem heyrir Guðs ríki til.
Hitt er og satt, að guðstrúin
felur í sér blessun einnig fyrir
þetta líf. í gömlu blaði Hjálp-
ræðishersins voru tvær myndir
af sama manni. Á annari var j
hann í rifnum lörfum, óhreinn, ;
gugginn, drukkinn. Á hinni var |
hann snyrtilega klæddur,1
hreinn upplitsdjarfur glaðlegur
í bragði. Undir fyrri m yndinni
stóð: Svona var eg áður en eg
frelsaðist. Undir hinni: Svona
varð eg' við að frelsast.
Barnalegt? Það má segja það
og getur verið villandi að setja
málið svona fram. En enginn
getur þó neitað því, að það er
mikill sannleikur í þessu fólg-
inn. Dæmin eru fjöimörg um
það, að Kristur hafi bjargað
mönnum úr slíkri eymd og
hörmung, sem þarna var bent á.
Og það er líka víst, að guð-
ræknin er til allra hluta nyt-
samleg og hefir fyrirheit bæði
fyrir þetta líf og hið komanda.
Lærisveinn Jesú er iðjusamur,
sparneytinn, skyldurækinn og
hefir þá lífsgleði í hjarta sér, að
hann þarf ekki að leita hennar
í nautnum og glaumi,-
Trúnni fylgir öil blessun. en
vanblessun vantrúnni. Trú
fylgir vaxandi andlegur styfk-
ur, þroski alls, sem er bezt í
fari manns, þróttur til þess að
þola það, sem erfitt er og mót-
drægt, aukinn hæfileiki til
þess að gleðjast, sjá hið fagra
og góða, innri rósemi og friður.
Ekkert af þessu er umbun fyrir
nein afrek, heldur náðargjafir,
þegnar í auðmýkt, þegar tóm-
urn lófa er lokið upp fyrir ríki-
dómi Jesú Krists, og aðeins
daufur fyrirboði og forsmekk-
ur þess, sem í vændum er, þeg-
ar hann hefir gefið hinn full-
komna sigur.
Vormerki.
Forboði vorsins — heiðlóan —
hefur látið i sér heyra. í gær-
kveldi hringdi góðkunnur bæj-
arbúi til Vísis og tjáði að hann
hafi heyrt og séð heiðlóu hér
í bænum.
„Ljóðelskur" hefur sent Berg-
máli eftirfarandi bréf:
„Með línum þessum vildi ég
þakka fyrir þau orð sem Berg-
mál flutti fyrir nokkru um þá
lítilsvirðingu, sem dægurlaga-
höfundar sýna ljóðum og stök-
um ástsælla, látinna skálda, með
því að fella hendingar úr þeim
inn í botnlausan samsetning
þeirra, sem sungin er við svo-
nefnd vagg- og veltulög: Ég hefi
nú veitt þvi athygli, að öðrum
blöðum berast bréf um sama
efni, og það er mér og vafalaust
mörgum öðrum hið mesta gleði-
efni, að menn séu farnir að
vakna til mótmæla gegn þessum
ósóma.
Virðingarleysið.
Virðingarleysið fyrir því, sem
hvarvetna annarsstaðar mundi
í heiðri haft, er því miður al-
gengt hér á landi. En fyrr má
nú i’ota en dauðrota, ef það á
að líðast, að dægui’lagasmiðir
taki ljóðapei’lur Jónasar og
Kristjáns Fjallaskálds og ati
1 þær auri. — Finnst höfundi
þeiri’a, að hann hafi unnið gott
og göfugt verk, með því að
vinna þetta verk? Ég segi fyi’ir
mig, að það er honum til mikill-
ar vanvirðu, að hafa gert þetta.
En jafnframt vil ég taka fram,
að þessi maður er ekki sá eini,
sem hér hefur bakað sér van-
virðu.
Margir niega skammast
sín.
Hann er ekki sá eini, sem
ætti að skammast sin. Vinsæl
dægurlagasöngkona iætur hafa
sig í að syngja þetta inn á plötu,
platan er gefin út og henni er
útvai’pað i tíma og ótíma —
jafnvel sem einu vinsælasta lag-
inu nú. Er það augljós vottur
um á hve lágu stigi smekkur
mai'gra er. Hjá öllu þessu fólki
kernur fram sama skilnings-„
virðingai’- og smekkleysið.
Og' „sjálft útvarpið".
Og loks er það sjálft útvarpið.
Engum dettur í hug að ætla, að
forráðamenn útvarpsins vilji
halda þessum ósórna að þjóð-
inni, andlega þi’oskuðu, ljóð-
elsku fólki, til mikillar raunar,
og æskunni til spillis, — en því
í ósköpunum er þá ekkert gert
til þess að hindra það, að þessu
sé útvarpað inn á heimili
manna? Eru engin takmöi’k
fyrir því hverju má útvarpa, er
öllu útvai’pað af þessu tagi —
bai’a ef einhver — eða nógu
margir — óska eftir því? —
Ljóðelskur.“
Drykkjuskapur eykst í
sænskum borgum.
Árið 1956 nam áfengisneyzlan
í Svíþjóð 4,4 lítra á hvern íbúa.
Er þetta lxin mesta áfengis-
neyzla, sem skráð liefur vei’ið í
Svíaríki allt frá því árið 1913.
Árið 1955 nam hinsvegar
áfengisneyzlan á hvern íbúa 4,1
lítra og árið 1954 3,7 lítra.
Tala þeirra, sem teknir voru
úr umferð í boi’gum landsins
jókst um 73 prósent.
Þá nam sala stei’ki’a drykkja
á sama tima alls 57.67 milljón-
um litra, en var ái’ið áður eða
1955 48.37 milljónir.
Tekjur ríkisins af áfengissölu
urðu á árinu 1956 alls 1290 millj.
króna en á næsta ári á undan
voru þær 1090 milljónir.
(Áfengisvarnarn. Réykjavíkur)