Vísir - 11.05.1957, Blaðsíða 7

X& \Í3}£fRT-r*'r- ■
sjMya 'ifé£rJúþiiM:l

Ccu tn> e.ift'RMfOurr.iUFtM IM —Tav Rc* U » PilOO
Distr bý UnJtvd I-'eature Syndleale .Ine
góiTLsœtt og aflíð kom strax i ’/óðva
hans eftir að hafa etið fuglinn allon.
I-Iann tók nú! á sprett og brátt
hann að útjaðri. skögeriBS.
Laugardaginn 11. maí 1957
yísiR

t
ANDNEMARNSR
EFTIR
ItlJTðf AfOOIIE .
inga. heir stóðu allir mc:5 Carnavonbræðrum — upp að vissu |M
niarki.
Samkeppnin var hörð fram með ströndinni. Ef bó ekki væri
nema einu verzlunarfyrirtæki færra mundu hin öll hagnast á
því. Mikael Carnavon var hygginn náungi. Að sumra skoðun,
einkum þein-a, sem verzluðu við skip, hafði hann náð undir
sig of miklum viðskiptum. Og þó að starfsbræður hans fram
með augunum dáðust að honum í laumi, létu þeir ekkert uppi
um það. Þeir þögðú og voru fullir varkárni. Þetta fannst borg-
aryfirvöldunum grunsamlegt. Niles sjóliðsforingja fannst þetta
bera vott um áfellisdóm.
k*v*ö*l*ö*v*ö*k*ií«n*n*i
marga saklausa menn hann er búinn að drepa. Þeir ætla að
hengja hann í Boston á morgun og ég ætla að vera viðstaddur
til að hrópa húrra.
Barmaðurinn sagði: — Þeir ætla ekki að hengja Carnavon-
bræðurna, hef ég frétt. Að minnsfa kosti ekki Mikael. En Frank
sást um borð í skipi Ringgolds rétt áður en það lagði af stað.
Bretarnir eru að leita að honum, en hann faldi sig og hefur
ekki fundizt enn þá.
Maður á stærð við Frank Carnavon getur ekki falið sig lengi,
sagði sjómaðurinn og honum svelgdist á.
Það var mikið hlegið og Natti notaði tækifærið og kom sér
út. Hann gerði ráð fyrir, að hann hefði getað fengið að heyra
meira, ef hann hefði beðið, en hann kærði sig ekki um að
heyra meira. Ringgold hafði verið sjóræningi á úthöfunumJ
Og Eddi hafði verið meðal skipshafnar hans.
Hann gekk niður þröngt strætið og niður að höfninni. Hann
klifraði niður stigann og ofan í bátinn.
Báturinn var tilbúinn til siglingar. Hann var hreinn og fág-
aðúr og allt var sjóklárt.
Eftir ofurlitla stund klifraði hann upp úr bátr.um aftur og
gelvk til litla hússins, þar sem verkstjóri skipasmíðastöðvarinn-
ar, Gorham, bjó ásamt fjölskyldu sinni. Hann bað Gorham að
svipast um fyrir sig eftir Karólinu og skildi eftir dálítið af
peningum hjá honum, ef hann skyldi finna hana.
Gorham vissi,-hvernig á stóð. Hann og kona hans voru mjög
alúðleg. Þau lofuðu að annast Karólínu, ef þau fynndu hana.
Nanna Gordam gaf honum í nesti ost og brauðhleif; sem vaí
nýtekiim úr ofninum.
Honum leið betur þegar þann kom aftur niður bryggjuna.
Hann hafði nú gert allt, sem hann gat. Vel gat verið að móðir
hans hefði lent í einhverjum vandræðum í Boston. Hún hafði
sem haim hafði gert. Natte langaði ekki til að sjá hann framar.
ræningjanum peningum hans aftur. En um Edda var allt öðru
máli að gegna. Hanp varð að svara sjáífur til saka fyrir það,
sem hann hafði gert. Natti langaði ekki til að sjá hann framar.
Natti stanzaði fremst frammi á bryggjunni og gáði íil
veðurs. Það var inndælisveður og stjörnur byrjaðar að kvikna
á himni. Hægur vindur af suðvestri.
Hann klöngraðist ofan í bátinn og leysti fangalínuna. ávo
ýtti hann frá bryggjunni með ár. Þegar báturinn var laus við
brj-ggjuna, setti hann upp segl.
Cai-navonbræður voru í vanda staddir, það var enginn efi á
því. Það hafði verið lagt löghald á Vestanvindinn og vöruhúsið
var lokað, meðan yfirvöldin voru að athuga, að hve miklu
leyti bræðurnir hefðu haft viðskipti við Ringgold, — sjóræii-
ingjann frá Vestm'-Indíum.
Allir, sem þekktu CarnavonbræðUr, vona á einu máli. Eng-
inn gat trúað, að þeir væru sekir. Vöruhúsaeigendur og kaup-
menn fram með ströndinni þökkuðu sínum sæla, að þetta skyldi
ekki hafa komið fyrir þá. Því, að hefði Morrircn komið til
þeirra með farm sinn, hefðu þeir áreiðanlega verzlað við hann
á sama hátt og og Carnavonbræður og ekki spurt neinna spurn-
Það var mikil æsing í borginni. Margir menn höfðu orðið
fyrir tjóni á verzuninni við Vestui*-Indíur. Afkoma borgarbúa
byggðist á verzlun, viðskiptum og flutningum. Allir, sem gátu
lagt upp peninga, lögðu þá í farmflutninga sjóleiðis, eða í kaup-
skip. Og oft var það að kaupskip var eign heiilar fjölskyldu.
Áhöfn slíkra skipa var: íaðir, bræður, frændur og synir. Og ef
skipið hvarf og spurðist ekki til þess framar, eða eí fréttir komu
eftir marga mánuði um morð og rán á skipinu, skyldi engum
furða sig á því, þótt vandamenn sklpshafnarinnar fylltust harmi
og reiði og yrðu æstir og hefnigjarnir, þegar búið var að
handsama ódáðamanninn og tími hefndarinnar var kominn.
Yfirvöldin höfðu látið hendur standa fram úr ermum. Réttar-
höltíin yfir Ringgold og mönnum hans tóku ekki langan tíma.
NiJes sjóliðsforingi hafði ekki hengt þá úti á sjó, því að hann
vildi halda vinsældum sínum í Boston. Það eina, sem tafði
fyrir aftökunni, var höfuðkúpubrot Ringgolds. Hann varð að
gróa sára sinna, svo að hann gæti tekið sig sæmilega út við
sína eigin aftöku.
Fregnmiðar voru skrifaðir, kvæði samin, sungin og seld á
götunum, og það sauð undir niðri í borgarbúum. Menn, sem
vildu aftöku án dóms og laga, mynduðu smáhópa og æddu um
göturnar, hvað lítið sem út af bar. Sjóræningjarnir hefð.u verið
hrifsaðir út úr fangelsinu og festir upp, án dóms og laga ef
borgaryfirvöldin og Niles sjóliðsforingi hefði e-kki sett undii*
lekann og geymt fangcma um borð í herskipinu, þar sem vopn-
aðir sjóliðar gættu þeirra nótt og dag.
Einhversstaðar varð reiði borgarbúa að koma íram, og þegar
ekki var hægt að ná í sjóræningjana, beindist reiði borgarbúa
að Carnavonbræðrum og þeim; sem grunur lék á, að hefði
vitað, að Morrison skipstjóri var enginn annar en Ringgold
sjóræningi, sem var svo djarfur að leggja víkingaslcipi sínu á
höfnina í Boston.
Fláekingar og iðjuleysingjar mundu vel eftir konunni með
hina dularfullu tösku, sem hafði komið akandi á vagnskrifli
að vöruhúsi Carnavonbræðra og spurt eftu* Ringgold og ekk-
ert farið launulega með það. Það var líka taiað um það að{
Frank hefði reynt að sannfæra hana um það, að Ringgold væri
ekki í Boston. En samt sem áður hafði hann farið með hana í
litla bátnum sínum um borð í skip Ringgolds. Að vísu átti
fólk erfitt með að trúa neinu misjöfnu um Frank i fyrstu. En á
timum æsinga var fólk fúst á að trúá öllú. Menn voru tor-
trýggnir pg treystu engu Og þegar þessir flækingar og
knæpuges.tir v*oru fullir á börunum, fundu þeir, að það féll
í góðan jarðveg að ala á hneykslissögunum um Carnavon-
bræður.
Var konan yinkona Franks? Nei, sennilega var hún vin-
kona Ringgolds, eða jafnvel eiginkona hans. Carnavonbræður
. vjssu áreiðanlega, hver hún var. Hún var að því er fólk sagði,
til húsa hjá Mikael. Þjónalið Mikaels þjónaði henni til borðs og
sængur. SÍúðrinu voru engin tákmörk sett. Og gremia fólksins
og reiði óx stöðugt.
Frank Carnavon fa.nnst hvergi. En Mikael hafði. þrisvar sinn-
um verið kal.Iað.ur fyrir rétt ög lagðar fyrir hann lævíslegar
spuxningar. En framburður hans var alltaf sá sami. Á honum
ygr enga sekt að sjá né finna. Og gallinn var sá, að hann gat
ekki samiað sögu sína. Og enginn virtist vilja trúa því, að(
hann og bróðir hans hefðu ekki þekkt Ringgold áður. Þeir
hefðu vafalaust, í laumi, verið kunningiar hans áruni saraan.1
Og það var að minnsta kosti lýðum ljóst, að konan hafði
í hinum kyrrláta bæ, Wom-
bourn í Wolverhamton, hafa
íbúarnir nú gefist upp við að'
elta draugariddarann, sem rið-
jið hefur um götur bæjarins að
jnóttu til árum saman. Flestir
í bænum hafa orðið varir við
jferðir hans, þótt enginn hafi
séð hann. Mikið hefur verið
gert til að handsama drauginn,
en allt hefur komið fyrir ekki.
Draugurinn skilur eftir sig sýni
leg merk. Það sjást hófspor í
görðum, grindur eru brotnar og*
blóm og runnar kramdir eins og
riðið hafi verið yfir þá. Hófa-
sligin eru greinileg og þau hafa
flestir heyrt.
Bæjarfulltrúi í Wombourn
tók um daginn á sig mikla rögg
og bar þá tillögu fram á fundi,
að ekki væri lagt í meiri kostn-
að við að handsama drauginn.
heldur væri andatrúarfélaginu
boðið til bæjarins til að rann-
saka þetta undarlega fyrirbæri.
Sagðist bæjarfulltrúinn vera
alveg viss um að draugur vseri.
á ferðinni, því kvöld nokkuð í
svarta myrkri, þegar hann var
á gangi eftir þröngum stíg við
ána, hafi hann orðdð var við að
einhver þeysti framhjá á harða
stökki, en þar gæti enginn riðið
svo hart í myrkri nema draug-
ur.
★
Tveir ungir drengir, sem
ekki hafa sést áður virða hvorn
annan fyrir sér.
— Hvað ertu gamall? spurði
annar.
— Sex ára.
— Eg er líka sex ára.
Þögn.
Þá spyr sá sern hóf fyrstur
máls: — Reykirðu?
— Nei.
— Drekkurðu?
Ne-hei.
— Ferðu á stefnumót með
stelpum?
— Nei.
— Þá hcfurðu skrökvað að
mér. Þú ert ekki nema fimm
ára.
Veðurfræðingar i Bretlandi
hafa farið fram á launahækkun.
vegna þess hve stai'f þeirra er-
æsandi fyrir íaugakerfið.
£ Q SuncuqkA
TARZAN
2354
k/'.ngrið var að gera út af við
Tarzan, en hann neytti síðustu kraft-
eama til að handsama fuglinn. Þótt

kjöt af .hinum gamla nræíugli væri-
seigt undir tönn, -fannst Tarzan það