Vísir - 16.05.1957, Page 7

Fimmtudaginn 16. maí 1957
VÍSIR
1

/
ANMÞNEMAHmR

• •
EFTIR
RUTIS
......
• •

MRORE
42
• •

þennan hátt, sagði ég. Og láttu mig ekki heyra meira um fóget-
ann. Þa3 fer illa í munni manna Ringgolds.
Hann virti mig ekki viðlits, en sagði: — Þér skuluð fá að
kynnast fógetanum betur, ef þér 'farið ekki út þegar í stað,
herra Carnavon, og hættið að skipta yður af málum, sem
koma yður ekki við.
Þau mál, sem skipta hana, koma mér einnig við, sagði ég.
Ég v.issi ekki, hvernig á því stóð, að ég sagði þetta. En ég
missti þetta út úr mér, áður en ég hafði hugmynd um.
— Kún ætlar að verða konan min, sagði ég, — svo að ef þér
hafið eitthvað að segja, skulið þér beina orðum yðar til mín.
Elísabet stirðnaði upp, en sneri sér síðan að mér og horfði
á mig frá hviríli til ilja undrunaraugum. Ég átti von á, að hún
hreytti einhverju miður vingjarnlegu út úr sér, en hún sagði
aðeins: — ,Ó, þetta er vingjarnlegt af yður, herra Carnavon.
Þakka yður fyrir. Og >ég varð svo steini lostinn, að minnStu
munaði, að ég félli henni til fóta.
En Edvarð, skriðdýrið að tarna, bara brosti.
— Þú ætlar að taka konu föður míns á sama hátt og þú
tókst vöruhúsið hans, sagði hann svo alúðlega pg kurteislega
sem hann gat. — Og peningana mína með. Vafalaust takið þér
hana ekki að yður fyrir ekki neitt. Og það er ég, sem á að borga
brúsann. Þetta er einkar viðkunnanlegt fjáraflabragð hjá yður,
herra Carnavon.
Ég steig ejnu skrefi nær honum. Og þá sá ég,.að hann hafði
hníf í hendinni.
— Þessi hnííur gæti farið þokkalega með fallega vestið þitt,
sagði hann. Og mér var ljóst þegar í stað, að það var ekki hægt
að'koma fram með qfsa eða ofbeldi.
— Peningarnir yðar eru nú í vörzlu brezku sjóliðanna, sagði
ég. — Og ég þarf' elcki að segja nema eitt orð, drengur minn,
til þess að þú farir í sömu vörzlu, ásamt hinuntl skipsmönn-
um Ringgolds.
Honum brá ekki hið minnsta.
— Ætlarðu að reyna að telja mér trú um, að búið sé að taka
Ringgold fastan? spurði hann.
Hann sigldi út úr höfninni í Boston í gærkveldi með brezkt
herskip í kjölfarinu, sagði ég.
— Þeir ná honum ekki, sagði hann. Og kvikindið glotti háðs-
lega. Mér þykir þú hafa látið hendur standa fram úr ermum,
móðir sæl. Jæja, Beta litla. Við verðum liklega að gerast
heiðarlegt veitingafólk fyrst um sinn. Beta ætlar að giftast
! mér, mamma. Við gætum haldið tvöfalt brúðkaup.
— Hvað ertu að segja, Beta? spurði Elísabet. — Og hvað — Það var ekki hægt að heyra, annað en að hann væri búinn
eruð þið að gera hér? Farðu fram í eldhús strax og matreiddu | að gleyma allri misklíð, en það voru rauðir flekkir í kinnun-
miðdegisverð handa Carnavon. Það getur ekki verið, að Natti um á honum og hann handlék hnífinn á þann hátt, sem mér
og Karólína séu farin fyrir fullt og allt. j geðjaðist ekki að.
— Jú, þau eru farin, sagði Eddi. — Þau stálu bátnum mín- ;
um, eins og þú stalst peningunum mínum. Þau tóku líka allan I ~ En þu’ og þessi irski astvinur þmn’ mamma’ getið fengið
matinn úr búrinu þínu! Farðu og sjáðu. Í að vera hérna’ ef þið viljið’ en þið verðið að láta ykkur
J
hraustlega í hana. Hún fiaug upp og rakst óþyrmilega í stelpu-
gáluna. Svo steig ég yfir þröskuldinn.
— Ætlarðu að loka móðui- þína úti, eða hvað? .spurði ég.\
— Flýttu þér að matreiða hádegisverð, bykkjan þín, eða ég
skal rassskella þig.
Beta hrökklaðist frá og þá sá ég þennan Edda. Hann stóð í
eldhúsdyrunum, fölur sem nár og gi-annholda. Hann spurði
kuidalega, hver ég væri.
— Ég er Francis Carnavon, sagði ég. — Yður þénustu reiðu-
búinn. Og hver eruð þér?
— Edvarð Ellis. Ég á þetta veitingahús. Farið út!
Svo að þér eruð náunginn, sem stakk af með fjársjóð Ring-
golds, sagði ég. Það er lítið gleðieefni að kynnast yður.
—■ Eddi! sagði móðir hans. — Farðu í rúmið aftur. Þú mátt ■
ekki vera á fótum. Hvar er Natti?
— Hvar eru peningamir mínir? spurði hann.
— Um borð í skipi Ringgolds, þar sem þeir eiga að vera,
sagði hún.
Hann sagði ekkert, aðeins yppti öxium. En ’nann varð and-
styggilegur á svipinn.
— Mamma! sagði hann. — Annað hvort skilarðu mér pen-
ingunum, eða þú ferð héðan og kemur hingað aldrei aftur.
Hún stóð við eldhúsdymar og horfði inn. Hún var föl í framan
og svo virtist sem hún hefði ekki heyrt til hans. Hún sagði:
— Eddi! Beta! Föt Natta eru horfin! Hvar er hann?
— Natti og Karólína eru farin héðan. Það er aðeins ég ogj
Eddi, sem .erum eftir hér.

Mæðginin eru að búa út far-
angur sinn áður en lagt er af
stað í ferðina. Hinni hjálpaði
mömmu sinni eftir beztu getu
og loksins eru ferðatöskurnar
■ fullar og búið að loka þsim.
,,Höfum við áreiðanlega ekki
gleymt neinu?“ sagði móðirin
og hugsaði sig um. „Mundirðu
eftir tannburstanum þínum,“
spurði hún svo.
,,Tannbursta!“ át Hinni eftir
hálfhneykslaður, „eg sem hélt,
að við værum að fara í frí.“ .
★
Ottó hafði dvalið, ásamfc
konu sinni, í baðstað í sumar-
leyfinu og var nýkominn heim
aftur.
„Voru ekki fallegar konur
þarna á baðstaðnum?“ spurði
vinur hans.
„Nei, fari bað í hrópandþ Þú
getur i-étt ímyndað þér það.
Konan mín vann sigur í feg-
urðarsamkeppni! ‘1
★
„Mig dreymdi ægilegan
draum í nótt,“ sagði Bolli við
vin sinn. „Mig dreymdi, að
Marilyn Monroe var tekin að
gefa mér hýrt auga, en konan
mín veitti því að sjálfsögðu at-
hygli og þær tóku að berjast
af hroðalegri heift.“
„En af hverju ertu svona
daufur í dálkinn?“
„Konan mín bar sigur úr
býtum.“
En að lokum trúði hún honum, og henni varð mikið um. Og
það var á þessari stundu, Mike, sem ég fann, að ég var ást
fanginn af henni, þegar ég sá hana standa þarna og síðasta! Það stóð pjáturkrukka á hillu rétt við olnbogann á mér ogi
hálmstráið hennar var slitið. j ég greip utan um hana. En hann var kominn með hnífsoddinn
— Þetta var einkennilegt. Og ég sagði við sjálfan mig: að maganum á mér, áður en ég gat hreyft mig.
Nýjustu mælingar á ummáli
að taka við fyrirskipunum frá hinum raunverulega húsbænd- íarðar við miðbaug sýna að
jörðin er fjórðungi úr mílu
minni ummáls en álitið hefur
verið til þessa.
i vun á þessu heimili.
— Frank, fíflið þitt! Taktu nú til fótanna! Hlauptu! En ég stóð
eins og negldur við gólfið.
Ég sagði eins bhðlega og alúðlega og ég gat.
— Nei, sagði hann. —■ Hreyfðu þig ekki.
—Ég stóð þarna grafkyrr og vissi ekki, hvað til bragðs skyldi
taka. Þetta var beittur hnífur og blaðlangur. Það fór hrollur
— Hver er Natti, frú Ellis? Það var Eddi sem varð fyrir um mig og mér varð dálítið óglatt.
svörum. | Allt í einu gekk Elísabet fram hiá okkur, teinrétt í bakinu,
— Það er hinn sonur hennar, sagði hann. —• Góði sonurinn. og stefndi til dyra. — Ef þú ert tilbúinn, Francis, skulum við
Þau eru bæði þjófar. En þau eru góðar manneskjur. Gleymið fara.
því ekki. Og þér megið ekki misskilja það. ! Ég trúði ekki mínum eigin eyrum. En ég sagði: .—4 Jæja,
— Ég misskil ekkert, sagði ég. Það er auðvelt að skilja það, verið þér sælir, herra Ellis og ég óska yður til hamingju. Svo
sem ég sé. > sneri ég mér við og gekk út, -en átti vbn á því á hverri istundu
— Jæja, fyrst þér hafíð séð það og skilið, skulið þér reyna að fá hrúfinn í bakið.
að koma yður feita skrokk inn í vagninn yðar. Farið með hana — Við íórum til Gloucester og létum gifta okkur þar- Þai-
með yður, nema hún vilji liggja úti í nótt. Hún fær ekki að fékk hún að sofa út og hvíla sig í veitingahúsi einu í Gloucester,
yera hér, nema ég fái peningana mína aftur. Farðu út, mamma, og ég keypti handa lienni ný föt og fallegustu hrjóstahaldarana,
áður en ég næ í fógetann. sem hægt var að fá í allri nýlendunni. Það getur verið, að
Bræðin sauð í mér. — Þú skalt ekki tala við móður þína á hún elski mig aldrei, en ég vona að það verði nú samt.
K.R. Knattspyrnumcnn.
II. fl. æfing í kvöld kl. 8
—-9 á félagssvæðinu. Boðs-
miðar! á I. déildar keppnina
afheritir. — Ejölmenriið.
Þjólíarinn.
TARZAíSl

£ Si/ffcuqkó
'rarzan vau
um handlegg apans og sveiriaði hon-
jarðar. Apinn stundi sáran og
.ndkof. Innan skamms var hann
dauður. Sama gula froðan |om í ljos
í munnvikum hans og hins apans.