Vísir - 21.06.1957, Blaðsíða 7

Fcstudagmn 21. júní 1957
VlSIB

• •
• •
• •
«•
i
ANDNEMARXHl
• • •
EFTIR
RUTH MÖORE •’

• •
• •
• •
• •
67
• •
• •
grunni, hráar og gular grindurnar bera við tré skógarins. Það
kom fyrir að honum vöknaði um augu, þegar hann gaf þessu
gaum.
Nokkur húsanna voru alls ekki grá og gul lengur; þau höfðu
nú verið máluð rauð, eftir að einn úr Gorham-fjölskyldunni
hafði fundið rauðan múrsteinslit. Húsamálning úr ósköp venju-
legri leirkeldu — dásemdir sköpunarverksins voru takmarka-
lausar.
Nei, áhugarm vantaði ekki. Það var einungis Iiitt, að fram-
jkvæmdin heyrði Mike til. Frank var mjög stoltur af Mike,
enda vissi hann, að á bak við allt framtak stóð bæði dugur og
snilli þessa bróður hans. Mike stóð traustum fótum meðan
voldugt sagarblaðið rann gegnum bjálkana í mylnunni.
En það var ekki auðvelt að starfa með Mike; hann vildi ætíð
segja mönnum, hvað þéir áttu að gera, hvenær, hvernig og hve
hratt. Þegar maður hafði fengið áhuga fyrir verkefni og
fylgzt með því leysast skref fvrir skref undir eigin handai'-
jaðri, mátti alltaf búast við því, að Mike kæmi til skjalanna
og ræki nefið niður í það; áður en maður vissi af, hafði hann
vikið manni til hliðar og lokið verkinu í hendingskasti, við-
komanda til sárra leiðinda. Það má Guð vita, að ég er ekki
uppbyggjari ríkis, og það eru einmitt mennirnir, sem hér er
þörf fyrir, hugsaði Frank með sér og skotraði augunum út á
ána. Engu að síður mundi ég geta reist þorp, eða að minnsta
kosti mitt eigið hús, ef ég íengi tækifæri til að skipuleggja
vérkið og fylgja því eftir stig af stigi.
En hans eigið hús fyrir ofan fossana voru menn Mikes nú
að smiða, hvattir til dáða af Mike sjálfum, sem ætlaði að koma
í veg fyrir, að hin kalda veðrátta kæmi að Frank og Elísabetu
á Bfissie. Meðan þessu fór fram vann Frank sitthvað í mylnunni,
eða hélt bækur og talnaskýrslur í skrifstofunni. Gagnlaust verk,
vissulega, því á hverju kvöldi fór Mike sjálfur yfir bækurnar.
Hann gagnrýndi Mike ekki, gæflyndan og velviljaðan mann,
góðan bróður, skapaðan fyrir stórvirki. Gallinn var sá, ef um
eitthvað slíkt var þá að ræða, að Frank sjálfur vai' seinn til.
Þó skorti hann alls ekki sjálfsvirðingu. Það hlaut hvar sem
var að geta verið rúm fyrir þá báða, hann og Mike.
Vissulega væri dapurlegt ástand ’í heiminum, ef enginn lit-
aðist nokkru siimi um og horfði á gi'asið gróa í kringum sig.
Ef málum var nú þannig háttað, að það greri líka undir fótúm
manns, þá var grasið sjálft kraftaverk. Eitt af hinuin dásamlegu
furðuverkum heimsins.
Lítill bátur sigldi nú upp ána. Frahk gaut augunum til hans
og reyndi að greina, hvort komumaðúr væri einhver af íbúum
bæjarins eða ókunnugur. Af seglunum að dæma var hér ókunn-
ur maður7 á ferð.
Ég vona að það séu ekki fleiri af Cantrilunum að koma heim
íil þess að krefjast fæðingarréttar síns. Ég er búinn að fá alveg
nóg af þeim.
Það var nú meira liðið þessir Cantrilar. Lifnaðarhættirnir,
sem þeir höfðu tileinkað sér á þessum slóðum, skelfdu hann.
Maynard, sem verið hafði vinur hans, hafði sagt honum ýmis-
legt um þá; og hann hafði meira að segia komizt að raun um,
að jafnvel Maynard sjálfur hafði óbeit, sem næstum nálgaðist
hótúr, á ókunnugum.
Frank fór fingrum um sárið á hökunni á sér. Hann leit sem
snöggvast á hláðna byssuna á þilfarinu við hliðina á sér. Hann
hafði tekið hana með sér af því að endúrnar voru að byrja að
fljúga yfir ánni, samt.fannst honum, að í rauninni vildi hann
ekki særa neinn eða neitt, svo vel sem honum leið. Það rann
upp fyrir honum, að þrátt fyrir það, hver friðsemdarmaður
hann í eðli sínu var, höfðu kringumstæðurnar knúið hann til
nokkurra undarlegra aðgerða.
Hann fylgdist með bátnum nálgast.. Unga manninum, sem
stýrði honum, virtist á engan hátt svipa til Cantrilanna, því
hann var tötralega klæddur í hina mestu laría. Hann nálgaðist
mjög varfærnislega, leit á Bessie, Frank og var vel á verði
gagnvart hreyfingum manna í landi.
Frank reis á fætur og fór að lunningunni, til þess að sjá
þegar hann færi framhjá. Báturinn — þetta var vfirbyggður
skipsbátur — þurfti að sigla mjög nsérri Bessie, ef hann átti
að sleppa við leirgrynningarnar, sem teygðu sig langt út frá
bakkanum; og nú var lágt í ánni. En aðkomumanni virtist ekki
vera kunnugt um grynningarnar. Hann stefndi beint á þær.
Frank kallaði til hans: — Hæ, kunningi, sláðu af, þú strand-
ar í leðjunni annars.
| Ungi maðurinn dró úr ferðinni, vék til hliðar og kom uþp
til Franks. Frank fylgdist með honum fella seglin og lét bátinn
reka ofurlítið til baka með straumnum, til þess að geta lagt
beint að Bessie. Þétta var liðlega að verið; og Frank fann til
aðdáunar. Hann lét það álit sitt uppi, um leið og hann velti því
fyrir sér, hvar í ósköpunum hann hefði séð manninn áður. Bát-
inn ætlaði að reka frá aftur, svo hann henti út enda.
Náunginn tók í spottann og stóð glápandi upp til Franks.
-— Fjárinn hafi það, ef ég hefði nokkurn tíma látið mér
detta í hug að hitta hér nokkurn úr Carnavon-fjölskyldunni,
' sagði hann. :—: Ég bjóst við, að Cantrilarnir mundu taka á
móti mér.
— Carnavon! Sagði Frank og hvikaði um, skref. — Hér er
Frank Ellis, það heili ég, óþekkjanlegur vegna þess, að ég hef
rákað af mér skeggið.
Ungi maðurinn glotti.
— Þú hlýtur að vera af mínum ættstofni, úr því svo er, sagði
hann. — Ég er Natan Ellis. Ég sá þig nokkrum sinnum í vöru-
geymslunni í Boston, þegar ég var þar hjá pabba. Þii mannst
eftir Ellis gamla? Ég ér sonur hans.
— Guð komi til! sagði Frank.
Hann leit skyndilega við og hugði að Elísabetu yfir öxl sér,
en annað hvort hafði hún ekki heyrt neitt, eða hún var ejn-
hversstaðar í burtu. Það var ekki um að viilast, að hér var
Natti á ferðinni, hinn sonur hennar — sá, sem Frank hafði
ékki séð áður — var nú kominn þangað í leit að móð'ur sinni.
Frank varp öndinni. Ef þessum svipaði að eínhverju léyti til
bróður síns, var annað stríð framundan hjá honum friðsemdar-
manmnum. Frank fann til mikillar löngunar til þess að kippa
rösklega í spottann, s.teypa náunganum í ána og segja algjörlega
skilið við hann.
Það var samt svo, að Natan Ellis virtist alls ekki hegða sér
eins og honum væri stríð í hug.
— Mér er það mikið gleðiefni, að 'finna hér mann af þinnii
tegund, Carnavón, sagði hann. — Ég var að litast um eftir
yljandi móttökum, eftir að sló í brýnu milli mín og eins af
Cantrilunum neðar með ánni í gær. En ég varð að finna bæ af
einhverju tagi. Konan mín og ég búum hinum megin við flóann1
og áformum að hafa þar vetursetu; til þess þuríum við matar-i
forða. Heldurðu að ég gæti fengið keypt það sem mig van-i
hagar um hérna?
— Ég efast ekki um, að þú gætir það, sagði Frank.
— Jæja, ég vona það, það sparar mér þá að skreppa alla leið
niður til Weymouth. Mér fannst rétt að r.eyna íyrir mér hér!
fyrst, þó það gæti haft átök í för með sér.
9
k*v*ö*l*d-v«5»k*u*n«n-i

Tvær piparmeyjar seldu hú$
| sitt í borginni og fíuttu upp i
jsveit. Þær hugðust stofna
ihæsnabú og pöntuðu 150 hæn-
jur og 150 hana. Bóndinn, sem
j þær pöntuðu hænsnin hjá
jsagði, að þær þyrftu ekki nærri
svo marga hana.
■ „Jú, svo sannarlega“, sögðu
þær, „við vitum hvað það er,
að vera einmana.“
Gerum okkur í hugai'lund,
hvað mundi ske, ef ein kona
og tveir karlmenn yrðu skip-
reika á eyðiey.
Ef þau væru spænsk, mundi
mennirnir drepa hvor annan.
Ef þau væru ítölsk, mundi
kvenmaðurinn drepa annan;
karlmanninn.
Ef þau væru ensk mundi
ekkert gerast, því að þau biðu
eftir að vera kynnt.
Ef þau væru amerísk, mundi
heldur ekkert gérast, því að
karlmennirnii' væru svo upp-
teknir af að ræða viðskiptamál.
Ef þau væru frönsk, niundi
nást fullt samkomulag á jafn-
réttisgrundvelli.
I ; f
Vitið þér
— að vindlingsglóð verðuil
allt að 450 stiga heit?
— að aðeins kvenkyns iriý-
flugur stinga? r ; j
— að ekki nema 10 af hvei'j-
um 100 plöntum í yeröldiani
ilma?
— að í Hollandi byggi 29Æ
manns hvern ferkílómetra og!
að það sé þar með þéttbýlasta
land jarðai'innai'. :
— að fólk hafði gleraugu I
fornöld. Þarrnig er t. d. sagt aíS
Nero hafi lesið í gegnum gler-
brot.
— að Inkarnir í Peru hafi
framkvæmt heilauppskurð fyr-
ir 3000 árum?
— að öryggisnælur voru fyrsfc
búnar til 1840. Það var Banda-
ríkjamaðurinn Walter Hunt, sá
hinn sami sem fann upp þvotta-
klemmurnar. Hann lézt í mikilli
fátækt árið 1852.
— að fyrsta blaðið í Þýzka-
landi byrjaði að koma út 15«
jgnúar 1609? I
f. SuwcuqhA
TARZAISI-
Eg er viss um að það liggur eitt-
hvað á bak við þetta hjá Roy, sagði
Bedfield. Þá var það sem gróf jrödd.
greip frani í, Rétt hjá þér gamli
minn,. sagði Roy Briste.v, sem gekk
;.nn úr dyrunum og miöaði á þá
skammþyssu sinni. Hann gekk var-
lega I áttina til þeirra pg spenr.ti
gikkinn. En nú þarftu
lengur, sagði hann.
c-kki að kvíðö^
. t i....- L__
4