Vísir - 03.08.1957, Blaðsíða 9

Laugaráaginn B. ágúst2 3 5 7
VlSIR
KR-ingar, þið eigið ieikinn;
og þá skoraði Rikki!
Þgge&S' é$j fór €3 völiiesis*
Ritstjórinn kallaði á mig
og sag'ði: Þú verður víst að
skrifa uni kappleikinn í
kvöld — íþróttafréttaritarinn
okkar er með hlaupasting.
Ertu trompaður? sagði ég.
Eg hef ekkert vit á knatt-
spyrnu. j
Hver hefur það? Elessaður.
anum sínum. Og þarna var
hsím á Tímanum með dulræna
brosið og ekki má gleyma Frí-
manni Þjóðviljans eða A.St.
Moggans. Það var einhver að
segja, að þeir Á.St.. Albert og
Ríkarður ætli að stofna sauma-
klúbb, en ég held, að það hljóti
að vera vitleysa.
Það þýddi ekki að brúka
kjaft, ritstjóri er. jú sko alltaf
ritstjóri. Ég labbaði upp á völl
og keypti miða á tíkall. Leik-
urinn var nýbyrjaður. Ég vissi
ekki um hvað ég átti að skrifa,
svo ég fór að rifja upp í hug- j
anum allskonar setningar, sem
ég mundi eftir úr knattspyrnu-
skrifum kunnáttumanna. Þeir
skrifuðu til dæmis alltaf á
hvaða mínútu mörkin voru
gerð, svo það var svo sem ekk-
ert nýtt við það. Ég gæti þá til
dæmis skrifað, með hvaða löpp
þeir gerðu markið, það hafði
ég aldrei séð hina skrifa um. j
Það þýðir ekki annað en að
reyna að skapa sér sjálfstæðan
stíl.
★
Það var annars réttast að
telja þá. Þessir í röndóttu
skyrtunum voru cllefu og
það vildi einmitt svo heppi-
lega til að hinir voru líka
ellefu, svo ’hað bcnti allt til
þess að þetta yrði jafn leik-
ur.
Ég tók mér stöðu á pöllunum
nálægt stúkunni. Að sjálfsögðu
fór ég ekki í blaðamannastúk-
una, því þá hefðu allir séð, að
ég var blaðamaður. Ég kíkti nú
þangað samt og þarna sat E.B.
Alþýðublaðsins í brúna jakk-
Allt í einu byrjaði einhver
að kalla: Áfram KR, áfram
KR, áfram KR. Þeir sögðu
mér, einhverjir, að þetta
væri Egill rakari. Rakari en
hver? spurði ég þá, því ég
gat ekki séð að einn væri
rakari cn annar þarna í þessu
blíðskaparveðri.
★
Og nú var hann farinn að
kalla: KR-ingar þið eigið leik-
inn, og um leið og hann sleppti
orðinu, gerði Rikki mark. En
dómarinn flautaði: og það var
ekkert að marka þetta mark.
Sá, sem sparkaði hafði víst verið
kominn of nálægt markinu,
þegar hann sparkaffi. Það er
heilmikið af hvítum strikum
fyrir framan markið. og þeir
mega víst ekki fara inn fyrir
þau, í það minnsta k'dsti ekki
með báða fæturna.
★
Allt í einu komu frímín- !
útur og allir stóðu upp í
stúkunni og fóru að Iabba
og allir þeir, scm 'höfðu stað-
ið á pöllunum, fóru líka að
labba. Ég fór að labba, og.
þarna sá ég heilmikið af
kcrlum, sem ég mundi eftir,
að komust aldrei lengra en j
í þriðja flokk, þegar þeir i
voru í fótbolta í gamla daga, |
en nú eru þeir allir í stjórn
Teikning eftir Alfreð Flóka Nielsen, sem var nemandi við
myndlistadeild Handíða- og myndlistaskólann í vetur.
knattspyrnufélaganna, og
gott bara, ef einhverjir
þeirra velja ekki menn í
skemmtiferðaflokk til út-
landa, sem heilmikið af fólki
kallar landslið.
★
Þegar allir voru búnir að
labba nóg, byrjuðu lætin aftur.
Þessir í zebrahestsskyrtunum,
Það eru KR-ingarnir, voru ægi-
lega duglegir og settu eitt mark.
(Vissuð þiff, að zebrahestar, eru
ekkert annað . en venjulegir
hestar, sem hafa gleymt að
fara úr náttfötunum?) Iiann
var númer sjö þessi, sem gerði
markið, ég veit ekki hvað hann
heitir, en hann er úr Vestur-
bænum. Það eru allir í Vestur-
bænum í KR.
★
Og þegar ég ætlaði að
fara að hripa 'iijá mér, með
hvorri löppinni hann gerði
markið, þá komst ég í vanda,
því liann gerði það með höfð-
inu. Og mér er sama, hvað
hver segir, þetta er áreiðan-
lega ekki í fyrsta sinn, sem
KR-ingur notar Jiöfuðið.
★
Allt í einu var kallað i há-
talarann, að ég væri beðinn að
kom í símann. Þeir voru alltaf
að hrópa hitt og þetta á menn í
hátalaranum. Fyrir frímínúturn
ar var t. d. Jón einhver Jónsson
kallaður upp og beðinn að koma
strax inn í Sláturfélag að máta
niðursuðudósir. Og svo var
Egill alltaf að kalla, og sá. há-
talari verffur sko aldrei raf-
magnslaus.
Þetta var þá ritstjórinn, sem
viidi tala við mig. Hann hafði
náð í mann til að skrifa um
leikinn og vildi bara láta mig
vita, svo ég gæti komist í bíó,
eða eitthvað svoleiðis.
*
Ég varð náttúrlcga ógur-
lega vondur yfir því, að rit-
stjórinn skyldi ekki hafa
látið mig vita fyrr. Þarna ,
var ég búinn að cyða tíkall;
og klukkutíma í ekki neitt.
En ég þorði ekki að segja
orð við hann. Það var aldré»
að vita, hvað hann gæti gert.
Kannske láíið mann semjn
krossgátuna, ja, ég vcit jió
svo mikið að íugl með fjóv-
um stöfum getur til dæmis
vcrið
Spói.
Dýrasögur barnanna
v, Js 1 . '
,1,; T
Koptar reyaast
vel í Moregi.
Frá frétíaritara Vísis. —
Oslo í fyrradag.
Noromenn telja kopta eiga
mikla framííð fyrir sér til flutn-
inga í Noregi, — einkanlega í
N o rðu r - No r egi.
Hefur í sumar fengist af
þeim ágæt reynsla, því að 7
koptar af gerðinni H-34, sem
er bandarísk, hafa verið notað-
ir til flutnings á bvggingarefni
o. fl. til staðar, þar sem að-
flutningar með öðru móti eru
mjög erfiðir. Var búið að flytja
með þeim yfir 2000 smál., er
síðast fréttist. Þessir flutningar
gengu alveg eftir áætlun. Mikið
er um það rætt, að nota þá
einnig til farþegaflutninga.
Einn af kostunum við þetta
fyrirkomulag, er sá að koptarn-
ir hafa iðulega tekið vörur við
skipshlið.
Tréð, seia verpíi eggi.
Broödgölturinn lá og nagaði rotið epli, þegar héra-
snáðinn hann Anton kom hlaupandi. Blessaður og sæil,
Maddi héra, kailaði Anton. Hvað er að sjá þig fiat-
maga þarna og borða rotið éph. Nei, þetta áttu ekki
að gera. Hún mamma mín segir að ávextir og græn-
ineti eigi að vera ferskt, ef maður á að geta lagt sér
það til munns.
Eg er nú reyndar búrnn að vera í sumarfríi, í héra-
skóginum, sagði Anton og þar gengur allt ágætlega
eins og við er að búast, bætti hann v;ð. Eg skal segja
þér þær fréttir, að nú er ég búmn að fá nýtt nafn, sagði
Maddi. Nú hvað ertu þá kailaður? spurði Anton.
Fáðu þér sæti lstii vinur, svo skal ég segja þér hvernig
á því stendur, en það byrjaði þanmg að dag nokkurn
fór eg út að gömlu eikartjánum þarna inm í skóginuna
og byrjaði að róta í gömiu laufi.
Allt í einu rakst eg á stórt og fallegt egg. Eg hélt
að eikartréð hefði verpt þessu eggi og hlakkaði til að
sjá þegar lítið eikartré kæmi úr egginu. Oskaplegur
kjám gaztu venð, sagði Anton, heldurðu að tré geti
verpt eggjum? Ekki að grípa frammi fyrir mér, sagði
Maddi. Eg fór heim við svo búið og hugsaði mikið um.
eggið cg næsta dag, þegar eg fór að gá að því, lá þar
ekki eitt egg heldur tvö. Eg gat ekki fanð út í skóg
aftur fyrr en eftir viku, því eg fékk slæmt kvef og
varð að liggja í rúminu. Þegar eg komst svo loksins á
fætur cg út að eikartrénu lágu þar ekki aoeins tvö egg
héldur tíu. Eg hljép heim og sagði öllúm vinum mínum
að eg hefði fundið eikartré, sem verpti eggjum. Vinir
mínir ráku upp skellihlátur og allra mest hló vinur
minn háðfuglinn. já, nann hló svo mikið að hann datt
niður af greininm, sem hann sat á. -
Það trúði mér engmn, svo eg bað vim mína að
kcma með mér að trénu, svo þeir gætu séð með eigin
augum að tréð heíði verpt eggjum. Þú getur rétt
ímynda, þér hvað eg var hissa og rúgláour, þegar
viö komum að hreiðnnu og fundum tíu htla akurhænu- :
unga í stað eggjanna. I raun og veru skemmtu sér allir i
vel yfir þéssum kjánaskap mínum, en uglan, sem allt
veit, sagði mér að eikariréð verpti ekki eggjum, en
akarn íelli af greinum þess og úr því yxu lítil tré.
Svo eg ljúki scgu minni þá skal eg segja þér að
nú kalla vinir mínir mig Eggja-Madda og mér finnsí
það í raunmni aiis ekkert- leiðinlegt. Það fannst Anton
eklci helaur.
,7 1S133B33S33 W'íSlrzhuS'ÍJ
1957 til sýnis og sölu.
Bíiasalmn við Hlemmtorg,
sími 10059.