Vísir - 03.08.1957, Blaðsíða 10

VÍSIR
Laugardaginn 3. ágúst 1957
JO
i *■
ENGIXN
VEIT
SÍIVA
ÆVIAA
eftir
%
ŒoU.
orence
hvort hann hefur gert vinum sínum aðvart um dvalarstað Stellu.
'< „Það verður að teljast líklegt," sagði Eva, „en henni er vel-
komið að vera hér.“
Allan stóð upp.
Eva færði sig nær honum — hún vildi vera sem næst honum,
'■ láta hann finna, að hún vildi hjálpa honum í þessum erfiðleik-
um. Hún þekkti hann nógu vel til þess að vita, aö hann mundi
henni þakklátur, og hun gerði sér vonir um að geta ráðið þvi
sjálf, er þar að kæmi, hvernig hann þakkaði henni. Hún sá, að
hún mátti ekki rasa fyrir ráð fram, hyggilegast mundi að koma
1 nú fram sem félagi frekara en kona. Þessa ákvörðun hafði hún
• tekið við nána íhugun eftir að hann hafði raunverulega hafnað
ást hennar, sem hann hlaut að vita, að honum stóð til boða.
Það væri heimskulegt, fannst henni, að reyna að hagnast á þvi
nú hversu ástatt var — en svo ætlaði hún ekki að láta tækifærið
ganga úr greipum sér, er það kæmi.
Þann veg skapi farin fylgdi hún honum til dyra og kvaddi
liann. Hún ætlaði að bíða í dyrunum, þar til hann æki af stað,
en hann sagði:
„Farðu heldur inn, Eva, það er kalt.“
------ A
Allan vaknaði við, að barið var að dyrum á svefnherbergi hans.
Þegar hann opnaði augun sá hann, að Jane stóð við rúm hans,
og hann gat undir eins séð á svip hennar, að eitthvað hafði
gerzt.
Hann átti ekki að fara í sjúkrahúsið í dag og það var ekki
’ móttaka hjá honum, af því að laugardagur var. Það kom annars
sjaldan fyrir, að Jane væri komin á fætur á undan honum, en
' ’klukkan var líka tíu.
„Ég hélt, að þú værir vaknaður. Komstu seint heim?“
„Klukkan var víst næstum þrjú. Það var erfitt sjúkdómstil-
[ i felli
Hann lauk ekki setningunni. Hann var dauðþreyttur, þrátt
fyrir nokkurra stunda góðan svefn. Eftir allt, sem á undan var
gengið fór nú þreytuáhrifanna að gæta.
„Allan,“ sagði Jane, en það var næstum eins og hún gæti ekki
komið því fram á varirnar, sem hún þurfti að segja.
„Já, er nokkuð að?“ spurði hann í léttum tón til þess að leyna
_ því hversu órótt honum var.
„Þernan fór niður til þess að ryksuga bílinn, eins og hún gerir
oft fyrir helgar, og fann þá kápu saman vafða og blóðuga. Ég
hefi hreinsað hana eins vel og ég gat, og nú hefi ég komist að
raun um, að það er kápan, sem ungfrú Dawson var í, þegar hún
fór héðan, og peningarnir, sem þú fékkst hjá mér, voru í vas-
anum. Hvernig stendur á því, að....?“
Hvernig átti hann að komast úr þessum vanda? Þetta kom
honum mjög óvænt og það gerði hann óöruggari, að Jane horfði
á hann athugandi augum. Hann gat ekki varist þeirri hugsun,
að grunsemdir hefðu vaknað í huga hennar, en svo reyndi
hann að telja sjálfum sér trú um, að hann væri orðinn svo
taugaóstyrkur, að hann sæi drauga í hverju skoti. Jafnframt
gerði hann sér ljóst, að vegna þess að hann hafði orðið að
leyna Jane öllu hafði hann hvað eftir annað orðið að segja
henni ósatt .Og nú varð hann að grípa til lygavopns enn einu
sinni. Og skýringin var eins nálægt sannleikanum og hann
þorði að fara.
„Þú ættir að geta gert þér grein fyrir hvað gerðist — ung-
frú Dawson fór í skakkan bíl — ekki bílinn, sem ég sendi frá
sjúkrahúsinu, heldur í leigubíl. Ruth gaf bílstjóranum fyrir-
skipun um að aka til sjúkrahússins, en á leiðinni lentu þau i
bifreiðarslysi, sem ekki mun hafa verið alvarlegt, og varð hún
að fara í öðrum bíl til sjúkrahússins. Þar tók ég við kápu hennar
til þess að koma henni í hreinsun.
„Jæja,“ sagði hún í hálfum hljóðum og honum var léttir að
því, að hún andmælti engu, og taldi því, að hún tæki skýringuna
til greina, en svo beindist hugur hennar, að peningunum, sem
hún hafði fundið í kápuvasa hennar.
„Hvers vegna léztu hana fá peningana, sem þú fékkst hjá
mér. Á hún ekki að fá kaup sitt hjá sjúkrahúsinu?"
Hann hnyklaði brúnir og þóttist vera mógðaður, og svaraði
gremjulega:
„Hvað gengur að þér, Jane? Er þetta yfirheyrsia — eða hvað?
Ungfrú Dawson bað mig um að lána sér dálitla upphæð, ef hún
yrði fyrir útgjöldum, vegna sjúkrahúsvistarinnar —“
„En nú er ekki um nein útgjöld að ræða, þegar 'um starfsfólk
sjúkrahússins er að ræða.“
„Það sagði ég henni líka, en þar sem hún bað mig um þá vildi
ég ekki neita henni um þá. Hvernig veizt þú annars, aö þetta eru
sömu seðlarnir?“
„Það var klemma í þeim, sem ég hafði sett um þá, og þar að
auki voru þetta nýir seðlar, sem ég hafði brotið saman, og þeir
voru í sömu brotunum. Ég furðaði mig bara á þessu, en vitan-
lega þarftu ekki að gera mér grein fyrir neinu, Allan. Ég var
ekki að stofna til neinnar yfirheyrslu — en anr.ars höfum við
allt af getað talað saman um allt.“
Auðvitað hafði hún satt að mæla, og hann var fífl. Með fram-
komu sinni hafði hann vakið grunsemdir hennar.
„Ertu búin að borða morgunverð?"
„Nei, ég beið eftir þér. Ferðu að koma niður?
Hann kinkaði kolli. Honum var léttir að þvi, er hún var
farin, en hann var áhyggjufullur, því að hann vissi, að undir
niðri hlaut hana að gruna, að allt væri ekki með íelldu.
Nokkrum mínútum síðar kom hann niður. Jane kom brátt inn
í borðstofuna. Frá því er hann kynntist henni, hafði honum
fundist, að fley hans væri bundið við land traustum festum —
og ef hann sigldi því úr höfn myndi hún standa við hlið hans
hvað sem á dyndi. Allt var öruggt — og mark framundan. Nú
var komið los á allt — óvissa — síðan Stella kom aftur til sög-
unnar. Traustið milli hans og Jane var rökið út í veður og vind.
Fannst Jane það ekki lika, þar sem hún lét allt tal um kápu
Ruth Dawson detta niður?
Hann óskaði sér þess, að hann gæti sagt henni allt af létta, en
hann þoröi það ekki, vegna aðvörunar Hartley læknis. Jane var
ekki sterk, það mátti ekki leggja of mikið á hana.
Pósturinn lá við diskinn hans eins og vanalega á morgnana.
Það voru bréf og tímarit og morgunblaðið, sem hann rétti Jane
en fór sjálfur að athuga bréfin.
„Allan,“ sagði hún allt í einu og bar rödd hennar hugar-
æsingu vitni.
„Já —?“
„Það var maður að nafni Larriman, sem hringdi til ungfrú
Dawson ók héðan. Getur það 'ekki hafa verið þessi sarni Larri-
meiðst alvarlega í bílslysi — og hann var lagður inn í sjúkra-
húsið, þar sem þú starfar. Eitt vitnanna segir, að það hafi verið
kona í bílnum hjá honum, en hún hvarf meðan ös var á slys-
staðnum. Lögreglan vill gjarnan hafa tal af henni. Heldurðu, gð
það geti hafa verið ungfrú Dawson?“
Jane lagði blaðið frá sér.
„Hvenær gerðist þetta?“ spurði hann, en forðaðist að líta á
hana um leið, eins og hann væri með allan hugann við bréf, sem
hann var að lesa, og var frá lyfjaverzlun.
„í gærkvöldi, það getur ekki hafa verið löngu eftir að ungfrú
Dawson ók héðan. Getur það ekki hafa þerið þessi sami Larri-
mann, sem beið fyrir utan? Og kápan — öll blóöug —“

l1
k«v*ij»í«d»v*ö*I(*ij»n»íi»i
Þrjár virðulegar frúr voru
fyrir nokkru að rabba saman
um nýjan fatnað, sem þær töldu
sig þurfa að kaupa vegna ó-
nefndrar veizluhalda, sem fram
undan voru í stærsta gistihúsi
bæjarins.
— Eg ætla að fá mér svartan,
flegin kjól, sagði hin fyrsta, —
því maðurinn minn er dökk-
hærður og við förum að sjálf-
sögðu saman.
— Minn verður sennilega
rauður með breiðum kraga, því
minn maður hefur svo mikið
og rautt hár.
— Þetta verður líkast til auð-
veldara fyrir mig, — maðurinn
minn er sköllóttur!
•
Trúboði var á ferð lengst inni
í myrkustu skógum Afríku, þeg-
ar hann var tekinn til fanga af.
soltnum mannætum, sem strax
tóku að undirbúa dýrindis mál-
tíð. Tækifærin til undankomu
voru ekki mörg.
En þrátt fyrir það slapp hann
burtu með undursamlegum
hætti og reikaði um í frumskóg-
inum dögum saman. Kvöld
nokkurt glaðnaði heldur yfir
honum, þegar hann uppgötvaði,
að hann var komin í byggð.
Hver skyldi nú búa þarna?
Hann skreið í gegn um gras-
ið að húsunum og létti ótrúlega
mikið, þegar hann heyrði
skyndilega í kvenmannsrödd,
sem hrópaði: — Kemur þú nú
enn einu sinni fullur heim,
svínið sitt!
— Hamingjunni sé lof, and-
varpaði trúboðinn — ég er
kominn aftur til siðmenningar-
innar.
★
Maður og hundur sátu hvor
andspænis öðrum á veitinga-
húsi og tefldu. Einn af gestun-
[ um kom þar að og spurði undr-
andi:
— Getur hundurinn yðar í
raun og veru teflt.
— Mja, svaraði maðurinn —
það er líkast til rétt að gera
ekki of mikið úr getu hansi —
því ef satt skal segja, þá hefur
hann tapaði tveim síðustu skák-
unum.
£ & SiírmtqkA
TARZAM
2115
Tarzan var nú á leið til strandar-
innar, en þremur árum áður hafði
^krautlegur skemmtiferðabátur siglt
inn í þrönga vík við strönd Afríku.
Þessi lygni vogur var felustaður, því
hann sázt ekki utan af hafi og eða
af landi fyrr en að honum var komið'
því að hann var hulinn háum fjöll-
um og frumskógi. Að kvöldi skipaöi
skipstjórinn, Jim Cross, að akkerið
skyldi látið falla. Áhöfnin gekk
snemma til náöa, en.Crcss skipátjóri
vann alla nóttina yfir kortum sínum,
og útreikningum.