Vísir - 20.08.1957, Blaðsíða 7

' ínnSjudaginn 20. ágúst 1957
VlSIR
%
VEIT
SÍM
ÆVIYA
Jlir
%
ÍÚL.
orenct
„Já, það var háfnið, Ruth Davson. Hún fór til fundar við hana.i'
Ég stóð við gluggann, þégar hún ók burt, eða réttara sagt þær, í
bláúm bíl. En töskuna skiidí hún eítir, eins og ég sagði áðan. Er
eitthVað að hjá ykkur, Allan? Hefur þú alltáf jafnmikið að gera i
sjúkrahúsinu og .. . ? “
Allan reyndi að losna við Súsönnu með því að segja henni, að
dyrabjöllunni hefði verið hringt, og hann yrði að fara til dyra,
þvi að hann væri einn heima, Annars þótti honum vænt um, að |
Súsanna hafði hringt. Hann varð þó síður en svo rólegri, því að i
Eva Edmond hafði sagt honum, að Ruth hefði ekki veriö hjá sér
um nóttina. Hoyt lögreglufulltrúi hafði og farið þangað og beðiö
heila klukkustund, en hún hafði ekki komið, og bað hann Evu að
láta sig vita þegar í stað, ef Ruth kæmi. Og Eva hafði hringt aftur
um morguninn og verið mikið niðri fyrir:
-v
JÍ
k*y*o*!*d*v*ö*k*y«n*n*l
um saman og vaf nú komið frani unfiir háöegi, og þannig hafði
hanii setið í gærkvöldi langt fram á nótt. Har.n hafði farið i
sjúkiahúsið að stofugangi loknum og flýtt sér heim.
Hversu langur tinii mundi líða þar til Jáne hringdi — eða
mundi hun alls ekki hringja?
Honum var ofarlega í huga að hringia til ailra nánustu ást-
vina Jane og spyrja þá hvort þeir vissu hvar hún væri niður
lcomin, en hann taldi vio nánari íhugun, að það myndi aðeins
vékja kvíða í brjóstum þeirra. Hann ætlaði að minnsta kosti ekki
að gera það, fyrr en hann væri orðinn úrkula vonar um, að hún
geröi sjálf aðvart um hvar húii væri. Það var greinilegt, að laún
hafði skrifaö bréf sitt í miklum flýti, og honum skildist af því, að
hún mundi ekki ætla að slíta öll tengsl við hann. Hvað eftir annað
spurði hann sjálfan sig að því, hvox-t haiin hefði íarið skakkt að,
er hann leyndi liana öllu til þess að hlífa henni. Hann var sann-
færður um, að henni mundi hafa orðið rnikið urn það, ef hann
hefði sagt henni hver Ruth Dawson í rauninni var. En nú, þegar
hún vissi það, hlaut henni að skiljast, að það var til þess að forða
iienr.i frá márgs konar áhyggjum, kvíða og leiðindum.
Hann leit á þetta sem eins konar eldraun, sem vilji örlaganna
væri að hann yrði að þola og sigrast á — á þeirri stund, er hann
hafði sannfærzt um, að grunnur framtíðar velíerðar hans og Jane
hefði verið treystur eins og bezt varð kosið, þegar hann hafði
sannfærzt um það til fullnustu, að hann elskaöi hana, en er hann
iiafði gert sér mestar vonir urn framtíðarhainingju, hafði allt
hrunið eins og spilaborg. Jane hafði yfii’gefiff hann. Ást hans til
Stellu var út kulnuff, og Évú Edmond elskaði hann ekki og: vegna
óstarinnar til Jane gat hún ekki freistað ixans með íegurð sinoi.
Aðeins Jane átti hjarta hans og allan hug. Hann hafoi-hugsað
mikið um uppskurðinn, sem hann var alveg viss um að ínundi
heppnast, svo að hún fengi fullan bata,'og gæti lifað áhyggjulausu
lífi um heilsu sína, og það, sem kannske var mest um vert, það
inundi ekki verða nein þörf á að ílýta fæffingunni. Og hún gæti
ótt fleiri börn. Hann sá hana fyrir hugskotssjónum sinum í barna-
hóp, hópi eigin barna. Og tilhugsunin seiddi fram bros á varir
hans, — einnig minningin um það, að hún eitt s'mn hafði sagt, að
sig langaði til að eignast sjö börn, eins og konurnar í hennar eig-
in ætt, ömmur hennar og langömmur.
Hann flýtti sér áð grípa heyrnartólið, er siminn hringdi. Það var
í>á Súsanna, frænka Jane, — ný vonbrigði. Raíxnar var hun ind-
ælis kona, allmjög við aldur, masgefin nokkuff, og var ekkert óal-
gexxgt, að hún masaði í síma hálfa klukkustuná eða lengur, ef ekki
var gripið til einhverra ráða, til þess að stöðva mælskuflóffið. En
ailt fór þetta riú á annan veg en hann hafði hugsáð, því að Sús-
arina sagði þegar;
„Ég hef áhyggjur af Jane. Hún kom hér, en er farin, og það
var svo mikill asi 4 henni, að þegar hún fór gleyxndi hún töskúnni
sinni og nú er hún einhvers staðar töskulaus og peningalaus. —
Veiztu hvar hún er, Allan?
„Nei, en hún hringir vafalaust bráðum. annað hvort til þin
eða mín. Hvers vegná fór hún? Veiztu nokkuð um þáð?“
„Það var einhver kona, sem hringdi. Hún sagði til nafns síns
þegar hún spixrði um Jane. Ruth ... “
„Dawson," sagði Allan.
Aldur og vizka.
A átta ára aldurjsskeiðinu:
Pabbi er mjög sniðugúr, hann
veit allt.
Fjórtán ára: Pabbi er ekki
oins snjall og eg hélt. hann veit
ckki allt.
Átján ára: Pabbi veit ekki
svo mikið. Eg veit meira sjáif-
xxr. "
Tvítugur: Eg efast um að
pabbi hafi ekki hait rétt fyrxr
sér af og til.
Tuttugu-og-tveggja: Pabbt
er gamaldags. Hann skiiur ekki
„Allan, kannske hefur hún ekki komið af því, að hún er hrædd
við lögregluna. Hún kom, eftir að þú hringdir í gær, og til þess
að lxún væri ekki óviöbuin, sagði ég henni, að Hoyt mundi koma.
Hún fór sanít, en sagoist mtíndi koma bráölega, en það hefur hún
ekki gert. Og nú eru liðnar næstuxri tíu stundix síðan þetta var.“
Hvaff var það, sem Stella ætlaði sér, hugsaði Alian. Hvað vakti
fyrir henni með því að flækja Jane í þetta? Voru þær að brugga
1 eitthvað í sameiningu? Og loks flaug honum í hug, hvort Stella
hefði beitt áhrifum sinum til þess að Jane fór að heiman.
Þegar hann hafði hugsað málið frá öllum hliðum hxángdi hánxi
til Scotland Yarl og baðst leyfis að fá að tala við Moyt lögreglu- nútímann, þ. e. a. s. mis.
fulltrúa. Honum létti mjög, er hohum var sagt, að Hoyt væri við. j Fertugur: Pabbi var í raun
' Þegar Hoyt var korninn i símann sagði Allan honurn í stuttu 0g veru snjall maður. Eg skil
máli frá því, að Jane hefði yfirgefið hann í reiði, vegna þess að nu, aö hann hafði í mörgum til-
máli hefði komizt að raun um, að Ruth Dawson væri í raun og fellum mikið til síns máls.
veru Steila, fyrrverandi kona hans. Og svo sagði hann honum j Fimmtugur: Nú skil eg pabba
hvað fi-ekara hefði gei-zt, — allt, sem hann ekki áður vissi. j út í æsar. Hann leit hlutina æ~
; „Það er alls ekki óliklegt,“ sagði Hoyt, „að Stella Bi-ent hafi tíö réttum auguin, skcðaði þá
sjálf sagt konu yðar hver hún er. Eg get sagt yður i fullri hrein- frá heilbrigðu sjónarmxði.
! skilni, Witt læknir, að nxér virðist þetta xnál ærið skuggalegt, og
: ég skil vel, að yður lítist ekki heldur á blikuna. Ég heí áhuga fyrir £
þessu, sem þér sögðuð með þennan bláa bíl. Ég er farinn að hallast
að þvi, að fvrrverandi kona yðar reyni aff fara huldu höfði til Skrifstoumað
þess að forðast lögregluna. Og er sannast aö segja alveg viss um +jj skrifstofustjorans os
það, þar sem hún liefur ekkert látið Evu Edmond um sig vita.“ j erna vjxcu>
j „Geta verið einhver tengsl xun að ræffa?“ j _ i>að er mjog annríkt hjá
i „Ég vil helzt ekki ræða þetta frelcar í síná, en ef þér viljið koma okkur þessa stundinsk sagði
í skrixstofu írima, munuð þei* koxnast að i*aun um, að það er sitt ski'ifstofustjói’inn.
af liverju, sem ég get sagt yður.“' — Já, en eg ætla að gifta mig.
I ,',En .ef korianmín hringir?". — Gifta yður? Þaff. hefðuff
i „Ef þér hafið engaivtik að gæta símans, skuluö þér biðja mið- þgr sannarléga getað” gert í
stöð um að gera aðvai't hingað, ef hringt er, og hvaffan er hringt." háust, meðan .þér vörúí' í fjög-
Nokkurrar óþolinmæði- kenndi í rödd lögregluíulltrúans.
„Og enn er éftt, Colin Vincent var siéppt úr faxxgelsi í dag.“
gekk inn
bað um
„Hvers vegná nemuxri við staðár hér?“
Það var gnxnselndarvottur í rödd Coens Vincents og ósjálfrátt
íór hröllur um Jane. Hún hafði ekki verið örugg um sig síffaii
þessi maður tók sér sæti viö hlíð hennar í bílnum. Áður en hún
gæti svarað opnaði Steíla aftari bílhxxi'ðina og settist í aftúr-
sætið.
„Akið bara áfram,“ sagði hún við Jane.
„Colin,“ hvíslaði hún mjúkum rómi,“ loksins. Biðin var hræði-
leg.“
Collin tautaði eitthvað til þess að gefa Stellu í skyn, aff ekki
væri hentugt augnablik til þess að láta neina viðkvæxnni í ljós.
„Af hverju komstu ékki sjálf I stað þess að senda málaflutnings-
manninn — af hverju ertu að leika þetta sjónarspil?"
Rödd hans var gremjuleg.
Er nokkur ástæða til aff flækja mörgum öðrum inn í þetta?“
„Ég hefffi ekki gert það, ef það hefffi ekki verið nauðsynlegt.
Þaff er margt, sem ég þarf að segja þér, en það veröur að bíffa.
Nú gleðst ég bara y'fiV, að þú ert kominri — og aff þú ert frjáls.“
Staðar var numið á’ stóru bílastæði irnri i niiffri London, og fóru
þau svo gangandi nokkrar götur, unz þau kornu á Piccadilly Circus.' ritun!
in-ra vikna friinu.
:— Þér ætlið þó ekki að fara
að halda því fram, að eg hefði
átt að eyðileggja sumaxiríið á
þann hátt!
— Konan mín lét rriig velja
milli sín og tóbaksins.
— Það kemur til xr.eð að verða
stór fórn fyrir þig.
— Já, ekki fer hjá því að eg
sakni hennar þegar frá líður.
★
Svo var það sagan um ræst-
ingakonuna, sem lagðist á skrá-
argatið á einkaskrifstofu for-
stjóráns og sagði siðán með
vandlætingu:
— Lof ög pris að eg skulL
aldrei hafa lagt fyrir mig hrað-
c & Bumuqki — TARZAIV
Við vortím svo hrsetídir viff þenHin'.
. undarlega uiánn, sexri sagffist vera. fuil“
trxri'. Kráka. <ið ' V-3 rþoráufíiv.'ekfei öéixnr.': •
slááaár. úö. ftoKsa- íil áÍ3 t»LrtBavfýr*rvhaón -
úáglnn eitir 'o'g loksirisi •þegtíi' viff þorff-
um xúðufi að brýggjúrinitunduihvið'íiski-
ráetrtl o&fcár'tJjótá-’tíáuaS -við árfcaSfcánfi.. r*
Þetí'hbfi&'u ^ílÖ'kýrfctiT. TáthÉS úrihveff- *
is V-i var svart á litlr.n eg viff vqrum viss-
ir íxm áö riú hefði krika veriö að heína
sín • á ókkúr -'fyrfr' óhlýffriiriá'1 viff' hVíW
máÉSlnfí;' ■■ *’