Vísir - 09.10.1957, Page 10

10
VfSIR
Miðvikudaginn 9. október 1957
j^GATHA I^HRISTIE
flUat íetíif
'iaaia til...
39
Viktoria. „Eg veit ekki betur en a'ð' hann hafi einmitt skrifað
fyrir fólk af mínu tagi — vinnandi fólk.“
„Þú telst alls ekki til hinna vinnandi stétta,“ svaraði Katrín
fyrirlitlega. „Þu ert af borgarastéttinni. Þú kannt ekki einu
sinni að rita sómasamlega á ritvól. Sjáðu bara allar villurnar,
sem(iþú gerir.“
„ÞaS er bara einginn mælikvarði á gáfur manna, hvort þeir
kunna stafsetningu e'ða ekki. Jafnvel hinir gáfuðustu menn eru
illa að sér í réttritun," sagði Viktoria, og var mjög virðuleg. „Og
hvernig get eg líka unniö sómasamlega, þegar þú ert alltaf að
tala við mig?“
Hún skrifaði heila línu með ofsalegum hraða, og komst þá aö
því sér til mikillar gremju, að hún hafði óvart þrýst á skipti-
lykilinn í byrjun, svo að línan var öll með upphafsstöfum, upp-
hrópunarmerkjum, tölum og svigum. Hún reif örkina úr vélinni,
setti aöra í hana í staðinn, og vann siðan af stakri iðni, unz
hún hafði lokið verkinu, og fór þá með árangurinn til dr. Rath-
bones.
Hann leit yfir bréfið, og tautaði fyrir munni sér. „Borgin
Shiráz er í Iran, ekki Irak — og þar að auki er Irak ekki skrifað
með kái.... Ó-já, og svo eru ýmsar villur aðrar, sem þarf að
lagá — jæja, eg þakka yður fyrir, Viktoria.“
Þegar hún var komin fram að dyrunum, kallaði hann til henn-
ar, og bað hana að koma aftur. „Viktoria, eruð þér ánægð með
Vistína hér?“ spurði hann.
„Ja það er eg vissulega, dr. Ratlibone," svaraði hún einlæg-
lega.
Hann virti hana vandlega fyrir sér, alvarlegur í bragði, svo
kvíðin.
„Bg er hræddur um,“ hált hann áfram, „að við greiðum yður
harla' lítið fyrir vinnu yðar.“
„Þáð skiptir minnstu máli," svaraði Viktoria, „af því að mér
finnst starfið svo skemmtilegt og fróðlegt.“
„Er það alveg satt?“ spurði hann.
„Já, það er hverju oröi sánnara" svara§i Viktoria. „Maður
finnur svo greinilega,“ bætti hún við, „að maður er að gera
xaunverulegt gagn hér.“ Hún horfðist í augu við hann, og leit
ekki' undan, þótt hann hvessti á hana sjónirnar.
„Og yður tekst aö draga fram lífið?“ spurði dr. Rathbone enn.
„Já, eg fékk ódýrt herbergi lijá armenskri fjölskyldu, svo að
ekkert amar að mér að því leyti."
„Það er annars talsverður skortur á þjálfuðum hraðriturum
hér í borg um þessar mundir,“ mælti dr. Rathbone. „Eg held, að
mér murrdi takast að útvega yður betri vinnu annars staðar, ef
eg reyndi, og þér óskuðuð eftir því.“
„En mig langar alls ekki til að fá aðra stöðu," svaraði Viktoria.
] „Þaö gæti þó verið hyggilegra að fá vinnu annars staðar.“
1 „Hyggilegra?" hafði Viktoria eftir honum, og var ekki laust
yið, að hún yrði dálítið hrædd vegna þessara orða hans.
„Já, eg tók svo til orða,“ mælti dr. Rathbone. „Eg cr að vara
yður, — vil gefa yður heilræði." Viktoria heyrði ekki betur en að
nokkur ógnun væri í röddinni.
Hún rak upp stór augu. „Eg skil ekki, hvað þér eruð að fara,
dr. Rathbone,“ svaraði hún.
„Jíað getur stundum verið mjög hyggilegt að láta þaö afskipta-
e. -
laust, sem maður veit ekki hvað er, skilur ekki, hvað er í raun
réttri."
Nú var Viktoria ekki í neinum vafa um það, að hann væri að
ógna henni, en hún gætti þess þó eftir sem áður að stara á hann
sakleysislega eins og kettlingur.
„Hvers vegna komuð þér hingað og leituðuð eftir vinnu,
Viktoria? Var þaö vegna Edwards?" spurði hann.
Viktoria brá litum, setti upp reiðisvip og svaraði gremjulega:
„Hann átti engan þátt i því, að eg kom hingað og leitaði til yðar.“
Dr Rathbone kinkaði kolli og mælti: „Edward þarf að brjót-
ast áfram í lífinu á eigin spýtur. Hann á vart til hnífs eða
a
kvöldvökunni
■dtO
Eg held að pabbi hafi verið
hálfgerður gosi á sínum yngri
árum, sagði annar ungi maður-
skeiðar, og það verða áreiðanlega mörg ár, þangað til hann mn- 1 ‘
verður kominn í svo góðá stöðu, að hann geti orðið yður að
minnsta gagni í lifsbaráttunni. Væri eg í yðar sporum, mundi
eg alveg hætta að hugsa um Edward sem mannsefni, ef þannig
er ástatt um yður. Og eins og eg hefi þegar sagt, þá er hér úr
mörgum góðum stöðum að velja fyrir stúlku. sem hefur mennt- ar ^ann vila, hvað ég hafi
un og æfingu í skrifstofustörfum. Þar eru greidd há loun, fram- • venS a® Sera' . -Ji
Nú, hvers vegna? spurði
hinn.
— Hann veit alveg upp á hár,
hvað hann á að spyrja um, þeg-
tíðarhorfur eru góöar, og auk þess munuð þér þá umgangast
fólk af yðar tagi, sem þér kynnist ekki hér hjá okkur.“
Viktoria sá ekki betur en að hann hefði mjög nánar gætur á
henni, virti hana vandlega fyrir sér, til að sjá, hver áhrif þessi
orð hefðu á liana. Var hann að reyna í henni þolrifin? Hún
ætlaöi að minnsta kosti ekki aö láta honum verða að ósk sinnij
i þessu efni, og svaraði af mikilli uppgerðarákeíð:
„Eg segi yður alveg satt, dr. Rathbone, að eg hefi mikinn
áhuga fyrir starfsemi Olíuviðargreinarinnar."
Hann yppti öxlum, úr því að hún afþakkaði alla hjálp af hans
hálfu, og hún fór þá úr skrifstofu hans, en hún fann bókstaf-
lega augnaráð hans leika um bakið á sér, þegar hún gekk leiðar
sinnar.
Því verður ekki neitað, að Viktoriu var órótt eftir þetta viðtal
við yfirboðara sinn. Hafði eitthvað komið fyrir, sem hafði allt
í einu vakið tortryggni hans gagnvart henni? Var hann skyndi-
lega farinn að renna grun í, að hún kynni að vera njósnari, að
liún kynni að vera flugumaður, sem út-vegað hefði verið starf
hjá Oliuviðargreininni, til þess að komast að leyndarmálunum,
sem þar kynnu að vera hulin? Rödd hans og fas allt höfðu veriö
þannig, að hún hafði orðið hrædd. Það hafði allt í einu runnið
upp fyrir henni, að þetta var hættulegur leikur, sem hún hafði
gerzt þátttakandi í — og raunar ekki leikur, heldur sennilega
barátta upp á líf og dauða. Þegar dr. Rathboen hafði spurt hana,
hvort hún hefði komið til Bagdad vegna Edwards, hafði Vik-
toria orðið mjög reið, og þess vegna hafði hún neitað því svo
eindregið, en þegar hún hugleiddi þetta nánar, rólega og æsinga-
laust, gerði hún sér grein fyrir því, að hún mundi vera í miklu
minni hættu, ef dr. Rathbone sannfærðist urn það, að hún. hefði
einmitt leitað eftir stöðu hjá Olíuviðargreininni vegná;Sþess, að
Edward starfað þar. Líf hennar mundi sennilega verða einskis
virði, ef einhver kæmist að þeirri niðurstööu, að Dakin hefði
átt drjúgan þátt í því, að hún leitaði svo ákaft eftir vinnu, sem
var leiðinleg og illa borguð. En það var nokkur bót í máli, að
hún hafði skipt litum, orðið blóðrjóð, þegar minnzt var á Ed-
ward, svo að sennilega grunaði dr. Rathbone, þrátt fyrir neitun
hennar, að Edward væri undirrótin. Þegar á það var litið, var-
hættan kannske ekki eins mikil, og Viktoria hafði haldið.
En því var ekki neitað, að Viktoria var dálítið kvíöin, þegar
hún fór að sofa um kvöldið. Hún var hrædtl um, að margvís-
legar hættur kynnu að verða á vegi sínum á næstunni.
SEYTJÁNDI KAFLI.
Það reyndist ekki miklum vandkvæðum bundið fyrir Viktoriu
aö komast ein út að ganga morguninn eftir, án þess aö þurfa
að gefa á því of margir skýringar, hvert hún ætlaði, hvað hún
alvarlegur, að Viktoria fannst alveg nóg um. Hún varð allt í einu
ætlaöi að gera og þess háttar. Hún hafði spurzt fyrir um Beit
Melek Ali, og hafði orðiö þess vísari, að þaö væri stórt hús, sem
byggt væri alveg niður á fljótsbakkanum nokkurn spöl niður
með Tigris, vinstra megin.
Frænkan: — Og hvað ætl-
arðu svo að gera, þegar þú
verður stór, gæzkan mín? j
Sú litla; — Megra mig. $4
* ^
Jói; — Hefirð nokkurn tíma
velt því fyrir þér, hvað þú
mundir gera, ef þú hefðir sömu
tekjur og Howard Huges?
Palli: Nei, en eg hefi stund-
um reynt að ímynda mér, hvað
hann mundi gera, ef hann hefði
mínar. |
★
Skiptaráðandinn; — Eruð þéi’
einn af syrgjendunum?
Skotinn: — Já, líkið skuldaði
mér tíu pund.
. .-tH
★
Bóndinn: — Þér hljótið að’
vera með afbrigðum hugdjarf-
ur, að stökkva niður í fallhlíf
í þessu roki.
Hermaðurinn: — Eg stökk
alls ekki niður í fallhlíf. Eg fór
upp í tjaldi.
★
Faðirinn: — Hver braut stól-
inn í gærkvöldi?
Dóttirin: — Hann brotnaði
bara allt í einu, pabbi. En við
meiddum okkur hvorugt.
★ 'J ‘ I
— Hvers vegna rak verk-
stjórinn þig?
— Já, þú veizt, verkstjórar
eru menn sem standa álengdar
og horfa á hina vinna.
— Já, eg veit,-en hvers vegna
rak hann þig?
— Hann varð illur út í mig.
Flestir í vinnuflokknum héldu,
að eg væri verkstjórinn!
* 'I
— Sam, hvað þarftu að sitja
lengi inni fyrir að hafa skotið
Fram að þessum tíma hafði Viktoria liaft fá tækifæri til þess konuna þína?
að kanna umhverfi húss þess, sem hún hafði flutt í, þegar hún
fór úr gistihúsi Tios, svo að hún varð harla undrandi og ánægð,
þegar hún kom niður að fljótinu eftir örstutta göngu. Hún sneri
/ i
ri
Hálfan mánuð.
— Ekki nema hálfan mánuð.
— Nei, nei, svo verð eg
hengdur.
E. R. Burroughs — TAKZAW — 2465
fram á sjónarsviðið til þess
’að . hvetja félaga sína og
leggja þeim lið. Apamaður-
inn hafði fengið vitneskju
um aðförina og sveiflaði sér
nú tré úr tré með ofsahraða
til þess að komast sem
fyrst á vettvang. Það kom
sér vel, því skyndilega gerði
eitt af skotum Jim Cross
George Rocke óvígan.
;; Og nú hófst orusta.. For-
tretumennirnir, George
Rocke og Molu, komu nú
N
— Sími 13367.
Nýkomið
Ananas, heil dósir,
ferskjur, hálf clósir,
apríkcsur, hálf dósir
5ÖLUTURNINN
í VELTUSUNDi
Sími 14120.