Vísir - 09.11.1957, Blaðsíða 7

VÍSIR
. Laugardaginn 9. nóvember 1957

HRISTIE
tfltar tetáip
með hana Sybil Mansfield í fyrra, því að ekki gat hún státað af
mikilli fegurð. En hvernig fór? Já, ég var svo sem varaður við,
því að hún hafði bara snotra fótleggi. Jæja, jæja, Viktoría Ven-
etíá eða hvað hún heitir er falleg stúlka, svo að ég-sé, að þú ert
smekkmaöur. Þetta er annars skrítið, því að þú hefur víst aldrei
litið á nokkra stúlku áður.“
„Þetta er eintómur heilaspuni,“ svaraði Richard, en brá litum.
„Eg — eg hef bara áhyggjur af henni. Eg verð að fara til Bag-
dad
ttyqja tít...
65
ar-hæð. Eg hef sjaldan lesið eins fróðlega skýrslu. Heyrðu, vissi
hún ekki, hvar hún átti að hitta vörubifreiðina, þegar ieggja átti
af stað aftur?“
„Það stóð aldrei til, að hún kæmi hingað aftur,“ svaraði Ric-
hard. „Hún er nefnilega alls ekki Venetia Savile, eins og við höfð-
um haldið í fyrstu.“
„Er hún ekki Venetia Cavile? Nú þykir mér týra á skarinu. Egj
man annars ekki betur en að þú segðir mér, að skírnarnafn
hennar væri Viktoría."
„Það er líka alveg rétt, að hún heitir Viktoría. En hún er ekki j
mannfræðingur. Og hún þekkir ekki hann Emerson þinn. Ef satt
skal segja — og það er víst’ alltaf bezt, þegar til lengdar lætur
— þá er þetta allt mesti misskilningur."
„Nú er mér hætt að lítast á blikuna. Þetta verður furðulegra
með hverri mínútunni, sem líður,“ sagði dr. Pauncefoot, og svo
var hann þungt hugsi nokkra stund. Þá hélt hann áfram: „Já,
þetta er í alla staði stórfurðulegt. Eg vona annars — að þetta sé
ekki mér að kenna? Eg veit og kannast við það, að eg get verið
dálítið utan við mig á stundum. Kannske ég hafi ruglað bréf-
unum að einhverju leyti?"
„Eg skil það ekki,“ mælti Richard og hleypti brúnum, án þess 1
að sinna hugleiðingum dr. Jones. „Hún fór í bifreið með einhverj-
um ungum manni, að því.er ég bezt veit, og kom ekki aftur. Auk
þess hafði hún ekki snert við farangri sínum. Það virðist ein-
kennilegt, þegar það er hugleitt, hversu illa hún var til fara. Eg
bjóst við, að hún mundi áreiðanlega reyna að snyrta sig. Og við j
ætluðum að snæða hádegisverð saman ... Nei, eg skil þetta ekki.'
Eg vona, að ekkert hafi komið fyrir hana.“
„O, það er yíst engin hætta á því,“ sagði dr. Pauncefoot hinn
rólegasti. „Annars ætla ég að byrja uppgröftinn á nýjum stað á
morgun — og tel það heppilegast til þess að finna sem flestar
fornmenjar.“
„Þeir hafa rænt henni einu sinni,“ mælti Richard. „Þeir g„jtu
svo sem leikiö það aftur.“
„Það er ákaflega ósennilegt — mjög ólíklegt,“ svaraði dokt-
crinn. „Allt er með kyrrum kjörum hvarvctna i landinu. Þú hefur
sagt það sjálfur."
„Bara að ég gæti munað nafnið á þessum manni, sem vinnur
við olíufélagið," sagði Richard hugsi. „Hvað heitir hann nú aftur?
Er það Deacon? Deacon — Dakin! Eitthvað var það í þá áttina.
Eg verð að finna hanna.“
„Eg hefi aidrei heyrt þann mann nefndan,“ anzaði dr. Paunce- ,
íood. „Eg held annars, að það sé bezt að ég láti Mustafa og hans
hennar og leiddi hana á brott frá afgreiðsluborðinu.
„Þér megið ekki tala við samferðamenn yðar, ungfrú Harden,"
menn byrja á norðausturhominu. Þá gætum við líka tekið til
við {
En Richard var svo mikið niðri fyrir, að yfirboðara hans gafst
ekki tækifæri til að ljúka setningunni. Hann greip fram í fyrir
dr. Pauncefoot: „Væri yður það mjög á móti skapi, að ég færi
aftur til borgarinnar í fyrramálið?" 1
Nú rann það skyndilega upp fyrir dr. Pauncefoot Jones, að
eitthvað óvenjulegt væri að gerast, því að hann ieit snöggiega á
Richard, starði á hann forviða. „Á morgun?“ sagði hann. „Við
vorum þar í gær.“
„Eg veit það, en eg hefi áhyggjur af stúlkunni. Mér lizt ekki á
þetta.“
„Guð sé oss næstur, Richard, mig grunaði ekki, að þetta væri
komið á þenna rekspöl."
„Á hvaða rekspöl?" spurði Richard. „Við hvað áttu eiginlega?“
..Eg vissi. ekki, að þú værir orðinn skotinn i stúlkunni. Það er
það versta við að hafa konur til aðstoðar við þessi stórf — sér-
stailega þegar þær eru laglegar. Eg hélt, að öllu mundi vera chætt
•»/««,/ LÍTLS f SÆL
Richard lagði af stað eldsnemma morguninn eftir, og fór rak-
leiðis til gistihúss Tios. Þar var honum sagt, að Viktoría hefði
ekki komið aftur. Hann spurði, hvort leitað hefði verið til lög-
reglunnar, en það hafði ekki verið gert. Þá gerði hann fyrirspurn-
ir varðandi Dakin, og fékk vonbráðar að vita, hvar hann væri
að finna.
Þegar hann sá Dakin, gerði hann sér grein fyrir því, að þetta
var sami maðurinn, sem hann hafði átt við, þegar hann spurði
Viktoríu um hann. Dakin var boginn í baki, óákveðinn á svip og
næstum skjálfhentur. Þetta er mannleysa! hugsaði Richard, en
spurði svo, hvort hann hefði séð Viktoríu.
„Hún leit inn í fyrradag, en býr annars í gistihúsi Tios,“ svar-
aði Dakin.
„Farangur hennar er þar, en hún er þar ekki sjálf.“ Dakin lyfti
brúnum. „Hún hefur starfað með okkur við uppgröftinn hjá
Aswad-hæð,“ bætti Richard við til skýringar.
„Einmitt. Ja, ég veit ekkert, sem gæti orðið yður að liði. Mér
skilst, að hún eigi allmarga vini í Bagdad, en hef enga hugmynd
um hverjir beir eru.“
„Gæti hún verið í 01iuviðargr°ininni?“ spurði Richard nú, en
er Dakin hristi höfuðið, sagði hann einbeittur: „Eg fer ekki frá
Bagdad, fyrr en ég finn hana.“ Hann hvessti augun á Dakin og
fór síðan leiðar sinnar. Hann hélt rakleiðis til gistihúss Tios, og
Markús brosti út að eyrum, þegar þeir hittust.
„Er hún komin aftur?“ spurði Richard, þegar hann sé gleði
Mai'kúsar.
„Nei, en frú Pauncefood Jones kom með flugvél frá Damaskus
áðan, að því er mér er sagt. Doktorinn hafði sagt mér, að hún
kæmi ekki fyrr en í næstu viku.“
„Hann man aldrei neitt strundinni lengur/' svaraði Richard.
„En hvað vitið þér um Viktoríu Jones?“
Markús varð alyarlegur. „Ekkert, og mér er hætt að litast á
þetta, herra Baker. Hún er nefnilega svo falleg og geðþekk stúlka.“
„Já, já, mælti Richard og fór hjá sér. „Jæja, ég verð víst að
bíða eftir frú Jones.“ Hann settist og hugsanir hans snerust allar
um það, hvaö hefði komið fyrir Viktoríu.
Hrakleg útreið, kom-
miíiilsta á N.-Ítalíu.
Par voru fymEm þeirra
höfuðvirki.
Á uppgangstima kommúnista
á Italíii voru þeirra höt'uðvárki í
iðnaðarbæjunum á Nprður ftalíu
en á síðari árum gerast ítalskir
verkamenn æ fráhverfari komm-
únismanum, og má segja að þar
sé um byltingu að ræða, og eru
það einniitt iðnverkamemi í
Torino og fleiri borgum N-ítaliu,
sem eru þar í fylkingarbrjór.tl.
M'l um það segja, að af er það
sem áður var. Verkamenn í Tor-
ir.o h~ía ger.gt íoryctuhlutverk-
inu í baráttu.nni gegn kommúnis-
manum frá 1953. Torino er sú
borg Ítalíu, sem helzt er'sam-
bærileg vio amcrísku bilafram-
leiðslubcrgirnar Akron og Detr-
oit, þótí íramleiðslan sé ekki
nema brot framleiðslurnar í
þeim. Samt eru ítalskra bila
framleidd í Torino og þar er
höfuðstöð ítaiskrar hjólbarða-
MJL A .V Si /
framleiðslu.
Það eru einkum 60.000 verka-
menn Fiat-verksmiðjanna, sem
hafa reynst kommúnistum -erfið-
ir. Það var 1953, sem þeir neit-
uðu að hlýða fyrirskipun flokks-
stjórnarinnar um verkfall. Árið
áður hö’fðu kommúnistar sigrað
þar í kosningum í verkalýðsfé-
lögunum með 33.000 atkvæðum
gegn 19.000, en árið eftir fengu
kommúnistar 19.000 'og andstæð-1
ingar þeirra 33.000. Forsprakk-)
arnir hlógu að þessu og sögðu,
að þetta mundi fljótlega breyt-
ast aílur þeim í vil, en 1956
fen'gu þeir þar 15.800 atkvæði og
í ár 12.000, en andstæðingarnir
39.000 í fyrra og 44 000 í ár. Og
nú eiga íorsprakkar kornrnúnista
erfltt með að neita því, aö þctta
séu elt.ki tölur scm tala
Verkamenn í ítalska ! ílaiðn-
aðinum eru að mörgu leyti aðall
ítalsks verkalýðs. Þeir starfa í
öruggum iðnaði, fá gctt kaup,
og hafa mannast vel.
Það var nú i ár i fyrsta skipti,
sem forspi’akkar kommúnista á
Ííalíu urðu aö viðurkenr.a opin-
berlega, að íylgi þeirra í landinu
væri síhrakandi. Fæidíað h.éfði i
flokknum um 200.000 eða 10,8%
— og þeim fer enn fækkandi,
sem þeim fylgja að málum. Auk
þess er svo fjöldi manna, sem
glæptist til stuðnings við komm-
únista, þótt þeir gengju ekki í

Fær gíraffinn hálsbólgu, ef
hann vöknar í fæturna?
Já, en ekki fyrr en eftir
hálfan mánuð.
★
Peter Healy var góður maður„
Allir vildu skrifta hjá honum.
Eitt sinn er hann hafði hlustað
á syndarrullu ungrar stúlku,
spurði hann hana: — Eru þetta
nú allar syndirnar sem þjá
samvizku þína, dóttir góð?
— Ó, æruverðugi faðir, enn
er aðalsyndin eftir.
— Hvað er nú það, dóttir
góð? ^
— A sunnudagsmorgun, er eg
I klæðist mínu bezta skarti og lít
í spegilinn, þá sé eg hvað eg er
undurfögur.
— Dóttir mín, sagði faðir
Hearly — það er engin synd.
Það er misskilningur.
Byggingarafmæiis
Kristneshæiis minnst.
Frá fréttaritara Vísis.
Akureyri í morgun.
Síðastliðinn laugardag var í
I Kristneshæli minnst 30 árai
j byggingarafmælis hælisins.
Var þess minnst með fjöl-
breyttum hátiðarhöldum á laug-
^ ardagskvöldið, þar.;- sem saman:
j voru komnir þeir sjúklingar
sem fótavist höfðu, starfslið
hælisins og nokkurir gestir.
Jónas Rafnar hefur verið
yfirlæknir Kristneshælis frá
því er það tók til starfa fyrir
30 árum og þar til í fyrra að
hann lét af störfum, en við
starfi hans tók þá Snorri Ól-
afsson læknir.
Kristneshæli var byggt fyrir
75 sjúklinga og hefur það verið •
fullskipað allt fram til 1950, en.
síðan hefur sjuklingum fækkað
og síðustu árin hafa verið þar
45—55 sjúklingar að meðaltali.
Flestir sjúklinganna, sem þar
dvelja nú, hafa fótavist.
Hittir Macmillan
Gaillard?
Flogið hefur fyrh’, að Macmill-
an forsætisráðherra Bretlands •
muni fljúga til Parísar, þegar
Gaillard hefur lokið stjórnar-
myndun sinni.
Fylgir það fregninni, að Mac-
millan hafi áliuga fyrir að full-
vissa hinn nýja íorsætisráð-
herra, um að hann og Eisen-
hower hyggi til náins samstarfs
við hann, en ekki fara sínar göt-
ur án þess að taka fúllt tillit
til Frakka.
Mun hann þá skýra forsætis-
ráðherranum nákvæmlega frá
viðræðunum í Washington. Einn-
ig mun Macmillan ræða ýtarlcga:
við Konrad Adenauer, kanslara;
V. Þ. um þessi sömu mál, en,
hann er væntanlegur til London^
• Japanar eru sagðir búa sig:
undir að keppa á næsta árB
við Breta og Þjóðverja á reið-
h jólamarkaðinum í Banúa-<
ríkjunum. ,
flokkinn. Sá stuðningur er orðt
inn hverfandi. . J
~