Vísir - 19.12.1957, Blaðsíða 10

JO
VISIB
Fimmtudaginn 19. desember 1957
unni. Colette mundi ekki fá neina skýra hugmynd um stórborg-
ina að kvöldi dags og alla ljósadýrðina, því að þetta var í júní
og ekki orðið dimmt fyrr en um miðnætti. En kannske mundi
hún hafa gaman af löngum björtum kvöldum, hún sem var vön
stuttu kvöldunum í Lugano. Og það var þó ekki rigning! Það
var heitt úti, og heitu ryklyktina, sem er svo sérkennileg fyrir
London lagði upp af gangstéttunum.
Loftið í Castleton var öðru vísi. Þar var ilmur af blómum og
söltum sjó. John hafði elskað Vestur-England frá því að hann
var drengur, en nú mundi hann líta það nýjum augum — sömu
augunum og Colette. Hann vonaði að þessi litli bær mundi sýna
sig frá sinni beztu hlið á morgun, svo að Colette yrði hrifin af
honum og hugsaði ekki of mikið til Lugano.
Hann leit á klukkuna og símaði upp í herbergið hennar. Mjó
rödd svaraði: — Já? og það var undirtónn hræðslu og forvitni
í röddinni. Hann gat ekki ímyndað sér hvað það hafði kostað
hana að fara og svara í símann — því að hver gat það verið,
sem símaði til hennar, þarna í London.
— Það er bara eg, kjáninn þinn! John hló dátt. — Gerði eg
þig hrædda?
— Ónei, eg var bara rétt dauð af hræðslu. Colette brosti
glettnislega. Henni fannst gott að heyra þessa djúpu rödd, sem
hún kannaðist svo vel við. — Eg fór í bað.... og þvílíkt bað.
Ösköpin öll af heitu vatni — og svo hafði ilmvatni verið hellt í
það og handklæðin voru upphituð!
Hann híó að henni og það hughreysti hana eftir meðferðina
sem hún hafði fengið hjá þernunni. Hún hafði gónt á Colette
eins og hún væri innfædd frá Borneo, af því að hún vissi ekki
hvernig hún átti að nota alla þessa gljáandi krana yfir bað-
kerinu og af því að hún hljóp fram og aftur um baðklefann og
þuklaði á handklæðunum og þefaði af baðsaltinu.
— Vill „madame" láta straua kjólinn yðar í kvöld? spurði
þernan.
— Nei, þökk fyrir. Eg þarf ekki að halda mér til í kvöld. Við
ætlum að borða á ódýrum matstað, sagði Colette eins fullorðins-
lega og hún gat. Henni lá við að hlæja, því að þessi þerna gat
ekki einu sinni borið „madame“ fram rétt, þó hún þættist mikil.
Og auk þess er eg „mademoiselle", ekki „madame" hugsaði Colette
með sér og skvampaði í volgu, ilmandi baðinu. Þetta var eitt-
hvað annað en þrönga zinkbaðkerið heima, sem þær urðu að
ausa vatni í úr pottunum á eldstæðinu. Það veitti ekki af tveimur
til að fylla það og tæma það á eftir.
— Nú er bezt að við förum út og fáum okkur eitthvað að
éta, hélt John áfram í símanum. — Viltu hitta mig niðri í and-
dyrinu eftir tvær mínútur?
— Já, eg er tilbúin. Hún sagði honum ekki að hún hefði verið
tilbúin lengi. Hún hafði staðið við gluggann og beðið og horft
yfir garðinn fyrir handan strætið. Þar sátu ung hjónaleysi í
grasinu og hlustuðu á tónana frá hljómskálanum skammt frá.
Hvernig dirfðust þau að sitja svona og gæla hvort við annað
fyrir augunum á öllum, sem fram hjá gengu? hugsaði Colette
með sér, og henni blöskraði þetta. Það voru merkilegir siðir þarna
í Englandi.
John stóð og beið hennar við lyftuna, en hún hafði kosið að
ganga stigana niður í anddyrið. Hún mun hafa verið hrædd um
að þrýsta ekki á rétta hnappinn í iyftunni, hugsaði hann með
sér. Áður en þau fóru út fór hann með hana inn í lyftuna og
sýndi henni hvað hver hnappur þýddi. Þegar þau komu út á
götuna undraðist hann hið merkilega sambland af heimsreynslu
Óg barnaskap og sakleysi sem í henni bjó, er hún leit undan um
leið og þau gengu fram hjá hjónaleysunum í grasinu. Hann sá
að hún roðnaði. I
— Að hugsa sér þetta — kyssa og kjassa hvort annað svo að
aílif sjá, sagði hún lágt. — Það mundi jafnvel honum Emilio
aldrei detta í hug. •
Hún hafði rétt fyrir sér, fannst John. Hann hafði aldrei hugsað
tam þetta frá hennar sjónarmiði fyrr. Hann náði í bifreið og er
þau óku fram strætiö sagði hann lágt: — Þú skilur það, Colette.
Þetta er stór borg. Og fólkið vinnur í verzlunum og skrifstofum
allan daginn. Skemmtígarðarnir eru það eina, sem tengir það
,við náttúruna.
— En það ætti þá að færa sig lengra frá götunni — garðurinn
er nógu stór. Eða þá að biða þangað til dimmt er orðið. Eg læri
sjálfsagt aldrei að skilja Englendingana, hélt hún áfram hugs-
andi. Stundum efu þeir svo. ifálátir og þykkjufullir. Maður
má til dæmis ekki tala um ástamál eða Guð við þá. En Guð og
ástin er þó það mikilsverðasta í tilverunni.
— Það er óhægt fyrir okkur að tala um það, sem mestu
varðar í lífinu, sagði hann hægt. — Og þú mátt ekki gleyma
því að þú ert ensk að hálfu leyti.
í Lugano hafði hún sýnt á ýmsan hátt að hún var dóttir
Evelyn. Hann vonaði að hún mundi ekki verða of „útlendings-
leg“ þegar hún kæmi til Castleton. En hann var henni í raun-
inni sammála um flest sem hún sagði.
Hún sneri sér aö honum og sagði upp úr þurru: — Ailar þess-
ar bifreiðar og fína gistihúsið, John — þú ferð á hausinn. Við
hefðum getað fariö þetta gangandi.
Hann brosti. Hann hafði aldrei vitað manneskju, sem var
jafn fljót að hlaupa úr einu í annað. Hann vissi að það var
skyssa að fara með hana á þetta dýra gistihús, og eina ráðið til
að bæta fyrir það var að fara með hana á stað, sem hún mundi
kunna vel við sig á. Honum hafði dottið í hug ítalska matsölu-
húsið Giovanni í Soho, alþjóðahverfinu í London. Þar hafði
hann etið marga ódýra máltíð á stúdentsárunum, og hann von-
aði að staðurinn væri til ennþá. En mörg af þessum matsölu-
húsum höfðu horfið eftir stríðið.
—- Eg hélt að þá værir þreytt, sagði hann.
— Eg er ekki vitund þreytt. Hún var reyndar alls ekki þessleg
að hún hefði verið á ferðalagi í heilan sólarhring. Svarti kjóll-
inn, sem hún var í, hafði verið sá eini boðlegi sem hún átti áður
en þau keyptu fötin í Lugano. Það var samkvæmiskjóllinn
hennar, en hún hafði ekki sagt John að hann hefði verið saum-
aður á hana undir jarðarför móður hennar. Síðar hafði hún
gert hann flegnari og skreytt hann með hvítum kraga, sem hún
festi saman að framan með nælu, sem móðir hennar hafði átt.
Þetta fór henni vel og John — sem hafði séð hana í kjólnum á
hverjum sunnudegi þegar hún fór í kirkju, hafði beðið hana um
að vera í honum í kvöld. Lucia hafði gefið henni hvítt blúndu-
sjal að skilnaði, og það hafði hún lagt á herðarnar á sér. Colette
hafði aldrei lesið neitt um tízku,- en ósjálfrátt hafði hún hitt á
það, sem fór henni bezt.
Matsala Giovannis var enn á sama stað, en Giovanni sjálfur
var orðinn ellilegur, hvítur fyrir hærum og lotinn í heröum.
Ennþá tók hann sjálfur á móti gestunum, en það leið heil mínúta
þangað til hann þekkti John aftur, frá þeim tíma er hann var
mjór og slánalegur læknastúdent meö mikla matarlyst en litla
peninga.
— Dio mio, doktor Grant! Nei, nú er orðið langt síðan eg sá
yður hérna seinast. Giovanni hafði átt svo lengi heima í Eng-
LÖGMANNAFÉLAG ÍSLANDS
FUNDARBOÐ
Aðalfundur félagsins verður haldinn í Tjarnarcafé uppi,
föstudaginn þ. 20. des. n.k. kl. 5 síðdegis.
DAGSKRÁ:
1. Venjuleg aðalfundarstörf.
2. Önnur mál sem fram kunna að verða borin.
Borðhald eftir fund.
Stjórnin. ,
Rafmagns-
HÁRÞURRKA
er írjög kærkomin og gagnley jtlagjöf
fyrir kvenfólk á öllum aldrí.
Ilöfuni 3 geiðir. Verð frá kr. 280,00.
Véía- ag
raftækjaverzluníii h. f.
Bankastræli 10. Sími 12852.
Tryggvagötu 23. Sími 18279.
I Keflavík á Hafnargötu 28.
| &œjafþéttir
Jólablað Víkings:
Jólablað Sjómannablaðsins
Víkings er komið út. Efni:
Hin ævintýralega sjóferð
Páls postula frá Sýrlandi til
Rómaborgar. Séra Óskar J.
Þorláksson þýddi. Þegar
þýzka skólaskipið Pamir
sökk. Frásögn eins skipverj-
ans. Á hi’aðri leið til sið-
menningar. Grímur Þor-
kelsson þýddi. Stutt land-
helgissaga í myndum. Grein
um skipaeftirlit eftir Ólaf
Björnsson. Umsetin af sæ-
slöngum. Þýtt. Viðburðarík
sóferð. Frásögn eftir Sigurð
Sumarliðason skipstjóra.
Vélbáti bjargað úr strandi.
Myndasaga. Laumufarþeg-
inn. Þýdd frásögn. Norður-
ferðin með björgunarskipinu
Albert eftir Júlíus Havsteen
sýslum. Harmsaga hugvits-
manns og marglyttan, mein-
vættur sjómanna, þýddar
frásagnir. Stóriðja á íslandi.
Athyglisverð grein eftir Ósk-
ar Jónsson Vík í Mýrdal.
Frjálsir íslenzkir þegnar
voru fyrstu landnemar Græn
lands, eftir dr. Jón Dúason.
Ályktanir frál8. þingi F. F.
S. I. Þátturinn: Ungir sjó-
menn hafa orðið. Frívaktin
og ýmsar fleiri greinar.
Faxi:
9,-—10. tbl. er nýkomið út.
Efni: Gjafir jólabarnsins,
eftir séra Björn Jónsson,
Bréf frá Ólafi Skúlasyni,
Minningar frá Keflavík eftir
Mörtu Valgerði Jónsdóttur,
Það er erfitt, smásaga eftir
Jón Dan, Skátafélagið Heiða
búar 20 ára, eftjr Helga S.
Jónsson o. m. fl. Útgefandi er
Málfundafélagið Faxi í
Keflavík.
Leiðrétting:
í yfirlýsingu frá Verzlunar-
mannafélagi Reykjavíkur
sem birt var hér í blaðinu í
gær átti að standa: „Að
gefnu tilefni skal tekið fram,
að vinnutími afgreiðslu-
stúlkna í lyfjabúðum er háð-
ur samningi milli vinnuveit-
enda og Verzlunarmannafé-
lags Reykjavíkur“ c. s. frv.
Jólasöfnun
Mæ'írastyrksnefndar:
Rannsóknarst. Háskólans
starfsf. kr. 430.00. Verzl.
Brynja 780. Verzl. Fálkinn
200. Smjörlikisgerðin, starfsf.
260. Laugavegsapótek starfsf.
210, Björgvin & Óskar 200.
Sig. Þ. Skjaldberg úttekt
fyrir 300, N.N. 100, Edda og
Ingi 100. Lýsi h.f. 470, Á.
Einarsson & Funk 500, Garð-
ar Gíslason h.f. 200. Trygg-
ingarstofnun ríkisins starfsf.
1.710. Verksm. Vífilfell,
starfsf. 300. Þ. Sveinsson &
Co„ starfsf. 600. Áfengis-
verzlun ríkisins 1000. Skelj-
ungur olíufélag 500. Vél-
smiðjan Hamar 500. Vél-
smiðjan Hamar starfsf. 570.
Sent til frú Aðalbjargar Sig-
urfardóttir 200. Skjólfata og
Belgjagerðin nýjan fatnað.
S. J. 200. Frá sytskinum 50.
Frá Hjördísi 50. Óskar Jó-
hannesson 200. Verzl. Har-
aldur Árnason, starfsf. 830.
Sölufélag garðyrkjumanna
375. Bæjarskrifst. Aust. 10,
starfsf. 150. Bæjarskrifst.
Aust. 16 stárfsf. 810. N. N.
100. Garðar Gísla. 25. Mið-
stöðin h.f. og starfsf. 490. H.
Toft verzlun 300 og vörur.
Sveinbjörn og Ásgeir 100.
Vélsm. Kr. Gíslason 200. R.
Þ. 100. Har. Árnason heild-
verzl. vörur. Egill Vil-
hjálmsson 500. --- (Frh.).