Vísir - 15.01.1958, Blaðsíða 3

9561 ■remret *c| uuiSepmiTAgiyi
VÍSIB
Vinsælustu
kvikmyndlmar.
Athug'anir hafa verið gerðar
á því, hvaða kvikmyndir hafa
notið niestra vinsælda í Banda-
likjuniun og Kanada, frá því er
fyi-st var hafin kvikmyndafram-
leiðsla í Holljivood.
Er fyrst og fremst stuðst við
það, hve mikið myndirnar gáfu
af sér og fer það hér á eftir (í
milljónum dollara):
1) Gone With the Wind (1939)
33.5
2) The Robe (1953) 17.5
3) The Greatest Show on Earth
(1952) 12.8
4) From Here to Eternity
(1953) 12.5
5) This is Cinerama (1952)
12.5
6) White Christmas (1954)
12.0
7) Duel in the Sun (1947)
11.3
8) The Best Years of our Lives
(1946) 11.3
9) Quo Vadis (1951) 10.5
10) Cinerama Holiday (1955)
10.0
Fróðlegt er að veita því at-
liygli, hvaða myndir, af þeim
sem að ofan eru taldar, hafa ver-
ið sýndar hérlendis og hverjar
ekki.
Endurtekning á
„svefnskálanum“.
20tli Century Foxfélagið ráð-
gerir að taka á ný myndina
„Svefnskálinn", fyrstu kvikmynd
ina, sem Shnone Simon lék í i
Hollywood árið 1936.
Myndin fjallar um ástarævin-
týri, þar sem ung stúlka verður
ástfangin af skólastjóra einka-
skóla eins í Sviþjóð. Leonard
Gershe hefur skrifað handrit
nýju kvikmyndarinnar.
Hert er enn á sultarólinni
i Hdlywoed.
i®ó vlija eiisnrs ekki ðáta á því
bera.
Þeir verða sífellt að herða
meira á sultarólinni, kvik- J
myndaframleiðendurnir í
Hollywood. Að vísu láta þeir
sem minnst á jþví bera, en þeir
geta ekki dulið þetta lengur.
Þó að Twentieth Century-
Fox segist ætla að verja 65 Framkvæmdastjórarnir segja
milljónum dollara í kvik-
myndatökur á þessu ári og'
framleiða 65 nayndir, og láti í
það skína, að bjart sé fram-
undan, er það vitað, að mikill
niðurskurður er ákveðinn og
verður allsstaðar, í öllum deild-
um, fækkað fólki eða laun
að vísu, að þessi niðurskurður
sé aðeins til þess að losna við
óþarfan kostnað —• einskonar
fegurðarmegrun. 'Það er þó
farið að gera vart við sig í
Hollywood, að kreppa er fram-
undan og hefur borið á at-
vinnuleysi meðal starfsmanna
í kvikmyndaiðnaðinum. Uni-
versal Internaional kvik-
myndaverið efur dregið mest
saman seglin, en það er engin
undantekning — þau hafa öil
hert sutlarólina.
Þótt sum kvikmyndaverin
hafi ætlað að hafa margt á
prjónunum, er þegar afráðið
að hætta við ýmsar mynda-
tökur og Ijúka því, sem byrj-
að var á, en draga svo saman
seglin og segja iípp fólki í
stórum stíl.
Það má því segja, að mikil
óvissa sé ríkjandi í þessari at-
vinnugrein.
Hættulegt ,,skot‘'
skilnaður.
Bóndínn skrelð inn um
svefnherbergisgluggann.
og
Jayne Mansfield nefnist
stúlkutetur, sem leikið hefur
talsvert í Hollywooíl undanfar-
ið, þótt ekki þyki fara mikið
fyrir listræniun hæfileikum
hennar. Þess í stað fer mikið
fyrir farmi hennar, og þykir
þaí< sýnu betra — enda sýni-
legra. Hér sést stúlkan, er var
nýlega í Lundúnum, þegar
frumsýnd var inynd hennar
„Oli, wliat a man!“, og kom
hún til sýningarinnar í kjól úr
hlébarðaskinni og með drag-
síða mink-„stólu“ um axlirn-
ar. Og það leynir sér ekki, að
barmurinn er allslór.
Frú Tita Purdom, hin 29 áraj
gamla eiginkona brezka kvik-
myndaleikarans Edmunds
Purdoms, bar þao fyrir rétti í
Santa Monica um daginn, að
maðurinn sinn hafði komið
lieim klukkan 7 að morgni, dag
inn sem liann hitti Lindu
Christian, fyrrverandi konu
Tyrone Power í fyrsta sinn.
Og það sem meira var —
hinn ástsjúki eiglnmaður klifr-
aði inn um gluggann á svefn-
herberginu þeirra, þegar hann
loksins kom heim um morgun-
inn, eftir að hann varð fyrir
,skotinu‘.
Það skipti epgum togum, að
dómarinn kvað upp þann úr-
skurð, að Tita ætti fullan rétt
á að fá skilnað frá manni, sem
skriði inn til hennar á þessum
tíma sólarhringsins, eftir slíka
útivist.
Hinn ótryggi eiginmaður á
að greiða Titu 750 dollara á|
^mánuði og 300 dollara skal
hann auk þess greiða með
' börnum þeirra hjóna, en það
eru tvær dætur.
I Tita bætti því við. þegar hún
bar fram kvartanir sínar við
dómarana, að Purdom hefði
sagt henni að fara beina leið
upp að hátta, kvöldið sem þau
komu úr veizlunni, þar sem
hann hafði hitt Lindu, en sjálf-
ur sagðist hann bara ætla að
láta inn bílinn. „Eg sá hann
ekki aftur fyrr en hann skreið
inn um gluggann um morgun-
inn,“ sagði vesalings konan.
Stórt skáldverk
kvikmyndað.
M-G-M hefur valið svissnesk-
þýzku leikkonuna Mariu Schell
til að leika Grushenku i mynd-
inni „Karamazovbræðurnir“, sem
hyg'gð er á saninefndri skáldsögu
eftir Dostðévski.
Þetta hlutverk var upphaflega
ætlað Caroll Baker, en hún var
samningsbundin við Warner
Brothers og gat þvi ekki tekizt
það á hendur. Yul Brynner leikur
eitt af aðallilutverkunum í þess-
ari mynd.
Þolir ekki and-
lit sitt.
Franski kvikmyndaleikarinn
Louis Pourdan lieimsótti Lon-
don í fyrra.
Það er í sjálfu sér ekki
merkileg frétt. En það, sem
merkilegast er við manninn, er
það, að hann þolir ekki að líta
í spegil og sjá sitt eigið andlit.
Hann hatar það — segir hann.
Þannig er nefnilega mál með
vexti, að hann er talinn svo
laglegur í andliti, að annað eins
hafi ekki sézt. Kvenfólkið er
snarvitlaust í aumingja mann-
inum og -honum þykir alveg
nóg um — segir hann. Holly-
wood vill borga honum offjár,
ef hann vildi láta svo lítið að
lofa fólkinu þar að sjá hann.
Það dáðst yfirleitt allir að
manniríum, nema hann sjálf-
ur. „Fallegasti maðurinn í
Frakklandi“, er hann kallaður.
„Eg er orðinn dauðþreyttur
á því að ganga um með þet.ta
fés,“ segir vesalings Louis
Jourdan.
Þuiigjr dómar fyrlr
^vagg og velfu/7
Á fimmtudag voru fimni tékk
neskir unglingar dænidir fyrir
að dansa „rock'n roIl“ á opin-
berum veitingastað.
Átti þetta sér stað í veitinga-
húsi í Prag, og voru ungling-
arnir kærðir fyrir hneykslan-
legt framferði. Þeir voru
dæmdír i 10—20 mánaða fang-
elsi, en undirleikarinn var
sviptur leyfi til að leika fyrir
áheyrendur í fimm ár.
Frægir verjeiitlnr I.
Fernand Labori og Dreyfusmálii
Klukkan rúmlega sex morgun
inn 14. ágúst 1899 komu maður
og kona gangandi rösklega að
skólanum i Rennes í Bretagne.
Þar hafði siðastliðna viku á
hverjum morgni setið herréttur,
sem fjallaði um aðra rannsókn
í máii Aiíred Dreyfus. Hann
hafði árið 1394 verið dæmdur í
lífstíðarfangelsi í refsivist á
Djöflaeynni. Eftir blaðaskrif,
sem gagntóku Frakkland, höfðu
þeir sem álitu harín saklausan af
því ódæði sem hann var sakað-
ur um, — en það voru njósnir
fyrir framandi ríki og drottins-
svik, — getað komið því til leið-
ar, að hann var kallaður fyrir
herrétt af nýju.
Rennes var borg sveitaaðals-
ins i Bretagne. Þar var biskups-
setur og þar var herdeild. Það
var borg sem var greinilega and-
vig Dreyfus höfuðsmanni og
þeim, sem álitu hann saklausan.
Maðurinn sem var ásamt konu |
sinni á leið í réttarsalinn, var
einn af lögfræðingum Drgyfus, |
Fernand Labori. Þegar hann
kom til Renr.es, til þess að að-
stoða skjólstæðing sinn gekk hon (
um mjög illa að fá leigt. Þessa ^
viku, meðan réttarhöldin voru,
hafði honum margsinnis verið
sagt á djöfullegan hátt að hann |
væri ekki vel kominn þarna, og
að borg Rénnes áliti Dreyfus
sekan eins og allur þorri manna
í Frakklandi og lögfræðingur |
sem tæki að sér að verja hann,
væri bófi.
Á leiðinni i réttinn þennan
morgun, var Labori skotinn í
bakið af manni, sem hvarf í
snatri.
Labori féll í rennusteininn með
höfuðið á stéttina og allir horfðu
á hann:Enginn rétti honum hjálp
arhönd. Vagn ók þar hjá og kona
Laboris bað ökumanninn tim að í
aka manni sínum í sjúkrahús. |
En þegar því var hvíslað áð öku j
manninum að þetta væri verj-i
andi Dreyfus,' þá neitaði hann. í
Labori gat ekki hreyft fæturna ;
og það blæddi úr sári í bak- j
inu á honum. Loks varð kona
hans að yfirgefa hann, i augsýn
hinna forvitnu og fjandsamlegu
áhorfenda og sækja lækni. Ötti
læknanna við að hryggurinn
hefði skaddast, hafði ekki við
neitt að styðjast. Eftir tíu daga
var hann aftur kominn á fætur
og gat farið í réttinn.
Maurice Barrés, rithöfundur,
trúði þvi að franski herinn væri
verndari föðurlandsins og áleit
hverja gagnrýni á hernum vera
helgispjöll. Hann skrifaði svo-
hljóðandi í Journai, blaðið, sem j
hann hafði í mörg ár fyllt með
svæsnum dómum yfir Dreyfus
og fylgismönnum hans:
,,Eftir þessa árás hefir engin
kúla fundist, engirín morðingi
heldtir og fórnarlambinu líður
ágætlega!"
í augiim óvina Dreyfus var
þetta Ijóst: Árásin var bara lodd-
araskapur. Menn, sem voru hug-
vitssamari en Barré fullyrtu að
leigður maður hefði skotið La-
bori með gúmkúlu. Allir héldu
því fram, að þetta væri bara
bragð, lubbaleg tilraun til að
gera málfræðslumann Dreyfusar
Launagreiðslurnar í Las Veg-
as — skilnaðarbænum og spila
vítinu fræga — eru ekkert lít—
ilræði.
Vikulaun aðalstjarnanna,
sem skemmta þar, nema sam-
tals 140 þúsund dölum, að
vísu eru þar með talin laun
hljómsveitarmannanna og að-
stoðarmanna. Aðalskemmti-
kraftarnir eru þessir: Marlene
Dietrich, Victor Borge, Milton
Berle, Harry Bellafonte, Dinah
Shore, Patty Paige og Ames
Brothers.
að píslarvotti.
Hið langdregna mál —• frá des-
ember 1894 til júlí 1906 — ber
því nægilega vitni hversu mikið
hatur ríkti á báðar hliðar í máli
því, sem fjallaði um sekt Alfred
Dreyfus. Atvikið. þar sem Labori
liggur i blóði sínu á götunni, en
enginn þorir að rétta honum
hjálparhönd, er eitt af mörgum.
Hið glóandi hatur yfir hinum
rangaláta dómi og móti tilraun-
unum til að hrinda honum, sem
Labori tók þátt í, hefir loðað við
Dreyfusmálið í flestúm lýsing-
um. Þeim liermönnum sem stóðu
bak við tvo dóma yfir Dreyfus
— fyrsta dómnum, sem dæmdur
var af herréttinum í Parísar-
borg og hinum síðari, sem dæmd
ur var í Rennes haustið 1899 —
hefir verið lýst sem flokki sam-
særismanna sem væri samvaldir
Gyðingahatarar og studdir af
jesúitum. Rólegri lýsingar síðari
ára hafa sýnt, að það var ekki
mannvonska eða samsæri sem