Vísir - 28.03.1958, Síða 10

J0
VÍSIR
fyahk Ifeth/
Fjársjóðurinn í
Fagradal.
L
51
menntun hans — menntun, sem hann hafði haldið svo vel
leyndri að aðeins prédikarinn hafði séð við honum er hann um
nóttina hafði spurt hann hvort hann hefði numið grísku.
Eg ætti að trúa honum fyrir því, hugsaði Bruce. Hann er eini
maðurinn sem eg get talað við um hluti, sem liggja uridir yfir-
horðinu. En Guð minn góður, hún er laglegasta stelpa, þessi
hérna.
Hailey dansaði fram hjá með íburðarmikla, ljóshærða stúlku í
örmum sér. Hann hægði á sér við hliðina á Bruce í samræmi viö
hljómfallið.
__ Gullgrafararnir komu fjörutíu og níu, söng hann langt út
af laginu. — Hórurnar fimmtíu og ein. Og þegar þau hittust
gerðu þau o. s. frv.
Stóra ljóshærða stúlkan hló upphátt. Bruce leit á félaga sinn.
Hún roðnaði, svo sannarlega.
Blessuð stúlkan, hugsaði Bruce, og kampavínið, tónlistin og
einveruárin blönduðust í blóði hans. Hann vissi það ekki, en
hann stóð auglits til auglits við mestu hættu lífs síns.
Maturinn var dásamlegur og hvellir kampavínstappanna kváðu
við. Bruce snerti varla við matnum en beindi athygli sinni að
kampavíninu og litlu brúnhærðu stúlkunni. Útlimir líkama henn-
ar runnu samán fyrir augum hans. Hann pírði á hana, fullur
tilgangslausri og óhóflegri tilfinningasemi.
__Falleg lítil stúlka eins og þú, sagði hann — ætti ekki að
vera á svona stað. Það er ekki rétt. Á eg að segja þér svolítið.
Eg á bæ uppi í Fagradal. Það er dálítið einmanalegt þar upp frá.
Stúlkan horfði á hann og athugaði andlit hans. Augu hennar
voru brún, skær og hlý. Síðan dofnuðu þau. Hún hristi rólega
höfuðið. Bruce var þegar orðinn of drukkinn til að taka eftir að
fína málfræðin hennar var horfin.
__ Sjáðu til karlinn, sagði hún, blátt áfram, þú ert allia
bezti náungi. Eg skal segja þér svolítið. Eg hlýt að vera full ann-
ars mundi eg ekki tala svona og spilla fyrir mér. I-Iún þagnaði
og horfði girndarlega á hann. Flestar stúlkui’nar mundu segja
þér hvernig þær voru dregnar út í þetta og það er að mestu
haugalýgi. Þær munu allar segja þér hvernig prestssonurinn
snerist í kringum þær sem ekki var heldur.
Hún þagnaði og starði fram hjá honum, augun voru blíðleg
'Viö minninguna. .
— Skrýtið. Hann var prestsonur þrátt fyrir allt. Horaður, lítill,
• freknóttur strákur, tólf ára með andlit eins og engill. Eg var
þréttán. Og það var eg, sem dró hann upp á hlöðuloftið. Þaö
var það skrýtnasta sem eg hef nokkru sinni séð. Þarna vorum
við og grétum af þvi við vissum ekki hvað við áttum að gtera.
En eftir að við í örvæntingu okkar komust að því þá var það
ágætt.
Hún brosti með sjálfri sér.
— Það sem eg er aö reyna að segja er, að eg er fædd vændis-
kona, eins og flestar vændiskonur og stór hópur kvenna, sem
eru löglega giftar. Eg býzt'við að eg deyi sem slík. Þú ert ágætis
drengur og þú átt eitthvað betra skilið en það. Nú snautaðu út
áður en eg skipti um skoðun.
Bruce stóð upp, hneigði sig djúpt og þaut út úr dyrunum.
Hailey sá hana fara.
— Þessi drengur er illa á sig kominn, tautaði hann. — Afsakið,
elskan, sagði hann við stóru, ljóshærðu stúlkuna og hann stóð
upp og hélt á eftir Bruce.
Hann fann hann á gangstéttinni þar sem hann hallaði sér
upp að ljósastaur. Hann var með tárin í augunum.
— Hvað kom fýrir þig, gamli minn? sagði Hailey. — Þú varst
þarna og skemmtir þér svo ágætlega; þá allt í einu....
— Henni leizt ekkert á mig, sagði Bruce, dapurlega. — Hún
kastaði mér á dyr.
— Þaö var nú gott, sagði Hailey hlæjandi. — Eg var orðinn
hræddur um, að þú mundir enda í hjónabandi eins og þú lézt.
— Eg.... byrjaöi Bruce, en þagnaði síðan. Köld nóttin var
byrjuö að hi’essa hann. — Fjandinn hafi það allt saman, rumdi
hann.
— Það er gott að fá hreint loft, er það ekki, sagði Hailey.
— Jú, sagði Bruce. — Sjáðu til Hailey.... En hvað sem hann
ætlaði svo sem að segja, var aldrei lokið, því á sömu stundu kom
mexikanski drengurinn út úr skuggunum og greip í handlegg
hans.
— Komið, herra, sagði drengurinn grátandi. — Ó, herra, þér
verðið að koma.
— Verð eg að koma hvert? sagði Bruce. Þá sá hann að dreng-
urinn var Jaime, sonur vinnumanns Rowes prédikara.
Svar drengsins steyptist yfir þá sem flóð af sundurslitnum
spönskum orðum svo Hailey skildi ekki nema nöfnin.
— Pepe og Juana? sagði Hailey. — Prédikarinn særður — eg
skildi svo mikið. Hvað sagði hann, Bruce?
— Eru yfirhafnir okkar enn inni? sagði Bruce. Af tilburðum
hans og raddhreim heyrði og sá Hailey að alveg var af honurn
runnið.
— Eg þarf að fá yfirhöfn. Það verður kalt þarna upp frá.
Náðu í þær, Hailey. Eg bíð....
— Fyrir alla muni, Bruce, sagði Hailey. — Segðu mér....
— Náðu í yfirhafnirnar, Hail. Eg skal segja þér á leiðinni til
hesthússins. Eg hef ekki tíma til þess núna.
Hailey kom aftur með kápurnar eftir skamma stund. Þær
voru settar skinni og mjög hlýjai’. Hanzkar voru í vösunum en
pípuhattar dugðu ekki.
— Bruce, fyrir alla muni, sagði Hailey.
— Pepe fann gull á jörð minni. Eða einhver sagði hann hafa
fundið það. Eignaréttarræningjarnir komu þangað í gærkvöldl
Bundu Pepe. Fundu ekkert gull, svo öllu var rótað tií. Prédikar-
inn var skotinn. Hann.... Hann er dáinn.
Bandaríkin veita Póllandi
aðstoð og lofa meira.
Skip koma með matvæíi til Póllands.
Einhvern nœsta dag kemur
bandarískt skip til hafnar í Pól-
landi meö landbúnaöarvörur,
sem Bandaríkin hjálpa Pólverj-
um um.
Um miðjan síðasta mánuð var
undirritaður í Washington samn
ingur um aðstoð Bandaríkjanna
við Póllandi, og nemur aðstoðin
sem svarar hálfum öðrum mill-
j'arði íslenzkra ki’óna. Næstum
þrír fjórðu hlutar upphæðar-
innar verða fólgnar í landbún-
aðarvörum, sem Bandaríkja-
menn þarínast ekki sjálfir, en
Pólverjar hafa mikla þörf fyr-
ir, þar sem framleiðsla þeirra
nægir ekki til að brauðfæða
þjóðina. Fá Pólvei’jar landbún-
aðarvörur fyrir 73 milljónir
dollará, sem þeir geta greitt í
pólskum gjaldeyri. Auk þess
hefur Útflutnings- og innflutn-
ingsbankinn veitt Pólvei’jum 25
milljóna dollara lán til kaupa
á iðnaðarvélum, lyfjum og lækn
ingstækjum, gerfiefnum og
fleira.
Þetta er í annað skiptið, sem
Bandai’íkin heita Póllandi að-
stoð með samningi. Á síðasta
ári nam aðstoðin til Pólvei’ja 95
milljónum dollara. og þess hef-
1 ur verið getið í Washington, að
jPólvei’jar nxuni geta vænzt
mciri aðstoðar á næstunni —
fen ;;ið nauðsvnjar handa land-
búnaði og iðnaði.
E. R. Burroughs
TARZAN
2583
Við létum ekkert, sem við
heyi’ðum órannsakað og þar
kom, að við áttum aðeins
eftir að leita í þessu fjall-
lendi. En um kvöldið neitaði
fyrirliði burðarmannanna að
fara lengra og sagði að við
værum komnir í land dverg-
anna, sem myndu drepa alla^ una og byrjaði að hýða fyrir-
sem þangað kæmu. Þá gerði" liðann til þess að hann
Kulp skyssu. Hann tók svip- hlýddi.
Föstudaginn 28. marz 1958
kvöldvökunni
Kesturinn kom inn í gisti-
húsið og bað um herbergi.
Dyravörðurinn lét hann hafa
lykilinn og starði síðan undr-
andi á eftir hestinum og hristi
höfuðið.
— Þetta hefi eg aldrei séð
áður, sagði gestur er leið átti
framhjá.
— Ekki eg heldur, sagði dyra
vörðurinn, sem ennþá glápti
undrandi á eftir hestinum.
—Hann hefir alltaf tekið her-
bergi með baði.
★
Ungi maðurinn fór með unn-
ustuna í fyrsta sinn í bíltúr á
nýja bilnum. Hún var mjög
hrifin af bílnum og fagmanns-
legum skýringum unnustans,
sem opnaði vélarhúsið og
sýndi henni allt þar inni. Síðan
stigu þau inn, en bíllinn vildi
ekki fara í gang. Þá sagði stúlk-
an: — Ef til vill hefir slokknað
á kertunum?
Framh. af 3. síðu.
leriti hann á fylliríi í ódýru
gistihúsi og von bráðar var
hann enn lagður inn á sjúkra-
húsið 'með blóðspýting. Var
hann nú enn tekinn til athug-
unar og honum hjúkrað. Nokkr
um dögum síðar varð hann óð-
ur, braut húsgögn og særði sig
á læri með skærum. Þá var
hann sendur á geðveikrahæli.
Hann slapp þaðan von bráðar.
Fóru nú að fréttast ýmsar
sögur um háttalag Lamphere
og allan hans feril. Síðan ái’ið
1943 hafði hann dregið sér
tryggingarfé vegna sára á
höndum og fótum. Hann hafði
fengið dýra læknishálp á
sjúki’ahúsum víðsvegar í land-
inu. Mörgum sinnum hafði
hann rifið af sér sárumbúðir
og tætt upp sárin með fingr-
unum. Engum tókst þó að upp-
lýsa hvernig hann fór að því,
að framkalla blóðspýtinginn.
Eftir að blöðin fóru að segja
sögur af Lamphere tókst hon-
um að komast inn á hina frægu
John Hopkins stofnun í Balti-
more og dvelja þar í tvær vik-
ur. Þá höfðu nokki’ir fylkis-
spítalar neitað að veita hon-
um vist, þar sem hann væri
ekki borgari í viðkomandi
fylki.
Loks var Lamphere dreginn
fyrir rétt — það var fyrir
rúmi’i viku — og þar féllst hann
á að ganga undir geðrannsókn.
Honum hefir nú verið komið í'
örugga vörzlu og verður nú
geng'ið úr skugga' um, hvað
hægt er að gera fyrir þenna •
r mka mann, sem segir.
I xchhausen sögur af veik-
ind: :n sínum.